ΑΠΟΨΗ

Λύση δεν είναι η βία...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Οι καιροί που ζούμε είναι πρωτόγνωροι. Εκτίναξη της ανεργίας, με τους νέους και τις γυναίκες να πλήττονται -παραδοσιακά- περισσότερο. 

«Χωρίς δουλειά δεν είσαι τίποτα». Εσωστρέφεια. Απομόνωση. Μοναξιά.

Οι καιροί που ζούμε είναι εξαιρετικά «βίαιοι». Ποικιλοτρόπως. Άγρια φοροεπιδρομή. Και δραστικές περικοπές σε μισθούς. Μεγάλο «ψαλίδι» σε επιδόματα και δώρα. Συντάξεις πείνας και εξαθλίωσης. Απότομη αναπροσαρμογή του οικογενειακού προϋπολογισμού. Ξάφνου, τα έσοδα είναι αισθητά λιγότερα από τα -προγραμματισμένα εδώ και καιρό- έξοδα! Οργή. Αγανάκτηση. Απελπισία...

Οι καιροί που ζούμε είναι «σκοτεινοί». Ελάχιστες οι αχτίδες φωτός. Η «συνταγή» των «γιατρών» αποδεικνύεται λανθασμένη. Η εφαρμογή των όποιων «ιατρικών συμβουλών» τουλάχιστον προβληματική. Και ο «γιατρός» φαίνεται να έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά! Αποτέλεσμα; Μια χώρα στα πρόθυρα της κοινωνικής έκρηξης. Δικαιολογημένα, εν πολλοίς. 

Αλλά και με αρκετές ισοπεδωτικές... προσεγγίσεις. Για το Ελληνικό Κοινοβούλιο, την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, τα κόμματα, το «πολιτικό σύστημα». Προσεγγίσεις, που -δεν είναι λίγοι όσοι φοβούνται ότι- οδηγούν στο χάος, στην καταστροφή. Και μετά;

Λύση, λοιπόν, δεν είναι η διάλυση, δεν είναι το χάος, δεν είναι η τυφλή βία. Λύση μπορεί και πρέπει να βρεθεί μέσα από την πολιτική και τους πολιτικούς, τους οποίους εμείς επιλέγαμε, επιλέγουμε και θα επιλέγουμε. Με ριζική αλλαγή νοοτροπίας, όμως. Ενθεν και ένθεν.

Λύση αναζητείται και πρέπει να αναζητείται μέσα στα πλαίσια μιας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, που θα λειτουργεί! Μέσα στα πλαίσια ενός πραγματικού κράτους δικαίου, με οργανωμένη και αποτελεσματική Δημόσια Διοίκηση σε όλα τα επίπεδα.

Σε κάθε περίπτωση, ο δρόμος είναι μακρύς, τραχύς και ανατριχιαστικά δύσκολος. Τα περί «εύκολης», ανέξοδης σωτηρίας ηχούν πολύ όμορφα, μόνο που ανήκουν στη σφαίρα της ουτοπίας. Ήδη υπάρχουν πολύπλευρες απώλειες. Και αναμένεται, δυστυχώς, να υπάρξουν περισσότερες.

Οι τοπικές κοινωνίες, κατά συνέπεια, οφείλουν να δραστηριοποιηθούν εντονότερα από ποτέ. Για τον συνάνθρωπο που δεν έχει στέγη. Για τον συνάνθρωπο που δεν έχει ένα πιάτο φαΐ. Για τον συνάνθρωπο που χρειάζεται νομική, ιατροφαρμακευτική, ψυχολογική υποστήριξη. Για να μη σπάσει εντελώς -δεδομένου ότι έχει ήδη διαρραγεί επικίνδυνα- ο λεγόμενος κοινωνικός ιστός.

Η σχετική πρωτοβουλία αλληλεγγύης από φορείς των Χανίων προς αυτήν την κατεύθυνση καθίσταται, επομένως, ζήτημα πρώτης προτεραιότητας. Ηδη, ανάλογες πρωτοβουλίες λειτουργούν ανακουφιστικά εδώ και χρόνια, προσφέροντας ένα χαμόγελο -αμυδρής έστω- ελπίδας. 

Ο δρόμος είναι μακρύς, τραχύς και ανατριχιαστικά δύσκολος. Και σε αυτόν τον ανηφορικό ποδαρόδρομο δεν χωρούν «φούμαρα», εξυπνάδες, λαϊκισμοί, αφορισμοί, ισοπεδώσεις. Ούτε, φυσικά, και... τσάμπα μάγκες! 

Η ουσία και οι πράξεις είναι που, τελικά, μετράνε...


(«Χανιώτικα νέα», 21/10/2011)