Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ


Ο Πλατανιάς 
της ιστορίας 
και των αναμνήσεων

Ομιλία στην εκδήλωση
παρουσίασης του βιβλίου
του Τιμολέοντα Φραγκάκη
στον Πλατανιά
















Πεποίθησή μου είναι ότι, η λογική, όταν κυβερνά μόνη της, είναι μια περιοριστική δύναμη. Απόψε, βρισκόμαστε σε τούτο τον πανέμορφο χώρο, για να παρουσιάσουμε το εξαιρετικά κοπιαστικό, αλλά συνάμα απολαυστικό αποτέλεσμα μιας εκπληκτικής πολυετούς εργασίας, η οποία στάθηκε, τελικά, δυνατόν να επιτευχθεί στο ακέραιον όχι χάρη στην περιοριστική δύναμη της λογικής, αλλά χάρη στην απεριόριστη δύναμη των συναισθημάτων. Μια δύναμη πηγαία, που αναβλύζει, εδώ και χρόνια πολλά, από την ψυχή και την καρδιά του συγγραφέα, του εκλεκτού συγχωριανού μας και προσωπικού μου φίλου την τελευταία δεκαετία, Τιμολέοντα Φραγκάκη. 

«… πολλές φορές διερωτήθηκα. Αυτά είναι σωστό να τα κρατήσω μόνο για μένα; Είναι ιδιοκτησία μου; Είναι πρέπον να μείνουν στην αφάνεια και να ξεχαστούν εντελώς, σε κάποια χρόνια; Έχω αυτό το δικαίωμα; Η απάντηση ερχόταν αβίαστα μόνη της: Όχι!», γράφει στον πρόλογο του βιβλίου του ο Τιμολέων Φραγκάκης. Διαβάζοντας τα, στο νου μου ήρθαν τα λόγια του μεγάλου Κρητικού Νίκου Καζαντζάκη: «Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: “Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη Γης. Αν δε σωθεί, εγώ θα φταίω”»! 
Ο Τιμολέων Φραγκάκης αγαπά την ευθύνη. Είναι από εκείνους τους ανθρώπους που παραμερίζει το ατομικό συμφέρον και προτάσσει το συλλογικό καλό, με απλότητα, ειλικρινή ταπεινότητα και αφοπλιστική σεμνότητα. Και είναι φωτεινή εξαίρεση ενός «σκοτεινού» -ας μου επιτραπεί ο χαρακτηρισμός- κανόνα της εποχής της εγωπάθειας και του ατομισμού, φαινομένων που ευτυχώς, έστω και σταδιακά, βαίνουν μειούμενα τα τελευταία χρόνια καθώς η πολυεπίπεδη κρίση, πρωτίστως πολιτισμική και κοινωνική, έχει τελικά και τα θετικά της.
Είναι η «Φωνή του Πλατανιά», της διμηνιαίας εφημερίδας που εκδίδει από το 1994 μέχρι και σήμερα. Η «Φωνή» που γνωστοποιεί, με λόγο γλαφυρό και αξιοπρεπή, τις χαρές και τις λύπες μας. Τα γλέντια μας και τα πένθη μας. Η «Φωνή» που φωτίζει το παρελθόν μας με σεβασμό, προβληματίζεται και προβληματίζει χωρίς κραυγές λαϊκισμού για το παρόν μας, ατενίζοντας το μέλλον με αισιοδοξία. Άλλωστε, η απαισιοδοξία είναι θέμα διάθεσης, ενώ η αισιοδοξία είναι θέμα θέλησης, όπως εύστοχα έχει επισημάνει ένας Γάλλος φιλόσοφος. Και ο Τιμολέων Φραγκάκης είναι μια θεληματική προσωπικότητα που, παρά το εξαιρετικά ήπιο του χαρακτήρα του, εργάζεται υπερβατικά, στοχεύοντας και στο κοινό μας μέλλον. Του Πλατανιά και των Πλατανιανών. Ως εκ τούτου, είναι η «Φωνή» μας, μία από τις «Φωνές» μας για να είμαι ακριβής και για να μην αδικήσω άλλους εκλεκτούς συγχωριανούς μας. Μια «Φωνή» ποικιλοτρόπως πολύτιμη. 

Επιτρέψτε μου μια πολύ σύντομη προσωπική αναφορά. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο κέντρο της πόλης των Χανίων, όμως είχα και διατηρώ, από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 μέχρι και σήμερα, μια έντονα βιωματική σχέση με τον Πλατανιά, τόπο καταγωγής του πατέρα μου. Εδώ πέρασα τα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας και της πρώιμης νιότης μου, έχοντας μονίμως στο πλευρό μου τη γιαγιά μου, Αντωνία Γεωργακάκη, πότε να μου ορμηνεύει και πότε να με κατσαδιάζει. Εδώ γεύτηκα, ήπια, μέθυσα, ερωτεύτηκα ή έτσι νόμιζα τότε τουλάχιστον, εργάστηκα, παραξενεύτηκα, γοητεύτηκα, απογοητεύτηκα. Από πολύ μικρός σε ηλικία αναρωτιόμουν τι ήταν αυτό που έκανε τον Πλατανιά ένα τόσο ξεχωριστό χωριό, τουλάχιστον στα δικά μου τα μάτια.
Ο Τιμολέων Φραγκάκης απαντά, εμμέσως πλην σαφώς, με το εξαιρετικό βιβλίο του για τον Πλατανιά της ιστορίας και των αναμνήσεων, σε αυτό το ερώτημα. Η τοπική ανθρωπογεωγραφία. Και πρωτίστως οι άνθρωποι, αρκετοί από τους οποίους αποδείχθηκαν, στην πράξη και όχι στα λόγια, πρωτοπόροι της εποχής τους. Οι άνθρωποι έκαναν τον τόπο, αφού, όμως, προηγουμένως ο τόπος είχε «πλάσει» είχε «σμιλεύσει», στο πέρασμα των χρόνων, τους ανθρώπους. Και τους είχε «πλάσει», τους είχε ως ένα βαθμό διαμορφώσει, χάρη στη μοναδικότητα και την ιδιαιτερότητα τού βράχου του Πάνω Πλατανιά και της κοιλάδας του Κάτω Πλατανιά, χάρη στην αξία του ποταμού και του μοναδικού φυσικού περιβάλλοντος που τον περιβάλλει, αλλά και και της πανέμορφης ακτογραμμής. Ακόμη και η συγκεκριμένη χιλιομετρική απόσταση από την πόλη των Χανίων, αυτά τα έντεκα περίπου χιλιόμετρα φαίνεται ότι έπαιξαν τον ρόλο τους. 

Ο συγγραφέας αφιερώνει το δεύτερο κεφάλαιο, για το οποίο θα σας μιλήσω πολύ περιληπτικά, στην τοπική κοινωνία. Στους ανθρώπους του Πλατανιά. Περίπου 100 από τις 266 συνολικά σελίδες του βιβλίου του αφορούν την Οργάνωση, τις Εκκλησίες, το πρώτο Δημοτικό Σχολείο, την καθημερινή ζωή και συλλογικότητα, τους μαγαζάτορες και την «πιάτσα», τις καλλιέργειες και τις διατροφικές συνήθειες, την ποδοσφαιρική ομάδα του Πλατανιά, την αυτοσχέδια Χορωδία και τους μουσικούς, τον κινηματογράφο του Γεωργακάκη. Δεν το πράττει τυχαία. Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Δεν θέλει να κάνει αλλιώς. Οι αφηγήσεις, οι ιστορίες, τα γεγονότα, τα ντοκουμέντα, το πλούσιο φωτογραφικό υλικό, που με τόσο κόπο, τόσο μεράκι και τόση αγάπη κατάφερε να συγκεντρώσει, είναι πολύτιμα, άγνωστα εν πολλοίς και εξόχως αποκαλυπτικά στοιχεία, που «μιλούν» από μόνα τους και αποσαφηνίζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό γιατί ο Πλατανιάς κατάφερε, στο πέρασμα των χρόνων, να ξεχωρίσει, να πρωτοπορήσει, ενίοτε να μεγαλουργήσει, χωρίς σαφώς σε τούτη την πορεία να λείψουν τα «φάλτσα», τα λάθη, οι επιπόλαιες αποφάσεις. Διαχρονικά. Άλλωστε, το νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις.

Ένα από τα βασικά συμπεράσματα που βγάζει ο αναγνώστης του βιβλίου είναι ότι σε τούτον τον τόπο, το κοινό καλό ένωνε, στις δύσκολες στιγμές, τους κατοίκους του.
Όπως την περίοδο της Κρητικής Πολιτείας, όταν οι κάτοικοι του χωριού πλήρωναν τόσο τα ενοίκια για το Δημοτικό Σχολείο Πλατανιά, όσο και τους μισθούς των δασκάλων. 
Όπως μερικά χρόνια αργότερα, όταν αποφασίστηκε η κατασκευή ενός νέου κτηρίου, που θα στέγαζε το Δημοτικό Σχολείο και οι κάτοικοι «συνεισέφεραν με κάθε δυνατό τρόπο», συγκροτώντας, παράλληλα, Ερανική Επιτροπή με την επωνυμία «Ταμείον Εκπαιδευτικής Προνοίας Πλατανιά», ευαισθητοποιώντας ακόμα και τους Πλατανιανούς της Αμερικής. Το νέο σχολείο, βόρεια του Ιερού Ναού της Παναγίας, ολοκληρώθηκε το 1929 και σήμερα φιλοξενεί το Νηπιαγωγείο του χωριού. 
Όπως το 1928, όταν οι κάτοικοι του χωριού διεξήγαγαν εράνους και με τα χρήματα που συγκέντρωσαν κατασκεύασαν το νέο μεγαλόπρεπο καμπαναριό σε τούτο τον Ιερό Ναό, του Αγίου Δημητρίου. Καμπαναριό που υπάρχει μέχρι σήμερα.
Όπως την ίδια περίπου περίοδο, που με προσωπική εργασία όλων των κατοίκων έγινε η ανακατασκευή του δρόμου για τον Πάνω Πλατανιά.
Όπως μετά τον πόλεμο, όταν κατασκευάστηκε το γήπεδο της ομάδας, βόρεια του παλιού Δημοτικού Σχολείου. Μικροί και μεγάλοι με προσωπική εργασία, με αξίνες και φτυάρια, με καρότσια και γαϊδουράκια, κουβαλούσαν χώμα και τα απαραίτητα υλικά για να διαμορφώσουν τον χώρο.
Είναι πλείστες και απολύτως χαρακτηριστικές, όπως καταγράφονται στο βιβλίο, οι περιπτώσεις που οι Πλατανιανοί λειτούργησαν με βάση το εμείς και όχι το εγώ, προτάσσοντας το συλλογικό συμφέρον, το συμφέρον του χωριού, ενώνοντας μάλιστα τις δυνάμεις τους για το κοινό καλό.

Από το βιβλίο προκύπτει ακόμη ότι οι Πλατανιανοί κάτι γνώριζαν από παλιά σε θέματα... τουρισμού, τηρουμένων πάντα των αναλογιών δεδομένου ότι στις μέρες μας ο Πλατανιάς αποτελεί για τους Σκανδιναβούς έναν από τους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς πανευρωπαϊκώς, μαζί με τη Μαγιόρκα της Ισπανίας.
Διαβάζω από το βιβλίο: «Στον Κάτω Πλατανιά, στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ού, ελάχιστα σπίτια υπήρχαν. Όμως σαν πέρασμα όλων που μετέβαιναν από Κίσαμο και Σέλινο στα Χανιά, είχαν αναπτυχθεί αρκετά “χάνια”. Δηλαδή μικρά καταλύματα με τα απολύτως απαραίτητα. Εκεί διανυκτέρευαν οι ταξιδιώτες με τα ζώα τους, για να ξεκινήσουν τα χαράματα της επόμενης μέρας και να βρίσκονται νωρίς στην πόλη. Εκεί έβρισκαν φαγητό και μέρος να αναπαυτούν οι ίδιοι και τα ζώα τους έναντι κάποιου τιμήματος. Αν όμως (πράγμα που συνέβαινε συχνά) δεν είχαν να πληρώσουν, οι ιδιοκτήτες κατέφευγαν στην Εξουσία να διαμαρτυρηθούν γι’ αυτή την τακτική και να ζητήσουν να τιμωρηθούν όσοι δεν πληρώνουν τα έξοδά τους! Εξαιρετική εντύπωση προκαλεί απόφαση - νόμος των Αιγυπτιακών Αρχών Κατοχής του νησιού το 1831, για ανάλογα περιστατικά που σημειώθηκαν στον Πλατανιά. Η απόφαση αυτή εξισώνει χριστιανούς και μουσουλμάνους ως προς την τήρηση των συμφωνιών τους με τους “χανιτζήδες”. Τονίζει ότι η παράβασή τους είναι αντίθετη με το θέλημα του Θεού... αλλά και του Μουσταφά Πασά, που είναι επιφορτισμένος από τον Θεό για την εφαρμογή του νόμου, αλλά και την προστασία των Χριστιανών»! 
Με άλλα λόγια, οι Πλατανιανοί φαίνεται ότι είχαν από τότε τον τρόπο τους... 

Ανέφερα νωρίτερα ότι στον Πλατανιά υπήρχαν και αναδείχθηκαν σημαντικοί άνθρωποι, που αποδείχθηκαν πρωτοπόροι της εποχής τους, με ό,τι αυτό συνεπαγόταν για την τύχη του τόπου.
Πρωτοπόροι άνθρωποι των Γραμμάτων. Όπως οι δάσκαλοι Ιωσήφ Σμυρλάκης και Κώστας Φραγκάκης, που άφησαν ανεξίτηλο το πέρασμά τους τόσο από το σχολείο όσο και από το χωριό. Αλλά και, αρκετά χρόνια αργότερα, η επίσης πρωτοπόρος δασκάλα Αργυρούλα Μαρκουλάκη - Σμυρλάκη, η οποία γράφει στο αδημοσίευτο ημερολόγιό της για τη μία από τις δύο υποδειγματικές διδασκαλίες που πραγματοποιήθηκαν στο Δημοτικό Σχολείο Πλατανιά, την περίοδο που εκείνη δίδασκε. 
«Κέντρον του ενδιαφέροντός μας υπήρξε “η μέλισσα”. Χθες είχαμε επισκεφθεί ένα μελισσόκηπο, απ’ όπου τα παιδιά είχαν προσκομίσει πλούσια εποπτεία. Η εργασία μας άρχισε με κινηματογραφική προβολή της ταινίας “Η ζωή των μελισσών”. Μετά επακολούθησε συζήτηση πάνω σε ό,τι είδαν. Τα παιδιά βλέποντας τη μέλισσα, (σε κάθε παιδί κρατούσα μια ψόφια) περιέγραψαν το σώμα της και σε τι χρησιμεύει κάθε όργανο. Έγινε αναπαράσταση του μελισσοκόμου από ένα μαθητή με προσωπίδα και με διάφορα εργαλεία. Διάβασαν από διάφορες πηγές, περιοδικά Φυσικής Ιστορίας, Θησαυρός των Γνώσεων κ.λπ. σχετικά με τις μέλισσες. Μετά το τέλος της διδασκαλίας οι πλατανιανοί είχαν ετοιμάσει γεύμα για τους συναδέλφους και τους επισκέπτες…». 
Αντιλαμβάνεστε το υψηλό επίπεδο της διδασκαλίας, πενήντα και πλέον χρόνια πριν...

Πρωτοπόροι άνθρωποι στο επιχειρείν. Όπως ο Δημήτρης Καβρός με τον «Κερατά», ο Μιχάλης Κουκουτσάκης με τον «Πλάτανο», ο Γιώργος Γεωργακάκης με τον κινηματογράφο «Δύο Αστέρια» και μετέπειτα με το νυχτερινό κέντρο διασκέδασης «Ριβιέρα», ο Μιχάλης Αυγουσιανάκης, ο οποίος διακινούσε τσιγάρα με τη φίρμα «ΑΒΕΡΩΦ», τα οποία μάλιστα προωθούσε στο εξωτερικό, και πολλοί άλλοι. Μεταξύ αυτών και ο Δημήτρης Βαρουξάκης, με την περίφημη… βαρουξίνη του.

Γράφει ο Τιμολέων Φραγκάκης: «Ένας προικισμένος, πανέξυπνος και δραστήριος χωριανός μας, ο Δημήτρης Βαρουξάκης του Εμμανουήλ υπήρξε ουσιαστικά ο πρώτος “φαρμακοποιός” του χωριού! Με σπουδές χημικού στη Γαλλία, είχε οργανώσει -κατ’ αρχήν στη σημερινή πλατεία, όπου η οικία Βαρουξάκη- ένα παρασκευαστήριο σαπουνιών. Όμως οι γνώσεις που είχε και οι εμπειρίες που αποκόμισε από ταξίδια που έκανε στις αραβικές χώρες, τον οδήγησαν στην παρασκευή ενός φαρμάκου. Ενός ρευστού σκευάσματος με βάση βολβούς διαφόρων φυτών, βότανα και ιώδιο, για το οποίο έγινε γνωστός. Το διέθετε σε μπουκαλάκια και το χορηγούσε για την ανακούφιση των πόνων του λαιμού και των αμυγδαλών. Το είχε ονομάσει “βαρουξίνη”! Όσοι το δοκίμασαν λένε ότι ήταν αποτελεσματικό, και από αυτό μάλιστα, συντηρούσε ουσιαστικά την οικογένειά του! Με βάση τη βαρουξίνη είχε δημιουργήσει άλλο ένα σκεύασμα καταπραϋντικό για τις αιμορροΐδες. Η φήμη του, ιδιαίτερα για τη βαρουξίνη, είχε εξαπλωθεί παντού και λίγους μήνες μετά τον θάνατό του, το 1962, τον ζήτησε μια βελγική φαρμακευτική εταιρεία. Δυστυχώς ήταν αργά. Και το σπουδαιότερο, δεν αποκάλυψε ούτε στα παιδιά του, ούτε διασώθηκε κάπου η ποσοστιαία αναλογία των συστατικών της “βαρουξίνης”, που -το σημαντικότερο- βασιζόταν σε βότανα!» 

Αλλά και πρωτοπόροι άνθρωποι της Εκκλησίας, στους οποίους θα αναφερθεί αναλυτικότερα ο εκλεκτός συγχωριανός μας, πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητρόπολης Κυδωνίας και Αποκορώνου, αρχιμανδρίτης Δαμασκηνός.

Μία από τις ενότητες του δεύτερου κεφαλαίου του βιβλίου αφορά και τον Αθλητικό Όμιλο Πλατανιά, την ομάδα μας, που τα τελευταία χρόνια μάς χαρίζει τη μία επιτυχία μετά την άλλη και φέτος αγωνίζεται και πάλι στη Super League (την Α' Εθνική), εκπροσωπώντας επάξια το Χανιώτικο ποδόσφαιρο. Για την ποδοσφαιρική ομάδα του Πλατανιά ο Τιμολέων Φραγκάκης γράφει αρκετές αποκαλυπτικές ιστορίες, ειδικά από την περίοδο της Κατοχής. Παραθέτω μία από αυτές, ως την πλέον ίσως χαρακτηριστική. 
«Στην πρώτη εμφάνιση της ομάδας του Πλατανιά με τις κόκκινες φανέλες, οι κατακτητές θεώρησαν μεγάλη πρόκληση οι αντίπαλοί τους να αγωνίζονται με “κομμουνιστικά” χρώματα!  Οι παίκτες του Αθλητικού Ομίλου Πλατανιά, όμως, τους υπενθύμισαν ότι και η σημαία τους, η Σβάστικα, ήταν κόκκινη! Εξάλλου είχαν και το ίδιο ακριβώς χρώμα, αφού από τις δικές τους σημαίες είχαν γίνει και οι φανέλες της ομάδας του Πλατανιά, σύμφωνα με το ακόλουθο ηρωικό περιστατικό: Μέχρι εκείνη την εποχή, οι παίκτες στους αγώνες που έδιναν, προσπαθούσαν να φοράνε ό,τι διέθετε ο καθένας με απόχρωση προς το κόκκινο χρώμα. Οι τότε νεαροί παίκτες της ομάδας, ο Σταμάτης Βαρουξάκης και ο Κώστας Μυλωνάκης, για να εμφανίζεται ομοιόμορφα η ομάδα, αποφάσισαν μια νύχτα να κλέψουν κόκκινες σημαίες των Γερμανών από την Αποθήκη Υλικού, (όπου σήμερα η ταβέρνα ιδιοκτησίας Γεωργακάκη). Το κτήριο εκείνο διέθετε ανατολικά ένα μικρό παράθυρο από το οποίο μπήκε μέσα ο Σταμάτης Βαρουξάκης, και άρπαξε αρκετές σημαίες, ενώ ο Κώστας Μυλωνάκης απασχολούσε στη δυτική πόρτα τον φρουρό. Το ίδιο βράδυ τις πήγαν στη μοδίστρα Ελευθερία Κουφιανάκη, που βοηθούμενη από τη Μερόπη Φραγκάκη, την Αντωνία Μαυρομμάτη, την Ασπασία Μυλωνάκη και άλλες κοπέλες του χωριού, έραψαν αμέσως τις φανέλες και έτσι η ομάδα την άλλη μέρα παρατάχτηκε στο γήπεδο ντυμένη ομοιόμορφα!» 
Η πρωτοπορία θέλει πάντα και λίγη τρέλα, με την καλή έννοια. Και από αυτήν, οι Πλατανιανοί κουβαλούσαν και κουβαλάμε και σήμερα αρκετή. Δικό μου τούτο το σχόλιο. 

Το βιβλίο του Τιμολέοντα Φραγκάκη, πόνημα ζωής, αναμοχλεύει και «ζωντανεύει» την τοπική ιστορική μνήμη, με τρόπο πλήρη και ολοκληρωμένο. Αποτελεί πολύτιμη παρακαταθήκη και αξίζει να υπάρχει σε κάθε σπίτι του Πλατανιά, όχι φυσικά για να σκονίζεται μαζί με άλλα, πολλά ή λίγα, βιβλία στις βιβλιοθήκες, αλλά για να διαβάζεται και να χρησιμοποιείται από τις νεότερες γενιές ως εργαλείο επιμόρφωσης, συνειδητοποίησης και κατανόησης των ιδιαιτεροτήτων τούτου του μοναδικού τόπου.
Παράλληλα, αξίζει -και απευθύνομαι σε εσάς κύριε Δήμαρχε του Δήμου Πλατανιά- να βρίσκεται στις πρώτες επιλογές της Δημοτικής Αρχής όσον αφορά τα δώρα που κατά καιρούς προσφέρονται σε προσωπικότητες, οι οποίες επισκέπτονται τον «Καλλικρατικό» Δήμο Πλατανιά. Ως εκ τούτου, ευελπιστώ ότι θα αναλάβετε σχετική πρωτοβουλία, γιατί τέτοιες σοβαρές και αξιόλογες προσπάθειες αξίζουν της στήριξης όλων μας. 

Πριν ολοκληρώσω, θα ήθελα να επισημάνω τούτο: η μοναδική προσφορά του Τιμολέοντα Φραγκάκη στα κοινωνικά και πολιτιστικά δρώμενα του Πλατανιά, εδώ και πολλά χρόνια, προσφορά που του στερεί πολύτιμο χρόνο από την οικογένειά του, είναι δυνατή -κι εδώ εκφράζω αυστηρά την προσωπική μου άποψη- γιατί έχει την τύχη να βιώνει την καθημερινότητά του έχοντας δίπλα του μια πολύτιμη σύντροφο, η οποία έχει μάθει, να περιμένει, να υπομένει, να καρτερά, να στηρίζει, να αγαπά αληθινά. Ως εκ τούτου, θα ήθελα να την ευχαριστήσω από καρδιάς. Η επιτυχία του φίλου μου Τίμου ανήκει σε μεγάλο βαθμό και σε εκείνη, στις δύο όμορφες κόρες τους, όπως επίσης και σε όλους τους Πλατανιανούς, οι οποίοι αφηγούνται, διηγούνται, διαφωτίζουν, μοιράζονται το οικογενειακό τους παρελθόν με τον Τιμολέοντα Φραγκάκη και άρα με όλους εμάς και, ταυτόχρονα, του εμπιστεύονται πολύτιμα, από συναισθηματικής κυρίως άποψης, αρχεία, φωτογραφίες και ντοκουμέντα. 

Ένας δάσκαλός μου στη Σχολή Δημοσιογραφίας συνήθιζε να λέει ότι υπάρχουν τρεις κατηγορίες ανθρώπων:
- Αυτοί που κάνουν τα πράγματα να γίνονται.
- Αυτοί που παρακολουθούν τα πράγματα να γίνονται.
- Και αυτοί που δεν ξέρουν τι τους γίνεται.
Αναμφίβολα, ο Τιμολέων Φραγκάκης ανήκει πρωτίστως στην πρώτη κατηγορία και δευτερευόντως στη δεύτερη. 
Και αυτό αποτελεί ευτύχημα για τούτον τον τόπο, τον μικρό, τον μέγα... 
Καλοτάξιδο το βιβλίο, Τίμο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου