ΑΠΟΨΗ

Η αβάσταχτη

ελαφρότητα

του λαϊκισμού

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Θυμάμαι... Σαν σε όνειρο. Τον κ. Αντώνη Σαμαρά. Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Να μιλά στο Ζάππειο Μέγαρο. Και να παρουσιάζει προτάσεις της Ν.Δ. για έξοδο από την κρίση.

Κατακεραυνώνοντας το τότε κυβερνών κόμμα για τα οριζόντια μέτρων περικοπών και συντάξεων. Και προτείνοντας ισοδύναμα μέτρα ύψους 18 δισ. ευρώ. Για να μην κοπούν οι μισθοί. Για να μη μειωθούν περαιτέρω οι χαμηλές συντάξεις. Είχε δεσμευτεί, μάλιστα και για την αποκατάστασή τους!

«Δεν υπάρχει θέμα για τον 13ο και τον 14ο μισθό. Δεσμεύομαι να κάνω τα πάντα, ώστε να μην υπάρξουν τέτοιες οριζόντιες περικοπές ξανά», είχε αναφέρει τότε, μεταξύ πολλών άλλων. Και, ταυτόχρονα, είχε εξαγγείλει συμψηφισμό οφειλών από και προς το Δημόσιο.

Μερικούς, μόλις, μήνες μετά οι εξαγγελίες εκείνες... ξεχάστηκαν. Ο κ. Σαμαράς, ως πρωθυπουργός πλέον, έκανε στροφή 180 μοιρών. Αποδεικνύοντας πως ή έλεγε συνειδητά ψέματα προεκλογικά ή αγνοούσε την πολιτική και οικονομική πραγματικότητα σε διεθνές επίπεδο. Σε κάθε περίπτωση, είναι υπόλογος.

Όπως ήταν και ο προκάτοχός του στο Μέγαρο Μαξίμου, Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος προεκλογικά, το 2009, έταζε... σε κάθε πικραμένο, αν και είχε -ή όφειλε να έχει- σαφή εικόνα για την οικονομική κατάσταση της χώρας.

Τα βήματα των δύο συγκεκριμένων πολιτικών ανδρών ακολουθεί, ως ένα βαθμό, εδώ και αρκετό καιρό, ο κ. Αλέξης Τσίπρας. “Χαϊδεύει αυτιά” συνδικαλιστών του Δημοσίου, υπόσχεται “λαγούς με πετραχήλια” και αδυνατεί, έως και σήμερα, να καταθέσει μία σοβαρή, υπεύθυνη και αξιόπιστη πρόταση διεξόδου από την κρίση.

Αν σε όλα τα παραπάνω, που υποδηλώνουν σαφές έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας, συνυπολογίσει κανείς την αδυναμία, πολλές φορές, αποτελεσματικής και ταχείας λειτουργίας της Δικαιοσύνης, την πρωτοφανή ύφεση και την κοινωνική εξαθλίωση για ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας που δείχνει, δικαιολογημένα εν πολλοίς, να βρίσκεται σε πλήρη σύγχιση (τα Χανιά, παρά την όξυνση των προβλημάτων, αντέχουν ακόμη συγκριτικά με άλλες πόλεις) αντιλαμβάνεται γιατί το υπάρχον πολιτικό σύστημα κλυδωνίζεται συθέμελα και ακραίες ομάδες κερδίζουν επικίνδυνα έδαφος.

Δεν είναι τυχαίο, κατά συνέπεια, ότι αναζητείται κάτι πραγματικά νέο, αληθινά αξιόπιστο και ελπιδοφόρο...