ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ - 10/11/2009

Δεν ξέρουμε
ότι δεν... ξέρουμε
να οδηγάμε!

«Πρέπει να μάθουμε να οδηγούμε, επιτέλους, γιατί δεν ξέρουμε. Δυστυχώς, το αυτοκίνητο, ακόμα, δεν έχει την αίσθηση του γαϊδουριού. Δεν έχει τη σύνεση ότι κινδυνεύει να πάθει κακό. Το γαϊδούρι την έχει. Εμείς αυτό δεν το έχουμε καταλάβει ακόμη. Καθόμαστε πίσω από το τιμόνι και οδηγάμε, αλλά δεν έχουμε ξεχωρίσει αν είμαστε μπροστά από κάποιο υπολογιστή ή μπροστά από την τηλεόρασή μας και βλέπουμε κάποιο περίεργο παιχνίδι. Δεν γνωρίζουμε ότι αυτό που κρατάμε δεν διαφέρει σε τίποτα από ένα αυτόματο όπλο. Άρα, πρέπει να ξέρουμε να το χειριζόμαστε».

Λόγια -ενδεχομένως σκληρά για ορισμένους αλλά- απολύτως αληθινά τα παραπάνω από τον κ. Μανώλη Χουρδάκη, ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου για την Πρόληψη από τα Τροχαία Ατυχήματα. Ο κ. Χουρδάκης έχασε τη 17χρονη κόρη του σε τροχαίο δυστύχημα πριν από τρία χρόνια. Ένα χρόνο αργότερα ξεκίνησε μία προσπάθεια στην Κίσαμο (Κίνηση Πολιτών) για την πρόληψη των τροχαίων ατυχημάτων.

Την περασμένη Παρασκευή, στη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου που δόθηκε στο Νοσοκομείο Χανίων για την ιδρυτική συνέλευση του Συλλόγου που πραγματοποιήθηκε χθες στο Εργατικό Κέντρο (αναλυτικό ρεπορτάζ στη σελίδα 7), ο κ. Χουρδάκης αναφέρθηκε στο προσωπικό του δράμα και στους λόγους που τον οδήγησαν να αναλάβει πρωτοβουλία με στόχο την πρόληψη των τροχαίων, που αποτελούν την πρώτη αιτία θανάτου στους νέους.

«Ξεκίνησα μία προσπάθεια ακριβώς ένα χρόνο μετά που έχασα την κόρη μου και ο λόγος είναι αντίστοιχος. Βρέθηκα στην κηδεία ενός συμμαθητή της κόρης μου, ο οποίος, όταν χάσαμε το παιδί μας, ερχόταν και μας παρηγορούσε κιόλας. Από το τμήμα της κόρης μου έχουν φύγει αυτή τη στιγμή από τη ζωή τρία παιδιά. Το θέμα είναι υπερβολικά σοβαρό».

Ο κ. Χουρδάκης μίλησε με ειλικρίνεια. Δεν στάθηκε σε επιμέρους υπαρκτά και σοβαρά προβλήματα, όπως η κακή κατάσταση του οδικού δικτύου, ο ελλιπής φωτισμός, η ελλιπής σήμανση, κ.ά., αλλά αναφέρθηκε στο σημαντικότερο, ίσως, πρόβλημα που είναι ότι οι Έλληνες δεν γνωρίζουμε -στη συντριπτική μας πλειοψηφία- να οδηγούμε!

Στις 12 Αυγούστου 2008 έγραφα σε τούτη τη στήλη ένα σχετικό κείμενο με τίτλο: «Γενοκτονία στους δρόμους της χώρας». Θυμίζω τα βασικότερα σημεία του:

Τα στοιχεία προκαλούν ανατριχίλα. Τα θύματα απ’ τα τροχαία δυστυχήματα, τα τελευταία 50 χρόνια, έχουν ξεπεράσει τις 100.000, οι μόνιμα ανάπηροι τις 300.000 χιλιάδες και οι τραυματίες το 1.200.000! Τα τροχαία ατυχήματα είναι η πρώτη αιτία θανάτου στις ηλικίες 18 έως 44 ετών, μιας ηλικίας από τις πλέον αναπαραγωγικές.

«Μιλάμε για ανθρώπους που χάνονται στην άσφαλτο και οι οποίοι δεν θα κάνουν οικογένειες, παιδιά και εγγόνια, που σημαίνει, βάσει υπολογισμών, ότι το 2040 δεν θα υπάρχουν στην Ελλάδα 2.500.000 Ελληνόπουλα», σημειώνει ο πρώην οδηγός αγώνων και ιδιοκτήτης σχολής ασφαλούς οδήγησης, Τάσος Μαρκουίζος, ευρύτερα γνωστός ως Ιαβέρης.

«Τα ατυχήματα δεν γίνονται επειδή ο Έλληνας δεν ξέρει να οδηγεί, αλλά επειδή δεν ξέρει ότι δεν ξέρει να οδηγεί. Το σύστημα εκπαίδευσης, “παρκάρισμα - ξεκίνημα - οπισθογωνία”, σου δίνει τη δυνατότητα να πάρεις ένα αυτοκίνητο και να το μετακινήσεις, αλλά σε καμία περίπτωση δεν σου μαθαίνει να οδηγείς. Η οδήγηση δεν είναι τόσο θέμα εκπαίδευσης όσο θέμα γενικότερης παιδείας. Όταν το παιδί βρίσκεται μέσα στο αυτοκίνητο και βλέπει έναν εγκληματία πατέρα να οδηγεί χωρίς ζώνη, ξαπλωμένος με κινητό και φραπέ, να παραβιάζει σηματοδότες και να μουτζώνει σε κάθε ευκαιρία, τι περιμένετε απ’ αυτό;», επισημαίνει ο Ιαβέρης.

Και προσθέτει: «Μεγαλώνοντας το παιδί βγαίνει στον κόσμο και βλέπει τους γείτονες, τους φίλους, τον δήμαρχο, αστυνομικούς μέσα στα περιπολικά χωρίς ζώνες ασφαλείας, βλέπει στην τηλεόραση βουλευτές και υπουργούς χωρίς κράνος και ζώνη, πληρώνει ο μπαμπάς για να κάνει “παρκάρισμα - ξεκίνημα - οπισθογωνία”, λες και το ζητούμενο είναι να βγάλουμε παρκαδόρους, του αγοράζουν και ένα αυτοκίνητο και όποιον πάρει ο Χάρος...». Αλήθειες. Πικρές αλήθειες, που μόνο στην Ελλάδα και σε τριτοκοσμικές χώρες βιώνει κανείς.

Κάνει κάτι προς την κατεύθυνση της πρόληψης -που είναι και το μεγάλο ζητούμενο- το Ελληνικό κράτος; Όχι. Δυστυχώς, ποτέ δεν έκανε. Μοναδικό «όπλο» του τα κατά καιρούς τσουχτερά πρόστιμα. Μόνο που «τα τσουχτερά πρόστιμα δε λύνουν το πρόβλημα. Ίσα - ίσα καταφέρνουν το αντίθετο, αφού επιβεβαιώνουν ότι τα χρήματα έχουν μεγαλύτερη αξία από τη ζωή μας! Περνάς ένα φανάρι για να μην πληρώσεις 700 ευρώ ή για να μη χάσεις τη ζωή σου;», ρωτά ο Ιαβέρης. Δυστυχώς, στις μέρες μας το ερώτημα δεν είναι πια ρητορικό.

Και κάτι ακόμη: η στατιστική των τροχαίων ατυχημάτων καταδεικνύει ότι το 82% αυτών γίνεται με ταχύτητα λιγότερη των 60 χιλιομέτρων και σε απόσταση μικρότερη από 40 χιλιόμετρα από τον τόπο κατοικίας, το 8% στην εθνική οδό με μεγάλη ταχύτητα και το 10% στους επαρχιακούς δρόμους. Γεγονός που σημαίνει ότι απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή παντού.

Ο Ιαβέρης, που έχει αφιερώσει τη ζωή του στον αγώνα για ενημέρωση και πρόληψη, ζητά απ’ όλους εμάς να συνειδητοποιήσουμε ότι τα τροχαία δεν ξεχωρίζουν κανέναν και χτυπούν αδιάκριτα! Η λογική, δε θα συμβεί σε εμάς αλλά θα συμβεί σε άλλους είναι κακός οδηγός! «Αν δε δείξουμε σεβασμό και φόβο για κάτι που πραγματικά εξοντώνει και καταστρέφει δεκάδες ζωές καθημερινά, είναι σίγουρο ότι θα χτυπήσει και τη δική μας πόρτα και τότε θα είναι αργά για μετάνοιες και άλλες συμπεριφορές»...

Αυτά έγραφα τον Αύγουστο του 2008. Τα επαναλαμβάνω και σήμερα, φοβούμενος ότι σε δέκα χρόνια από τώρα θα είμαι σε θέση να τα επαναλάβω -για άλλη μία φορά- χωρίς να αλλάξω ούτε ένα κόμμα. Η ελπίδα, βέβαια, πεθαίνει πάντα τελευταία...