ΑΠΟΨΗ

Τοπική Αυτοδιοίκηση 

και... διαβήτης

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Δεδομένο 1ο: Στη χώρα μας 1.000.000 άνθρωποι πάσχουν από σακχαρώδη διαβήτη, ενώ 200.000 είναι σε προδιαβητική κατάσταση.

Δεδομένο 2ο: Στην Κρήτη το ποσοστό εμφάνισης του σακχαρώδη διαβήτη επί του συνολικού πληθυσμού «αγγίζει» το 8%! Δηλαδή, πενήντα χιλιάδες άνθρωποι νοσούν!

Δεδομένο 3ο: Σε παγκόσμιο επίπεδο ακρωτηριάζονται 3 πόδια διαβητικών ανά 30 δευτερόλεπτα. Σε πανελλαδικό επίπεδο ακρωτηριάζονγται 3.000 πόδια διαβητικών κάθε χρόνο!

Δεδομένο 4ο: Ο διαβήτης εμφανίζεται όλο και συχνότερα σε έφηβους και έφηβες! Και αυτό γιατί η παχυσαρκία «θερίζει» στα ελληνόπουλα και στα κρητικόπουλα, που αθλούνται όλο και λιγότερο, ενώ καταναλώνουν, όλο και περισσότερο, ανθυγιεινά τρόφιμα, «ετοιματζίδικα», γεμάτα συντηρητικά και λίπη. Το 28% των αγοριών και το 20% των κοριτσιών, ηλικίας 12 έως 20 ετών, είναι παχύσαρκα στην Ελλάδα, σύμφωνα με επιδημιολογικά στοιχεία.

Ο σακχαρώδης διαβήτης αποτελεί, κατά συνέπεια, μία σύγχρονη μάστιγα, οι συνέπειες της οποίας είναι έντονα κοινωνικές, αλλά και εντόνως οικονομικές, καθώς η συγκεκριμένη ασθένεια απαιτεί, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, το 10% των συνολικών δαπανών για την υγεία! Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλα, σχεδόν, τα αναπτυγμένα κράτη.

Την ίδια ώρα που τα παραπάνω δεδομένα προκαλούν εύλογο προβληματισμό και εντονότατη ανησυχία, καθώς ο αριθμός των διαβητικών αυξάνεται δραματικά κάθε χρόνο, η επίσημη Πολιτεία «λάμπει» διά της απουσίας της σε ό,τι αφορά την ανάπτυξη και υλοποίηση προγραμμάτων ενημέρωσης και πρόληψης. Προγράμματα που είναι αναγκαία για λόγους ιατρικούς, για λόγους κοινωνικούς, αλλά και -ελέω οικονομικής κρίσης- για λόγους οικονομικούς.

Χθες, στη διάρκεια εσπερίδας στη Σούδα για τον σακχαρώδη διαβήτη επισημάνθηκε ο σημαντικός ρόλος που μπορεί να διαδραματίσει η Τοπική Αυτοδιοίκηση προς αυτή την κατεύθυνση. Όχι μόνο με την υλοποίηση προγραμμάτων πρόληψης. Αλλά κυρίως με το να δώσει διέξοδο στα παιδιά, δημιουργώντας τις υποδομές εκείνες (ποδηλατόδρομους, παιδικές χαρές, βελτίωση και ομαλή λειτουργία των υπαρχόντων αθλητικών εγκαταστάσεων), που θα αναβαθμίσουν την ποιότητα ζωής και θα στρέψουν κάθε οικογένεια προς την άθληση, τη δραστηριότητα, την κίνηση. 

Είναι ένα μεγάλο στοίχημα. Ένα στοίχημα που μπορεί, όμως, ακόμη και σε αυτή την εξαιρετικά δύσκολη περίοδο, να κερδηθεί, αν υπάρξει φαντασία, ευελιξία, καταγραφή - ιεράρχηση των πραγματικών τοπικών αναγκών και αξιοποίηση συγκεκριμένων χρημαδοτικών εργαλείων. Απαιτείται, βεβαίως, και μία ακόμη σοβαρή -και αυτονόητη- προϋπόθεση. Η ενεργός συμμετοχή γονέων και εκπαιδευτικών. Το πρόβλημα, άλλωστε, είναι πολύπλευρο και πρωτίστως κοινωνικό. Μας αφορά, λοιπόν, όλους ανεξαιρέτως...