Ε.Π.Μ.
σε Γαύδο
και Λαφονήσι
Την περασμένη Τρίτη δημοσιεύτηκαν στα «Χ.Ν.» (σελίδα 7) τα παρακάτω: «Ένα σημαντικό βήμα για την προστασία και ανάπτυξη της Γαύδου, η οποία είναι ενταγμένη στο δίκτυο “Natura”, αποτελεί η ολοκλήρωση της Ειδικής Περιβαλλοντικής Μελέτης (ΕΠΜ), η οποία το περασμένο Σάββατο παρουσιάστηκε από τον μελετητή στο Κοινοτικό Συμβούλιο και τους κατοίκους του νησιού».
Στο ίδιο ρεπορτάζ αναφέρονταν, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Σε ό,τι αφορά την οικιστική ανάπτυξη εκτός σχεδίου, προβλέπεται αύξηση της αρτιότητας από 4 σε 8 στρέμματα με την προϋπόθεση ότι η περιοχή δεν είναι δασική και δεν υπόκειται στους περιορισμούς που ορίζει ο νόμος».
«Η ΕΠΜ ανοίγει πλέον τον δρόμο για την ορθολογική ανάπτυξη της περιοχής μέσα από την πραγματοποίηση επενδύσεων, σύμφωνα με τις γενικές κατευθύνσεις και περιορισμούς που θέτει η μελέτη», δήλωσε ο νομάρχης Χανίων Γρηγόρης Αρχοντάκης.
Σημείωσε, δε, ότι «άρα είναι κι ένα εργαλείο για τον ιδιώτη επενδυτή και βέβαια ένα βασικό στοιχείο είναι ότι διευκολύνει τις βασικές διαδικασίες να γίνουν δημόσια έργα και μεγάλα έργα υποδομών στη Γαύδο από την Κοινότητα σε συνεργασία με τους άλλους φορείς».
Φωνές, αντιδράσεις, διαμαρτυρίες δεν καταγράφησαν, παρά τους αυστηρούς περιορισμούς που θέτει η μελέτη. Ούτε από πολίτες, ούτε από πολιτικούς αυτή τη φορά, ούτε από συγκεκριμένα Μέσα Ενημέρωσης. Σε αντίθεση με την Ειδική Περιβαλλοντική Μελέτη του... Λαφονησιού! Στην περίπτωση της Γαύδου δεν θίγονται οι... μικροϊδιοκτήτες;
Το τρένο των...
πανελλαδικών
εξετάσεων
Στην... τρέλα των πανελλαδικών εξετάσεων από αύριο. Με την αποτυχία να φαντάζει, για τα περισσότερα παιδιά, αλλά και για αρκετούς γονείς -δυστυχώς- ως η... καταστροφή του κόσμου. Δεν είναι έτσι. Η ζωή έχει πολλά τρένα. Δημοσιεύω την εξομολόγηση μιας μάνας για τις πανελλαδικές, που έχει την ίδια άποψη περί τρένων, αν και... Αξίζει να τη διαβάσετε.
«Πανελλαδικές
εξετάσεις 1979
Το σύστημα εισαγωγής ήταν και τότε σκληρό.
Στην τρίτη Γυμνασίου δίναμε εξετάσεις πανελλαδικές για να μπούμε στο Λύκειο. Είμαι 16 ετών, μέτρια μαθήτρια. Μένω σε ένα χωριό της Κισάμου. Προσπαθώ να πάρω το εισιτήριο για την Α’ Λυκείου.
Οι γονείς μου, αγρότες που αγαπούν τα γράμματα, με στηρίζουν όσο μπορούν.
Σε μια βδομάδα είναι οι εξετάσεις. Διαβάζω, διαβάζω και κάνω όνειρα. Θέλω να σπουδάσω. Οι μέρες παιρνούν σαν δυνατή βροχή. Διάβασμα, όνειρα, ξενύχτι.
Τελικά δεν πήρα το εισιτήριο για την πρώτη Λυκείου.
Είμαι 16 ετών. Χάνω τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου.
Έχασες το τρένο, μου είπε ένας καθηγητής. Προσπάθησε να πάρεις το επόμενο. Πότε περνά, του λέω; Τον επόμενο χρόνο την ίδια μέρα.
Ποιος νόμος, ποια λογική βγάζει τα παιδιά από το σχολείο για ένα χρόνο να κάτσουν στο σπίτι; Τι να κάνουν το 1976 σ’ ένα χωριό της Κισάμου;
Οι φίλες μου πέρασαν τις εξετάσεις. Μένω μόνη στο χωριό. Νιώθω αποτυχημένη, άχρηστη, χωρίς όνειρα, χωρίς σκοπό.
Είμαι 16 ετών. Ένα τεράστιο γιατί μου ξεσκίζει την καρδιά.
Μάιος 2009
Είμαι 46 ετών. Η κόρη μου δίνει πανελλήνιες από αύριο.
Της έχω φορτώσει το φορτίο που δεν μπόρεσα εγώ να σηκώσω. Διαβάζει νύχτα - μέρα και κάνει όνειρα.
Πληρώνουμε 1.300 ευρώ το μήνα φροντιστήρια για να πάρει το εισιτήριο. Για να μη χάσει το τρένο που έχασα εγώ πριν από 30 χρόνια. Για να μη νιώσει αποτυχία και απογοήτευση.
Σήμερα είμαι επιτυχημένη επιχειρηματίας, έτσι λένε οι φίλοι μου και οι συμμαθήτριές μου.
Καταξιωμένη στην κοινωνία των Χανίων, όπου ζω 30 χρόνια με την οικογένειά μου.
Όμως εγώ δεν πιστεύω τίποτα. Νιώθω αποτυχημένη, όπως τότε που έβλεπα τα παιδιά στο λεωφορείο να πηγαίνουν στο σχολείο γιατί ήταν -στη φάση εκείνη- πιο τυχερά.
Κι εγώ στο αγροτικό, να πηγαίνω στις ελιές.
Ας αλλάξει το σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια. Να γίνει πιο ανθρώπινο.
Είναι παιδιά που αντιμετωπίζουν προβλήματα στην εφηβεία, παιδιά που οι γονείς τους έχουν χωρίσει. Παιδιά που οι γονείς τους είναι άνεργοι. Παιδιά ερωτευμένα. Είναι 18 ετών, κάνουν όνειρα. Μην τους τα καταστρέφετε.
Είμαστε Ευρωπαίοι τώρα. Δείτε το σύστημα στη Φινλανδία. Τα παιδιά εκεί, πόσο ανέμελα και ψυχικά υγιή είναι. Γιατί τα μαθητικά τα χρόνια δεν ξανάρχονται με τίποτα.
Το πρώτο μου παιδί είναι 29 ετών. Ήταν άριστος μαθητής, μπήκε στο Πανεπιστήμιο και διορίστηκε εδώ και τρία χρόνια.
Το σύστημα, όμως, πρέπει να αλλάξει για να ελπίζουν και οι μέτριοι μαθητές.
Καλή επιτυχία σε όλα τα παιδιά του Νομού μας, της Κρήτης, της Ελλάδας.
Και αν χάσετε το τρένο μη φοβάστε: έχει πολλά τρένα η ζωή».
Π.Χ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου