ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

                                                
                                                                                








Πλατανιάς:

Το ταξίδι

συνεχίζεται...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Πλατανιάς, δεκαετία 1980. Στο χωμάτινο γήπεδο, κάτω από το ιστορικό εκκλησάκι της Παναγιάς, που γιορτάζει τον Δεκαπενταύγουστο, η ποδοσφαιρική ομάδα του χωριού ξεκινούσε την προετοιμασία της, στα τέλη κάθε καλοκαιριού, με -μικρές για την εποχή, αλλά σημαντικές- φιλοδοξίες.

Πιτσιρικάδες εμείς, παρακολουθούσαμε κάθε χρόνο τις μεγαλύτερες “φουρνιές” του χωριού να ιδρώνουν τη φανέλα στις προπονήσεις. Είτε από την άβολη τσιμεντένια κερκίδα είτε σκαρφαλωμένοι στα αρμυρίκια, δυτικά και ανατολικά του γηπέδου.

Από εκείνα τα δύσκολα, ποδοσφαιρικά, χρόνια -πιθανότατα και παλιότερα- διοίκηση, παίκτες και φίλαθλοι ήταν μια ομάδα, μια παρέα. Υπήρχαν, σπάνια, και κάποιες κακές στιγμές, αλλά η γενική εικόνα ήταν ότι το χωριό -διότι ναι, ο Πλατανιάς παραμένει ένα μεγάλο, ιστορικό και περήφανο χωριό, όπως αποδεικνύεται κάθε φορά που τα τουριστικά φώτα σβήνουν στα τέλη Οκτωβρίου- πορευόταν με βήμα ενιαίο. Μια γροθιά.

Κι έτσι συνέχισε και συνεχίζει μέχρι σήμερα.

Ουδείς, βέβαια, περίμενε, τότε, ότι από το Τοπικό Πρωτάθλημα ή την αμέσως επόμενη κατηγορία, με «ιπτάμενους» τερματοφύλακες τον Κοκολοδημήτρη (Νίκο), τον «Πέτσακα» (Μητσάρα), τον Τάσο (Λαδάκη), τον αδικοχαμένο Μάκη και, μετέπειτα, τον Τζίμαρο, σέντερ μπακ τον «εγκεφαλικό» Τρούλη, τον «πνευμόνια» «Λύσσα» και τον απροσπέλαστο Βαρουξή (σημερινό πρόεδρο), στη μεσαία γραμμή τα «γρανάζια» Στρατουδάκια, τους «καλλιτέχνες» Κομπίτση και Δαρμάρο, τον πολύ μεγάλο Τσαρμπό, τα «εργαλεία» Σαρριδάκια, τον ταχύτατο, ως εξτρέμ, «Φουρνάρη» (Μαθιουλή) και σέντερ φορ τον μετρ στο ψηλό παιχνίδι Αλμυρά η ομάδα θα έφτανε μετά από χρόνια να παίζει -από την ερχόμενη αγωνιστική περίοδο- στο Καραϊσκάκη και στην Καλογρέζα, όντας στη Σούπερ Λιγκ (την Α' Εθνική, όπως τη λέγαμε εκείνα τα χρόνια).

Κι όμως! Από προχθές το βράδυ ο Πλατανιάς, αλλά και γενικότερα τα Χανιά, ζουν το απόλυτο όνειρο.

Έπειτα από σκληρή δουλειά, σε επίπεδο Συλλόγου, οργάνωση, σχέδιο, ανιδιοτελή προσπάθεια, γνώση του αντικειμένου, νοικοκυρεμένη διαχείριση και λίγη τύχη. Από τη Διοίκηση έως και τον φροντιστή. Μια απόλυτα υγιής προσπάθεια.

Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει -προσωπική άποψη τούτη- στον πρόεδρο Στέλιο Βαρουξάκη, στον Δημήτρη Μαθιουλάκη, στον Γιάννη Τρούλη, αλλά και σε όλους εκείνους που επίσης προσέφεραν χρόνο -και χρήμα- χωρίς να περιμένουν ανταλλάγματα. Μόνο για την ομάδα. Μόνο για τον Πλατανιά.

Τα δεδομένα, πια, έχουν αλλάξει πλήρως.

Η φετινή ομάδα -έστω και αν υπήρχαν αγώνες που δεν ενθουσίασε με την απόδοσή της, αν θέλουμε να είμαστε απολύτως ειλικρινείς- ολοκλήρωσε τη σοβαρή προσπάθεια που ξεκίνησε ο Σύλλογος, με πολύ μεράκι, πριν από μερικά χρόνια, κάνοντας κάθε ποδοσφαιρική περίοδο και μία υπέρβαση, με αποκορύφωμα τον φετινό άθλο, που πριν λίγο καιρό φάνταζε άπιαστο όνειρο. Έγραψε Ιστορία!

Πλέον, κοιτά -μαζί της κι εμείς- μπροστά.

Με τη σκέψη ότι για να μη μείνει “άστεγη” η ομάδα -όπως συνέβη την περασμένη περίοδο με τη Δόξα Δράμας, που αναγκαζόταν να χρησιμοποιεί ως έδρα το... Καυταντζόγλειο Θεσσαλονίκης- χρειάζεται και ο Δήμος Χανίων να κάνει το δικό του χρέος έγκαιρα προκειμένου το δημοτικό στάδιο των Περιβολίων να είναι απολύτως έτοιμο για να υποδεχθεί τον Πλατανιά στο πρώτο εντός έδρας παιχνίδι του στη Σούπερ Λιγκ.

Θα είμαστε όλοι εκεί!

Ακόμη μεγαλύτερη παρέα, ακόμη μεγαλύτερη πορεία, ακόμη μεγαλύτερες στιγμές.

Το ταξίδι -όχι μόνο ποδοσφαίρου, αλλά ζωής- συνεχίζεται...

ΑΠΟΨΗ

ΑΑ*

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Όταν κρίνεται το παρόν και το μέλλον της χώρας τακτικισμοί, ιδιοτελείς όροι και πολιτικάντικες προϋποθέσεις μπαίνουν στο περιθώριο.

Όλοι αξιωματικοί δεν γίνεται.

Ούτε κάποιοι να αυτοχρίζονται... Ι5 (απαλλαγή) και να λουφάρουν από τα μετόπισθεν!

Χρειάζεται συστράτευση, υπερβατικές συμπεριφορές, κοινή στοχοπροσήλωση.

Χρειάζονται και υπαξιωματικοί, αλλά και φαντάροι με τόλμη, κουράγιο και ψυχή, για να μη σαλπίσει η τρομπέτα, αργά ή γρήγορα, το σύνθημα της -άτακτης ή μη- υποχώρησης.

Ένας εκ των νέων υπουργών είπε, αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά του, ότι «είμαστε καταδικασμένοι να πετύχουμε».

Μακάρι να είναι έτσι. Και να μην αποδειχθεί, λίαν συντόμως, ότι ήταν καταδικασμένοι να αποτύχουν.

Διότι οι επιλογές και οι αποφάσεις λαμβάνονται από πρόσωπα.

Και, αν θέλουμε να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, η σύνθεση της νέας κυβέρνησης, αποτέλεσμα διαπραγματεύσεων και συμβιβασμών, όχι μόνο δεν ενθουσίασε, αλλά μάλλον προβλημάτισε.

Σε κάθε περίπτωση, και για να μην προτρέχουμε, με κίνδυνο να αδικήσουμε, ο χρόνος, που άλλοτε κυλά βασανιστικά αργά και άλλοτε ανησυχητικά γοργά, θα δείξει.

Μακάρι οι όποιες προσδοκίες να μη διαψευστούν.

Αναγκαία, επομένως, η υπενθύμιση ότι «αν δεν σπάσεις αβγά ομελέτα δεν τρως».

Χρειάζονται τομές, υπερβάσεις, συγκρούσεις με συμφέροντα και συντεχνίες, μεταρρυθμίσεις, ταχύτητα, αποτελεσματικότητα και ειλικρίνεια.

Αν αυτά δεν υπάρξουν άμεσα τότε το αποτέλεσμα θα είναι τραγικό για τη χώρα και η καθημερινότητα του πολίτη πολύ χειρότερη από αυτή που βιώνει σήμερα.

Όσοι, δε, νομίζουν ότι, σε μια τέτοια περίπτωση, θα μπορέσουν να διασωθούν πολιτικά, χρησιμοποιώντας φτηνές δικαιολογίες, είναι μάλλον γελασμένοι.

Όπως είναι γελασμένοι κι εκείνοι που φαίνεται ότι εφαρμόζουν τη θεωρία του “ώριμου φρούτου”.

Το “φρούτο”, άλλωστε, έχει πέσει από το “δέντρο” εδώ και καιρό.

Και είναι πολύ πιθανό, όταν το πιάσουν στα χέρια τους να έχει ήδη σαπίσει...

* Στρατιωτικός όρος που σημαίνει «Αδικαιολογήτως απών - απόντες».

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΚΡΟΥΑΖΙΕΡΑ

Μεγάλες οι δυνατότητες

του λιμανιού της Σούδας αλλά...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Οι σημαντικές αναπτυξιακές δυνατότητες της Σούδας, που αποτελεί το μεγαλύτερο και ασφαλέστερο φυσικό λιμάνι στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, αναδείχθηκαν χθες για πολλοστή φορά καθώς το κρουαζιερόπλοιο “Celebrity Equinox” κατέπλευσε στην περιοχή επειδή δεν μπορούσε να προσεγγίσει τον αρχικό του προορισμό, το νησί της Μυκόνου, εξαιτίας των ισχυρών ανέμων που έπνεαν στο Αιγαίο Πέλαγος.

Ωστόσο, και χθες, όπως κατά τη διάρκεια όλων των προηγούμενων καταπλεύσεων κρουαζιερόπλοιων στη Σούδα, η εικόνα που αντίκρυσαν οι επιβάτες σε τμήμα του λιμανιού δεν ήταν η καλύτερη δυνατή, γεγονός που επεσήμανε, μιλώντας στα “Χ.Ν.”, ο ναυτιλιακός πράκτορας Αντώνης Τζαγκαράκης.

«Δυστυχώς υπάρχουν ορισμένα μικρά πραγματάκια που πρέπει να τα φτιάξουμε. Και φωνάζω από πέρυσι ότι πρέπει να αλλάξει λίγο η εικόνα πέρα από την προβλήτα, πέρα από τα συρματοπλέγματα. Το λένε οι πλοίαρχοι, το λέει και ο κόσμος. Πρέπει να πρασινίσει, να φτιαχτεί, να νοικοκυρευτεί. Θα γίνουν έργα. Το ξέρω. Δεν αντιλέγω. Δεν μπορούμε να περιμένουμε όμως τρία, τέσσερα, πέντε, έξι χρόνια να γίνουν τα έργα. Δεν μπορεί να έρχονται τρία βαπόρια σε μία εβδομάδα, από τρεις χιλιάδες επιβάτες το καθένα, και αυτοί οι άνθρωποι να αντικρύζουν αυτή την εικόνα. Χωρίς ένα δεντράκι, χωρίς ένα λουλούδι, χωρίς τίποτα...», ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Τζαγκαράκης.

Ο ίδιος επεσήμανε ότι «οι δυνατότητες του λιμανιού της Σούδας είναι τεράστιες και πρέπει να τις εκμεταλλευτούμε. Σιγά - σιγά η μία εταιρεία με την άλλη και ο ένας πλοίαρχος με τον άλλο αναδεικνύουν αυτό το πλεονέκτημα που έχει η Σούδα».

Ο κ. Τζαγκαράκης γνωστοποίησε ότι «μάλιστα συζητούνταν να έρθει την Τετάρτη (σ.σ. σήμερα) ένα ακόμη πλοίο, εξαιτίας των ισχυρών ανέμων, ωστόσο τελικά αποφασίστηκε να καταπλεύσει στον αρχικό του προορισμό που ήταν η Σαντορίνη. Δηλαδή, οι εταιρείες, από τη στιγμή που υπάρχουν κακές καιρικές συνθήκες σε άλλα λιμάνια, έχουν βάλει στο πρόγραμμά τους τη Σούδα. Και αυτό είναι πλεονέκτημα για τη Σούδα».

Σημειώνεται ότι το κρουαζιερόπλοιο “Celebrity Equinox” έφτασε στις 7 το πρωί και απέπλευσε στις 6 το απόγευμα, μεταφέροντας 2.918 επιβάτες και 1.218 άτομα πλήρωμα.

Πεντακόσια περίπου άτομα μεταφέρθηκαν με δέκα λεωφορεία στην Κνωσό, σε διάφορες περιοχές του Αποκόρωνα (Γαβαλοχώρι. Βάμος, Κουρνάς), στο Βοτανικό Πάρκο στον Φουρνέ, αλλά και σε παραλίες των Αγίων Αποστόλων καθώς υπήρξαν επιβάτες που επιθυμούσαν να εκμεταλλευτούν τον καλό καιρό, απολαμβάνοντας το μπάνιο τους στη θάλασσα και όχι στην πισίνα του κρουαζιερόπλοιου.

Ο κύριος όγκος των επιβατών, περί τους 2.500, μεταφέρθηκαν με λεωφορεία του αστικού ΚΤΕΛ και με ταξί στην πόλη των Χανίων, όπου επισκέφθηκαν, στη συντριπτική τους πλειονότητα, τη Δημοτική Αγορά, την Παλιά Πόλη και το ενετικό λιμάνι.

Σημειώνεται, τέλος, ότι προηγούμενος προορισμός του κρουαζιερόπλοιου ήταν το λιμάνι του Πειραιά, ενώ αναχωρώντας από τη Σούδα κατευθύνθηκε προς τη Νάπολη της Ιταλίας.  

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ

Έξω απ’ τον χορό...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Έχω έναν φίλο, με τον οποίο μοιραζόμαστε κοινές -γλυκόπικρες- αναμνήσεις από τα πρώιμα χρόνια της νιότης. Καλό παιδί. Ήταν. Και παραμένει.

Προσπαθούμε να βρισκόμαστε, σήμερα πια, όσο πιο συχνά μας το επιτρέπει η αμείλικτη -πολλές φορές- καθημερινότητα. Εκείνος παρέμενε “ελεύθερος”.

«Θα ζήσω ελεύθερο πουλί και όχι κορόιδο στο κλουβί», συνήθιζε να λέει παλαιότερα. Περιπαιχτικά.

Ως εργένης είχε μια εντελώς διαφορετική κοσμοθεωρία και αντίληψη περί των προτεραιοτήτων της ζωής. Αλλά και μια διαφορετική προσέγγιση επί των περισσοτέρων θεμάτων της καθημερινότητας. Από τη διαχείριση, για παράδειγμα, του ελεύθερου χρόνου μέχρι τον τρόπο διασκέδασης.

Αδυνατούσε, δε, σε πλείστες περιπτώσεις, να αντιληφθεί, αλλά και να συμφιλιωθεί με άλλες... κοσμοθεωρίες που συνήθως προέρχονταν από τον “πλανήτη των παντρεμένων”, ειδικά εκείνων που όντως περνούν καλά με τις/τους συντρόφους τους και είχαν την τύχη να αποκτήσουν παιδιά.

«Οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και οι παντρεμένοι με τους παντρεμένους», συνήθιζε να λέει γελώντας.

Πριν από τρία χρόνια, ο επί σειρά ετών εργένης χτυπήθηκε από τα βέλη του θεού Έρωτος! Λίγους μήνες αργότερα μας ανακοίνωσε το χαρμόσυνο γεγονός: «Παντρεύομαι»!

Χαράς ευαγγέλια. Δεν πέρασε ένας χρόνος και στη ζωή του ζευγαριού “εισέβαλε” μια πανέμορφη κόρη.

Έκτοτε, όλα άλλαξαν. Και οι κοσμοθεωρίες και οι αμπελοφιλοσοφίες περί “ελεύθερου πουλιού” και οι προτεραιότητες και η καθημερινότητα και η ίδια του η ζωή, όπως την ήξερε ή νόμιζε ότι την ήξερε.

Δεν ξέρω αν, πλέον, είναι καλύτερη ή χειρότερη. Αυτό θα το καταδείξει ο χρόνος.

Σίγουρα, ωστόσο, είναι πολύ διαφορετική. Πολύ πιο μετρημένη. Πολύ πιο υπεύθυνη. Πολύ πιο ώριμη. Πολύ πιο ολοκληρωμένη. Αλλά και πολύ πιο αγχώδης. Διότι όταν είσαι έξω απ’ τον χορό, τον όποιο “χορό”, πολλά τραγούδια ξέρεις. Όταν κληθείς να χορέψεις, όμως, αρχίζουν τα πραγματικά ζόρια.

Τότε είναι που τελειώνουν τα ψέματα, οι θεωρίες και οι αμπελοφιλοσοφίες και αρχίζει η πράξη.

Και, ως γνωστόν, η θεωρία από την πράξη, ευτυχώς ή δυστυχώς, απέχει παρασάγγας. Όσοι έχουν τολμήσει να χορέψουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, το ξέρουν καλά, γιατί το έχουν βιώσει.

Οι υπόλοιποι μένει να το μάθουν, αν και εφ’ όσον, κάποια στιγμή, σηκωθούν από τη βόλεψη του καναπέ ή της καρέκλας τους. Ή, έστω, αν τους σηκώσουν με το “ζόρι”, αργά ή γρήγορα, φίλοι και γνωστοί για να διαπιστώσουν, επιτέλους, τις πολυδιαφημισμένες -στα λόγια και μόνο- ικανότητές τους...

ΑΠΟΨΗ

Αναποφάσιστοι...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Είναι πειστικός ο προεκλογικός λόγος του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αναφορικά με το ζήτημα της επαναδιαπραγμάτευσης, αν λάβει κανείς υπόψιν του όλα όσα συνέβησαν το τελευταίο διάστημα;

Η απάντηση είναι μάλλον προφανής. Όχι δεν είναι. Και δεν είναι, γιατί το ΠΑΣΟΚ και, από ένα σημείο και μετά, και η ΝΔ, συμμετέχοντας στην κυβέρνηση υπό την πρωθυπουργία του κ. Λουκά Παπαδήμου, είχαν τη δυνατότητα να επιχειρήσουν, έστω, να κάνουν αυτά που σήμερα υπόσχονται -κυρίως η ΝΔ, γιατί στο ΠΑΣΟΚ κρατούν μικρό καλάθι- ως προτάσεις για την ανακούφιση της χώρας και των πολιτών.

Τα επεδίωξαν; Και, αν ναι, γιατί δεν υπήρξαν αποτελέσματα;

Μία αιτίαση είναι ότι την περίοδο των διαπραγματεύσεων στην Ευρώπη κυριαρχούσε το δίδυμο Μέρκελ - Σαρκοζί, άρα η σκληρή νεοφιλελεύθερη γραμμή, που δεν άφηνε πολλά περιθώρια για αλλαγή της συνταγής. Γραμμή που, πλέον, παρουσιάζει σημαντικές ρωγμές, μετά την εκλογή του κ. Ολάντ στη γαλλική Προεδρία και τις δραματικές εξελίξεις σε Ισπανία, Ιταλία, Κύπρο και άλλες χώρες.

Μία άλλη αιτίαση είναι ότι για να ζητάς, ως δανειζόμενος, με αξιώσεις από τους δανειστές σου πρέπει να έχεις, ταυτόχρονα, να δείξεις και απτά αποτελέσματα σε μια σειρά από τομείς, στους οποίους η πρόοδος κρίνεται ως απολύτως αναγκαία προϋπόθεση για τη δημιουργία των συνθηκών εκείνων που θα βάλουν, αρχικά, ανάχωμα στην ύφεση, με δευτερεύοντα στόχο τη δυνατότητα διαμόρφωσης όρων ανάπτυξης.

Απτά αποτελέσματα, για παράδειγμα, στην αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και στην προώθηση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων δεν υπήρξαν. Άρα δεν υπήρξε και δεν υπάρχει εμπιστοσύνη. Άρα τα όποια αιτήματα έπεφταν και πέφτουν, εν πολλοίς, στο κενό.

Αυτό είναι ένα από τα μείζονα προβλήματα και στο εσωτερικό της χώρας: Το έλλειμμα εμπιστοσύνης ενός σημαντικού τμήματος πολιτών προς τα δύο συγκεκριμένα κόμματα, που κυβέρνησαν την Ελλάδα από το 1974 μέχρι και σήμερα.

Αυτό το έλλειμμα εμπιστοσύνης είναι, ωστόσο, η μία όψη του νομίσματος.

Η άλλη όψη είναι ότι ιδιαίτερα έντονη αμφισβήτηση υπάρχει, από ένα επίσης σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και από το εξωτερικό, και για τον “εναλλακτικό δρόμο” που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Έναν δρόμο άκρως νεφελώδη, με ρητορική Βαβέλ, με έντονη παροχολογία, “μη ρεαλιστικό και μη κοστολογημένο”, που θυμίζει παλιές αποτυχημένες συνταγές της δεκαετίας του '80, τις οποίες τώρα πληρώνει η χώρα.

Κάπως έτσι, αρκετοί πολίτες ακούν τους μεν, τους δε και τους υπόλοιπους και δεν έχουν καταλήξει, μέχρι και σήμερα, ποιον να επιλέξουν. Όταν θα το πράξουν, αν τελικά πάνε στην κάλπη, θα το κάνουν μάλλον με βαριά καρδιά και με την αίσθηση ότι διάλεξαν τον λιγότερο κακό. 
Αυτό, βέβαια, είναι κάτι που μένει να αποδειχθεί στην πράξη...

ΑΠΟΨΗ

Μόνιμα εξαπατημένοι...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Φταίει μόνο ο Παπανδρέου που “είπε ψέματα” το 2009 ότι “λεφτά υπάρχουν”.

Δεν φταίνε και οι πολίτες που τον επέλεξαν όταν, την ίδια ώρα, άλλοι πολιτικοί σχηματισμοί, αλλά και ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, έλεγαν ότι λεφτά δεν υπάρχουν.

Φταίνε μόνο το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, που έκαναν, διαχρονικά, εισοδηματική πολιτική με δανεικά.

Δεν φταίνε και οι εργαζόμενοι στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, που έφταναν, σε αρκετές περιπτώσεις, να ζητούν αυξήσεις 10% ετησίως, χώρια τα λογής - λογής απίστευτα επιδόματα, όπως, για παράδειγμα, αυτό της... έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία!

Φταίει μόνο το κράτος, που χορηγούσε συντάξεις σε νεκρούς, επιδόματα τυφλότητας σε αετομάτηδες και επιδόματα πρόνοιας σε αετονύχηδες.

Δεν φταίνε και οι πολίτες που έκαναν του κόσμου τις λαμογιές για να τα πάρουν, με τη συνδρομή βουλευτικών γραφείων σε πλείστες περιπτώσεις.

Φταίνε μόνο οι τράπεζες, που έδιναν πιστωτικές κάρτες και δάνεια σε όποιον... περνούσε έξω από τα υποκαταστήματά τους.

Δεν φταίνε και οι πολίτες που τα έπαιρναν, αν και γνώριζαν ότι αργά ή γρήγορα δεν θα μπορούσαν να τα αποπληρώσουν, διότι οι δόσεις ξεπερνούσαν, σε πολλές περιπτώσεις, ακόμη και το 50% του μηνιαίου εισοδήματος μιας οικογένειας.

Το “παραμύθι” ότι φταίνε πάντα κάποιοι άλλοι και οι πολίτες είναι οι αθώοι, τα θύματα, οι εξαπατημένοι, οι ξεγελασμένοι δεν αντέχεται άλλο. Πρέπει να τελειώσει εδώ, μια για πάντα, αν θέλουμε αυτή η χώρα να προχωρήσει μπροστά και να μην κλωθογυρίζει στα ίδια και στα ίδια, χωρίς προοπτική, χωρίς ουσιαστική ελπίδα.

Αυτό, βέβαια, δεν μπορεί να συμβεί όταν οι πολιτικές δυνάμεις, που έχουν, όχι ισομερώς, την κύρια ευθύνη για όλα τα παραπάνω, δεν είναι ειλικρινείς, όταν χαϊδεύουν αυτιά, όταν υπόσχονται... τον ουρανό με τ’ άστρα και όταν, γενικότερα, συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν τους ψηφοφόρους περισσότερο ως πελάτες και λιγότερο, αν όχι καθόλου, ως πολίτες.

Κατά συνέπεια, τούτη την κρίσιμη ώρα, τουλάχιστον όσοι ψηφοφόροι λειτουργούν και σκέφτονται πρωτίστως ως πολίτες είναι προφανές ότι το καλύτερο που μάλλον μπορούν να κάνουν για τη χώρα είναι να γυρίσουν την πλάτη σε όλες εκείνες τις δυνάμεις που ακολουθούν την ίδια αποτυχημένη τακτική του λαϊκισμού, η οποία οδήγησε την Ελλάδα στη σημερινή κατάσταση.

Για τους άλλους, που είναι και οι -πάρα πολύ- περισσότεροι, ελπίδες σοβαρές δεν τρέφω, δυστυχώς.

Πιθανότατα, θα τους ακούσουμε εκ νέου, μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου ή και τις μεθεπόμενες αν εκεί οδηγηθούμε εξαιτίας του απαράδεκτου και καταστροφικού ελλείμματος εθνικής συνεννόησης, να δηλώνουν “εξαπατημένοι”, “απογοητευμένοι”, “οργισμένοι”, “αγανακτισμένοι”, διότι όσα άκουσαν προεκλογικά αποδείχθηκαν, για άλλη μια φορά, εν πολλοίς, “ακάλυπτες επιταγές”.

Είτε από τους μεν είτε από τους δε...

ΑΠΟΨΗ

Ο δρόμος της βίας

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Όταν σε μια κοινωνία υπάρχουν δουλειές, ικανοποιητικές αμοιβές, ανάπτυξη, προοπτική και ελπίδα και όχι ανασφάλεια και φόβος και, ταυτόχρονα, ένα αποτελεσματικό κράτος πρόνοιας τότε οι όποιες ακραίες φωνές μπαίνουν αναπόφευκτα στο περιθώριο.

Ο κανόνας αυτός ίσχυε μέχρι πρόσφατα και στην Ελλάδα, άσχετα αν δεν υφίσταντο όλες μαζί οι προαναφερόμενες προϋποθέσεις.

Το 2009, για παράδειγμα, η “Χρυσή Αυγή” είχε λάβει μόλις 19.624 ψήφους, δηλαδή ποσοστό 0,29% σε όλη τη χώρα.

Αλλά και την κατακερματισμένη άκρα Αριστερά στο περιθώριο την τοποθετούσε η συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, παρά το γεγονός ότι, σε πλείστες περιπτώσεις, απολάμβανε μια ιδιότυπη ανοχή.

Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, τα δεδομένα άλλαξαν δραματικά.

Η ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος, η αδυναμία συγκρότησης ενός αποτελεσματικού κράτους, που θα στηρίζει τους πολίτες και θα εφαρμόζει τους νόμους χωρίς εξαιρέσεις και “παραθυράκια”, η προβληματική απονομή της δικαιοσύνης και η αθρόα και δυσανάλογη προσέλευση εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών στη χώρα, εξαιτίας της παντελούς απουσίας μεταναστευτικής πολιτικής, δημιούργησαν ένα εκρηκτικό μίγμα, η ανάφλεξη του οποίου ήταν θέμα χρόνου αν, κάποια στιγμή, “στράβωναν” τα πράγματα.

Και η στιγμή αυτή ήρθε όταν η ελληνική κοινωνία μπήκε στη δίνη της ύφεσης, της ανέχειας και της απελπισίας με εξαιρετικά βίαιο και απότομο τρόπο και ως κορυφαία ζητήματα αναδείχθηκαν η υψηλή ανεργία, η έντονη οικονομική δυσπραγία και η ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας, ειδικά στα μεγάλα αστικά κέντρα, αλλά και σε χωριά της ελληνικής περιφέρειας.

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα (κυρίως τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα εξουσίας, διότι η Αριστερά συνήθιζε να “πετροβολά” εκ του ασφαλούς αρνούμενη σχεδόν τα πάντα) στάθηκε αδύναμο και ανίκανο να αναγνώσει νωρίς τα μηνύματα, να κάνει την αυτοκριτική του και να επιχειρήσει να αλλάξει, αλλάζοντας και τη χώρα, με τη χάραξη και αποτελεσματική υλοποίηση συγκεκριμένων πολιτικών που θα έδιναν πειστικές λύσεις.

Ακόμη και να επιβάλλει την τάξη όταν οι στιγμές το απαιτούσαν.

Κομβικό σημείο για όσα βιώνουμε σήμερα στον τομέα της χρήσης της βίας αποτέλεσαν τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008, μετά τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από αστυνομικό.

Το μήνυμα που, όχι άδικα, πέρασε τότε, όταν η Αθήνα καιγόταν ανεξέλεγκτα και λεηλατούνταν από λογής λογής ετερόκλητες ομάδες, αλλά και συμμορίες του κοινού Ποινικού Δικαίου, ήταν ότι στην Ελλάδα κυριαρχεί πλήρως η ανομία και η ατιμωρησία, ακόμη και σε περιπτώσεις ξεκάθαρης βίας. Και ότι, τελικά, πολλοί πολίτες δημοκρατία θεωρούν το πολίτευμα, στο οποίο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει χωρίς να υφίσταται τις νόμιμες συνέπειες.

Ανάλογο μήνυμα, σε βαρύτητα, ανομίας και ατιμωρησίας, δόθηκε και όταν ομάδα κουκουλοφόρων πυρπόλησε το υποκατάστημα της τράπεζας Marfin στο κέντρο της Αθήνας, με αποτέλεσμα να βρουν τραγικό θάνατο τέσσερις ψυχές.

Υπήρχαν, ασφαλώς, πολλά παρόμοια μηνύματα, βίας, ανομίας και ατιμωρησίας, μικρότερης έκτασης και συμβολισμού, και στο παρελθόν.

Όταν, για παράδειγμα, βουλευτές καλύπτονταν πίσω από την ασυλία τους ακόμη και για παραβάσεις του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας ή “κρύβονταν” πίσω από βολικά νομοθετήματα που οι ίδιοι φρόντιζαν να ψηφίζουν στο Κοινοβούλιο.

Αλλά και όταν δέχονταν διαφόρων ειδών επιθέσεις από “αγανακτισμένους” ή μη πολίτες, οι οποίοι θεωρούσαν δικαίωμά τους να φασκελώνουν τη Βουλή και ό,τι αυτή εκπροσωπεί.

Όταν ομάδες πολιτών απέκλειαν, κάθε τρεις και λίγο, δημόσιους και όχι μόνο χώρους, προκαλώντας, ενίοτε, ζημιές, τις οποίες πλήρωναν οι συνεπείς Έλληνες φορολογούμενοι.

Αλλά και όταν αρνούνταν να εφαρμόσουν νόμους και αποφάσεις του ελληνικού κράτους.

Όταν φοιτητές και “φοιτητές” χτυπούσαν και απειλούσαν καθηγητές εντός και εκτός Ιδρυμάτων, με την “κάλυψη” πολιτικών σχηματισμών.

Όταν Πανεπιστήμια είχαν μετατραπεί σε στέκια συμμοριών, που έκαναν εμπόριο ναρκωτικών και καλύπτονταν πίσω από το άσυλο.

Όταν ομάδες κουκουλοφόρων έκαναν επιδρομές σε βάρος μεταναστών, αλλά σε βάρος Ελλήνων πολιτών, οι οποίοι προσέφεραν στήριξη και βοήθεια σε μετανάστες.

Όταν αστυνομικοί χρησιμοποιούσαν υπέρμετρη βία σε βάρος πολιτών χωρίς να τιμωρούνται παραδειγματικά.

Αλλά και όταν αστυνομικοί χρησιμοποιούσαν, δικαιολογημένα, βία εν ώρα υπηρεσίας και ψέγονταν ή λοιδορούνταν γι' αυτό.

Όταν οπαδοί τα έκαναν γυαλιά καρφιά, καταστρέφοντας περιουσίες και απειλώντας ζωές.

Πολλά τα παραδείγματα.

Τραγικό αποτέλεσμα; 
Η χρήση της βίας σε κάθε της μορφή (σωματική, ψυχολογική, λεκτική) να αποενοχοποιηθεί από ένα μεγάλο διαστρωματωμένο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας και να αποτελέσει στοιχείο της καθημερινότητάς της.

Σε “παράθυρα” τηλεοπτικών σταθμών. Σε γήπεδα. Σε Πανεπιστήμια και σε σχολεία. Σε κεντρικούς δρόμους πόλεων. Σε διαδηλώσεις. Σε σπίτια. Μέσα και έξω από τη Βουλή.

Ζούμε, λοιπόν, στον αστερισμό της βίας, που τείνει να καταστεί “αναγκαίο κακό” ή ακόμη και “αναγκαίο καλό”, σύμφωνα με ακραίες ομάδες που ονειρεύονται επαναστάσεις μαύρου ή κόκκινου χρώματος.

Και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει σε περίοδο έντονης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης αν, πρωτίστως, δεν αλλάξουν μυαλά οι πολιτικοί ταγοί και αν δεν διαφοροποιηθεί δραστικά το μίγμα της εφαρμοζόμενης πολιτικής.

Αν, δηλαδή, οι εκπρόσωποι των κομμάτων δεν ρίξουν, επιτέλους, τους τόνους και αν δεν επιχειρήσουν με ειλικρίνεια να βρουν κοινά σημεία συνεννόησης, προτάσσοντας το εθνικό συμφέρον, που απαιτεί τη ριζική ανασυγκρότηση της χώρας και όχι τη μικροπολιτική τους κακομοιριά και επιβίωση, τότε ελλοχεύει ο σοβαρός κίνδυνος η ελληνική κοινωνία να στρέφεται ολοένα και περισσότερο σε πολιτικούς σχηματισμούς ή συμμορίες με πολιτικό μανδύα, που αντιπροσωπεύουν ακραίες και απόλυτα αντιδημοκρατικές συμπεριφορές.

Το ότι, για παράδειγμα, ακόμη και στα Χανιά υπάρχουν πολλοί συμπολίτες μας, οι οποίοι λένε ευθαρσώς ότι «καλά έκανε ο Κασιδιάρης στην Κανέλλη και στη Δούρου, να αγιάσει το χέρι του», θα πρέπει να μας προβληματίσει έντονα και να μας προϊδεάσει για τη βαθειά συντηρητική στροφή σημαντικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και τις συνέπειες αυτής στο προσεχές μέλλον.

ΣΧΟΛΙΑ

Συνεργασία

Όταν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να συμφωνήσουν για τα εντελώς ελάσσονα, όπως το ντιμπέιτ, πόσο αισιόδοξοι μπορούμε να είμαστε για την επόμενη ημέρα των εκλογών;

Και πόσο στα σοβαρά μπορούμε να πάρουμε όσα ισχυρίζονται περί συνεργασιών, όταν δεν κάνουν ούτε μισό βήμα πίσω από τις θέσεις τους;

Γ. ΓΕΩΡΓ.

ΣΧΟΛΙΑ

Ψηφοθηρία

Δεν χρειάζεται να γίνουν απολύσεις στο Δημόσιο, υποστήριξε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλης Βενιζέλος, μετά την πρόσφατη συνάντηση που είχε με αντιπροσωπεία της ΑΔΕΔΥ.

Το ότι άλλα έλεγε η ηγεσία του κόμματος και ο ίδιος προσωπικά μέχρι πρόσφατα μάλλον πως μικρή σημασία έχει.

Σε προεκλογική περίοδο βρισκόμαστε και πάλι, άλλωστε.

Καθένας, επομένως, μπορεί να λέει το μακρύ του και το κοντό του.

Που ενίοτε είναι άλλο τη Δευτέρα και άλλο την Παρασκευή.

Με προφανή στόχο.

Αλίμονό μας...

Γ. ΓΕΩΡΓ. 

ΑΠΟΨΗ

Μαύρο στο μαύρο

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Κάποιοι ανακάλυψαν... χθες, μετά την άνανδρη βιαιοπραγία του “κυρίου” Ηλία Κασιδιάρη στην κυρία Λιάνα Κανέλλη (και το “μπουγέλωμα” με ένα ποτήρι νερό της κυρίας Ρένας Δούρου) σε τηλεοπτική εκπομπή που μεταδιδόταν “ζωντανά”, τι εστί “Χρυσή Αυγή”, ποιο είναι το πραγματικό της πρόσωπο, τι ακριβώς πρεσβεύουν τα μέλη της και πώς “αντιλαμβάνονται” τη δημοκρατία.

Κάλλιο αργά, παρά ποτέ.

Ίσως, τώρα πια, αντιληφθούν, ορισμένοι εξ αυτών έστω, διότι υπάρχουν κι εκείνοι που με γελοίες δικαιολογίες επιχειρούν να δικαιολογήσουν όσα απαράδεκτα συνέβησαν -και- χθες, ότι οι απολιτίκ συμπεριφορές και οι αψήφιστες επιλογές στην κάλπη ελλοχεύουν σοβαρούς κινδύνους.

Και συνειδητοποιήσουν, ταυτόχρονα, έστω την ύστατη τούτη ώρα, που η χώρα αναζητά εναγωνίως υπεύθυνες και σοβαρές πολιτικές δυνάμεις με ρεαλιστικές προτάσεις διεξόδου και όχι ακραίες ρητορικές μίσους και εθνικού διχασμού, απ’ όπου και αν προέρχονται, ότι στο μαύρο υπάρχει μόνο μία ουσιαστική και αποστομωτική απάντηση από την πλευρά των πολιτών: Μαύρο. Στην κάλπη.

Τίποτε άλλο...

Γ. ΓΕΩΡΓ.

ΑΠΟΨΗ

ΝΔ και... λωτοφάγοι

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Τον Μάρτιο του 2004 η ΝΔ ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, προτάσσοντας ως εθνικό στόχο την επανίδρυση του κράτους. Είχε προηγηθεί ένα μεγάλο διάστημα πολύ σκληρής αντιπολίτευσης, στον πυρήνα της οποίας δέσποζαν οι αναφορές περί ηθικής.

Η επανίδρυση, ως γνωστόν, συνετελέσθη, μεταξύ άλλων, με την επανασύσταση της... Αγροφυλακής (!) και την καθιέρωση των γνωστών συνεντεύξεων για την προώθηση των “γαλάζιων” παιδιών σε καίριες θέσεις του δημόσιου και ευρύτερου τομέα.

«Σεμνά και ταπεινά», αρχικά.

«Το νόμιμο είναι και ηθικό», στη συνέχεια.

Το 2007, η ηγεσία της ΝΔ προκήρυξε εκλογές, με κεντρικό διακύβευμα την -ελληνική- οικονομία, για όσους θυμούνται. Οικονομία που, πριν καν εκδηλωθεί η παγκόσμια κρίση, η οποία ξέσπασε στις ΗΠΑ τον Σεπτέμβριο του 2008 και “πέρασε” στη συνέχεια στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, είχε αρχίσει να κλονίζεται επικίνδυνα στη χώρα μας.

Το διάστημα 2007 - 2009 αποδείχθηκε -κατά γενική ομολογία- ένα από τα χειρότερα σε ό,τι αφορά την πορεία της ελληνικής οικονομίας, εδώ και πολλά χρόνια.

Οι πρωτογενείς δημόσιες δαπάνες εκτροχιάστηκαν, σχεδόν διπλασιάστηκαν, η κατάσταση ξέφυγε εντελώς και λίγο πριν η απασφαλισμένη χειροβομβίδα σκάσει στα χέρια του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, εκείνος προτίμησε να δραπετεύσει διά των εκλογών, με πρόσχημα το -αδικαιολόγητο- έλλειμμα συναίνεσης, από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ, για την επανεκλογή -έξι μήνες αργότερα- του κ. Κάρολου Παπούλια στην Προεδρία της Δημοκρατίας.

Με το ετήσιο έλλειμμα, στο τέλος του 2009, στα 36,3 δισ. ευρώ.

Η συνέχεια της ιστορίας είναι γνωστή.

Δυόμισι χρόνια μετά, η ΝΔ, εκείνη η ΝΔ, με λίγες προσθαφαιρέσεις στο έμψυχο δυναμικό της, που έριξε το πλοίο στα βράχια και στη συνέχεια το εγκατέλειψε, επιχειρεί να εμφανιστεί ως αξιόπιστη πολιτική δύναμη, που μπορεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση!

Ταυτόχρονα, βέβαια, επειδή κάποια, τουλάχιστον, στελέχη της γνωρίζουν ότι στην Ελλάδα -ευτυχώς- δεν είμαστε όλοι λωτοφάγοι, άρα τα επιχειρήματα περί ικανοτήτων μόνο θυμηδία προκαλούν, ενίοτε και γέλια, επιχειρούν να θέσουν διλήμματα... επικινδυνότητας.

Μας λένε, δηλαδή, εμμέσως πλην σαφώς, να επιλέξουμε τον... λιγότερο κακό. Και, εμμέσως και πάλι, ως... λιγότερο κακοί αυτοπαρουσιάζονται και αυτοπροσδιορίζονται, καταθέτοντας κυβερνητικές προτάσεις, πολλές από τις οποίες, σήμερα που μιλάμε, κινούνται στη σφαίρα της επιθυμίας και του ανέφικτου.

Επαναλαμβάνοντας, έτσι, τα λάθη του παρελθόντος.

Και αποδεικνύοντας, στην πράξη, ότι τα παθήματα δεν έχουν γίνει μαθήματα.

Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού, έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.

Στην περίπτωση της ΝΔ μάλλον πως θα σήκωναν τα χέρια ψηλά...

Κύριε ελέησον

Τώρα που βεβαιωθήκαμε ότι εκείνοι που διεκδικούν την ψήφο μας είτε για να κυβερνήσουν είτε για να συγκυβερνήσουν μας... δουλεύουν ψιλό γαζί και με τα -νέα!- προγράμματα που με ιδιαίτερη επισημότητα παρουσίασαν, τι κάνουμε στις 17 Ιουνίου δεδομένου ότι το ρίχνουμε -το ψηφοδέλτιο- ασταύρωτο;

Μάλλον τον... σταυρό μας.

Αμέσως μετά!

Γ. ΓΕΩΡΓ.

ΣΥΡΙΖΑ

αυτοδύναμος

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

«αμαρτία εξομολογουμένη δεν είναι αμαρτία», λένε στο χωριό μου.

Κι εξηγούμαι, ευθύς αμέσως: Αν είναι να βγει πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 17ης Ιουνίου, τότε τον προτιμώ και αυτοδύναμο.

Κυριολεκτώ.

Τι σημασία έχει ότι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν δοκιμαστεί σε κυβερνητικό επίπεδο;

Σάμπως είχαν δοκιμαστεί οι περισσότεροι από τους προηγούμενους;

Χώρια που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δοκιμαστεί αλλού.

Στην αντιπολίτευση.

Και έχει “διαπρέψει”.

“Όχι” σε όλα, “ναι” σε τίποτα.

Κριτική αφ' υψηλού. Τζάμπα και βερεσέ.

Και μετά πάμε για τσίπουρα...

Πλέον, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ -σύμφωνα με τα μέχρι πρόσφατα δημοσκοπικά ευρήματα- φλερτάρει με την πρωτιά, υποσχόμενος έναν άλλον δρόμο.

“Ναι” σε όλα, “όχι” σε τίποτα.

Είναι ένας δρόμος εξαιρετικά ελκυστικός, άρα -πιθανότατα- και αποτελεσματικός. Στην κάλπη και μόνο.

Ωστόσο, όσο καλό και αν είναι το αποτέλεσμα για τον ΣΥΡΙΖΑ στις 17 Ιουνίου, ακόμη, δηλαδή, και αν έρθει πρώτο κόμμα, δεν θα είναι -εκτιμώ- το ιδανικό.

Και ιδανικό αποτέλεσμα -έχω την αίσθηση ότι- είναι μόνο ένα, αν τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ πρωτεύσει. Η αυτοδυναμία.

Στόχο που έθεσε πρόσφατα και ο πρόεδρος του κόμματος Αλέξης Τσίπρας, “γλυκοκοιτάζοντας” προφανώς το “πριμ” των 50 εδρών του “καλπονοθευτικού”, κατά τον ΣΥΡΙΖΑ, νόμου Παυλόπουλου.

Αυτοδυναμία. Για να μην έχουν τη δικαιολογία τα στελέχη της Κουμουνδούρου ότι δεν... συναινούν στην ιδέα μιας μεγάλης κυβέρνησης της “Αριστεράς” -της... ποιας;- ο σύντροφος Φώτης ή και η συντρόφισσα Αλέκα. Αλλά και για να μη βάλουν εκ νέου ακραίους όρους “τορπιλίζοντας” την όποια δυνατότητα μετεκλογικής συνεργασίας. Παρά το γεγονός ότι προεκλογικά υπόσχονται -και πάλι- ότι θα υπάρξει οπωσδήποτε κυβέρνηση την επόμενη ημέρα.

Αυτοδυναμία. Για να αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ να φέρει σε πέρας το κυβερνητικό του πρόγραμμα χωρίς “βαρίδια” και χωρίς “εκπτώσεις”, που ενδεχομένως να προκαλεί μια σύμπραξη με ένα άλλο κόμμα.

Αυτοδυναμία. Για να είναι απόλυτα υπεύθυνος για ό,τι καλό ή στραβό συμβεί την επόμενη ημέρα.

Αυτοδυναμία. Για να τελειώνουν τα είπα - ξείπα, η πολυγλωσσία, οι θεωρίες, οι δικαιολογίες, τα μη κοστολογημένα προγράμματα και οι φαντασιώσεις περί “πυρηνικών όπλων”.

Αυτοδυναμία. Για να εξακριβώσουμε αν μπορούν και μετά οι πολίτες να εφαρμόζουν τους νόμους κατά το δοκούν.

Αυτοδυναμία. Για να δούμε, τελικά, πόσα απίδια βάνει ο σάκος.

ΑΠΟΨΗ

“Αξιωματικοί”

και “στράτευμα”

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Οι εκλογές της 17ης Ιουνίου, ως γνωστόν, θα γίνουν με λίστα. Δηλαδή, αν, για παράδειγμα, η ΝΔ έρθει πρώτο κόμμα πανελλαδικά και στα Χανιά εκλέξει τρεις βουλευτές, αυτοί θα είναι οι τρεις πρώτοι της λίστας.

Τη σειρά της λίστας, επίσης ως γνωστόν, την καθορίζει η ηγεσία κάθε κόμματος. Για λόγους ηθικής τάξεως η σειρά στη λίστα δεν μπορεί να καθοριστεί χωρίς να ληφθεί υπόψιν, πολύ σοβαρά, το εκλογικό αποτέλεσμα της προηγούμενης εκλογικής αναμέτρησης και συγκεκριμένα ο αριθμός των σταυρών που έλαβε κάθε υποψήφιος βουλευτής.

Στις εκλογές της 6ης Μαΐου, το ΠΑΣΟΚ ήρθε τρίτο κόμμα πανελλαδικά, ενώ στα Χανιά κατέλαβε τη δεύτερη θέση, με ποσοστό 13,93% (12.649 ψήφοι) έναντι 51,11% το 2009 (50.807 ψήφοι). Ελέω και του εκλογικού νόμου δεν κατάφερε να εκλέξει βουλευτή για πρώτη φορά μετά το 1974!

Μετά τις εκλογές ο κ. Σήφης Βαλυράκης, τρίτος σε αριθμό σταυρών στο ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ, ανακοίνωσε ότι δεν θα είναι εκ νέου υποψήφιος και το κόμμα αποφάσισε την κενή θέση στο ψηφοδέλτιο να καταλάβει ο κ. Κώστας Μουντάκης.

Τις τελευταίες ημέρες προκλήθηκε ένταση στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, επειδή ο κ. Μουντάκης κατέλαβε, με αποκλειστική ευθύνη και απόφαση της Ιπποκράτους, την τρίτη θέση στη λίστα, με μια μικρή μερίδα στελεχών του Κινήματος να επισημαίνει ότι αυτό δεν ήταν σωστό.

Καμία αντίρρηση.

Επί της ουσίας, ωστόσο, τι άλλαξε; Κατέλαβε ο κ. Μουντάκης εκλόγιμη θέση; Υπάρχει περίπτωση το ΠΑΣΟΚ να αυξήσει εντυπωσιακά τη δύναμή του, σε πανελλαδικό και τοπικό επίπεδο, ώστε να εκλέξει στα Χανιά τρεις βουλευτές; Προφανώς, όχι.

Ο εξαιρετικά δύσκολος στόχος είναι η, υπό προϋποθέσεις, εκλογή ενός και μόνο βουλευτή. Με κυρίαρχη, φυσικά, στόχευση τη συσπείρωση των όποιων δυνάμεων θεωρούν ότι το ΠΑΣΟΚ αποτελεί μια χρήσιμη και αναγκαία πολιτική δύναμη αλλαγής για τον τόπο, παρά τα πολλά και σημαντικά λάθη του παρελθόντος.

Ως εκ τούτου, λογικές εσωστρέφειας και μιζέριας δεν βοηθούν, ειδικά πριν από μία εκλογική μάχη, που χρειάζεται συστράτευση, συμπόρευση και κοινός βηματισμός.

Το γεγονός, βέβαια, ότι τα περισσότερα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, στα Χανιά, αλλά και στην υπόλοιπη χώρα, όχι μόνο δεν μπορούν να βρουν τον βηματισμό τους, αλλά αδυνατούν ακόμη και να υπερασπιστούν στοιχειωδώς όσα σωστά και σημαντικά έκανε το κόμμα τους τα περασμένα χρόνια -γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, υπήρξαν αρκετά τέτοια- καταδεικνύουν με ανάγλυφο τρόπο την ουσιαστική έλλειψη “αξιωματικών” από το πεδίο της μάχης.

Χωρίς “αξιωματικούς”, ωστόσο, ή με λιγοστούς να αναλαμβάνουν το πολλαπλάσιο βάρος της μεγάλης ευθύνης, το όποιο συντεταγμένο “στράτευμα” κινδυνεύει να μετατραπεί σε “ασκέρι ατάκτων”, με τραγικά αποτελέσματα.

ΑΠΟΨΗ

Περί έργων

στα Χανιά

και αλλού 

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Αντιπαράθεση, προχθές, στο Δημοτικό Συμβούλιο Χανίων για την “πατρότητα” συγκεκριμένων έργων που εκτελούνται από πέρυσι στα Χανιά.

Με τον πρώην αντιδήμαρχο επί οκτώ χρόνια και νυν δημοτικό σύμβουλο της παράταξης “Χανιά - 21ος αιώνας” Άρη Παπαδογιάννη, να εξανίσταται, κατηγορώντας τη Δημοτική Αρχή ότι δεν αναφέρει πως μια σειρά από έργα τα οποία εκτελούνται στην πόλη εδώ και ενάμισι περίπου χρόνο, σχεδιάστηκαν και “ωρίμασαν” μελετητικά επί δημαρχίας Κυριάκου Βιρβιδάκη.

Ως πλέον χαρακτηριστική περίπτωση, ο κ. Παπαδογιάννης ανέφερε το παλιό Τελωνείο, για το οποίο, όπως είπε, όλα ήταν έτοιμα από την προηγούμενη Δημοτική Αρχή, πλην μιας γεωλογικής μελέτης και πρόσθεσε ότι, ως εκ τούτου, η δημοπράτηση του έργου καθυστέρησε σημαντικά.

Στον κ. Παπαδογιάννη απάντησε ο αντιδήμαρχος Νίκος Ξυνίδης, λέγοντας ότι «όπως εσείς για οκτώ χρόνια κάνατε αυτά που σχεδίασε ο Τζανακάκης, έτσι κι εμείς θα υλοποιήσουμε αυτά που εσείς έχετε προγραμματίσει. Σε όλες τις Δημοτικές Αρχές υπάρχει μια συνέχεια».

Ωστόσο, η συγκεκριμένη αναφορά του κ. Ξυνίδη αδικεί τόσο την προηγούμενη Δημοτική Αρχή όσο και τη σημερινή.

Διότι όπως στην οκταετία Βιρβιδάκη όλα τα έργα που εκτελέστηκαν δεν είχαν προγραμματιστεί από τον προηγούμενο δήμαρχο Γιώργο Τζανακάκη, έτσι και στη θητεία του νυν δημάρχου Μανώλη Σκουλάκη, όποτε και αν αυτή ολοκληρωθεί, δεν -θα- είναι όλα τα έργα συνέχεια της προηγούμενης Δημοτικής Αρχής.

Σε κάθε περίπτωση, “παιχνίδια” με την “πατρότητα” των έργων παρατηρούνται, άλλοτε σε μεγαλύτερο και άλλοτε σε μικρότερο βαθμό, κάθε φορά που υπάρχει αλλαγή διοίκησης σε έναν Δήμο και όχι μόνο.

Είναι μια πρακτική εκ του πονηρού που, συνήθως, πιάνει!

Διότι η πλειονότητα των πολιτών, που αγνοεί την πολυπλοκότητα και τη γραφειοκρατία των διαδικασιών, οι οποίες απαιτούνται για την “ωρίμανση” και τη χρηματοδότηση ενός έργου, θυμάται, συνήθως, μόνο εκείνον που το εκτέλεσε και σπανίως εκείνον που το εμπνεύστηκε, το σχεδίασε και το προχώρησε προκειμένου να είναι δυνατή η δημοπράτησή του.