ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ - 5/9/2009

Οι πρόωρες
εκλογές...

Η προκήρυξη πρόωρων εκλογών από τον πρωθυπουργό, με πρόσχημα,για δεύτερη φορά μέσα σε δύο χρόνια, την οικονομία, ήταν ομολουμένως -όπως επισημάνθηκε από αρκετούς, ειδικούς και μη- μία αναμενόμενη κίνηση.

Αναμενόμενη, γιατί ο κ. Καραμανλής έχει, στη διάρκεια της πολιτικής του διαδρομής, αποδείξει πολλάκις ότι για τον ίδιο είναι άλλο το εθνικό συμφέρον,άλλο το συμφέρον της παράταξής του και, ενίοτε, άλλο το προσωπικό του συμφέρον! Στην προκειμένη περίπτωση το συμφέρον του ιδίου, αλλά και της παράταξής του -κατά κάποιους- ήταν να προχωρήσει σε αυτήν την κίνηση, προτάσσοντας υποκριτικά, αλλά απολύτως αναμενόμενα, το συμφέρον της χώρας στο πρόσφατο διάγγελμά του.

Είναι πασιφανές ότι η προκήρυξη πρόωρων εκλογών στις 4 Οκτωβρίου έγινε όχι γιατί ο πρωθυπουργός χρειάζεται «νωπή λαϊκή εντολή» για να αντιμετωπίσει τα θέματα της οικονομίας, όπως ο ίδιος ισχυρίστηκε, σε μία δημόσια ομολογία αποτυχίας, αλλά γιατί η προκήρυξη εκλογών τώρα, άμεσα, το συντομότερο δυνατόν, είναι, ενδεχομένως, ο μόνος τρόπος να μην καταφέρει να λάβει αυτοδυναμία το ΠΑΣΟΚ.

Ποιος και τι τον εμπόδισε, άλλωστε, επί πεντέμισι χρόνια, να αντιμετωπίσει τη φοροδιαφυγή; Ποιος και τι τον εμπόδισε, δεδομένης και της αντιπολιτευτικής... ανυπαρξίας του ΠΑΣΟΚ, για μεγάλο χρονικό διάστημα, εξαιτίας των εσωκομματικών συγκρούσεων, να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές; Ποιο νομοσχέδιο, όσο σκληρό και αν ήταν, δεν πέρασε από την πλειοψηφία της Βουλής; Ρητορικά τα ερωτήματα...

Τα δεδομένα είναι συγκεκριμένα. Το 2007 ο πρωθυπουργός προκήρυξε πρόωρες εκλογές γιατί, όπως όλοι θυμούνται, δεν μπορούσε να συντάξει προϋπολογισμό ο τότε «τσάρος» της οικονομίας και δεξί του χέρι επί σειρά ετών, Γιώργος Αλογοσκούφης. Είχαν προηγηθεί τριάμισι χρόνια τραγικών λαθών, αναποτελεσματικής διοίκησης, πλήρους απουσίας ελέγχων στην αγορά, αλλά καισυγκεκριμένων ταξικών -όπως τις χαρακτηρίζει, δικαίως, το ΚΚΕ- νεοσυντηρητικών πολιτικών, που οδήγησαν την οικονομία της χώρας στην... εντατική και τους μισθοσυντήρητους και συνταξιούχους στα όρια της απόγνωσης.

Ενάμισι χρόνο μετά τις εκλογές του 2007, ο κ. Αλογοσκούφης απομακρύνθηκε, κακήν - κακώς, ως αποτυχημένος και η κυβέρνηση ξεκίνησε -θεωρητικά τουλάχιστον- έναν αγώνα δρόμου για να περισώσει ό,τι μπορούσε. Ήταν, όμως, πλέον, πολύ αργά. Ακόμη, όμως, και αν δεν ήταν, ουδείς μπορεί με βεβαιότητα να πει ότι η συγκεκριμένη κυβέρνηση, με τα συγκεκριμένα στελέχη και τις συγκεκριμένες πολιτικές, πρακτικές και αντιλήψεις μπορούσε να αντιστρέψει την εξαιρετικά δύσκολη αυτή κατάσταση.

Παράλληλα, δεν θα πρέπει να λησμονούμε ότι είχε προηγηθεί, τον Σεπτέμβριο του 2008, η τραγική -κρίνοντας εκ του αποτελέσματος- εμφάνιση του πρωθυπουργού στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, όπου, δείχνοντας να μην έχει καλή πληροφόρηση για τον αντίκτυπο του σκανδάλου στην ελληνική κοινωνία, προσέφερε απόλυτη στήριξη σε όλα τα στελέχη της Ν.Δ. που είχαν εμπλακεί στην υπόθεση Βατοπεδίου.

Ο κύβος ερρίφθη τότε, όχι σήμερα. Τότε ήταν που η ελληνική κοινωνία, στην πλειοψηφία της, αγανάκτησε. Τότε ήταν που η ελληνική κοινωνία είδε τον πρωθυπουργό τού «σεμνά και ταπεινά», τον πρωθυπουργό, ο οποίος «διαφήμιζε» -πριν τις εκλογές του 2004- την ανωτερότητα της παράταξής του στον τομέα της... ηθικής (!), να εμφανίζεται ανακόλουθος λόγων και έργων. Όχι ότι δεν το είχε πράξει και στο παρελθόν. Αλλά εκείνη η εμφάνιση, εκείνη η πολιτική επιλογή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Από τότε, ουσιαστικά, και χωρίς το ΠΑΣΟΚ να κάνει κάτι το ιδιαίτερο, είχε ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση για τη σημερινή κυβέρνηση. Με το κλίμα να είναι βαρύ μετά την ήττα με τέσσερις μονάδες στις ευρωεκλογές, την κατηφόρα της οικονομίας να συνεχίζεται χωρίς σταματημό -η διεθνή κρίση ήταν το κερασάκι και όχι η... τούρτα- και την καταστροφική πυρκαγιά στην Αττική να αναδεικνύει, για πολλοστή φορά, την αδυναμία αποτελεσματικής διακυβέρνησης από τη Ν.Δ., η χώρα είχε εισέλθει για τα καλά σε τροχιά... αλλαγής.

Με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Γιώργο Παπανδρέου να δηλώνει ξεκάθαρα ότι θα προκαλέσει εκλογές τον Μάρτιο του 2010 (εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας), τη χώρα να βυθίζεται οικονομικά και αναπτυξιακά και την κυβέρνηση να σπαράσσεται από εσωκομματικές τριβές και εντάσεις, με τον πρωθυπουργό να αδυνατεί να παρέμβει λόγω της οριακής πλειοψηφίας των 151 βουλευτών, και τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν τη διαφορά ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ. να διευρύνεται συνεχώς, ήταν δεδομένο ότι ο κ. Καραμανλής έπρεπε να αντιδράσει με κάποιο τρόπο για να επιτύχει: αφ’ ενός τη μη συντριβή του κόμματός του στις εκλογές του ερχόμενου Μαρτίου και αφ’ ετέρου την προσωπική του πολιτική επιβίωση.

Το αν θα τα καταφέρει μένει να το δούμε, το προσεχές διάστημα. Άλλωστε, οι πολίτες είναι εκείνοι που έχουν τον τελευταίο λόγο στις εκλογές. Πόσοι απ’ αυτούς θα επιλέξουν να «μιλήσουν» είναι, σήμερα, ένα μεγάλο ζητούμενο, που πιθανώς να καθορίσει πολλά.

«Με τι επιχειρήματα θα ζητήσουμε και πάλι την ψήφο του λαού, όταν χθες εμφανιστήκαμε να ομολογούμε ότι αποτύχαμε τα χρόνια που κυβερνάμε;». Το ερώτημα απευθύνει ο εξάδελφος του κ. Καραμανλή, Μιχάλης Λιάπης στην ιδιαίτερη σκληρή επιστολή του προς τον πρωθυπουργό. Απάντηση επί της ουσίας έχω την αίσθηση ότι δεν πρόκειται να λάβει... Ούτε αυτός, ούτε και πολλοί ψηφοφόροι της Ν.Δ., σε όλη τη χώρα, των οποίων οι προσδοκίες διαψεύστηκαν οικτρά μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα...