ΑΠΟΨΗ

Όλοι μαζί... δεν τα φάγαμε!

Όλοι μαζί τα φάγαμε; Λες; Το ερώτημα με βασανίζει, μετά την περιβόητη... ρήση Πάγκαλου, ο οποίος επιχείρησε με τρόπο πανούργο, είναι αλήθεια, να φορτώσει σε όλη την ελληνική κοινωνία τις ευθύνες για τη σημερινή εξαιρετικά δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας. 

Και με βασανίζει, διότι εδώ και χρόνια -πριν καν παραιτηθώ, τον Οκτώβριο του 1998, από το κρατικό ραδιόφωνο (ΕΡΑ Χανίων), μένοντας άνεργος για δυόμισι μήνες- είμαι οπαδός της μειοψηφούσας, ομολογουμένως, άποψης, σύμφωνα με την οποία το όνειρο της ζωής κάθε νέου ανθρώπου δεν πρέπει και δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι ο διορισμός στο Δημόσιο.

Τι σχέση έχει το Δημόσιο με το «όλοι μαζί τα φάγαμε» ενδεχομένως να αναρωτηθούν ορισμένοι. Μα αν το Ελληνικό Δημόσιο δεν λειτουργούσε ως μία αντιπαραγωγική, γραφειοκρατική, αντιαναπτυξιακή «μηχανή» σοβιετικού τύπου, όπου κάθε σχετικός και κάθε άσχετος μπορούσε να βρει δουλειά γιατί «είναι δικό μας παιδί» ή γιατί «είναι παιδί των άλλων και πρέπει να το πάρουμε με το μέρος μας», δεν θα μπορούσε σήμερα ο κάθε κ. Πάγκαλος να ισχυρίζεται ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε».

Τα επόμενα ερωτήματα προκύπτουν σχεδόν αβίαστα. Ποιοι δημιούργησαν αυτό το κοστοβόρο «τερατούργημα» που αποκαλούμε ελληνικό κράτος; Ποιοι δημιουργούσαν, επί σειρά ετών, άχρηστους Οργανισμούς και αχρείαστες Επιχειρήσεις για να διορίσουν τα παιδιά της... κλαδικής, «πράσινα» και «γαλάζια», ως επί το πλείστον;

Ποιοι αλλοτρίωσαν τα όνειρα δύο και τριών γενεών, «κατασκευάζοντας» -εγκληματική η πράξη- το... όνειρο της πρόσληψης στο Δημόσιο; Και γιατί έπραξαν, συνειδητά, όλα τα παραπάνω; Μήπως για να έχουν σε διαρκή ομηρία την... πελατεία τους; 

Η μη αποτελεσματική λειτουργία του ελληνικού κράτους ήταν... βούτηρο στο ψωμί όλων εκείνων, οι οποίοι υποτίθεται ότι εκλέγονταν για να υπηρετήσουν το συμφέρον των πολιτών. Πολιτικές καριέρες «χτίστηκαν» με βάση το ρουσφέτι και τις... διευκολύνσεις. Επάνω στον νόμο... της βολικής σιωπής. Τουλάχιστον δημόσια. Διότι κατ' ιδίαν όλοι τα γνωρίζαμε, όλοι τα κουβεντιάζαμε.

Σε αυτή τη διαδικασία είναι γνωστό και πασιφανές ότι δεν συμμετείχαν όλοι. Ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού δεν πήρε μέρος στο... πάρτι. Είτε επειδή δεν μπορούσε -η πλειοψηφία- είτε επειδή επέλεξε να ασχοληθεί με πολύ πιο ενδιαφέροντα και δημιουργικά πράγματα. Και όχι να συχνάζει σε βουλευτικά και άλλα γραφεία με την προσμονή του διορισμού.

Φέρει ευθύνη, επομένως, ένα μεγάλο τμήμα των πολιτών για τη σημερινή τραγική οικονομική κατάσταση της χώρας; Κατά την προσωπική μου άποψη, ναι. Διότι διαχρονικά επιβράβευαν στην κάλπη όλους εκείνους που δημιούργησαν ένα πελατειακό και φαύλο κράτος προκειμένου να εξυπηρετήσουν τις πολιτικές τους σκοπιμότητες. Όλους εκείνους που απέφευγαν να τους δυσαρεστήσουν. Που είχαν, συνήθως, μια ευχάριστη απάντηση στην όποια ερώτηση. Έχοντας, ταυτόχρονα, τους ίδιους τους πολίτες σε... ομηρία!

Αν, βέβαια, φέρουν ευθύνη οι πολίτες, οι πολιτικοί φέρουν τη μεγάλη και κύρια ευθύνη. «Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι», άλλωστε. Πολιτικοί όπως ο κ. Πάγκαλος. Οι οποίοι είναι μέσα -τόσο μέσα που δεν πάει άλλο- στα πολιτικά πράγματα, καθώς επί σειρά ετών έχουν καθορίσει την πορεία της χώρας με τις αποφάσεις τους, τις παραλείψεις τους, τη σιωπή τους, την ανοχή και τη συνενοχή τους, που όχι μόνο δεν θα έπρεπε να ομιλούν περί ευθυνών, άλλα όφειλαν να έχουν ήδη διαπράξει πολιτικό «χαρακίρι».

Όλοι μαζί τα φάγαμε, λοιπόν; Όχι. Δεν τα φάγαμε όλοι μαζί. Τα έφαγαν, κυρίως, όλοι εκείνοι, οι οποίοι είχαν το καρπούζι και το μαχαίρι, πετώντας και μερικά... κοκαλάκια στους ψηφοφόρους τους. Ρα έφαγαν, κυρίως, όσοι κυβέρνησαν επί σειρά ετών τη χώρα και την έριξαν στα βράχια, αποδεικνύοντας στην πράξη είτε την ανικανότητά τους είτε την ικανότητά τους στην εξυπηρέτηση μεγάλων οικονομικών συμφερόντων. 

Με φοροασυλία. Με φοροαπαλλαγές, που αποτελούν για το Δημόσιο «απώλεια εσόδων ακαθόριστη», σύμφωνα με παλιότερη έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του κράτους. Με χαριστικές και άλλες -βολικές για μεγάλες εταιρείες- ρυθμίσεις. Με απαξίωση του δημόσιου πλούτου, σε πρώτη φάση, και με την εκποίησή του έναντι πινακίου φακής, σε επόμενη φάση. 

Νομίμως. Φυσικά. Και, ταυτόχρονα, με τη θέσπιση του νόμου περί ευθύνης υπουργού, που έδωσε και συνεχίζει να δίνει ασυλία σε όλους εκείνους που «βαφτίζουν» πολιτική απόφαση και πολιτική πράξη τον μαζικό -και αναξιοκρατικό, εν πολλοίς- διορισμό στον δημόσιο ή στον ευρύτερο δημόσιο τομέα ή το ξεπούλημα των -εσκεμμένα- απαξιωμένων «ασημικών».