ΑΠΟΨΗ

Αναποφάσιστοι...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Είναι πειστικός ο προεκλογικός λόγος του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αναφορικά με το ζήτημα της επαναδιαπραγμάτευσης, αν λάβει κανείς υπόψιν του όλα όσα συνέβησαν το τελευταίο διάστημα;

Η απάντηση είναι μάλλον προφανής. Όχι δεν είναι. Και δεν είναι, γιατί το ΠΑΣΟΚ και, από ένα σημείο και μετά, και η ΝΔ, συμμετέχοντας στην κυβέρνηση υπό την πρωθυπουργία του κ. Λουκά Παπαδήμου, είχαν τη δυνατότητα να επιχειρήσουν, έστω, να κάνουν αυτά που σήμερα υπόσχονται -κυρίως η ΝΔ, γιατί στο ΠΑΣΟΚ κρατούν μικρό καλάθι- ως προτάσεις για την ανακούφιση της χώρας και των πολιτών.

Τα επεδίωξαν; Και, αν ναι, γιατί δεν υπήρξαν αποτελέσματα;

Μία αιτίαση είναι ότι την περίοδο των διαπραγματεύσεων στην Ευρώπη κυριαρχούσε το δίδυμο Μέρκελ - Σαρκοζί, άρα η σκληρή νεοφιλελεύθερη γραμμή, που δεν άφηνε πολλά περιθώρια για αλλαγή της συνταγής. Γραμμή που, πλέον, παρουσιάζει σημαντικές ρωγμές, μετά την εκλογή του κ. Ολάντ στη γαλλική Προεδρία και τις δραματικές εξελίξεις σε Ισπανία, Ιταλία, Κύπρο και άλλες χώρες.

Μία άλλη αιτίαση είναι ότι για να ζητάς, ως δανειζόμενος, με αξιώσεις από τους δανειστές σου πρέπει να έχεις, ταυτόχρονα, να δείξεις και απτά αποτελέσματα σε μια σειρά από τομείς, στους οποίους η πρόοδος κρίνεται ως απολύτως αναγκαία προϋπόθεση για τη δημιουργία των συνθηκών εκείνων που θα βάλουν, αρχικά, ανάχωμα στην ύφεση, με δευτερεύοντα στόχο τη δυνατότητα διαμόρφωσης όρων ανάπτυξης.

Απτά αποτελέσματα, για παράδειγμα, στην αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και στην προώθηση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων δεν υπήρξαν. Άρα δεν υπήρξε και δεν υπάρχει εμπιστοσύνη. Άρα τα όποια αιτήματα έπεφταν και πέφτουν, εν πολλοίς, στο κενό.

Αυτό είναι ένα από τα μείζονα προβλήματα και στο εσωτερικό της χώρας: Το έλλειμμα εμπιστοσύνης ενός σημαντικού τμήματος πολιτών προς τα δύο συγκεκριμένα κόμματα, που κυβέρνησαν την Ελλάδα από το 1974 μέχρι και σήμερα.

Αυτό το έλλειμμα εμπιστοσύνης είναι, ωστόσο, η μία όψη του νομίσματος.

Η άλλη όψη είναι ότι ιδιαίτερα έντονη αμφισβήτηση υπάρχει, από ένα επίσης σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και από το εξωτερικό, και για τον “εναλλακτικό δρόμο” που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Έναν δρόμο άκρως νεφελώδη, με ρητορική Βαβέλ, με έντονη παροχολογία, “μη ρεαλιστικό και μη κοστολογημένο”, που θυμίζει παλιές αποτυχημένες συνταγές της δεκαετίας του '80, τις οποίες τώρα πληρώνει η χώρα.

Κάπως έτσι, αρκετοί πολίτες ακούν τους μεν, τους δε και τους υπόλοιπους και δεν έχουν καταλήξει, μέχρι και σήμερα, ποιον να επιλέξουν. Όταν θα το πράξουν, αν τελικά πάνε στην κάλπη, θα το κάνουν μάλλον με βαριά καρδιά και με την αίσθηση ότι διάλεξαν τον λιγότερο κακό. 
Αυτό, βέβαια, είναι κάτι που μένει να αποδειχθεί στην πράξη...