ΑΠΟΨΗ

Εξαρτάται...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Τι θα γίνει αν στις 17 Ιουνίου ένα μεγάλο τμήμα των ψηφοφόρων κρίνει ότι πρέπει να δοκιμαστούν στην πράξη οι προτάσεις και οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την οικονομία;

Θα πέσει ο ουρανός στα κεφάλια μας, όπως φοβούνταν οι Γαλάτες στο χωριό του Αστερίξ και του Οβελίξ; Ή, μήπως, την επόμενη ημέρα η χώρα, αυτομάτως, θα καεί στο πυρ το εξώτερον;

Ρητορικά, προφανώς, τα ερωτήματα. Με αφορμή όχι, φυσικά, τη δίκαιη και απολύτως φυσιολογική κριτική που δέχεται, πλέον, ο ΣΥΡΙΖΑ για την πολυφωνία, τις αντιφάσεις, τα είπα - ξείπα και την εμφανή αδυναμία ή και απροθυμία του ενίοτε να δώσει πειστικές απαντήσεις σε μια σειρά από ζητήματα.

Αλλά με αφορμή την προσπάθεια δαιμονοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ από συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις και από μια μερίδα των Μέσων Ενημέρωσης, με αφορισμούς και την κατάθεση αλλεπάλληλων διλημμάτων, για τα οποία όσοι τα θέτουν έχουν έτοιμες και τις -βολικές- απαντήσεις! Προφανώς και θα πρέπει να διασφαλιστεί οπωσδήποτε η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας.

Προφανώς και η οικονομία δεν “σηκώνει” παροχές και λογής - λογής κουβαρνταλίκια.

Προφανώς και δεν είναι δυνατόν να πισωγυρίσουμε στο αποτυχημένο μοντέλο του κρατισμού, στο οποίο σε έναν μεγάλο βαθμό οφείλεται το σημερινό χάλι της χώρας.

Προφανώς, όμως, επίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ, αν τελικά του δοθεί η δυνατότητα να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας και αν, φυσικά, επιθυμεί να την αναλάβει -διότι και σε αυτό το θέμα οι απόψεις διίστανται- θα κριθεί απ’ όσα θα κάνει μετά και όχι απ’ όσα λέει ή δεν λέει πριν.

Διότι στην πολιτική είναι πολύ εύκολο με ποσοστό 4,5% να υπόσχεσαι ότι θα καταγγείλεις μονομερώς το μνημόνιο. Είναι επίσης εύκολο με ποσοστό 16,78% να λες ότι θα καταγγείλεις το Μνημόνιο μόνο σε πολιτικό επίπεδο.

Τι γίνεται, όμως, σε περίπτωση που το ποσοστό σου είναι αρκετά μεγαλύτερο και κληθείς να αναλάβεις την τύχη της χώρας, αλλά και έντεκα εκατομμυρίων Ελλήνων;

Τότε, η λογική “λέει” ότι αφήνεις κατά μέρος τις θεωρίες, τις εξυπνάδες και τα... καουμποϊλίκια, σηκώνεις τα μανίκια και αντιμετωπίζεις την πραγματικότητα όπως αυτή είναι και όχι όπως ορισμένοι θεωρητικοί της Αριστεράς την ονειρεύονται εδώ και χρόνια.

Σε τελική ανάλυση, ο λαός είναι αυτός που έχει την απόλυτη δυνατότητα να επιλέξει ποιο κόμμα επιθυμεί να κυβερνήσει τη χώρα.

Και αν επιλέξει τελικά να δώσει την εντολή στον ΣΥΡΙΖΑ, ίσως αυτό να αποτελέσει μια σημαντική εξέλιξη αποσυμπίεσης εκείνου του σημαντικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας που “βράζει” εδώ και καιρό, θεωρώντας ότι υπάρχει και άλλος δρόμος.

Το τι θα γίνει μετά, σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, μένει να φανεί στην πράξη. 
Αν εντός του ΣΥΡΙΖΑ επικρατήσουν οι φωνές της λογικής, ενδεχομένως κάτι να γίνει, κάτι ν’ αλλάξει.

Διαφορετικά, ο Θεός να βάλει το χέρι του...