ΑΠΟΨΗ

Πελάααατες μου...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Μηνύματα καθαρά προέκυψαν από τις εθνικές εκλογές της 6ης Μαΐου. Καθαρά, αλλά εξόχως αντιφατικά.

Το πρώτο μήνυμα που έστειλαν οι πολίτες είναι ότι επιθυμούν άμεση αλλαγή πολιτικής. Είτε επαναδιαπραγμάτευση είτε απαγκίστρωση είτε πλήρη απαλλαγή από το Μνημόνιο.

Το δεύτερο μήνυμα που έστειλαν είναι ότι επιθυμούν την παραμονή της χώρας στο ευρώ.

Είναι τα δύο αυτά μηνύματα ρεαλιστικοί στόχοι που μπορούν να επιτευχθούν ταυτοχρόνως, με βάση τη σημερινή ελληνική και ευρωπαϊκή ανθρωπογεωγραφία και την υφιστάμενη πολιτικο-οικονομική συγκυρία;

Όχι. Διότι, πολύ απλά, τυχόν καταγγελία του Μνημονίου αναμένεται, όπως ακόμη και στελέχη της Αριστεράς ομολογούν εσχάτως, να οδηγήσει αργά ή γρήγορα, αλλά με μαθηματική ακρίβεια, εκτός Ευρωζώνης. “Και η πίτα ολάκερη και ο σκύλος χορτάτος” δεν γίνεται.

Όσο, δε, για την επαναδιαπραγμάτευση, εύλογα αναρωτιέται κανείς γιατί εκείνοι που διαπραγματεύτηκαν πριν από τέσσερις μήνες με την Τρόικα δεν έκαναν τότε αυτά που λένε ότι θα προσπαθήσουν να επιτύχουν σήμερα.

Με βάση όλα τα παραπάνω, είναι καταφανές ότι ένα μεγάλο τμήμα των πολιτών τελεί υπό σύγχυση, αδυνατώντας να ξεχωρίσει το παράλογο από το λογικό, το ψέμα από την αλήθεια, την κινδυνολογία από την πιθανότητα. Και αυτό οφείλεται στις ρητορικές και στις τακτικές των κομμάτων, που καταδεικνύουν ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα παραμένει ακόμη ίδιο και απαράλλαχτο. Διότι:

Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ μιλούν, μεν, για φιλοευρωπαϊκό μέτωπο, “ξεχνώντας” ότι με τις δικές τους διαχρονικές κυβερνητικές επιλογές, επιλογές αναξιοκρατίας, διαφθοράς, αδιαφάνειας, πελατειακών σχέσεων, κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος και φαυλότητας κατάντησαν τη χώρα τον παρία της Ευρώπης.

Ταυτόχρονα, μιλούν για απαραίτητες αλλαγές, αλλά δεν τόλμησαν το προηγούμενο διάστημα να τις κάνουν.

Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες (κυρίως) και η Δημοκρατική Αριστερά (δευτερευόντως) δεν λένε κουβέντα για τις αναγκαίες τομές που απαιτούνται στη χώρα, για τις δομικές μεταρρυθμίσεις και την ανασυγκρότηση εκ βάθρων της δημόσιας διοίκησης, αλλά υπόσχονται πράγματα με πρωτοφανή προχειρότητα και δίχως ρεαλισμό, αφήνοντας έτσι να εννοηθεί ότι λεφτά μπορεί να βρεθούν άμεσα.

Προκρίνουν, δηλαδή, την “εγκληματική” λογική του παρελθόντος: τη λογική των εύκολων και αρεστών λύσεων, χωρίς ιδιαίτερο κόστος. Θεωρώντας, προφανώς, όλες ανεξαιρέτως οι προαναφερόμενες πολιτικές δυνάμεις, ότι οι ψηφοφόροι, στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον, παραμένουν πρωτίστως εν δυνάμει... πελάτες και δευτερευόντως πολίτες.

Όχι άδικα, αν κρίνει κανείς εκ του αποτελέσματος. Και του πρόσφατου και παλαιότερων.