ΑΠΟΨΗ

Επικίνδυνες εμμονές

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, με βασική ευθύνη και των δανειστών της χώρας, δεν είναι απλά προκλητικό και απαράδεκτο. Είναι πρόστυχο. Πολιτικά, ηθικά, κοινωνικά. Και καταδεικνύει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο τη γύμνια, την ανικανότητα, την αβελτηρία και, ενίοτε, τη διαφθορά μεγάλου μέρους του πολιτικού συστήματος και σημαντικού τμήματος του κράτους, αλλά και την υποκρισία όλων όσοι κουνούν σήμερα το δάχτυλο, παριστάνοντας τα... αναμάρτητα παιδιά της Ευρώπης.

Δεν μπορούν ή δεν θέλουν, οι κυβερνώντες στην Ελλάδα, να αντιμετωπίσουν την εκτεταμένη φοροδιαφυγή. Τι κάνουν; Παραδέχονται την ανικανότητά τους, μειώνοντας το αφορολόγητο στις 5.000 ευρώ για να μην τη γλυτώνουν, πλέον, όλοι όσοι δήλωναν -ψευδώς οι περισσότεροι- διαρκώς, διαχρονικώς και αδιαλείπτως κάτω από 12.000 ευρώ εισόδημα ετησίως. Έτσι, καλούνται να πληρώσουν... τα μαλλιά της κεφαλής τους όλοι όσοι έχουν εισοδήματα ανεξαιρέτως και κυρίως μισθωτοί και συνταξιούχοι, οι οποίοι φορολογούνταν κανονικά και όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Δεν μπορούν ή δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν τη λαθρεμπορία στο καύσιμα. Τι σκαρφίζονται; Ομολογούν την αποτυχία τους με την εξίσωση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης με αυτήν του πετρελαίου κίνησης. Τιμωρούν έτσι τα χαμηλά εισοδήματα, στα οποία δεν επιτρέπουν, ουσιαστικά, να έχουν θέρμανση τη χειμερινή περίοδο.

Δεν μπορούν ή δεν θέλουν να βάλουν οριστικά και αποτελεσματικά τέλος στο “πάρτι” που γινόταν επί σειρά ετών στον τομέα της υγείας και του φαρμάκου. Τι κάνουν; Μειώνουν οριζοντίως τις δαπάνες, με αποτέλεσμα να την πληρώνουν και πάλι οι οικονομικά ασθενέστεροι, πολλοί από τους οποίους αδυνατούν να προμηθευτούν φάρμακα, τα οποία τούς είναι απολύτως απαραίτητα.

Δεν μπορούν ή δεν θέλουν να κάνουν τη δημόσια διοίκηση να λειτουργήσει με όρους ιδιωτικού τομέα όσον αφορά την παραγωγικότητα και την αποτελεσματικότητα. Τι κάνουν; “Ξορκίζουν” κάθε σοβαρή πρόταση αναδιάρθρωσης και αξιολόγησης του προσωπικού και προχωρούν στην οριζόντια μείωση των μισθών, τιμωρώντας έτσι και εκείνα τα στελέχη, που επί σειρά ετών εργάζονταν σκληρά, αγόγγυστα και έντιμα προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος.

Αυτή η εξίσωση των πάντων προς τα κάτω, αυτή η δογματική επιμονή σε μια, χωρίς εξαιρέσεις και αξιολογήσεις, εσωτερική υποτίμηση -υπό την προκλητική πίεση της Τρόικας- στο όνομα της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας, αλλά και μιας ανούσιας ψευδοηθικοπλαστικής τιμωρίας για όσα προηγήθηκαν, δεν αποτελεί, τελικά, τίποτε περισσότερο από μια εξόχως επικίνδυνη εμμονή των δανειστών και των κυβερνώντων, αλλά και μια έμμεση αλλά σαφής παραδοχή του πολιτικού συστήματος ότι σε τούτη τη δύσμοιρη χώρα, όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν.

Με αποτέλεσμα το υγιές, ζωντανό, δημιουργικό, εργατικό, αποτελεσματικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα, να παραμένει, εν πολλοίς, απογοητευμένο και εγκλωβισμένο στο περιθώριο.