ΣΥΡΙΖΑ

αυτοδύναμος

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

«αμαρτία εξομολογουμένη δεν είναι αμαρτία», λένε στο χωριό μου.

Κι εξηγούμαι, ευθύς αμέσως: Αν είναι να βγει πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 17ης Ιουνίου, τότε τον προτιμώ και αυτοδύναμο.

Κυριολεκτώ.

Τι σημασία έχει ότι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν δοκιμαστεί σε κυβερνητικό επίπεδο;

Σάμπως είχαν δοκιμαστεί οι περισσότεροι από τους προηγούμενους;

Χώρια που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δοκιμαστεί αλλού.

Στην αντιπολίτευση.

Και έχει “διαπρέψει”.

“Όχι” σε όλα, “ναι” σε τίποτα.

Κριτική αφ' υψηλού. Τζάμπα και βερεσέ.

Και μετά πάμε για τσίπουρα...

Πλέον, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ -σύμφωνα με τα μέχρι πρόσφατα δημοσκοπικά ευρήματα- φλερτάρει με την πρωτιά, υποσχόμενος έναν άλλον δρόμο.

“Ναι” σε όλα, “όχι” σε τίποτα.

Είναι ένας δρόμος εξαιρετικά ελκυστικός, άρα -πιθανότατα- και αποτελεσματικός. Στην κάλπη και μόνο.

Ωστόσο, όσο καλό και αν είναι το αποτέλεσμα για τον ΣΥΡΙΖΑ στις 17 Ιουνίου, ακόμη, δηλαδή, και αν έρθει πρώτο κόμμα, δεν θα είναι -εκτιμώ- το ιδανικό.

Και ιδανικό αποτέλεσμα -έχω την αίσθηση ότι- είναι μόνο ένα, αν τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ πρωτεύσει. Η αυτοδυναμία.

Στόχο που έθεσε πρόσφατα και ο πρόεδρος του κόμματος Αλέξης Τσίπρας, “γλυκοκοιτάζοντας” προφανώς το “πριμ” των 50 εδρών του “καλπονοθευτικού”, κατά τον ΣΥΡΙΖΑ, νόμου Παυλόπουλου.

Αυτοδυναμία. Για να μην έχουν τη δικαιολογία τα στελέχη της Κουμουνδούρου ότι δεν... συναινούν στην ιδέα μιας μεγάλης κυβέρνησης της “Αριστεράς” -της... ποιας;- ο σύντροφος Φώτης ή και η συντρόφισσα Αλέκα. Αλλά και για να μη βάλουν εκ νέου ακραίους όρους “τορπιλίζοντας” την όποια δυνατότητα μετεκλογικής συνεργασίας. Παρά το γεγονός ότι προεκλογικά υπόσχονται -και πάλι- ότι θα υπάρξει οπωσδήποτε κυβέρνηση την επόμενη ημέρα.

Αυτοδυναμία. Για να αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ να φέρει σε πέρας το κυβερνητικό του πρόγραμμα χωρίς “βαρίδια” και χωρίς “εκπτώσεις”, που ενδεχομένως να προκαλεί μια σύμπραξη με ένα άλλο κόμμα.

Αυτοδυναμία. Για να είναι απόλυτα υπεύθυνος για ό,τι καλό ή στραβό συμβεί την επόμενη ημέρα.

Αυτοδυναμία. Για να τελειώνουν τα είπα - ξείπα, η πολυγλωσσία, οι θεωρίες, οι δικαιολογίες, τα μη κοστολογημένα προγράμματα και οι φαντασιώσεις περί “πυρηνικών όπλων”.

Αυτοδυναμία. Για να εξακριβώσουμε αν μπορούν και μετά οι πολίτες να εφαρμόζουν τους νόμους κατά το δοκούν.

Αυτοδυναμία. Για να δούμε, τελικά, πόσα απίδια βάνει ο σάκος.