ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ - 10/9/2009

«Καλώς τα παιδιά»...

Ωστε έτσι, λοιπόν. Για τη δραματική συρρίκνωση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε 16 μήνες (από το δημοσκοπικό 18% στο 3,5% περίπου σήμερα) φταίει το... σύστημα και ορισμένα Μέσα Ενημέρωσης. Αυτό ισχυρίζονται, εσχάτως, οι του ΣΥΡΙΖΑ. Ε, λοιπόν, όχι.

Δεν μπορεί για τα όποια λάθη, τις όποιες παραλείψεις, τις όποιες αλαζονικές και άλλες συμπεριφορές να φταίνε πάντα κάποιοι άλλοι. Τουλάχιστον στην Αριστερά, όφειλαν αφ’ ενός να είναι προσεκτικότεροι σε όσα λένε δημόσια και αφ’ ετέρου να έχουν την τόλμη να κάνουν την αυτοκριτική τους.

Το περίεργο αυτό πολιτικό «μόρφωμα» (ΣΥΡΙΖΑ), το οποίο «δημιουργήθηκε», λίγο - πολύ, εξ ανάγκης για να μη μείνει εκτός Βουλής ο Συνασπισμός, θα μπορούσε να είχε πολύ καλύτερη τύχη, αν «δεν έβγαζε τα μάτια του με τα ίδια του τα χέρια».

Θυμίζω. Μετά τις εκλογές του 2007, η Ν.Δ., ως κυβέρνηση και πάλι, σαφώς αποδυναμωμένη και με οριακή πλειοψηφία (152 βουλευτές), συνεχίζει να βυθίζεται στη δίνη των λογής - λογής σκανδάλων και, ταυτόχρονα, φροντίζει... επιμελώς, μέρα και με τη μέρα, να καταδεικνύει την πολιτική της αφερεγγυότητα και ανικανότητα.

Την ίδια ώρα, το ΠΑΣΟΚ σπαράσσεται από την κόντρα για την αρχηγία μεταξύ Γιώργου Παπανδρέου και Βαγγέλη Βενιζέλου και αδυνατεί στοιχειωδώς ν’ ανταπεξέλθει, οργανωμένα και μεθοδικά, στα αντιπολιτευτικά του καθήκοντα. Η κόντρα αυτή, που χώρισε το Κίνημα και τους ψηφοφόρους του στα δύο, προκάλεσε βαθιές πληγές, ορισμένες από τις οποίες, μάλιστα, δεν έχουν ακόμη επουλωθεί 100%.

Σε αυτό το ρευστό πολιτικό σκηνικό, ο ΣΥΡΙΖΑ, με επικεφαλής τον Αλέκο Αλαβάνο, έχοντας συγκεντρώσει ποσοστό 5% στις εθνικές εκλογές, βρίσκει την ευκαιρία να «κάνει παιχνίδι» και την αξιοποιεί στο έπακρο. Η ευστροφία του κ. Αλαβάνου, η σκληρή αντιπολιτευτική γλώσσα εντός και εκτός Βουλής, η «επένδυση» σε θέματα νεολαίας, καθιστά τον ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά τον κ. Αλαβάνο, τον νούμερο ένα «αντίπαλο» της Ν.Δ., τουλάχιστον σε αντιπολιτευτικό επίπεδο, εκείνη την περίοδο.

Κάπου εκεί, όμως, αρχίζει να στραβώνει, επί της ουσίας, το πράγμα. Επικοινωνιακά, ωστόσο, πάει πρίμα. Ο κ. Αλαβάνος αποφασίζει να παραδώσει την προεδρία του Συνασπισμού και δίνει το «δαχτυλίδι της διαδοχής» στον εκλεκτό του, τον κ. Αλέξη Τσίπρα, με μία διαδικασία που θύμισε, εν πολλοίς, το ανάλογο «δαχτυλίδι» Σημίτη στον Γ. Παπανδρέου. Διαδικασία, την οποία είχε κριτικάρει, στα τέλη του 2003, ο κ. Αλαβάνος... Έτερον εκάτερον, θα πουν ορισμένοι. Ίσως...

Ο κ. Τσίπρας, νεαρός, επικοινωνιακός, με τηλεοπτικό «γκελ», αλλά με μηδαμινή πολιτική παρουσία στην κεντρική πολιτική σκηνή, είχε να επιδείξει μόνο στο πολιτικό του «βιογραφικό» ότι στις δημοτικές εκλογές του 2006 ο συνδυασμός του είχε λάβει το αξιοπρόσεκτο 10,5% στον Δήμο Αθηναίων. Πέραν τούτου ουδέν.

Η κίνηση Αλαβάνου φέρνει, επικοινωνιακά πάντα, τα επιθυμητά αποτελέσματα. Τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ που, δημοσκοπικά τουλάχιστον, ανέβαιναν διαρκώς, εκτινάσσονται στο 18%. Ο ενθουσιασμός καλά κρατεί. Πολλοί ψηφοφόροι, κυρίως από το ΠΑΣΟΚ (που είχε φτάσει τότε, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, στο εκπληκτικά χαμηλό ποσοστό του 25%), αλλά όχι μόνο, βλέπουν στον ΣΥΡΙΖΑ μια τρίτη, εναλλακτική προοπτική.

Απογοητευμένοι από τα δύο κόμματα εξουσίας, νιώθουν ότι ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς μπορεί να τους εκφράσει. Τουλάχιστον σ’ ένα βαθμό. Νιώθουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να καταστεί ένα κόμμα εξουσίας, έστω και σε επίπεδο συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ, και να πάψει να είναι κόμμα διαμαρτυρίας. Νιώθουν ότι αν το εμπιστευτούν και του δώσουν τη διαπραγματευτική δύναμη να παίξει σημαντικό ρόλο σε μία κυβέρνηση συνεργασίας, θα δουν καλύτερες ημέρες, αφού έτσι η Αριστερά θα καταφέρει, σ’ ένα σημαντικό βαθμό, να έχει ρόλο, λόγο και έργο σε κυβερνητικό επίπεδο, με ό,τι αυτό θα συνεπάγεται.

Οι προσδοκίες αυτές, όμως, διαψεύδονται οικτρά. «Κάθοδο στον Άδη» χαρακτηρίζει ο κ. Αλαβάνος ενδεχόμενη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ, κατά τρόπο σχεδόν αλαζονικό. Ανάλογες είναι οι τοποθετήσεις των πρωτοκλασάτων, απ’ όποια συνιστώσα και αν προέρχονται. Την ίδια ώρα, διαφαίνεται ότι ο κ. Τσίπρας χάνει διαρκώς από τη «λάμψη» του, ενώ ακούγεται, δειλά - δειλά στην αρχή, εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, ότι «δεν τραβάει».

Το κομβικό, ωστόσο, σημείο που οδήγησε στην «κατάρρευση» των δημοσκοπικών ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ είναι η αμφιλεγόμενη στάση του στο θέμα των επεισοδίων του περασμένου Δεκεμβρίου, στην Αθήνα και αλλού, μετά τη δολοφονία, από αστυνομικό, του 15χρονου μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για κοινωνική εξέγερση, «κλείνει το μάτι» στους κουκουλοφόρους και βάζει απέναντί του τους «νοικοκυραίους». Και το κάνει συνειδητά, όπως συνειδητά χάιδευε τ’ αυτιά των φοιτητών εκείνων που θεωρούσαν ότι όταν δεν τους έβγαιναν τα «κουκιά» μπορούσαν, με το έτσι θέλω και με ψευτοτσαμπουκά, να καταλύουν κάθε δημοκρατική διαδικασία, αρπάζοντας τις κάλπες από τα πανεπιστήμια.

Πρόκειται για τον ίδιο ΣΥΡΙΖΑ που «σηκώνει τον κόσμο στο πόδι» -και καλά κάνει- όταν πέφτουν στην αντίληψή του θέματα παραβίασης ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, θέματα κακομεταχείρισης μεταναστών και άλλα, αλλά δεν πράττει το ίδιο όταν δολοφονείται ένας αστυνομικός στο κέντρο της Αθήνας.

Πρόκειται για τον ίδιο ΣΥΡΙΖΑ που βάζει στο περιθώριο έναν επιτυχημένο ευρωβουλευτή, τον κ. Δημήτρη Παπαδημούλη, προκειμένου να εκλεγεί ο «εκλεκτός» της πλειοψηφίας του Συνασπισμού, κ. Νίκος Χουντής. «Κερασάκι στην τούρτα» η κόντρα Αλαβάνου - Τσίπρα τους τελευταίους μήνες, που συντάραξε τα -σαθρά κατ’ ορισμένους- θεμέλια του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο λαός μας συνηθίζει να λέει ότι «όπως έστρωσες θα κοιμηθείς». Το αυτό ισχύει για όλους. Άρα και για τον ΣΥΡΙΖΑ, πλην, προσωρινά έστω, του κ. Αλέκου Αλαβάνου, ο οποίος, αφού έκανε ό,τι έκανε, είπε ότι δεν κατεβαίνει υποψήφιος! Τα υπόλοιπα, περί συστήματος και «κακών» Μέσων Ενημέρωσης, είναι για λαϊκή κατανάλωση... Σε κάθε περίπτωση, γνώμη του γράφοντος είναι ότι η θέση του Συνασπισμού - ΣΥΡΙΖΑ είναι εντός της Βουλής. Βέβαια, καλό θα είναι αυτό να το αντιληφθούν, πρώτα απ’ όλους, τα ίδια τα στελέχη του...