ΑΠΟΨΗ

Σταυροδοσία...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου όλοι, λίγο - πολύ, γίναμε μάρτυρες περιστατικών αναφορικά με τον τρόπο επιλογής υποψηφίων δημοτικών και τοπικών συμβούλων από σημαντικό αριθμό πολιτών. Καταγράφω τις χαρακτηριστικότερες εξ αυτών, εκφράζοντας τον προβληματισμό μου για τον τρόπο που «αξιοποιούν» αρκετοί συμπολίτες μας στον Νομό Χανίων -και όχι μόνο, καθώς το φαινόμενο είναι πανελλήνιο- τη «δύναμη» της ψήφου σε ό,τι αφορά τη σταυροδοσία...

(Οι κοινωνικές... συναναστροφές)

- Ποιους ψήφισες;

- Τον Τιποτόπουλο και τη Μηδενάκη.

- Γιατί;

- Α, ο Τιποτόπουλος είναι καλό παιδί. Φαίνεται στη μούρη του.

- Και η Μηδενάκη;

- Πρώτης τάξεως κοπελιά. Συμμαθήτρια της ξαδέλφης μου της Ρίτσας στο Γυμνάσιο.

- Ε, να τους ψηφίσω κι εγώ...

(Η ιδιοτέλεια)

- Ποιον να «σταυρώσουμε»;

- «Δαγκωτό» τον Διαπλεκόπουλο.

- Τι εννοείς «δαγκωτό»;

- Μονοσταυρία, καλέ...

- Είναι καλός;

- Φοβερός. Άμα βγει με πολλούς σταυρούς να δεις που θα τον εκάνουνε αντιδήμαρχο και θα έχουμε και «μέσον». Του μπάρμπα μου του Μανώλη του κάνει, χρόνια τώρα, όλα τα ρουσφέτια.

(Η... οικογένεια, αλλά και η γνώμη... των άλλων)

- Πες μου, μωρέ Παντελή, ποιους να ψηφίσω στο ψηφοδέλτιο του Ματαιοδοξάκη; Γιατί όποιους μου πεις εσύ θα ψηφίσω. Δεν έχω υποχρέωση σε κανέναν...

- Ε, τότε ψήφισε τον Ταδενόπουλο και τη Δεινάκη. Ανιψιός μου ο πρώτος, κόρη του μπατζανάκη μου η δεύτερη. Αν δεν στηρίξουμε την οικογένεια...

(Η... λύπηση)

- Ψήφισες;

- Ναι.

- Και από συμβούλους;

- Τον Δημοσιοσχετιστάκη.

- Μα, αυτός, αυτοδιοικητικά, δεν ξέρει να μοιράσει δυο βουγιών άχυρα.

- Το ξέρω, αλλά το λυπήθηκα, το «φτωχάκι». Είδα τις προάλλες και τη θεια του την Ευτέρπη και μου ζήτησε να το βοηθήσουμε το «καψερό», μπας και βγει και ησυχάσουνε.

(Τα... «σταυρωμένα»)

- Ποιους να «σταυρώσουμε» βρε Σήφη στο ψηφοδέλτιο του Υποσχεσιολογάκη;

- Άκου γυναίκα. Ό,τι μας πει ο Παραγοντάκης θα κάνουμε. Τον περιμένω από ώρα σε ώρα να μου φέρει «σταυρωμένα» τα ψηφοδέλτια. Όλα κι όλα. Ό,τι πει ο Παραγοντάκης, που τού 'χουμε υποχρέωση.

Τα παραπάνω δεν είναι τα μόνα... κριτήρια «σταύρωσης» υποψηφίων. Είναι, όμως χαρακτηριστικά μιας αντίληψης και μιας νοοτροπίας προβληματικής. Τουλάχιστον. Με δυσμενείς επιπτώσεις. Όχι για αυτούς που εκλέγονται. Αυτοί μια χαρά τα περνάνε. «Καβάλα στ' άλογο». Αλλά για αυτούς που τους εξέλεξαν. Οι οποίοι «μετά την απομάκρυνση από το ταμείο» -και αφού περάσει ένα εύλογο χρονικό διάστημα- αρχίζουν την κριτική και την γκρίνια. Και μιλούν για στασιμότητα, για υποανάπτυξη, για έλλειμμα φαντασίας και δημιουργικότητας και δεν ξέρω 'γω για τι άλλο. 

Ξεχνώντας, φυσικά, ότι την ώρα της κάλπης, την ώρα που οι ίδιοι είχαν τη δυνατότητα να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, σπατάλησαν την ευκαιρία (και αναφέρομαι αποκλειστικά και μόνο στη σταυροδοσία, καθώς το θέμα της επιλογής των επικεφαλής είναι... άλλου παπά ευαγγέλιο). Για μία ακόμη φορά. Επομένως, καλό είναι όταν αρχίζουμε την κριτική για τα όποια κακώς κείμενα στην Αυτοδιοίκηση, να κοιταζόμαστε πρώτα στον καθρέφτη του σπιτιού μας. Λίγη αυτοκριτική, «ενώπιος ενωπίω», δεν βλάπτει...

ΥΓ.: Υπάρχουν, βέβαια, και εκείνοι, οι οποίοι σκέφτονται την επόμενη ημέρα. Και λειτουργούν με αίσθημα ευθύνης. Σκέφτονται, δηλαδή, ότι πέραν από προτιμήσεις, λόγω κόμματος, συγγένειας, κουμπαριών και οτιδήποτε άλλου, θα πρέπει να εκλεγούν άνθρωποι, οι οποίοι και θέλουν και μπορούν. Όφελος για τον τόπο θα είναι η εκλογή τους. Και για όλους εμάς, που ζούμε και εργαζόμαστε σε αυτόν τον τόπο. «Ψιλά γράμματα» για πολλούς, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος. Δυστυχώς...