ΑΠΟΨΗ

Οι επικίνδυνοι

και οι άχρηστοι

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Τι σημαίνει η δήλωση του υπουργού Εργασίας Γιάννη Βρούτση ότι «δεν κρίνουμε τον χρόνο ώριμο για να ανοίξει» το θέμα της μείωσης του κόστους αποζημιώσεων λόγω απόλυσης; Είναι θέμα χρόνου, λοιπόν; Και αν ναι, τι άλλο είναι θέμα χρόνου; Μήπως η κατάργηση των ωριμάνσεων (τριετιών); Οι απολύσεις δίχως όριο; Η περαιτέρω μείωση του κατώτατου μισθού; Η υπερωριακή εργασία χωρίς αμοιβή; Ποιος είναι, τελικά, ο “πάτος του βαρελιού”;

Οι “φωστήρες” του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, συνεπικουρούμενοι από τους “χαρτογιακάδες” της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπό την απόλυτη κάλυψη -προφανώς- των ηγεσιών τους, συνεχίζουν το καταστροφικό τους έργο στον τομέα της ελληνικής οικονομίας και δη της ιδιωτικής. Τα δημόσια οικονομικά είχαν καταστραφεί προ πολλού, χάρη σε συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές, που κέρδιζαν διαχρονικά το χειροκρότημα του... πόπολου.

Κυρίαρχη συνταγή -του ΔΝΤ- αυτή της βίαιης εσωτερικής υποτίμησης, που οδήγησε σε πρωτοφανή ύφεση. Συνταγή, η οποία σε όποια, σχεδόν, χώρα και αν εφαρμόστηκε απέτυχε οικτρά.

Να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα. Έχουν δίκιο, οι εκπρόσωποι των δανειστών της Ελλάδας όταν ζητούν τη συγκρότηση ενός σοβαρού κράτους, που θα γνωρίζει ποιους πληρώνει και γιατί. Έχουν δίκιο όταν επισημαίνουν την ανάγκη να κλείσουν δημόσιοι οργανισμοί και φορείς, οι οποίοι δημιουργήθηκαν αποκλειστικά και μόνο για να βολευτούν τα “πράσινα”, τα “γαλάζια”, αλλά και τα άλλα παιδιά από το “παράθυρο”. Έχουν δίκιο όταν υποστηρίζουν ότι δεν θα πρέπει να υπάρχουν προνομιούχοι επαγγελματίες, όπως έχουν απόλυτο δίκιο όταν ζητούν την αποτελεσματική αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής. Τα αυτονόητα, που θα έπρεπε να αποτελούν μέρος της ελληνικής πραγματικότητας εδώ και πολλά χρόνια, ζητούν.

Ως εκεί, όμως. Διότι, άλλο το συμμάζεμα του κράτους και άλλο η απόλυτη καταστροφή του ιδιωτικού τομέα. Άλλο η αντιμετώπιση του... εθνικού σπορ της φοροδιαφυγής και άλλο οι περικοπές των συντάξεων, ειδικά κάτω των 1.000 ευρώ.

Το τραγικό είναι ότι όσο η πολιτική ηγεσία της χώρας αδυνατεί να κάνει πράξη τα αυτονόητα, τόσο οι δανειστές, μη έχοντας εμπιστοσύνη είτε στη βούληση είτε στις ικανότητες των -όποιων- κομμάτων συγκυβερνούν, θα ζητούν όλο και περισσότερα “εύκολα” και άμεσα -δημοσιονομικά, όχι όμως και κοινωνικά- μέτρα. Μείωση μισθών, μείωση συντάξεων, περικοπές στην υγεία, στην παιδεία και αλλού.

Αυτή η κατάσταση, όμως, δεν μπορεί να συνεχιστεί. Απαιτείται, επιτέλους, πολιτική ειλικρίνεια, πολιτική τόλμη και ουσιαστική πολιτική διαπραγμάτευση με ρεαλισμό, αλλά και γενναιότητα. Διαφορετικά, η χώρα και η κοινωνία οδηγούνται στον όλεθρο, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται...