ΑΠΟΨΗ

Καθημερινότητα και οργή...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

«Μήπως, τελικά, μας... ψεκάζουν και γι' αυτό δεν αντιδράμε;», αναρωτήθηκε, εμφανώς αστειευόμενος, αλλά και προφανώς απογοητευμένος, συμπολίτης μας, ο οποίος συμμετείχε σε πρόσφατη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στα Χανιά, σχολιάζοντας τη μικρή προσέλευση του κόσμου.

Η έλλειψη μαζικότητας στις περισσότερες κινητοποιήσεις των τελευταίων ετών δεν είναι φαινόμενο που παρατηρείται μόνο στα Χανιά. Οφείλεται, δε, σε πολλούς παράγοντες, μεταξύ των οποίων η βαθιά απογοήτευση των πολιτών, οι οποίοι θεωρούν ότι τίποτε δεν θα αλλάξει στην παρούσα συγκυρία ακόμη και αν κατέβουν στους δρόμους, αλλά και η δυσπιστία που, δικαιολογημένα εν πολλοίς, είχαν και εξακολουθούν να έχουν απέναντι στις συνδικαλιστικές ηγεσίες.

Συν τοις άλλοις, ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού εκτιμά -λανθασμένα ή όχι, ο χρόνος θα το δείξει- ότι δεν υπάρχει αξιόπιστη εναλλακτική κυβερνητική πρόταση, αποδεχόμενο έτσι, “αναγκαστικά”, το υφιστάμενο “μαρτύριο της σταγόνας” και της βίαιης εσωτερικής υποτίμησης, με την κρυφή ελπίδα ότι ίσως κάτι να αλλάξει προς το καλύτερο στο μέλλον.

Αποτέλεσμα; Όσοι εκ των πολιτών -και στα Χανιά- καταφέρνουν να τα “φέρνουν βόλτα” τσίμα - τσίμα αναγκάζονται να ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με τη διαχείριση της γκρίζας, αν όχι μαύρης, καθημερινότητας, γιατί δεν έχουν χρόνο και διάθεση να... οργιστούν για άλλη μια φορά και να εκφράσουν, μάλιστα, την οργή τους δημόσια. «Χαμένος χρόνος»!

Οργίζονται, άλλωστε, κάθε μέρα, κάθε ώρα ενίοτε, με την ένταση, απλά, της οργής να διαφέρει. 

Όταν υφίστανται περικοπές στους μισθούς τους. 

Όταν αρκετές ημέρες πριν το τέλος του μήνα οι τσέπες τους είναι άδειες. 

Όταν διαπιστώνουν, σε κάθε ευκαιρία, ότι η δημόσια υγεία δεν είναι δημόσια και δωρεάν. 

Όταν τους έρχεται το εκκαθαριστικό της Εφορίας και, εν συνεχεία, όταν πληρώνουν δόση - δόση τους αυξημένους φόρους. 

Όταν πηγαίνουν στο σούπερ μάρκετ με “αυστηρή” λίστα και δεν έχουν την πολυτέλεια να αγοράσουν τίποτε περισσότερο από τα απολύτως απαραίτητα. 

Όταν λαμβάνουν τον “φουσκωμένο” λογαριασμό του ρεύματος. 

Όταν πληρώνουν σχεδόν 2 ευρώ το ένα λίτρο βενζίνης. 

Όταν σκέφτονται ότι σε λίγες εβδομάδες δεν θα μπορούν να προμηθευτούν πετρέλαιο θέρμανσης εξαιτίας της κατακόρυφης αύξησης της τιμής του. 

Όταν ανοίγουν την τηλεόραση και ακούνε γελοιότητες και αστειότητες, που υποτιμούν τη νοημοσύνη τους.

Και μετά την οργή τι; 

Αν θεωρηθεί ως δεδομένο ότι η εκτόνωση είναι, στο μέτρο του εφικτού, μία ανάλογη καθημερινή διαδικασία, που υφίσταται με λογής - λογής τρόπους εντός και εκτός οικογένειας, εντός και εκτός εργασιακού χώρου (συνήθως την πληρώνουν όσοι δεν φταίνε), ζητούμενο είναι, πια, η εξεύρεση λίγων, ελαχίστων, στιγμών χαλάρωσης και ηρεμίας.

Κάπου εκεί, λίγο πριν ή λίγο μετά τα βραδινά δελτία ειδήσεων, αρχίζει η προβολή των τούρκικων σήριαλ από την πλειονότητα των τηλεοπτικών σταθμών...