ΑΠΟΨΗ

Αφροδίτη
της Μήλου
και νεοέλληνες

Ενοχληθήκαμε (sic) με όσα -αληθή ως επί το πλείστον- λέγονται και γράφονται στο εξωτερικό για την Ελλάδα και τους Έλληνες, από εφημερίδες, περιοδικά και τηλεοπτικούς σταθμούς. Σφόδρα. Ειδικά για το πρωτοσελίδο του γερμανικού Focus. Με το υψωμένο δάχτυλο της Αφροδίτης της Μήλου. Και περάσαμε στην αντεπίθεση. Ταρατατάμ, τατάμ!!!

«Ποιοι είναι αυτοί οι ψωριάρηδες που θα μιλήσουν για τον αθάνατο ελληνικό πολιτισμό;», «ας καταβάλλουν πρώτα τις αποζημιώσεις για τις σφαγές και τα ολοκαυτώματα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου», «μας χρωστάνε, δεν τους χρωστάμε» και άλλα τέτοια... ηρωικά ακούσαμε και ακούμε τις τελευταίες ημέρες. Με αιχμές του δόρατος τους πολιτικούς μας άντρες. Αλίμονο! Λείπει ο Μάρτης απ' τη Σαρακοστή;

Σε κάτι τέτοιες στιγμές -που η κοινή λογική πάει... περίπατο- αναρωτιέμαι τι είναι προτιμότερο: να κλαίει κανείς ή να γελά για το χάλι μας το μαύρο; Μήπως ο κλαυσίγελος είναι η ιδανική «επιλογή»; Ενδεχομένως. Δεν είμαι σίγουρος. Για ένα μόνο είμαι απολύτως βέβαιος: ότι είναι, δεν είναι στραβός ο γυαλός εμείς σίγουρα στραβά αρμενίζουμε!

Βολεμένοι στον... αθάνατο ελληνικό πολιτισμό, στον Αριστοτέλη, στον Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Πραξιτέλη, αλλά και τον Μέγα Αλέξανδρο, παριστάνουμε τους καμπόσους! Μιλάμε, χωρίς αιδώ, χωρίς ντροπή, για ανωτερότητα των Ελλήνων και συμπεριφερόμαστε ως σαν οι υπόλοιποι λαοί να είναι παρίες. Καμαρώνουμε σαν τα παγώνια για την Αθηναϊκή Δημοκρατία, για τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, για τον ηρωισμό των προγόνων μας, το 1821, στους Μακεδονικούς Αγώνες, στους Παγκοσμίους Πολέμους. Θυμόμαστε, που και που, τον Βενιζέλο, τον Παλαμά, τον Καζαντζάκη, τον Σεφέρη, τον Ελύτη, τον Ρίτσο, τον Θεοδωράκη και μετά...

Μετά... το χάος. Ή αλλιώς όλοι εμείς: οι νεοέλληνες. Πού μάθαμε ή μας μάθανε -διαλέγετε και παίρνετε- να ζούμε με δανεικά και να καμωνόμαστε ότι είμαστε... κάποιοι. Πού μάθαμε ή μας μάθανε ότι οι επαγγελματικές μας φιλοδοξίες είναι υπερκαλυμμένες με την πρόσληψη, απλά και μόνο, στο... Δημόσιο! Πού μάθαμε ή μας μάθανε ότι ξύπνιος, μάγκας είναι αυτός που κλέβει τον διπλανό του, αυτός που πατάει «επί πτωμάτων» για να αποκτήσει χρήμα, εξουσία, δόξα. Που μάθαμε ή μας μάθανε ότι είναι «θεμιτό» να μας κλέβουν, να μας αδικούν. Οι πολιτικοί, το κράτος και -αρκετοί- υπάλληλοί του, οι μεγαλογιατροί, οι μεγαλοδικηγόροι, οι μεγαλομπακάληδες, οι μεσάζοντες, οι «επιχειρηματίες». Που μάθαμε ή μας μάθανε να καλλιεργούμε προϊόντα, όχι για να τα προωθήσουμε στις αγορές, αλλά για να πάρουμε την επιδότηση (ενίοτε και με πανωγραψίματα). Που μάθαμε ή μας μάθανε να σιωπούμε μπροστά σε όλα αυτά. Να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε, δεν ακούμε, δεν αντιλαμβανόμαστε.

Και μετά κλαιγόμαστε. Γι' αυτούς που ψηφίσαμε να μας κυβερνήσουν, αλλά αποδείχθηκαν λίγοι, ανεπαρκείς, ανίκανοι, επικίνδυνοι για τον τόπο, για την πατρίδα. Γι' αυτούς που «λαδώνουμε» για να μας «εξυπηρετήσουν»! Γι' αυτούς που πληρώνουμε στη «ζούλα» για να μας παρέχουν ιατρικές -και άλλες- υπηρεσίες. Γι' αυτούς που υπερτιμολογούν, φοροδιαφεύγουν, εισφοροδιαφεύγουν. Γι' αυτούς και άλλους πολλούς...

Και, ταυτόχρονα, συνεχίζουμε να παριστάνουμε τους καμπόσους. Αμ πώς! Παίρνουμε δάνειο για να αγοράσουμε νέο υπερπολυτελές αυτοκίνητο, αλλά δεν έχουμε λεφτά για... τη βενζίνη, παίρνουμε δάνειο για να πάμε διακοπές (!), φουσκώνουμε τις πιστωτικές μας κάρτες για να ικανοποιήσουμε το εγώ μας, τη ματαιοδοξία μας, αλλά και «να μπούμε στο μάτι» των διπλανών μας, ζούμε μέσα σ' ένα «χρυσό», «αργυρό» ή «χάλκινο» ψέμα, αδιαφορώντας για το αύριο. Δεν παράγουμε, δεν εξάγουμε, δεν αντιδρούμε, δεν προγραμματίζουμε, δεν, δεν, δεν...

«Είμαστε Έλληνες εμείς... Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά για τη δόξα τραβά». Ναι, μόνο που η Ελλάδα όχι απλά «κουράστηκε», αλλά «ξεθεώθηκε». Δεν τη βαστάνε πια τα πόδια της. Πολύ, δε, φοβάμαι ότι όχι απλά ξαποσταίνει, αλλά θα παραμείνει πολύ καιρό στην Εντατική. Διασωληνωμένη. Κι εμείς μαζί της. Κατά συνέπεια, πρέπει κάτι να γίνει, άμεσα και αποτελεσματικά, δεδομένου ότι η κατάσταση που ζούμε σήμερα είναι κάτι παραπάνω από απελπιστική. Όχι επειδή το λέει η -όποια- κυβέρνηση. Αλλά επειδή το λέει η κοινή λογική. Η κοινή λογική είναι αυτή που «λέει» ότι μία χώρα σαν την Ελλάδα χρωστά 300 δισ. ευρώ τότε έχει πτωχεύσει. Επίσημα ή ανεπίσημα, μικρή σημασία έχει.

Σε αυτή την κοινή λογική στηρίζονται τα περισσότερα δημοσιεύματα των ξένων εφημερίδων και περιοδικών. Όσο και αν μας πληγώνουν οι τίτλοι -που για πολλούς είναι υπερβολικοί- όσο και αν θεωρούμε -δικαιολογημένα εν πολλοίς- ότι μας προσβάλλουν οι φωτογραφίες που δημοσιεύουν. Αν διαβάσει κανείς με προσοχή τα περισσότερα άρθρα και ρεπορτάζ, μόνο να συμφωνήσει μπορεί με το περιεχόμενό τους. Και να μελαγχολήσει... Η αλήθεια, άλλωστε, ενοχλούσε και ενοχλεί.

Για τους πολιτικούς δεν θα πω πολλά. Αυτοί, δυστυχώς για εμάς, τη δουλειά τους κάνουν. Όπως την αντιλαμβάνεται, βέβαια, ο καθένας. Από τη μια οι Γερμανοί, που φροντίζουν, με κάθε τρόπο, να εξυπηρετούν τα συμφέροντα -γεωπολιτικά, οικονομικά, στρατιωτικά- της χώρας τους και των μεγάλων πολυεθνικών της. Και από την άλλη οι δικοί μας! Που βγαίνουν -οι περισσότεροι- από την πολιτική πλουσιότεροι απ' ό,τι μπήκαν. Που τσακώνονται σαν τον σκύλο με τη γάτα, αλλά τις δύσκολες ώρες, όταν το... κελί είναι ορατό, επιδεικνύουν εκπληκτική... συναδελφική αλληλεγγύη, κρυβόμενοι πίσω από τη βουλευτική τους ασυλία. Που δεν έχουν το σθένος να «σπάσουν αβγά», να πάνε τη χώρα μπροστά και όχι πίσω. Που αποδεικνύονται ικέτες και όχι ηγέτες. Την ίδια ώρα που η Αριστερά βρίσκεται σε... αφασία!

Εσχάτως, οι πολιτικοί μας θυμήθηκαν τις γερμανικές επανορθώσεις και αποζημιώσεις. Χα! Ποιοι; Αυτοί που μέχρι σήμερα είτε έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να ικανοποιηθούν τα γερμανικά συμφέροντα (δηλαδή να μην καταβληθούν τα χρήματα), είτε έκρυβαν το θέμα κάτω από το «χαλί», επειδή δεν είχαν το σθένος να διεκδικήσουν το αυτονόητο. Λυπάμαι, αλλά οι κύριοι αυτοί, ανεξαρτήτως πολιτικής παράταξης, δεν δικαιούνται να ομιλούν. Κι εμείς, όλοι εμείς, αδικούμε τους εαυτούς μας όταν στοιχιζόμαστε -άκριτα- πίσω από τα «πυροτεχνήματα» που «αμολάνε» στον αέρα για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους...