ΑΠΟΨΗ

Περί εκλογικού νόμου

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Στην ιστορία του ελληνικού κράτους υπήρξαν λογής - λογής εκλογικοί νόμοι.

Αρκετοί από αυτούς ήταν πολύ χειρότεροι και πολύ πιο άδικοι από τον ισχύοντα, που ψηφίστηκε επί υπουργίας Προκόπη Παυλόπουλου.

Θυμίζω μία από τις πλέον γνωστές περιπτώσεις: Στις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920 το Κόμμα των Φιλελευθέρων του Ελευθερίου Βενιζέλου δεν κέρδισε, παρόλο που είχε περισσότερες ψήφους από το Λαϊκό Κόμμα του Δημητρίου Γούναρη (50,23% έναντι 49,29%).

Επιστροφή στο σήμερα. Ο εκλογικός νόμος Παυλόπουλου σαφώς και “παράγει” αδικίες ειδικά σε συγκεκριμένες εκλογικές περιφέρειες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα Χανιά, όπου η ΝΔ εξέλεξε τρεις βουλευτές αν και ήρθε πέμπτο κόμμα! Δεν είναι το μόνο.

Ωστόσο, αν δει κανείς όλη την εικόνα, αθροιστικά, χωρίς αποσπασματικές αναγνώσεις, θα διαπιστώσει ότι πλην του πρώτου κόμματος (ΝΔ), που έλαβε το πριμ των 50 εδρών -δηλαδή ουσιαστικά τις έδρες που αντιστοιχούν στα κόμματα τα οποία έμειναν εκτός Βουλής επειδή δεν συγκέντρωσαν 3%- όλα τα υπόλοιπα κόμματα εξέλεξαν τουλάχιστον τον αριθμό των βουλευτών που αντιστοιχεί στο ποσοστό των ψήφων που έλαβαν. Ως σαν να ίσχυε απλή αναλογική, δηλαδή, και κάτι παραπάνω.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, με ποσοστό 16,78% εξέλεξε 52 βουλευτές. Αν ίσχυε απλή αναλογική θα εξέλεγε 50-51 βουλευτές.

Το ΠΑΣΟΚ, με 13,18%, εξέλεξε 41 βουλευτές. Με απλή αναλογική θα εξέλεγε 39-40 βουλευτές. Το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα κόμματα.

Επομένως, τα περί καλπονοθευτικού νόμου που λέγονται μετεκλογικά από στελέχη κομμάτων, τα οποία μπήκαν στη Βουλή μάλλον σκοπιμότητα υποκρύπτουν και διάθεση δημιουργίας εντυπώσεων φανερώνουν.

Από ’κει και πέρα, σχετικά με την πρόταση που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ για την καθιέρωση της απλής αναλογικής, προκύπτει ένα πραγματικά κρίσιμο ερώτημα: όταν μόλις επτά κόμματα εντός Βουλής, με το πρώτο να διαθέτει 108 έδρες εξαιτίας του πριμ, και το έκτο (Χρυσή Αυγή) εκτός κάθε διαβούλευσης, δεν μπορούν να τα βρουν για τον σχηματισμό κυβέρνησης, τι κάνει ορισμένους να πιστεύουν ότι θα καταστεί δυνατή η συνεργασία πολύ περισσοτέρων πολιτικών σχηματισμών, σε μία χώρα που δεν υπάρχει σχετική κουλτούρα και η λέξη συμβιβασμός ηχεί περίπου ως βρισιά;