Πόλεμος
Ισως να ανήκω στην κατηγορία των αφελών. Εκείνων, δηλαδή, που πιστεύουν ότι ο πρωθυπουργός της χώρας δεν επιχείρησε, χθες και προχθές, να δημιουργήσει κλίμα φόβου, προκειμένου να «σερβίρει» καλύτερα τα νέα σκληρά και επώδυνα μέτρα. Αλλά ήταν απλώς ειλικρινής. Εξ ανάγκης και μόνο, βέβαια. «Ανάγκα και θεοί πείθονται»...
Ισως να ανήκω, ταυτοχρόνως, και στην κατηγορία των υπερ-ρεαλιστών. Εκείνων, δηλαδή, που πιστεύουν ότι η χώρα έχει χρεοκοπήσει. Πολλαπλώς. Και στην Οικονομία και στην Παιδεία και στην Υγεία και στην Πρόνοια. Επίσημα ή ανεπίσημα μικρή σημασία έχει.
Δεν θα αναλωθώ αποκλειστικά και μόνο, στο σημερινό σημείωμα, στον καταλογισμό ευθυνών. Άλλωστε, η ιστορία είναι, λίγο - πολύ, γνωστή. Οι κυβερνήσεις της Ν.Δ., που την περίοδο 2004 - 2009 είχαν πολιτική στήριξη ή, έστω, ανοχή από τις Βρυξέλλες, είναι υπεύθυνες και υπόλογες για το δραματικό χάλι, τον εξευτελισμό και τα παιχνίδια κερδοσκόπων που βιώνει σήμερα η χώρα.
Και μόνο οργή προκαλούν στους σκεπτόμενους πολίτες οι -περιφερόμενοι από κανάλι σε κανάλι- πρώην υπουργοί της Ν.Δ., οι οποίοι προσπαθούν να μας πείσουν -και μάλιστα με περισπούδαστο ύφος- ότι για όλα όσα ζούμε σήμερα φταίει η πεντάμηνη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Αν μη τι άλλο, πέρα από την αγανάκτηση προκαλούν και τον γέλωτα.
Φέρει ευθύνες το ΠΑΣΟΚ για την κακή κατάσταση της οικονομίας και το δημόσιο χρέος; Αναμφισβήτητα. Τεράστιες. Όπως φέρει τις μεγαλύτερες ευθύνες για τη διόγκωση του δημόσιου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, καθώς και για το ότι, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, έδινε την εντύπωση ότι κυβέρνηση, κόμμα και συνδικαλιστές συγκυβερνούσαν τη χώρα!
Οσο για τα κόμματα, τις συνιστώσες, τις υποσυνιστώσεις, τις φράξιες, τις ομάδες και τις υπομάδες της Αριστεράς; Ζουν τον δικό τους... μύθο. Διαχρονικά. Ζητούν, διεκδικούν, φωνασκούν, αντιστέκονται (sic), έχοντας ως προμετωπίδα μία και μόνη -παρωχημένη, ξεπερασμένη από την ίδια τη ζωή- «αλήθεια». Kαθένα τη δική του! Και ξανά απ’ την αρχή. Η ίδια κασέτα, το ίδιο περιεχόμενο σε χιλιάδες επαναλήψεις. Και τα ποσοστά τα ίδια. Εκεί. Στο 3%, στο 5%, στο 8%.
Αυτή είναι η εικόνα, σε γενικές γραμμές. Αποκαρδιωτική, αν μη τι άλλο. Το θέμα, όμως, σήμερα πλέον, δεν είναι τι έχει κάνει το κάθε κόμμα (όχι ότι οι όποιες ευθύνες πολιτικών προσώπων θα πρέπει να διαγραφούν, τουναντίον), αλλά πώς και πότε θα καταφέρει να βγει η χώρα από την πρωτοφανή κρίση. Μία κρίση που άλλοι, ως επί το πλείστον, δημιούργησαν και άλλοι, ως συνήθως, καλούνται να... πληρώσουν.
Είναι απολύτως αναμενόμενο, λοιπόν, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων να είναι εξοργισμένη για το αλόγιστο «πάρτυ» του χθες, αλλά και φοβισμένη, «κουμπωμένη» για το σήμερα και το αύριο. Αντιλαμβάνονται, αντιλαμβανόμαστε ότι η λήψη σκληρών μέτρων είναι μονόδρομος. «Διαολίζονται», «διαολιζόμαστε», όμως, όταν διαπιστώνουμε ότι αρκετά από τα μέτρα αυτά είναι άδικα και επιβαρύνουν κυρίως τα μεσαία και χαμηλά κοινωνικά στρώματα, δηλαδή εμάς τους ίδιους ή ακόμη και τους... πιο κάτω, εισοδηματικά, από εμάς!
Στο σημείο αυτό οφείλω να επισημάνω ότι η άμεση λήψη σκληρών και άδικων, εν πολλοίς, μέτρων, όπως παραδέχθηκε, άλλωστε, και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, καταδεικνύει την αδυναμία του ελληνικού κράτους να ανταποκριθεί στοιχειωδώς στα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις του.
Εξηγούμαι: οι κοινοτικοί δεν πιστεύουν, πλέον, ότι τα έσοδα της χώρας θα αυξηθούν από την πάταξη της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής, αλλά και από το «μαχαίρι» στις σπατάλες στον δημόσιο τομέα. Το έχουν ακούσει κατ’ επανάληψη το... παραμύθι και γνωρίζουν ότι δεν έχει... δράκο. Έτσι, στρέφονται στη μείωση των εξόδων, αλλά και στην αύξηση των εσόδων από σχεδόν σίγουρες πηγές, όπως η αύξηση του ΦΠΑ, οι φόροι στα καύσιμα και τα τσιγάρα, κ.λπ. Και απαιτούν, πλέον, «φρένο» στις σπατάλες, θυσίες, διαρθρωτικές αλλαγές.
Η κυβέρνηση -είναι για μένα βέβαιο ότι- δεν θα εφάρμοζε αυτές τις οδηγίες, εντολές, διαταγές (οι απόψεις διίστανται) αν η χώρα δεν βρισκόταν στο χείλος του γκρεμού. Και χείλος του γκρεμού σημαίνει, πολύ απλά, όπως είπε προχθές ο πρωθυπουργός, να μην μπορείς, σε λίγους μήνες, να πληρώσεις μισθούς και συντάξεις. Να μην μπορείς να δανειστείς και όταν το κάνεις να γίνεσαι έρμαιο των κερδοσκόπων, υποθηκεύοντας, ακόμη περισσότερο το μέλλον της χώρας.
Κατά συνέπεια, πάντα κατά την άποψή μου -υπενθυμίζω ότι, όπως προανέφερα, ενδεχομένως να ανήκω στην κατηγορία των αφελών- η κυβέρνηση λαμβάνει σκληρά και άδικα μέτρα, εν γνώσει της, διότι θεωρεί ότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, δεδομένης και της απαράδεκτης «αδυναμίας» της -διαχρονική η... αδυναμία των κυβερνώντων κομμάτων- να εισπράξει τα... δέοντα από τους έχοντες και κατέχοντες. Κακώς, κάκιστα, αλλά έτσι έχει η κατάσταση και δεν φαίνεται ότι πρόκειται να αλλάξει.
Το ζητούμενο, πλέον, είναι ένα: τα μέτρα αυτά να φέρουν, τουλάχιστον, αποτελέσματα. Δηλαδή, ο κόσμος να καταλάβει, να πιστέψει, να δει έμπρακτα ότι αυτές οι θυσίες -που μας γυρίζουν πίσω τουλάχιστον μία δεκαετία- δεν θα πάνε χαμένες, για άλλη μία φορά. Τούτη τη φορά δεν επιτρέπεται να πάνε χαμένες. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης. Όχι για την πολιτική τους επιβίωση. Αλλά για την επιβίωση της ίδιας της χώρας.
Προσωπικές στρατηγικές και μικροκομματικές επιλογές δεν χωρούν σε αυτή την εξαιρετικά δύσκολη πορεία. Ή συστρατεύεσαι ή λιποτακτείς, όπως έκανε ο... καταλληλότερος. Ναι, έχουμε πόλεμο. Και, δυστυχώς, στον πόλεμο οι πολίτες είναι οι συνηθέστερες παράπλευρες απώλειες. Κυνικό, απαράδεκτο, αλλά είναι αναμφισβήτητη αλήθεια. Ας παλέψουμε, λοιπόν, ο καθένας από το μετερίζι του, με σοβαρότητα, υπευθυνότητα, συνέπεια και συναίσθηση της κρισιμότητας της κατάστασης, προκειμένου να υπάρξει φως μετά το σκοτεινό και μακρύ τούνελ και οι απώλειες αυτές να είναι οι λιγότερες δυνατές.
Υ.Γ.: Εύχομαι και ελπίζω η υφιστάμενη δραματική οικονομική κατάσταση της χώρας να μην οδηγήσει, οσονούπω, σε δυσάρεστες εξελίξεις στα εθνικά μας θέματα. Δεν είμαι, ωστόσο, αισιόδοξος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου