ΑΠΟΨΗ

Ανυπόληπτοι ευρωπαϊστές

και ευυπόληπτοι λαϊκιστές

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Όταν στα τέλη του 2009, αρχές 2010, η κρίση, που είχε ξεκινήσει τον Σεπτέμβριο του 2008 από τις μεγάλες αμερικανικές τράπεζες στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, χτυπούσε για τα καλά τον πλέον αδύναμο κρίκο της Ευρωζώνης, την Ελλάδα, έντρομο το πολιτικό προσωπικό της χώρας διαπίστωνε ότι “το πάρτι τελείωσε”.

Ρευστότητα τέλος.

Τέλος, δηλαδή, στα χρήματα που δανειζόταν, επί σειρά ετών, με πολύ χαμηλά επιτόκια, η χώρα μας προκειμένου να τα ξοδεύει πέρα δώθε, χωρίς ουδείς -ή σχεδόν ουδείς- να ασχολείται. Όλοι, άλλωστε, ή σχεδόν όλοι, πολιτικοί και πολίτες, ήθελαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ολοένα και περισσότερα.

Για τη Δημόσια Διοίκηση, την Υγεία και τα φάρμακα, την Παιδεία, τους μισθούς, την Άμυνα και την ασφάλεια. Για τους ίδιους, τους άλλους, τα “δικά μας παιδιά”, τους νυν και αεί ημέτερους και τους εν δυνάμει ημέτερους...

“Και ο μήνας έχει εννιά”.

Αδιαφορώντας, πολιτικοί -η ευθύνη των οποίων είναι σαφώς πολύ μεγαλύτερη- και πολίτες για το αν το κράτος είχε τη δυνατότητα να τα προσφέρει, χωρίς την έκδοση ολοένα και περισσότερων ομολόγων (δηλαδή μέσω δανεισμού).

Αδιαφορώντας και γιατί, πραγματικά, το κράτος δεν είχε αυτή τη δυνατότητα, δηλαδή για την τεράστια φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή, τη διαφθορά, την παραοικονομία και το αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο, καθώς οι εισαγωγές ήταν πολύ περισσότερες από τις εξαγωγές δεδομένου ότι η χώρα είχε χάσει ένα μεγάλο μέρος της παραγωγικής της βάσης και ταυτόχρονα αδυνατούσε να επενδύσει, με σχέδιο και στοχοπροσήλωση, στις νέες τεχνολογίες και στην καινοτομία.

Εκείνη την περίοδο, η “κληρονομιά” της κυβέρνησης Καραμανλή, που δραπέτευσε διά των εκλογών του Οκτωβρίου 2009, στην κυβέρνηση Παπανδρέου, που... βιαζόταν να κυβερνήσει, ήταν, μεταξύ πολλών άλλων, ένα κράτος υπό διάλυση (“επανίδρυση” το είχαν “βαφτίσει” τα “γαλάζια” παιδιά) και ένα τεράστιο πρωτογενές δημόσιο έλλειμμα, ύψους 24 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Τούτο σήμαινε ότι ακόμη και αν η χώρα σταματούσε να πληρώνει τα δάνειά της, τους τόκους και τα τοκοχρεολύσια, τα έξοδά της (για μισθούς, συντάξεις κ.λπ.) ήταν περισσότερα από τα έσοδά της κατά 24 δισ. ευρώ, στο τέλος του 2009!

Σε μια περίοδο, μάλιστα, που οι χρηματοδοτικές “στρόφιγγες” είχαν κλείσει για τα καλά και τα επιτόκια των ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου είχαν αρχίσει να παίρνουν την ανηφόρα, πριν χαρακτηριστούν “σκουπίδια” από τις αγορές. Τις ίδιες αγορές, που έως πριν από την εξάπλωση της κρίσης, χρηματοδοτούσαν αφειδώς την Ελλάδα (των... τριών Α!) με φτηνό χρήμα.

Τι θα μπορούσε να κάνει τότε μία -οποιαδήποτε- κυβέρνηση με δεδομένο ότι σοβαρά και αποτελεσματικά μέτρα ανάσχεσης της κρίσης δεν είχαν ληφθεί εγκαίρως, αλλά και με βάση τη δεδομένη ευρωπαϊκή πολιτική και οικονομική πραγματικότητα;

Πολλές επιλογές δεν υπήρχαν.

Ή θα προχωρούσε σε παύση πληρωμών, μην καταβάλλοντας υψηλόποσα δάνεια και τόκους και, ταυτόχρονα, θα εξαναγκαζόταν σε μία εξαιρετικά βίαιη περικοπή πόρων, ύψους 24 δισ. ευρώ, από μισθούς, συντάξεις, νοσοκομεία, σχολεία, άμυνα, ασφάλεια, πρόνοια, έργα υποδομών κ.λπ. προκειμένου να ισοσκελιστεί ο προϋπολογισμός, διότι άλλα δάνεια δεν θα μπορούσε να λάβει.

Κίνηση, που αναπόφευκτα θα οδηγούσε την Ελλάδα στην απόφαση να βγει, οικειοθελώς, εκτός Ευρωζώνης (δηλαδή να επιστρέψει στη δραχμή) προκειμένου να μπορέσει να “κόψει” χρήμα για να αντιμετωπίσει τον απόλυτο εφιάλτη της ανεξέλεγκτης χρεωκοπίας, της διεθνούς απομόνωσης και της εσωτερικής οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής.

Ή θα αναγκαζόταν να προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όπως είχαν πράξει και άλλα κράτη ανά τον κόσμο κατά το παρελθόν, και στους Ευρωπαίους (συν)εταίρους, ζητώντας εσπευσμένα βοήθεια, όπως, σε (αν)ύποπτο -πολιτικά- χρόνο είχε προειδοποιήσει από το βήμα της Βουλής ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, ζητώντας αλλαγή πολιτικής.

Από την άτακτη χρεωκοπία επελέγη αναγκαστικά και βεβιασμένα -παρά τις ανεύθυνες προεκλογικές υποσχέσεις προς κάθε κατεύθυνση και συντεχνία για λεφτά που υπάρχουν αν, αν και αν...- η προσφυγή στο ΔΝΤ.

Και εν συνεχεία, δυστυχώς, η πολιτική ατολμία για ρήξεις με το αμαρτωλό παρελθόν και για συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις, αλλά και η ψήφιση και η λήψη συγκεκριμένων οριζόντιων άδικων μέτρων, τα οποία οδήγησαν σε εσωτερική υποτίμηση, τρομακτική ύφεση, υψηλότατη ανεργία και απώλεια της εθνικής κυριαρχίας.

Οδήγησαν, δηλαδή, σε ό,τι ανέμεναν, λίγο - πολύ, όσοι γνώριζαν τα “ποιοτικά” χαρακτηριστικά του ελληνικού πολιτικού συστήματος, αλλά και τις επικίνδυνες και καταστροφικές οικονομικές ιδεοληψίες του ΔΝΤ, συνεπικουρούμενου τούτη τη φορά από τη γερμανική πολιτική ηγεσία, που επιθυμούσε να... τιμωρήσει και να συνετίσει τους Έλληνες για τις αμαρτίες του παρελθόντος.

Η συνέχεια είναι, λίγο - πολύ, γνωστή.

Και καταδεικνύει έως και σήμερα το μεγάλο έλλειμμα ηγεσίας σε τούτη τη χώρα.

Στην πολιτική σκηνή της οποίας κυριαρχούν οι ανυπόληπτοι, ως επί το πλείστον, ευρωπαϊστές - κρατιστές και οι ευυπόληπτοι, ως επί το πλείστον, λαϊκιστές - κρατιστές, με τις διαφορές, ενίοτε, να είναι δυσδιάκριτες...