Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία...

  Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Ας κοιταχθούμε, επιτέλους, στον καθρέφτη και ας είμαστε ειλικρινείς.
Από τις δύο εθνικές εκλογικές αναμετρήσεις του 2012, όταν η Χρυσή Αυγή μπήκε στη Βουλή (!), αρκετοί από τους πολίτες, οι οποίοι ΔΕΝ ψήφισαν τον Μιχαλολιάκο και την παρέα του, διασκέδαζαν με τα καμώματα των παιδιών με τα μαύρα.
Στο όνομα της «οργής και της αγανάκτησης».
Ορισμένοι, δε, «φλέρταραν» πολιτικά με τους ψευτο-επαναστάτες, τους «μαϊμού» αντισυστημικούς ή ανέχονταν, αν δεν έκλειναν το μάτι, κουτοπόνηρα, την απαράδεκτη και εγκληματική συμπεριφορά τους.
Στο όνομα της «οργής και της αγανάκτησης».
«Καλά θα κάνουν να τους μαυρίσουν στο ξύλο» (σ.σ. τους βουλευτές), άκουγες, αριστερά - δεξιά.
Σε καφενειακού επιπέδου «συζητήσεις» και «πολιτικές αναλύσεις» της... οκάς.
Δεν θα αναφερθώ στο τι έκανε ή στο τι δεν έκανε η σημερινή κυβέρνηση όλο αυτό το διάστημα.
Ούτε στο γιατί αποφάσισε να δράσει σε μια συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, με συγκεκριμένα πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα, με κυρίαρχο τη δολοφονία ενός Έλληνα αυτή τη φορά και όχι ενός Αφγανού ή Πακιστανού.
Η μικροπολιτική σε όλο της το μεγαλείο.
Εκείνο που θέλω να επισημάνω είναι άλλο: ότι για την περαιτέρω «εξάπλωση» της Χρυσής Αυγής στην ελληνική κοινωνία από τις περυσινές εκλογές και μετέπειτα, ευθύνη, πέραν, φυσικά και κυρίαρχα, του πολιτικού συστήματος και πέραν των 440.000, περίπου, «παραπλανημένων» ψηφοφόρων που έριξαν -ελαφρά τη καρδία- «μαύρο» στην κάλπη, έχουν και εκείνοι οι υπόλοιποι πολίτες, οι οποίοι ανέχθηκαν στην οικογένειά τους, στις παρέες τους, σε κοινωνικές εκδηλώσεις, καθημερινά, τη ρητορική του μίσους και της βίας από λογής - λογής «αγανακτισμένους» (συνήθως πρώην βολεμένους από το πολιτικό σύστημα, το οποίο σήμερα, όντας... ξεβολεμένοι, οι ίδιοι υβρίζουν).
Και όχι μόνο την ανέχθηκαν, αλλά ενίοτε την απολάμβαναν κιόλας.
Είτε γιατί υποσυνείδητα ταυτίζονταν με αυτή είτε γιατί δεν μπορούσαν να εκτιμήσουν το μέγεθος του προβλήματος είτε, πολύ απλά, γιατί βρίσκονταν... στην κοσμάρα τους!
Μειδιώντας, χαζογελώντας, περιπαίζοντας κάποιοι εξ αυτών.
Προτιμώντας να ασχολούνται με τις φιλενάδες του δείνα και του τάδε Χρυσαυγίτη.
Την ίδια ώρα, κάποιοι άλλοι, πολλοί, «έβγαζαν» αργά αλλά σταθερά τον πραγματικό τους εαυτό.
Ταυτιζόμενοι με πρακτικές και τακτικές νοσηρές.
Αποδεικνύοντας, έτσι, ότι τα περί «ελληνικής προοδευτικής κοινωνίας» δεν είναι και τόσο... ακριβή.
Πριν από ένα περίπου χρόνο, ένας φίλος καλός μού είπε, σε τηλεφωνική επικοινωνία, ότι στις εκλογές του Ιουνίου 2012 ψήφισε ένα κόμμα της Αριστεράς, αλλά στις επόμενες, όποτε και αν αυτές γίνουν, σκέφτεται να ψηφίσει Χρυσή Αυγή!
Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι!
Του απάντησα ότι έχει δικαίωμα να ψηφίσει όποιον θέλει, ξεκαθαρίζοντάς του, ωστόσο, με απόλυτο τρόπο, που δεν επιδεχόταν παρερμηνείες ή δεύτερες αναγνώσεις, ότι αν πράξει αυτό που σκέφτεται, απαιτώ να σβήσει τον αριθμό τού τηλεφώνου μου από το κινητό του τηλέφωνο και να μην επικοινωνήσει πότε ξανά μαζί μου, γιατί εγώ με φιλοναζιστές - φασίστες δεν κάνω παρέα.
Έκπληκτος, έσπευσε να διευκρινίσει ότι δεν είναι ούτε φιλοναζιστής, ούτε φασίστας.
Του είπα ότι, για μένα, όποιος ψηφίζει τη Χρυσή Αυγή δεν είναι τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο και ότι δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για τη συγκεκριμένη επιλογή.
Καμία απολύτως. Ούτε η πιο δικαιολογημένη οργή και αγανάκτηση.
Το ίδιο έχω νιώσει την ανάγκη να πράξω σε αρκετές άλλες ανάλογες περιπτώσεις, όταν βρέθηκα έκπληκτος να ακούω από «αγανακτισμένους» συμπολίτες μας, γνωστούς αλλά και αγνώστους σ' εμένα, τα «πλεονεκτήματα» των... παιδιών με τα μαύρα.
Και τις... ρητορείες περί «εθνικισμού» και αγάπης προς την πατρίδα, από ανθρώπους, οι οποίοι με τη συμπεριφορά τους αποδεικνύουν σχεδόν καθημερινά ότι το μόνο που τους νοιάζει είναι το... τομάρι τους.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, άλλωστε, η σιωπή, η συγκατάβαση, δεν είναι, δεν μπορεί να είναι επιλογή.
Και άλλοι πολίτες, εκτός κομμάτων και κομματικών γραμμών, αρθρώνουν δημόσια, στην καθημερινότητά τους, έναν τέτοιο συγκρουσιακό λόγο. Με μεγαλύτερη ή μικρότερη ένταση.
Είναι θέμα ατομικής πολιτικής ευθύνης. Ατομική πολιτική ευθύνη που δεν εξαντλείται μόνο πίσω από το παραβάν σε κάθε εκλογική αναμέτρηση.
Αισθάνομαι, ωστόσο, ότι δεν είμαστε αρκετοί.
Και πιστεύω ακράδαντα ότι μπορούμε να γίνουμε περισσότεροι.
Πρέπει να γίνουμε περισσότεροι.
Έχουμε χρέος να γίνουμε περισσότεροι.
Διότι το πρόβλημα είναι εξαιρετικά σοβαρό και εξακολουθεί να υφίσταται.
Με χαρακτηριστικότερες, ίσως, περιπτώσεις τις «στρατολογήσεις» μαθητών Γυμνασίων και Λυκείων σε όλη τη χώρα.
Που συνεχίζονται...
Σε όλη την Ελλάδα.
Και στην Κρήτη.
Και στα Χανιά.
Οφείλουμε, λοιπόν, να αντιδράσουμε.
Με τρόπο σαφή, συγκροτημένο και συνεπή.
Ατομικά, αλλά και συλλογικά.
Ενθυμούμενοι, μεταξύ άλλων, και τον Μπρεχτ (σε ελεύθερη μετάφραση):
«Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δεν φώναξα, γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν κατεδίωξαν τους τσιγγάνους ούτε τότε φώναξα, γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στον φασισμό, δεν έκανα τίποτα γιατί δεν ήμουν καθολικός.
Μετά ήρθαν να συλλάβουν εμένα, αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να αντισταθεί μαζί μου».
Και ας μη σπεύσει κανείς να μιλήσει για την οικονομική κρίση και τη φτώχεια.
Γιατί θα θυμίσω ότι στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου υπήρξαν χιλιάδες άνθρωποι, οι οποίοι πέθαναν από την πείνα στους δρόμους των μεγάλων πόλεων της Ελλάδας, αλλά συνεργάτες των Ναζί δεν έγιναν.
Όπως υπήρχαν και άλλοι, οι οποίοι όχι μόνο συνεργάστηκαν με τον κατακτητή, αλλά πρόδωσαν τα πάντα για τη ζωή τους και την καλοπέρασή τους.
Σε τελική ανάλυση, είναι θέμα επιλογής.
Και οι όποιες εκ του πονηρού ουδετερότητες, όταν η πατρίδα και η δημοκρατία κινδυνεύουν, δεν μπορεί να γίνουν ανεκτές...