ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ

Έξω απ’ τον χορό...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Έχω έναν φίλο, με τον οποίο μοιραζόμαστε κοινές -γλυκόπικρες- αναμνήσεις από τα πρώιμα χρόνια της νιότης. Καλό παιδί. Ήταν. Και παραμένει.

Προσπαθούμε να βρισκόμαστε, σήμερα πια, όσο πιο συχνά μας το επιτρέπει η αμείλικτη -πολλές φορές- καθημερινότητα. Εκείνος παρέμενε “ελεύθερος”.

«Θα ζήσω ελεύθερο πουλί και όχι κορόιδο στο κλουβί», συνήθιζε να λέει παλαιότερα. Περιπαιχτικά.

Ως εργένης είχε μια εντελώς διαφορετική κοσμοθεωρία και αντίληψη περί των προτεραιοτήτων της ζωής. Αλλά και μια διαφορετική προσέγγιση επί των περισσοτέρων θεμάτων της καθημερινότητας. Από τη διαχείριση, για παράδειγμα, του ελεύθερου χρόνου μέχρι τον τρόπο διασκέδασης.

Αδυνατούσε, δε, σε πλείστες περιπτώσεις, να αντιληφθεί, αλλά και να συμφιλιωθεί με άλλες... κοσμοθεωρίες που συνήθως προέρχονταν από τον “πλανήτη των παντρεμένων”, ειδικά εκείνων που όντως περνούν καλά με τις/τους συντρόφους τους και είχαν την τύχη να αποκτήσουν παιδιά.

«Οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και οι παντρεμένοι με τους παντρεμένους», συνήθιζε να λέει γελώντας.

Πριν από τρία χρόνια, ο επί σειρά ετών εργένης χτυπήθηκε από τα βέλη του θεού Έρωτος! Λίγους μήνες αργότερα μας ανακοίνωσε το χαρμόσυνο γεγονός: «Παντρεύομαι»!

Χαράς ευαγγέλια. Δεν πέρασε ένας χρόνος και στη ζωή του ζευγαριού “εισέβαλε” μια πανέμορφη κόρη.

Έκτοτε, όλα άλλαξαν. Και οι κοσμοθεωρίες και οι αμπελοφιλοσοφίες περί “ελεύθερου πουλιού” και οι προτεραιότητες και η καθημερινότητα και η ίδια του η ζωή, όπως την ήξερε ή νόμιζε ότι την ήξερε.

Δεν ξέρω αν, πλέον, είναι καλύτερη ή χειρότερη. Αυτό θα το καταδείξει ο χρόνος.

Σίγουρα, ωστόσο, είναι πολύ διαφορετική. Πολύ πιο μετρημένη. Πολύ πιο υπεύθυνη. Πολύ πιο ώριμη. Πολύ πιο ολοκληρωμένη. Αλλά και πολύ πιο αγχώδης. Διότι όταν είσαι έξω απ’ τον χορό, τον όποιο “χορό”, πολλά τραγούδια ξέρεις. Όταν κληθείς να χορέψεις, όμως, αρχίζουν τα πραγματικά ζόρια.

Τότε είναι που τελειώνουν τα ψέματα, οι θεωρίες και οι αμπελοφιλοσοφίες και αρχίζει η πράξη.

Και, ως γνωστόν, η θεωρία από την πράξη, ευτυχώς ή δυστυχώς, απέχει παρασάγγας. Όσοι έχουν τολμήσει να χορέψουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, το ξέρουν καλά, γιατί το έχουν βιώσει.

Οι υπόλοιποι μένει να το μάθουν, αν και εφ’ όσον, κάποια στιγμή, σηκωθούν από τη βόλεψη του καναπέ ή της καρέκλας τους. Ή, έστω, αν τους σηκώσουν με το “ζόρι”, αργά ή γρήγορα, φίλοι και γνωστοί για να διαπιστώσουν, επιτέλους, τις πολυδιαφημισμένες -στα λόγια και μόνο- ικανότητές τους...