ΑΠΟΨΗ

Δίκιο και άδικο

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Έχουν δίκιο σε πολλά οι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι δικαιολογημένα διαμαρτύρονται με το “καλημέρα” της νέας σχολικής χρονιάς.

Για παράδειγμα, όλοι γνωρίζουν ότι δεν μπορεί να ζήσει, στοιχειωδώς ανεκτά, ένας νεοδιόριστος εκπαιδευτικός, ο οποίος καλείται να εργαστεί μακριά από τον τόπο διαμονής του, με μισθό 640 ευρώ. Τι να πρωτοπληρώσει; Το ενοίκιο; Το ρεύμα, το νερό και το τηλέφωνο; Το φαγητό; Τη βενζίνη; Τα καθημερινά μικροέξοδα; Και πώς να καταφέρει να ασχοληθεί απερίσπαστος με το εκπαιδευτικό του έργο όταν θα παλεύει να επιβιώσει, “κουταλομετρώντας” κάθε μέρα τα ψιλά στην τσέπη του για να δει πώς... θα την περάσει;

Έχουν δίκιο, επίσης, όταν επισημαίνουν ότι με τη συνεχιζόμενη υποχρηματοδότηση υποβαθμίζεται περαιτέρω -και μάλιστα σημαντικά- η λειτουργία των σχολικών μονάδων, άρα η παρεχόμενη δημόσια και “δωρεάν” Παιδεία.

Έχουν δίκιο και για το χρόνιο πρόβλημα της σχολικής στέγης. Χαρακτηριστική περίπτωση, στα Χανιά, οι εντελώς ακατάλληλοι χώροι, στους οποίους φιλοξενούνται αρκετά νηπιαγωγεία.

Ενδεχομένως να έχουν δίκιο και στην εκτίμηση ότι επικείμενη αξιολόγησή τους, αν ποτέ γίνει, θα αποτελέσει το μέσο για την έναρξη των απολύσεων και στον χώρο τους, ζήτημα, πάντως, για το οποίο δεν υπάρχει μία, μόνο, καθολική άποψη.

Ωστόσο, ακόμη και τις... παλιές καλές εποχές, όταν μνημόνια δεν υπήρχαν και κουβέντα για απολύσεις στο Δημόσιο δεν γινόταν από καμία πολιτική παράταξη, πάλι αντιδράσεις υπήρχαν για την αξιολόγηση.

Δεν πρέπει να αξιολογούνται όλοι οι εργαζόμενοι και στον δημόσιο τομέα; Και αν οι προτεινόμενοι τρόποι, από την εκάστοτε κυβέρνηση, είναι λανθασμένοι, κατά την άποψή τους, ποιος είναι ο καταλληλότερος τρόπος για να αξιολογηθεί, επί της ουσίας, το έργο και η δουλειά και των εκπαιδευτικών, σε όλες τις βαθμίδες;

Διότι, ας είμαστε ειλικρινείς. Όπως υπάρχουν εξαιρετικοί εκπαιδευτικοί, οι οποίοι αποτελούν “στολίδια” για τα δημόσια σχολεία, όπως υπάρχουν εκπαιδευτικοί, που επιτελούν στο ακέραιο το καθήκον τους, έτσι υπάρχουν και συνάδελφοί τους (λίγοι, έστω, ή ενδεχομένως και περισσότεροι), οι οποίοι αδυνατούν να προσφέρουν το αναγκαίο έργο εντός της διδασκαλικής αίθουσας.

Έως πότε, λοιπόν, θα συνεχίζεται η λογική μίας κακώς εννοοούμενης συναδελφικής αλληλεγγύης, που επίσης συντελεί στην υποβάθμιση της παρεχόμενης εκπαίδευσης στα δημόσια σχολεία, για την αναβάθμιση της οποίας οι ίδιοι, όπως τονίζουν, δίνουν αγώνα κάθε χρόνο, υπό ομολογουμένως αντίξοες συνθήκες;