ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ - 21/5/2009

Υπάρχουν

ακόμη

Άνθρωποι

Γκρινιάζουμε πολλές φορές. Καθημερινά, σχεδόν. Τίποτα δεν μας ικανοποιεί, τίποτα δεν μας ευχαριστεί. Κυνηγάμε τα μεγάλα, τα σπουδαία, τρομάρα μας. Και χάνουμε τα μικρά, τα πολύτιμα. Δεν ζούμε, δεν απολαμβάνουμε τις μικρές, καθημερινές χαρές της ζωής.

Ωσπου, κάποια στιγμή «τρώμε» μια σφαλιάρα και συνερχόμαστε. Έστω για λίγο. Αντιλαμβανόμαστε ότι πάνω απ' όλα είναι η υγεία. Σωματική, ψυχική, πνευματική. Και στη συνέχεια οι δικοί μας άνθρωποι, οι σχέσεις μας μεταξύ τους, το χαμόγελο της κόρης μας, ένα χάδι στη σύντροφό μας, μια καλή κουβέντα, η παροχή βοήθειας στον συνάνθρωπο.

Μικρός πρόλογος όλα τα παραπάνω για το κείμενο που ακολουθεί. Μου το έφερε χθες στην εφημερίδα ο κ. Χρήστος Χριστινάκης, που αυτοαποκαλείται, αυτοσαρκαζόμενος, «ένα γέρικο σκεπάρνι». Εδώ σταματώ εγώ. Και συνεχίζει ο κ. Χριστινάκης, παρουσιάζοντας την ιστορία μιας γυναίκας, που θα μπορούσε να ήταν μάνα μας, αδελφή μας, φίλη μας. Η γυναίκα της διπλανής πόρτας.

«Με λένε Στέλλα. Ετών 55, πρώην αλκοολικιά. Πριν δύο χρόνια περίπου με πετάξανε τα αδέρφια μου σ’ ένα λιόφυτο να πεθάνω. Μέχρι τότε ζούσα στην αποθήκη ενός μισογκρεμισμένου χοιροστασίου, που την είχα κάνει, τις λίγες μέρες που δεν έπινα, σπιτικό. Είχα ό,τι χρειαζόμουν να περνώ φτωχικά. Όμως πούλησαν τ’ αδέρφια μου το χοιροστάσιο και ’γω βρέθηκα σ’ ένα λιόφυτο. Έξω ο καναπές, η ντουλάπα, οι καρέκλες, το γκάζι κι όλα μου τα υπάρχοντα.

Ενα ταφόσπιτο 3Χ3 που όταν έβρεχε είχε 10 πόντους νερό μέσα, με στέγασε. Χωρίς ζέστη, χωρίς νερό, ρεύμα, απόπατο. Οι ανάγκες μου κάτω από τις ελιές και όταν έβρεχε μέσα στο ταφόσπιτο. Πιο ψηλά από τη γούβα του λιόφυτου ο κεντρικός δρόμος. Δράμια, Δεξαμενή, Παπούρα, Κάστελλος.

Δρόμος περατάρικος κι εγώ κάτω από ένα νάιλον στη βροχή να τους βλέπω να προσπερνάνε. Άρχοντες και αρχόντισσες. Εξουσίες. Λίγο κρασί μου θόλωνε τα μάτια να μη βλέπω καθαρά. Και ο Θεός να βρέχει. 

Κι όμως ο Θεός... κατά πως φάνηκε δε με ξέχασε. Ένα γέρικο σκεπάρνι, μάστορας, παλιά καραβάνα στο μεροκάματο, τσουροβόλησε από την κορυφή του δρόμου στη γούβα, στο ταφόσπιτο. 

- Υπομονή, θα σου φτιάξω σπίτι. 

- Αστεία πράματα. Πού να πιστέψεις; Εγώ ύπνο και κατούρημα κάτω από τα δέντρα και να ακούω για σπίτι;

Κι όμως ήρθε. Δυόμισι μήνες πάλεψε με το κοπέλι του. Δύο δωμάτια, λουτρό, ηλιακό, ντεπόζιτο νερού, σκάλα τσιμεντένια να κατεβαίνω από τον δρόμο στη γούβα του λιόφυτου, τσιμενταρισμένη αυλή γύρω γύρω, πλακάκια κεραμικά, λεκάνες νεροχύτες, βόθροι. Πόρτες παράθυρα, σόμπα για τη ζεστασιά. Σωστό νοικοκυριό. 

Ζαλίστηκα. Μισερός ο ίδιος κι όμως τό ’φτιαξε. Η ζωή μου άλλαξε. Το πιοτό, που ήταν καθημερινός μου σύντροφος, έγινε μακρινός επισκέπτης. Ζωντάνεψα. Βγήκα στο χωράφι και μαζεύω χοχλιούς και χόρτα και αγοράζω... αξιοπρέπεια. Με λένε Στέλλα. 

Αυτή είναι μια αληθινή ιστορία που τη γνωρίζουν σε Καβρό, Δράμια, Κάστελλο και τα γύρω χωριά. Τη δημοσιεύω με την άδεια της Στέλλας, όχι για συχαρίκια, αλλά για να βρεθεί τρόπος να βοηθηθούν και άλλοι ταλαίπωροι», σημειώνει ο κ. Χριστινάκης.

Και προσθέτει: «Συγκεκριμένα, αυτή τη στιγμή υπάρχει άνθρωπος 50 ετών στην κατάσταση που ήταν η Στέλλα και χειρότερα, που κοιμάται στις καρέκλες των κλειστών καταστημάτων και σιτίζεται με ληγμένα ή χαλασμένα προϊόντα που βρίσκει σε κάδους απορριμμάτων.

Αυτό που ψάχνω είναι ένα παλιό ρυμουλκούμενο τροχόσπιτο. Να το βάλω σ’ ένα χωράφι, να κάνω δίπλα του ένα μικρό πλυσταριό, ένα μικρό βόθρο και μια λεκάνη, για να στεγαστεί μια ακόμα ταλαίπωρη ανθρώπινη παρουσία. 

Παράλληλα θα προσπαθήσω να γίνει μια πιο οργανωμένη προσπάθεια για μια μόνιμη στέγη και ένα πιάτο φαΐ για τους άστεγους στην περιοχή μας. Ελπίζω κάτι να γίνει...»

Υπάρχουν, ακόμη, άνθρωποι με Α κεφαλαίο. Και αυτό γεμίζει τις καρδιές μας ελπίδα. Είμαι σίγουρος ότι ο κ. Χριστινάκης θα βρει ανταπόκριση στο κάλεσμα ανθρωπιάς που απευθύνει μέσω της στήλης. Όσοι επιθυμούν μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί του στα τηλέφωνα: 28310 61014, 6978 475822. Η όποια προσφορά δεν θα πάει στον βρόντο...