ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ - 23/12/2010

«Πτωχός εισήλθε 

στην πολιτική, 

πτωχότερος 

απήλθε»!

Στο ιδιαίτερα «πλούσιο» αρχείο των «Χανιώτικων νέων», που επί σειρά ετών εμπλούτιζε και φρόντιζε με απαράμιλλο μεράκι και πάθος ο φίλος και δάσκαλος Μιχάλης Γρηγοράκης, έψαχνα τις προάλλες, με τη συνδρομή του Νεκτάριου Κακατσάκη, στοιχεία για τον Μανώλη Μπακλατζή (για ένα ρεπορτάζ που θα δημοσιευτεί στο αυριανό φύλλο της εφημερίδας). Οι παλιότεροι θα τον θυμούνται. Σίγουρα. Οι νεότεροι πιθανότατα να μην τον γνωρίζουν. Καν. Σημεία των καιρών...

Ομολογώ ότι κατά καιρούς είχα ακούσει σχόλια -πάντα θετικά- αλλά και περιγραφές για τη ζωή και την πολιτική δράση του Σελινιώτη πολιτικού, ο οποίος, μεταξύ άλλων, υπήρξε γενικός διοικητής Κρήτης, εξελέγη βουλευτής Χανίων επτά φορές, ενώ διετέλεσε δύο φορές α' αντιπρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, αλλά και πρόεδρος αυτής.

Ανασκαλεύοντας παλιότερα δημοσιεύματα για τον Μανώλη Μπακλατζή βρήκα ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κείμενο του αείμνηστου Χαρίδημου Πολυχρονίδη, αδελφού του Πολυχρόνη Πολυχρονίδη, ενός άλλου μεγάλου Χανιώτη πολιτικού, ο οποίος με τη διαδρομή του και τη ζωή του εν γένει αποτέλεσε και εξακολουθεί να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Για όσους, τουλάχιστον, τον θυμούνται. Σημεία των καιρών. Είπαμε...

Επανέρχομαι. Μεταξύ άλλων, έγραφε -τον Αύγουστο του 1990- ο Χαρίδημος Πολυχρονίδης: «Ο Μανώλης Μπακλατζής μάς εγκατέλειψε στις 30 Νοεμβρίου 1971. Πτωχός εισήλθε στην πολιτική, πτωχότερος απήλθε. Λίγο προ του θανάτου του είχε εκτεθεί σε πλειστηριασμό ένα μοναδικό σπίτι που είχε στην "Πολιτεία" της Αθήνας για χρέη που είχε δημιουργήσει κατά την άσκηση της πολιτικής»! (Το θαυμαστικό δικό μου).

Ομολογώ ότι ξαφνιάστηκα. Δεν γνώριζα. Αγνοούσα. «Πτωχός εισήλθε στην πολιτική, πτωχότερος απήλθε». Έχασε και το μοναδικό του σπίτι σε πλειστηριασμό. Το επαναλαμβάνω σκοπίμως. Για ευνόητους λόγους. «Για χρέη που είχε δημιουργήσει κατά την άσκηση της πολιτικής»! (Το θαυμαστικό δικό μου. Και πάλι).

Έγραφε, ακόμη, ο Χαρίδημος Πολυχρονίδης: «Κατά κανόνα πτωχοί εγκαταλείπουν τον κόσμο οι πολιτικοί του Νομού μας. Αφήνουν μόνον την αρετή και την εντιμότητα. Αυτό ιδιαίτερα το εκτιμούσαν και το εκτιμούν οι κάτοικοι του Νομού μας με ελάχιστες εξαιρέσεις. Στα χρόνια μας, που η ανθρωπιά αρχίζει να σπανίζει, που οι συνειδήσεις παρουσιάζουν άμβλυνση ή και θυσιάζονται ακόμη για ευτελείς σκοπιμότητες, που το ψεύδος και η βία δεσπόζουν στην ανθρώπινη ζωή, η απώλεια ανθρώπων σαν τον Μανώλη Μπακλατζή δημιουργεί κενό, που όσα χρόνια περνούν το αισθανόμεθα ακόμη περισσότερο».

Ο κανόνας που περιέγραφε είκοσι χρόνια πριν ο Χαρίδημος Πολυχρονίδης αποτελεί, εδώ και πολύ καιρό, εξαίρεση. Σημεία των καιρών. Ο κανόνας άλλαξε. Αλλάξαμε κι εμείς. Οι περισσότεροι από εμάς. Με μπροστάρηδες την πλειοψηφία των πολιτικών μας ταγών. Χαθήκαμε. Χάσαμε τον προσανατολισμό μας. Χάσαμε τον δρόμο μας. Χάσαμε, τελικά, και την ψυχή μας. Την πουλήσαμε. Όσο - όσο. 

«Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα». Ίσως από εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε. Αυτόν τον δρόμο πρέπει να ξαναβρούμε. Και να ξαναδιαβούμε. Δύσκολος δρόμος. Κακοτράχαλος. Ομολογουμένως. Ο εύκολος, ωστόσο, που επί σειρά ετών περπατούσαμε, που μας οδήγησε; 

Επί δικαίων 

και αδίκων

Τα κυβερνητικά μέτρα των τελευταίων μηνών είναι, λίγο - πολύ, γνωστά. Και σε ό,τι αφορά τον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα (ΔΕΚΟ), αλλά και σε ό,τι αφορά τον ιδιωτικό. Πρόσφατα, σε εκδήλωση με θέμα τις επιχειρήσεις και την οικονομική κρίση, που πραγματοποιήθηκε στα Χανιά, ο καθηγητής του Πολυτεχνείου Κρήτης Κώστας Ζοπουνίδης παρουσίασε ορισμένα εξαιρετικά ενδιαφέροντα στοιχεία σχετικά με τις ζημιογόνες ΔΕΚΟ, αλλά και τους μισθούς στην ελληνική αγορά. Τα παρουσιάζω σήμερα, χωρίς πολλά σχόλια.

Την περίοδο 1994 - 2009 σχεδόν τετραπλασιάστηκε το έλλειμμα των πλέον ζημιογόνων ΔΕΚΟ, ενώ αν ανατρέξουμε σε ακόμα παλαιότερα στοιχεία είναι δεδομένο ότι η αύξησή του θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη. Αναλυτικότερα:

1994 - 2009: Έλλειμμα 

(Πηγή: Υπουργείο Οικονομικών).

- ΕΑΒ: 281 εκατ. ευρώ.

- ΕΑΣ: 994 εκατ. ευρώ.

- ΕΘΕΛ: 2 δισ. 735,5 εκατ. ευρώ.

- ΗΛΠΑΠ: 818,8 εκατ. ευρώ.

- ΗΣΑΠ: 929,2 εκατ. ευρώ.

- ΟΑΣΑ: 139 εκατ. ευρώ.

- ΟΣΕ: 8 δισ. 317,9 εκατ. ευρώ.

Μέσος όρος αμοιβής εργαζομένων 

(Πηγή: Υπουργείο Οικονομικών).

- ΗΣΑΠ: 56.554 ευρώ ετησίως.

- ΤΡΑΙΝΟΣΕ: 49.732 ευρώ ετησίως.

- ΟΔΙΕ: 47.608 ευρώ ετησίως.

- Δημόσιο: 26.556 ευρώ ετησίως.

- Ιδιωτικός τομέας: 19.147 ευρώ ετησίως.

Τυχόν σχόλια για τα παραπάνω εκτιμώ ότι περιττεύουν. Απορώ, ωστόσο, με ορισμένα από όσα συμβαίνουν εσχάτως. Και ρωτώ, με το φτωχό μου το μυαλό, καθώς οικονομολόγος δεν είμαι: η απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων στον ιδιωτικό τομέα πώς θα βοηθήσει τη χώρα να διορθώσει τα δημοσιονομικά της, να μειώσει το χρέος και το έλλειμμα; Με ποιο τρόπο, άραγε, δύναται -για παράδειγμα- να συμβάλλει προς αυτή την κατεύθυνση το δικαίωμα που έδωσε η κυβέρνηση στους εργοδότες να διατηρούν στην επιχείρησή τους έναν εργαζόμενο δοκιμαστικά (!) επί έναν ολόκληρο χρόνο -αντί για δύο μήνες που ίσχυε μέχρι σήμερα- χωρίς να τον πληρώνουν και στη συνέχεια να τον διώχνουν άνευ, φυσικά, αποζημίωσης; Κάθε λογική απάντηση δεκτή.

Πριν, φυσικά, ορισμένοι ψελλίσουν το χιλιοειπωμένο επιχείρημα περί ελλείμματος ανταγωνιστικότητας και ότι η ανταγωνιστικότητα της χώρας θα ενισχυθεί αν μειωθούν οι μισθοί, αν μειωθεί, δηλαδή, το κόστος, οφείλω να επισημάνω ότι η διεθνής εμπειρία και πραγματικότητα έχει αποδείξει ότι σε αυτές τις περιπτώσεις το χρήμα συσσωρεύεται σε ολοένα και λιγότερο χέρια, σε μεγάλες πολυεθνικές και εγχώριες εταιρείες, οι οποίες «καταπίνουν» τις μικρότερες. Αυτή είναι, άραγε, η περιβόητη ανάπτυξη που επιθυμούμε για τη χώρα;