ΑΠΟΨΗ

Άκρα και βία

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν, μεταξύ αυτών και πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και της Δημοκρατικής Αριστεράς, ότι η εκλογική άνοδος των άκρων (με χαρακτηριστικότερο εξ αυτών τη Χρυσή Αυγή) μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά μόνο αν βελτιωθεί σημαντικά το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων, δοθεί ιδιαίτερο βάρος στην Παιδεία, ανασυγκροτηθούν οι θεσμοί και η Δημόσια Διοίκηση και το κράτος λειτουργήσει προς όφελος των πολλών και όχι των ολίγων ή όσων διαθέτουν... τον τρόπο τους.

Η ανέχεια, η φτώχεια, η εξαθλίωση είναι οι αιτίες εκείνες που στρέφουν, διαχρονικά και ιστορικά αποδεδειγμένα, τους πολίτες σε ακραίες επιλογές.

Μόνο που αυτή η ανασυγκρότηση δεν μπορεί να επιτευχθεί από τη μια μέρα στην άλλη. Απαιτείται χρόνος και σχέδιο. Για το δεύτερο, δε, πολλοί εξ ημών διατηρούμε σοβαρές αμφιβολίες για το αν πράγματι υφίσταται.

Τι γίνεται, λοιπόν, στο μεσοδιάστημα, για την αντιμετώπιση των ακραίων οργανώσεων και ομάδων, που, απουσία του κράτους έχουν, μεταξύ άλλων, αναλάβει “εργολαβικά” και τον ρόλο του... Ρομπέν των Δασών, στηρίζοντας φτωχούς και κατατρεγμένους, αφού όμως ελέγξουν... το διαβατήριό τους για να διαπιστώσουν τη χώρα προέλευσής τους;

Ο μόνος δρόμος είναι η απαρέγκλιτη τήρηση της νομιμότητας. Και, ταυτόχρονα, η καταδίκη κάθε μορφής βίας, απ' όπου και αν προέρχεται.

Διότι, ειδικά τα τελευταία χρόνια, η βία, σε διάφορες μορφές, έγινε στοιχείο της καθημερινότητάς μας με αποτέλεσμα, σήμερα πια, να μην ενοχλεί την πλειοψηφία των πολιτών!

Εξαιρέσεις δεν μπορεί και δεν πρέπει να υπάρξουν. Κι εδώ σφάλλουν τα κόμματα της Αριστεράς καθώς αδυνατούν να απεγκλωβιστούν από μία προβληματική “λογική” με την οποία πορεύθηκαν για δεκαετίες. Ποια η διαφορά, επί της ουσίας, της ρατσιστικής βίας από τη βία που τα ίδια βαφτίζουν “κοινωνική” προκειμένου να τη δικαιολογήσουν;

Ποια η διαφορά, δηλαδή, της βίας που ασκούν βουλευτές και μέλη της Χρυσής Αυγής σε βάρος μεταναστών που πωλούν την πραμάτεια τους, από τη βία που ασκούν ομάδες φοιτητών και “φοιτητών” σε βάρος καθηγητών;

Σε μια εποχή που όλα αλλάζουν δραματικά, η Αριστερά οφείλει να αναθεωρήσει άμεσα ορισμένα πράγματα και να αποφασίσει με ποιους θα προχωρήσει μπροστά και ποιους θα αφήσει πίσω της. Και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος δεν γίνεται. Η ευθύνη της, μετά το αποτέλεσμα της τελευταίας εκλογικής αναμέτρησης, είναι πλέον μεγάλη.

Διότι αν η παρούσα κυβέρνηση αποτύχει και η Αριστερά κληθεί στο μέλλον να κυβερνήσει, οφείλει να αποτελέσει το τελευταίο ανάχωμα και την αφετηρία όχι μόνο για τη σταδιακή ανασυγκρότηση της χώρας και των θεσμών, αλλά και για τη “δημιουργία” μιας ουσιαστικής σχέσης εμπιστοσύνης των πολιτών με το πολιτικό σύστημα.

Σε αντίθετη περίπτωση, ο δρόμος προς ακραίες και επικίνδυνες -για την πολιτική ομαλότητα και τη δημοκρατική λειτουργία- “επιλογές” θα είναι, πλέον, ορθάνοιχτος.