ΑΠΟΨΗ

Ποιος και πώς;

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Οι μάσκες έπεσαν. Δημοσίως! Και με τρόπο εμφαντικό, που αφ’ ενός δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών και αφ’ ετέρου καταδεικνύει το άθλιο πολιτικό παιχνίδι που παίχθηκε το προηγούμενο διάστημα στη Γηραιά Ήπειρο, με στόχο να υπερψηφιστούν συγκεκριμένα μέτρα στο ελληνικό Κοινοβούλιο, που όχι μόνο δεν βοηθούν στην ανάκαμψη της χώρας, αλλά τη βυθίζουν ολοένα και περισσότερο στην ύφεση.

Βασικοί πρωταγωνιστές οι ευρωπαίοι εταίροι μας. Πρωθυπουργοί, υπουργοί Οικονομικών, στελέχη της Κομισιόν, που σε κάθε ευκαιρία, τους προηγούμενους μήνες, άφηναν ανοιχτό το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, άρα επιστροφή στη δραχμή.

Αιωρούμενη απειλή, την οποία ασπάστηκαν πλήρως η κυβέρνηση και άλλες εγχώριες πολιτικές δυνάμεις. 

Απειλή, που είχε ως αποτέλεσμα να ταλαντεύεται η πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας, από το ένα άκρο στο άλλο.

Από την οργή και την αγανάκτηση, στη βαθειά απογοήτευση και στον φόβο για την επόμενη ημέρα.

Οι πρόσφατες δηλώσεις, ωστόσο, της γερμανίδας καγκελάριου Άνγκελας Μέρκελ στο βρετανικό τηλεοπτικό δίκτυο BBC ξεκαθάρισαν το τοπίο. Πλήρως.

«Έχουμε πάρει την απόφαση να ανήκουμε σε μια νομισματική ένωση. Είναι μια απόφαση όχι μόνο νομισματική, αλλά επίσης πολιτική... Θα ήταν καταστροφικό αν λέγαμε σε μία από τις χώρες που έχει αποφασίσει να είναι μαζί μας: “Δεν σας θέλουμε πια”... Εξάλλου οι (ευρωπαϊκές) συνθήκες δεν το επιτρέπουν. Οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο αναρωτιούνται: “Ποιος θα είναι ο επόμενος;” Η ευρωζώνη θα γινόταν απίστευτα εξασθενημένη», επεσήμανε η γερμανίδα καγκελάριος.

Άρα, ουδέποτε υπήρξε θέμα εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, διότι, όπως ευθέως παραδέχθηκε η κ. Μέρκελ, «οι ευρωπαϊκές συνθήκες δεν το επιτρέπουν».

Επρόκειτο για ένα εκβιαστικό -αλλά μη υπαρκτό, όπως αποδεικνύεται εκ των υστέρων- δίλημμα, το οποίο χρησιμοποίησε στον μέγιστο βαθμό η σημερινή κυβέρνηση, με στόχο την ελαχιστοποίηση των αντιδράσεων των πολιτών για τα μέτρα εσωτερικής υποτίμησης, που λαμβάνονται κατ’ επιταγή, εν πολλοίς, της τρόικας, στο... όνομα της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας.

Κατά συνέπεια, στις επόμενες εκλογές το κυρίαρχο ερώτημα δεν είναι ευρώ ή δραχμή δεδομένου ότι όσοι εξακολουθούν να ζητούν την εθελούσια έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη, παίζοντας με τη φωτιά, δεν φαίνεται να έχουν τη δύναμη να επιβάλλουν μια τέτοια εξαιρετικά κρίσιμη απόφαση.

Το πραγματικά ουσιαστικό ερώτημα είναι ποιος ή ποιοι πολιτικοί φορείς διαθέτουν την αξιοπιστία, τη σοβαρότητα, τη δυνατότητα και την ισχυρή βούληση, χωρίς λαϊκισμούς, συντεχνιακές αντιλήψεις, διγλωσσία και αμετροέπεια, να βγάλουν τη χώρα από το σημερινό αδιέξοδο με τις λιγότερες δυνατές απώλειες, διότι ο κίνδυνος μιας καταστροφικής χρεοκοπίας εξακολουθεί να ελλοχεύει.

Σε αυτό το ερώτημα, δυστυχώς δεν έχω απάντηση. 

Και δεν είμαι ο μόνος.