ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ - 27/7/2010

Στις... τάβλες!

Λόγω των «δύσκολων» ωραρίων εργασίας -οι δημοσιογράφοι δεν έχουμε ωράριο, συνηθίζουμε να λέμε- παρακολουθώ σπανίως πολιτιστικές εκδηλώσεις. Ακόμη και φορές -ειδικά τις καλοκαιρινές περιόδους- που επιθυμώ να δω μια θεατρική παράσταση ή να παρακολουθήσω μια συναυλία αδυνατώ, στις περισσότερες των περιπτώσεων, να τα καταφέρω, καθώς η δουλειά προηγείται. Και η δική μας δουλειά, όπως προανέφερα, δεν έχει ωράριο.

Πέρυσι, είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω τη συναυλία μιας σημαντικής ερμηνεύτριας, της Άλκηστης Πρωτοψάλτη. Στο «θέατρο» -ο Θεός να το κάνει- της Ανατολικής Τάφρου. Έφτασα εκεί, μαζί με τη σύζυγό μου και την κόρη μας, κυριολεκτικά στο... παρά ένα. Επικρατούσε το αδιαχώρητο και ίσα - ίσα που βρήκαμε να κάτσουμε -απολύτως λογικό- τέρμα δεξιά, χαμηλά, όπως κοιτά κανείς την εξέδρα. Αντιπαρήλθα, τότε, το γεγονός ότι στο μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας δεν βλέπαμε -εμείς και αρκετοί άλλοι- την τραγουδίστρια, καθότι μπροστά μας βρίσκονταν ηχεία και άλλα μηχανήματα.

Εκείνο, όμως, που δεν μπορούσα και δεν μπορώ να αντιπαρέλθω -και είμαι σίγουρος ότι δεν είμαι ο μόνος, καθώς τα παράπονα, κατά καιρούς, είναι πολλά- είναι ότι οι... τάβλες στις οποίες καθίσαμε και στις οποίες κάθονται όλοι σχεδόν οι θεατές για να παρακολουθήσουν τις εκδηλώσεις είναι, τουλάχιστον, εξαιρετικά άβολες.

Αρκετοί απ’ όσους παρίστανται συχνά σε εκδηλώσεις στην Ανατολική Τάφρο και έχουν και κάποια χρονάκια στην πλάτη τους έχουν μάθει... τα κόλπα: συνηθίζουν να κρατούν ένα μαξιλαράκι μαζί τους ή κάτι παρεμφερές, για να μην έχουν προβλήματα με τη μέση τους, μετά από μιάμιση ή δύο ώρες καθισιό στις... τάβλες. Οι περισσότεροι, όμως, είναι αναγκασμένοι να υπομείνουν την ταλαιπωρία. Χάρις Αλεξίου είναι, λες, δεν έχω κάθε ημέρα την ευκαιρία να την ακούσω.

Φέτος, πριν από λίγες ημέρες, παρατήρησα, σε εκδήλωση στην Ανατολική Τάφρο, ότι όλοι οι «επίσημοι» κάθονταν -στρογγυλοκάθονταν για να είμαι ακριβής- σε αναπαυτικές πλαστικές καρέκλες. Μπροστά - μπροστά, κέντρο - κέντρο, απολάμβαναν και απολαμβάνουν τις όποιες εκδηλώσεις. Επί σειρά ετών. Ενώ το... πόπολο καθόταν και κάθεται στις... τάβλες. Επί σειρά ετών.

Στις τάβλες ενός ξύλινου «θεάτρου», που θα αποτελούσε, υποτίθεται, προσωρινή λύση, πριν από είκοσι, περίπου, χρόνια. Ενός «θεάτρου» που έχουμε φτάσει να... μακαρίζουμε την ύπαρξή του, διότι αν μας έλειπε, άκουσον άκουσον, κακά τα χάλια μας!

Και ας καθόμαστε στις... τάβλες. Και -χωρίς να είμαι ειδικός- ας μην είναι η ακουστική του η καλύτερη. Και ας μη βλέπει ένας μικρός αλλά σημαντικός αριθμός θεατών όσα συμβαίνουν στη σκηνή, σε αρκετές συναυλίες. «Λεπτομέρειες» όλα τούτα. Από τη στιγμή που οι «επίσημοι» στρογγυλοκάθονται στο καλύτερο σημείο, αναπαυτικά και χωρίς οπτικές ή άλλες ενοχλήσεις, απολαμβάνοντας τις εκδηλώσεις, ουδένα πρόβλημα! Για το... πόπολο, άλλωστε, ποιος πραγματικά νοιάζεται;


Παλιό Τελωνείο

Στις 3 Οκτωβρίου 2003 η Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου, μετά από παρέμβαση του τότε υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών, Νίκου Χριστοδουλάκη, παραχώρησε και επίσημα το κτήριο του παλιού Τελωνείου στον Δήμο Χανίων.

Στο σχετικό παραχωρητήριο αναγράφεται ότι «το ακίνητο παραχωρείται κατά χρήση για πολιτιστικές χρήσεις του Δήμου και άλλων φορέων και ειδικότερα για χρήση του από το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Κρήτης (ΔΗΠΕΘΕΚ)».

Είχε προηγηθεί, στις 29 Αυγούστου 2003, ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Χανίων, το οποίο αποδέχθηκε «την παραχώρηση της χρήσης για αόριστο χρόνο του ακινήτου του παλιού Τελωνείου στον Δήμο Χανίων, για πολιτιστικές χρήσεις του Δήμου και άλλων φορέων και ειδικότερα για τη χρήση του από το ΔΗΠΕΘΕΚ, μη επιτρεπομένης της εμπορικής εκμετάλλευσης».

Στις 20 Οκτωβρίου 2003 το Δημοτικό Συμβούλιο Χανίων συζήτησε το θέμα της υποβολής σχεδίου προγραμματικής σύμβασης για την αξιοποίηση και τη χρήση του παλιού Τελωνείου. Στο σχέδιο αναφερόταν, μεταξύ άλλων, ότι «στόχος είναι η αποκατάσταση του κτηρίου και η δημιουργία ενός χώρου πολλαπλών χρήσεων, χωρητικότητας άνω των 600 θέσεων, ο οποίος θα συμβάλλει τα μέγιστα στην ανάπτυξη της πολιτιστικής δραστηριότητας της περιοχής και όχι μόνο».

Στο ίδιο σχέδιο προγραμματικής σύμβασης προτεινόταν ότι «η χρήση του χώρου» (σ.σ. παλιού Τελωνείου) «από το ΔΗΠΕΘΕΚ δεν θα ξεπερνά σε καμία περίπτωση τις 60 ημέρες κάθε ημερολογιακού έτους», καθώς και ότι «το ΔΗΠΕΘΕΚ θα πρέπει να καταθέτει ένα έτος πριν τον προγραμματισμό του για τη χρήση του χώρου»! (το θαυμαστικό δικό μου).

Τελικά, το Δημοτικό Συμβούλιο Χανίων ενέκρινε, κατά πλειοψηφία, την προγραμματική σύμβαση, αποφασίζοντας ότι «η χρήση του χώρου από το ΔΗΠΕΘΕΚ να αυξηθεί από 60 ημέρες έως 90 ημέρες για τις παραστάσεις των δύο χειμερινών του παραγωγών ή άλλων επίσης εκδηλώσεών του».

Μειοψήφησε ο συνδυασμός του επικεφαλής, τότε, της μείζονος αντιπολίτευσης, Γιώργου Τζανακάκη, που είχε προτείνει οι ημέρες χρήσεις από το ΔΗΠΕΘΕΚ να είναι όσος χρόνος απαιτηθεί, ανάλογα με το πρόγραμμα που θα παρουσιάσει το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Κρήτης. Μειοψήφησε, επίσης, ο επικεφαλής του συνδυασμού «Τα Χανιά των Πολιτών», δημοτικός σύμβουλος, Αντώνης Σχετάκης, ο οποίος είχε προτείνει οι ημέρες χρήσης του ΔΗΠΕΘΕΚ να είναι 90+20. Στην ίδια απόφαση αναφέρεται ότι «ο φορέας διαχείρισης» (σ.σ. του χώρου) «δύναται να παραχωρήσει χώρο για τη στέγαση του ΔΗΠΕΘΕΚ»! (το θαυμαστικό δικό μου και τούτη τη φορά).

Ολα τα παραπάνω, εν έτει 2003. Ακολούθησαν πολλά. Στέκομαι στο αποτέλεσμα, μέχρι σήμερα. Το παλιό Τελωνείο παραμένει... παλιό. Και... Τελωνείο. Και το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Κρήτης, το οποίο τα τελευταία χρόνια ακολουθεί μια ανοδική και ενδιαφέρουσα πορεία, έχοντας βγει από την αφάνεια και την απαξία των περασμένων ετών, παραμένει, ουσιαστικά, άστεγο! Τα όποια σχόλια μόνο θλίψη προκαλούν. Νομίζω, δε, ότι περιττεύουν...