ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ - 29/9/2009

3ο Ειδικό
Νηπιαγωγείο
Αυτιστικών

Με τις εκλογές και τα όσα λέγονται -ή δεν λέγονται- για την οικονομία της χώρας και τις ευθύνες ένθεν και ένθεν σκόπευα ν’ ασχοληθώ σήμερα. Ωστόσο, για πολλούς συνανθρώπους μας, άλλα είναι τα σπουδαία, τα σημαντικά, τα φλέγοντα. Όχι ότι η οικονομική κατάσταση της χώρας είναι δευτερεύον θέμα. Τουναντίον.

Aπλά, όταν το παιδί σου είναι αυτιστικό, δεν μπορείς να το στείλεις στο σχολείο, γιατί η θέση της νηπιαγωγού παραμένει κενή μέχρι σήμερα και αναγκάζεσαι είτε να μένεις μαζί του -άρα να μην πηγαίνεις στη δουλειά σου- είτε να πληρώνεις, αν έχεις τη δυνατότητα, έναν ειδικό για να είναι με το παιδί σου όταν εργάζεσαι -άρα να «αιμορραγείς» οικονομικά- λυπάμαι που το λέω, αλλά σιγά μην κάτσεις να ασχοληθείς με την οικονομία, τις προεκλογικές αντεγκλήσεις και τις προεκλογικές υποσχέσεις, που, άλλωστε, συνήθως αποδεικνύονται «ακάλυπτες επιταγές»).

Για όσα θλιβερά συμβαίνουν στο 3ο Ειδικό Νηπιαγωγείο Αυτιστικών Χανίων (φωτ.) ο παραπάνω πρόλογος. Θλιβερά γιατί καταδεικνύουν, εν πολλοίς, την αντιμετώπιση που έχουν ευαίσθητες ομάδες πληθυσμού, όπως τα αυτιστικά παιδιά και οι γονείς τους, από την Ελληνική Πολιτεία.

Το θέμα έχει ως εξής: «το 3ο Ειδικό Νηπιαγωγείο Αυτιστικών Χανίων παραμένει κλειστό, γιατί μέχρι σήμερα δεν έχει τοποθετηθεί νηπιαγωγός στο σχολείο, το οποίο λειτουργεί -υπό κανονικές συνθήκες- με μία εκπαιδευτικό. Ουσιαστικά, δηλαδή, υπάρχει οργανικό κενό από τον Ιούνιο, όπως δόθηκε στο 1ο Γραφείο Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης με το ΑΠ 92 /17-6-09 έγγραφο του σχολείου».

Ο Σύλλογος Γονέων και Φίλων του 3θέσιου Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Αυτιστικών Χανίων (περιλαμβάνει το Νηπιαγωγείο και το 3ο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο) τονίζει, σε διαμαρτυρία του για την «κατάργηση» του 3ου Ειδικού Νηπιαγωγείου, ότι «η τοποθέτηση της εκπαιδευτικού όφειλε να είχε γίνει από την 1η Σεπτεμβρίου 2009, ώστε να γίνουν οι νέες εγγραφές, προκειμένου να είναι έτοιμο το σχολείο να υποδεχτεί τους μαθητές στις 11 του μηνός. Παρόλα αυτά το σχολείο είναι κλειστό και οι τα παιδιά παραμένουν στο σπίτι τους».

Αποτέλεσμα; «Οι γονείς είναι υποχρεωμένοι να μην πηγαίνουν στις δουλειές τους για να κρατάνε τα παιδιά ασφαλή, καθώς πρόκειται για αυτιστικά παιδιά των οποίων η φύλαξη δεν είναι εφικτή από οποιοδήποτε πρόσωπο», σημειώνει ο Σύλλογος.
Ταυτόχρονα, «οι γονείς υφιστάμεθα την κοροϊδία των υπευθύνων οι οποίοι ελαφρά τη καρδία, μας διαβεβαιώνουν ότι σύντομα θα στείλουν νηπιαγωγό. Το “σύντομα” δυστυχώς έχει περάσει και το ΠΥΣΠΕ έστειλε τη μοναδική νηπιαγωγό που τοποθετήθηκε στο Νομό Χανίων σε άλλο σχολείο χωρίς οργανικό κενό. Σε ποιο νόμο στηρίχθηκε για να πάρει αυτή την απόφαση;», αναρωτιέται ο Σύλλογος. Και ορθώς.

Το προεδρείο του Συλλόγου έχει συναντηθεί τρεις φορές, για το συγκεκριμένο θέμα, με τον προϊστάμενο της Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Χανίων Γιάννη Χιωτάκη, ο οποίος, όπως αναφέρουν οι γονείς, τους παρέπεμψε στην υπεύθυνη Ειδικής Αγωγής του Υπουργείου Παιδείας κ. Παναγιωτοπούλου. Με τη σειρά της, η κ. Παναγιωτοπούλου ανέφερε, σύμφωνα και πάλι με τους γονείς, ότι έχει ήδη προχωρήσει στην τοποθέτηση μίας νηπιαγωγού και ότι δεν υπάρχουν πιστώσεις για μία ακόμη πρόσληψη! Λες και θα πέσει έξω ο προϋπολογισμός του κράτους!

Ο Σύλλογος ρωτά δημόσια, πλέον, «ποιος δικαστικός λειτουργός θα αναλάβει να υπερασπίσει το δικαίωμα των παιδιών μας στην εκπαίδευση; Ποιος θα αναλάβει να αποδώσει την ευθύνη σε αυτούς που ουσιαστικά καταργούν ένα δημόσιο σχολείο; Εμείς, οι γονείς των παιδιών, δουλεύουμε, φορολογούμαστε και ζούμε τηρώντας τις υποχρεώσεις μας προς το κράτος, ειδάλλως τιμωρούμαστε από το νόμο. Ποιος θα αναλάβει να τιμωρήσει τον κρατικό λειτουργό που στερεί το συνταγματικό δικαίωμα της εκπαίδευσης από τα παιδιά μας. Είναι ανήθικο οι γονείς των αυτιστικών παιδιών, να σύρονται όμηροι στα γραφεία δημόσιων λειτουργών και πολιτικών προσώπων για αυτονόητα δικαιώματα του κάθε ελληνόπουλου».

Υπάρχει δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, κοινωνικό κράτος σε αυτόν τον παντέρμο τον τόπο; Θα «ιδρώσει το αυτί», έστω και καθυστερημένα, των αρμοδίων ή ακόμη και όσων διαθέτουν στοιχειώδεις ευαισθησίες κι έχουν δυνατότητα παρέμβασης, έστω και ως... αναρμόδιοι; Ή οι γονείς θ' αναγκαστούν, για το καλό των παιδιών τους και το δικό τους, να «φιλήσουν κατουρημένες ποδιές» υποψηφίων και μη για να επιτύχουν το απολύτως αυτονόητο; Ντροπή. Ντροπή. Ντροπή...