ΑΠΟΨΗ

Φρούδες ελπίδες

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Ποιες ήταν οι επιλογές της ελληνικής κυβέρνησης στα τέλη του 2009, όταν το πρωτογενές δημόσιο έλλειμμα ανερχόταν σε 36,3 δισ. ευρώ; Ποιες ήταν, δηλαδή, οι επιλογές όταν το ελληνικό Δημόσιο ήταν υποχρεωμένο να δανειστεί από τις αγορές, μέσα σε μία μόνο χρονιά, το συγκεκριμένο ποσό για να ισοσκελίσει έσοδα με έξοδα;

Όχι πολλές. Ειδικά, μάλιστα, όταν τα δύο επόμενα χρόνια τα χρήματα που έπρεπε να καταβάλλει σε δόσεις και τόκους ήταν εξαιρετικά υψηλά, πέραν των πρωτογενών ελλειμμάτων που έπρεπε, φυσικά, να καλυφθούν διά του δανεισμού.

Λύσεις “μαγικές” δεν υπήρχαν. Αν κάτι μπορούσε να γίνει, αυτό έπρεπε να είχε ξεκινήσει να υλοποιείται από το 2008, όταν ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής διατεινόταν ότι η ελληνική οικονομία και οι ελληνικές τράπεζες ήταν απόλυτα προστατευμένες.

Καθυστέρησε δραματικά και το ΠΑΣΟΚ να πάρει μέτρα, όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, τον Οκτώβριο του 2009, υποσχόμενο άλλα πράγματα, οπότε “ήρθε κι έδεσε το γλυκό”.

Έκτοτε, παλαιές αλλά και νεόκοπες πολιτικές δυνάμεις, που προέκυψαν στην πορεία, βάλθηκαν να πείσουν τους πολίτες -εν πολλοίς τα καταφέραν- ότι η προσφυγή στην Ευρωπαϊκή Ένωση -και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την παρουσία του οποίου επέβαλε, ως γνωστόν, η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ- ήταν είτε η απόλυτη “προδοσία” είτε αποτέλεσμα συγκεκριμένων νεοφιλελεύθερων επιλογών και πολιτικών προκειμένου η χώρα να μετατραπεί σε “προτεκτοράτο”. Υποστήριζαν, δε, ότι η χώρα θα μπορούσε να είχε καλύτερη τύχη αν είχε απευθυνθεί στη Ρωσία και στην Κίνα, ζητώντας δανειακή στήριξη.

Μόνο που τα γεγονότα σήμερα αποδεικνύουν ότι τα ψέματα έχουν κοντά ποδάρια.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Κύπρος. Με κομμουνιστή πρόεδρο. Και με αριστερή κυβέρνηση. Την οποία οι εδώ αριστερές και “αριστερές” δυνάμεις μάλλον δεν μπορούν να κατηγορήσουν για προσχώρηση στη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία.

Η Λευκωσία αναγκάστηκε να προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) καθώς οι όποιες ελπίδες περί στήριξης (δανεισμού), με καλύτερους όρους, από τη δημοκρατία των... ολιγαρχών (Ρωσία) και τη νεοφιλελεύθερη... κομμουνιστική δικτατορία (Κίνα) αποδείχθηκαν φρούδες.

Οπως φρούδες είναι και οι ελπίδες που καλλιεργούν, εδώ και καιρό, συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις ότι η χώρα μπορεί είτε να επανέλθει στην προ 2009 εποχή είτε να βγει από την κρίση χωρίς συμμαχίες στην Ευρώπη, χωρίς άμεσο μεταρρυθμιστικό έργο, χωρίς τη δημιουργία ενός σοβαρού κράτους, χωρίς στροφή σε ένα άλλο παραγωγικό μοντέλο και χωρίς αλλαγή νοοτροπίας, από πολιτικούς και πολίτες.