Πόσες φορές
θα σηκωθείς...
Στον Πλατανιά βρέθηκα πριν από λίγες ημέρες.
Για τις ανάγκες του ρεπορτάζ.
Συναντήθηκα με τον εφημέριο της Ενορίας, πατήρ Δημήτρη Παρασκάκη.
Θέμα συζήτησης οι εργασίες αποκατάστασης των εκκλησιών του χωριού.
Μία πρωτοβουλία που «γεννήθηκε», ουσιαστικά, από την ίδια την ανάγκη να ανακαινιστούν οι παλαιοί ναοί.
Μια πρωτοβουλία που ανέλαβε και προσπαθεί να φέρει εις πέρας ο πατήρ Δημήτρης, έχοντας στο πλευρό του την τοπική κοινωνία.
Δεύτερη φορά που τα βήματά μας συναντήθηκαν. Πάντα για τις ανάγκες του ρεπορτάζ.
Την πρώτη, λίγους μήνες νωρίτερα, μιλήσαμε για την ανάδειξη του γερμανικού καταφυγίου, στον Πάνω Πλατανιά.
Συζήτηση «πιάσαμε» τις προάλλες με τον πατήρ Δημήτρη.
Για τα καθημερινά.
Τα εύκολα και τα δύσκολα.
Τα πολλά και τα λίγα.
Κράτησα κάτι από τον άνθρωπο και ιερέα Δημήτρη Παρασκάκη.
Την επισήμανσή του ότι σε τούτη τη δύσκολη εποχή που ζούμε ο ίδιος φροντίζει, στις καθημερινές του επαφές με χωριανούς, φίλους και γνωστούς, να μιλά για την όμορφη πλευρά της ζωής.
Να μιλά, δηλαδή, με θετικό πρόσημο.
Με αισιοδοξία.
Συγκρατημένη, αλλά αισιοδοξία.
Αισιοδοξία που «πατά» στη γη, αλλά σου επιτρέπει πότε - πότε να κοιτάς ψηλά και όχι μονίμως χάμες.
Αισιοδοξία. Και ψυχική ανάταση. Την έχουμε ανάγκη.
Έχουμε ανάγκη να πιαστούμε από κάπου στις δύσκολες στιγμές μας.
Προσωπικές, οικογενειακές, επαγγελματικές.
Να πιαστούμε από την οικογένεια, από έναν φίλο, από την ίδια τη βασανογεννήτρα τη ζωή ή ακόμη και από τον ίδιο μας τον -ενίοτε παραμελημένο και ξεχασμένο- εαυτό και να συνεχίσουμε.
Να ζούμε...
Να ζούμε! Αληθινά!
Την επομένη της επίσκεψης στον Πλατανιά, σε μια παρέα, σε κεντρικό δρόμο της πόλης των Χανίων, άκουσα ότι μία γυναίκα επιχείρησε να βάλει τέλος στη ζωή της.
Ευτυχώς, όπως ελέχθη, η προσπάθειά της δεν είχε... «αίσιο» τέλος!
Τώρα ζεις, σε λίγα δευτερόλεπτα δεν ζεις!
«Είμαστε όλοι εν δυνάμει αυτόχειρες;», σκέφθηκα.
Ενδεχομένως. Άλλωστε, ουδείς είναι σε θέση να γνωρίζει πώς ο ίδιος θα αντιδράσει, αν συμβούν πράγματα που «μεταφέρουν», το νου, τη θολή σκέψη, στη «χώρα της απελπισίας».
«Παιχνίδια του μυαλού».
Κι όμως! Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από την ίδια τη ζωή.
Και κανένα πρόβλημα, καμιά δυσκολία δεν είναι, δεν μπορεί να είναι και δεν πρέπει να επιτρέπουμε, να νομίζουμε ότι είναι σημαντικότερο, σημαντικότερη από την ίδια τη ζωή.
Αισιοδοξία, λοιπόν. Και προσπάθεια για «καθαρή» σκέψη.
Με πολύτιμα διαλείμματα απ’ όσα και όσους μας... θολώνουν ποικιλοτρόπως τον νου και μας «μαυρίζουν» την καρδιά.
Αλλά και «κουπί».
Αναπόφευκτα.
Καθημερινά.
Οι περισσότεροι από εμάς.
Αν θέλουμε να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς με τους εαυτούς μας.
Με το βλέμμα, όμως, στραμμένο στον ουρανό πότε - πότε και όχι μονίμως χαμηλά.
Και την καρδιά «ανοιχτή».
Με σεβασμό, αλληλεγγύη και πολλή αγάπη. Αγάπη κυρίως στα παιδιά, που αποτελούν ή δύναται να αποτελέσουν πηγή προσωπικής «ψυχοθεραπείας» για τον καθένα.
Με την αγνότητα, την αφοπλιστική ειλικρίνεια, τη ζεστασιά της ψυχής τους και την ανεμελιά τους, που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη κάποιες στιγμές.
Και με μια καλή κουβέντα, ένα ζεστό χαμόγελο, ένα «ευχαριστώ», ένα «παρακαλώ», μια «καλημέρα» και μια «καληνύχτα».
Στις καθημερινές επαφές και συναναστροφές μας.
Αισιοδοξία, λοιπόν, και καθαρό μυαλό...
Άλλωστε, όπως σοφά λέει ο ποιητής, σημασία δεν έχει πόσες φορές θα πέσεις, αλλά πόσες φορές θα σηκωθείς!
Και είναι όμορφο, πολύ όμορφο και υγιές, να καταφέρνεις να σηκώνεσαι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου