ΑΠΟΨΗ

Περί πολιτικής «γενναιότητας»


Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Με ενδιαφέρον πληροφορηθήκαμε, τις προηγούμενες ημέρες, ότι... ταράχθηκαν, έστω και για λίγο, τα «λιμνάζοντα νερά» επί της οδού Κυδωνίας, στο ύψος του Δημαρχείου Χανίων.
Η ανεξαρτητοποίηση του δημοτικού συμβούλου Χανίων Μιχάλη Κοτζαμιχάλη από τη δημοτική παράταξη της πλειοψηφίας, ο λόγος.
Με τον πρώην συνεργάτη τού κ. Νίκου Χριστοδουλάκη -όταν ο τελευταίος πολιτευόταν στα Χανιά- να δημοσιοποιεί το κείμενο της ανεξαρτητοποίησής του, στο οποίο κατηγορεί ευθέως τη Δημοτική Αρχή ότι άλλα υποσχόταν προεκλογικά και άλλα πράττει μετεκλογικά.
Η απάντηση του δημάρχου Χανίων Μανώλη Σκουλάκη ήταν άμεση και σε προσωπικό επίπεδο.
«Ο κ. Κοτζαμιχάλης ασχολείται από τότε που εξελέγη με την "καρέκλα του". Ήθελε σώνει και καλά να διοριστεί από μένα αντιδήμαρχος», ανέφερε, μεταξύ άλλων, όπως διαβάσαμε σε Μέσα Ενημέρωσης, ο κ. Σκουλάκης.
Ταυτόχρονα, ο δήμαρχος Χανίων ζήτησε από τον κ. Κοτζαμιχάλη «να παραιτηθεί από δημοτικός σύμβουλος», σημειώνοντας ότι «δεν εξελέγη μόνος του» και ότι «δεν εξελέγη με δικές του δυνάμεις».
«Εξελέγη», πρόσθεσε, «επειδή μπήκε κάτω από την ομπρέλα της παράταξής μας και επειδή 185 άνθρωποι ένωσαν τις δυνάμεις τους, έκαναν αυτή την παράταξη και εξελέγησαν όσοι εξελέγησαν. Με αυτή, λοιπόν, την έννοια, τον κάλεσα και θα τον καλώ συνεχώς να παραιτηθεί από δημοτικός σύμβουλος. Τότε θα είναι γενναία η πράξη του», κατέληξε ο κ. Σκουλάκης.
Η... καρέκλα, λοιπόν. Να το δεχθούμε. 
Ωστόσο, ο Δήμαρχος Χανίων δεν λέει το παραμικρό για όσα επί της ουσίας καταγγέλλει ο κ. Κοτζαμιχάλης, οι φιλοδοξίες του οποίου, σε κάθε περίπτωση, ήταν, λίγο - πολύ, γνωστές σε όσους γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα εν Χανίοις. Φιλοδοξίες που δεν έκρυψε ούτε στην επιστολή τής ανεξαρτητοποίησής του, καθώς σαφώς αναφέρει ότι «όλοι θυμόμαστε ότι η Δημοτική Αρχή είχε υποσχεθεί ότι θα αξιοποιήσει νέους ανθρώπους».
Προφανώς και ο κ. Δήμαρχος Χανίων δεν επέλεξε τυχαία την αντεπίθεση σε προσωπικό επίπεδο. Ο προφανής στόχος είναι η απαξίωση τού μέχρι πρότινος συνεργάτη του προκειμένου να διαμορφωθεί στην κοινή γνώμη η άποψη ότι όσα αναφέρει ο κ. Κοτζαμιχάλης στην επιστολή του ξεκινούν από ιδιοτελείς σκοπούς, άρα δεν έχουν ουσία και σημασία.
Τι επεσήμανε, όμως, και τι ρωτά ο κ. Κοτζαμιχάλης, χωρίς να έχει λάβει απάντηση μέχρι και σήμερα;
Σταχυολογώ:
- «Ποιος αποκεντρωμένος Δήμος; Όταν όλα γυρίζουν γύρω από την οδό Κυδωνίας και τα στενά της;»
- «Πού είναι το ανθρώπινο, φιλικό πρόσωπο που θα στηρίζει την καθημερινότητα στους περιαστικούς Δήμους όταν έχουν την εικόνα εγκατάλειψης;»
- «Το 2013 είχαμε πει ότι θα είναι η χρονιά… των περιαστικών Δήμων... Αλήθεια... πού είναι τα μεγάλα έργα στη Σούδα, στο Ακρωτήρι, στη Νέα Κυδωνία, στα Κεραμειά και στο Θέρισο;»
- «Γιατί μάταια 3 χρόνια περιμέναμε εμείς, οι δημοτικοί σύμβουλοι, αλλά και οι κάτοικοί τους. Για του λόγου το αληθές... μία βόλτα αποδεικνύει περίτρανα όσα αναφέρω».
- «Δυστυχώς η πραγματικότητα και το όραμα της Δημοτικής Αρχής μας περιορίστηκε σε μία κλειστή ομάδα, που αποφάσιζαν και εκτελούσαν ό,τι θεωρούσαν μόνο αυτοί σωστό για τους πολίτες αυτής της πόλης».
Επί αυτών των θεμάτων (που αποτελούν, τελικά, και την ουσία του ζητήματος, ανεξάρτητα από τις όποιες θεμιτές ή μη φιλοδοξίες του κάθε αιρετού) έχει κάτι να απαντήσει η Δημοτική Αρχή και προσωπικά ο Δήμαρχος Χανίων;
Και κάτι ακόμη: Στην απάντηση τού Δημάρχου Χανίων υπάρχει ένα σημείο, που, κατά την προσωπική άποψη του γράφοντος, αποτελεί μεγίστη υποκρισία.
Είναι το σημείο που ο κ. Σκουλάκης εγκαλεί -ορθά ενδεχομένως, είναι ένα θέμα προς συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων- τον κ. Κοτζαμιχάλη ότι δεν δείχνει πολιτική «γενναιότητα».
«Με αυτή, λοιπόν, την έννοια, τον κάλεσα και θα τον καλώ συνεχώς να παραιτηθεί από δημοτικός σύμβουλος. Τότε θα είναι γενναία η πράξη του», κατέληξε ο κ. Σκουλάκης.
Και αναρωτιέται κανείς, ανατρέχοντας μόνο στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν:
• Ήταν πολιτική «γενναιότητα» η -επί της ουσίας- «εγκατάλειψη» του κόμματος (ΠΑΣΟΚ), το οποίο τον ανέδειξε, όταν, το 2010, και με νωπή λαϊκή εντολή (εθνικές εκλογές Οκτωβρίου 2009) ο κ. Σκουλάκης αποφάσισε να μεταπηδήσει στην Αυτοδιοίκηση προκειμένου, έκτοτε, να δηλώνει αυτοδιοικητικός (sic) και, μεταξύ άλλων, να διαμαρτύρεται εντόνως για τις περικοπές στην Αυτοδιοίκηση, περικοπές αρκετές από τις οποίες ο ίδιος ψήφισε ως βουλευτής με το «ναι» στο πρώτο Μνημόνιο;
• Ήταν πολιτική «γενναιότητα» το γεγονός ότι ο κ. Σκουλάκης, αν και υποψήφιος δήμαρχος Χανίων, δεν παραιτήθηκε, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, το 2010, από τη θέση του βουλευτή, παρά μόνο τις παραμονές της ανάληψης των νέων του καθηκόντων, στα τέλη Δεκεμβρίου, και αφού προηγουμένως είχε εκλεγεί δήμαρχος; 
Ρητορικά τα ερωτήματα, ασφαλώς.
Καλό θα είναι, επομένως, πριν καν σκεφθούμε να ζητήσουμε από τους άλλους να επιδείξουν μια συγκεκριμένη -πολιτική ή άλλη- συμπεριφορά, να αναλογιζόμαστε με ειλικρινή διάθεση αυτοκριτικής ποια ήταν η δική μας στάση και θέση σε ανάλογες, τηρουμένων πάντα των αναλογιών, περιστάσεις... 

Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία...

  Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Ας κοιταχθούμε, επιτέλους, στον καθρέφτη και ας είμαστε ειλικρινείς.
Από τις δύο εθνικές εκλογικές αναμετρήσεις του 2012, όταν η Χρυσή Αυγή μπήκε στη Βουλή (!), αρκετοί από τους πολίτες, οι οποίοι ΔΕΝ ψήφισαν τον Μιχαλολιάκο και την παρέα του, διασκέδαζαν με τα καμώματα των παιδιών με τα μαύρα.
Στο όνομα της «οργής και της αγανάκτησης».
Ορισμένοι, δε, «φλέρταραν» πολιτικά με τους ψευτο-επαναστάτες, τους «μαϊμού» αντισυστημικούς ή ανέχονταν, αν δεν έκλειναν το μάτι, κουτοπόνηρα, την απαράδεκτη και εγκληματική συμπεριφορά τους.
Στο όνομα της «οργής και της αγανάκτησης».
«Καλά θα κάνουν να τους μαυρίσουν στο ξύλο» (σ.σ. τους βουλευτές), άκουγες, αριστερά - δεξιά.
Σε καφενειακού επιπέδου «συζητήσεις» και «πολιτικές αναλύσεις» της... οκάς.
Δεν θα αναφερθώ στο τι έκανε ή στο τι δεν έκανε η σημερινή κυβέρνηση όλο αυτό το διάστημα.
Ούτε στο γιατί αποφάσισε να δράσει σε μια συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, με συγκεκριμένα πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα, με κυρίαρχο τη δολοφονία ενός Έλληνα αυτή τη φορά και όχι ενός Αφγανού ή Πακιστανού.
Η μικροπολιτική σε όλο της το μεγαλείο.
Εκείνο που θέλω να επισημάνω είναι άλλο: ότι για την περαιτέρω «εξάπλωση» της Χρυσής Αυγής στην ελληνική κοινωνία από τις περυσινές εκλογές και μετέπειτα, ευθύνη, πέραν, φυσικά και κυρίαρχα, του πολιτικού συστήματος και πέραν των 440.000, περίπου, «παραπλανημένων» ψηφοφόρων που έριξαν -ελαφρά τη καρδία- «μαύρο» στην κάλπη, έχουν και εκείνοι οι υπόλοιποι πολίτες, οι οποίοι ανέχθηκαν στην οικογένειά τους, στις παρέες τους, σε κοινωνικές εκδηλώσεις, καθημερινά, τη ρητορική του μίσους και της βίας από λογής - λογής «αγανακτισμένους» (συνήθως πρώην βολεμένους από το πολιτικό σύστημα, το οποίο σήμερα, όντας... ξεβολεμένοι, οι ίδιοι υβρίζουν).
Και όχι μόνο την ανέχθηκαν, αλλά ενίοτε την απολάμβαναν κιόλας.
Είτε γιατί υποσυνείδητα ταυτίζονταν με αυτή είτε γιατί δεν μπορούσαν να εκτιμήσουν το μέγεθος του προβλήματος είτε, πολύ απλά, γιατί βρίσκονταν... στην κοσμάρα τους!
Μειδιώντας, χαζογελώντας, περιπαίζοντας κάποιοι εξ αυτών.
Προτιμώντας να ασχολούνται με τις φιλενάδες του δείνα και του τάδε Χρυσαυγίτη.
Την ίδια ώρα, κάποιοι άλλοι, πολλοί, «έβγαζαν» αργά αλλά σταθερά τον πραγματικό τους εαυτό.
Ταυτιζόμενοι με πρακτικές και τακτικές νοσηρές.
Αποδεικνύοντας, έτσι, ότι τα περί «ελληνικής προοδευτικής κοινωνίας» δεν είναι και τόσο... ακριβή.
Πριν από ένα περίπου χρόνο, ένας φίλος καλός μού είπε, σε τηλεφωνική επικοινωνία, ότι στις εκλογές του Ιουνίου 2012 ψήφισε ένα κόμμα της Αριστεράς, αλλά στις επόμενες, όποτε και αν αυτές γίνουν, σκέφτεται να ψηφίσει Χρυσή Αυγή!
Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι!
Του απάντησα ότι έχει δικαίωμα να ψηφίσει όποιον θέλει, ξεκαθαρίζοντάς του, ωστόσο, με απόλυτο τρόπο, που δεν επιδεχόταν παρερμηνείες ή δεύτερες αναγνώσεις, ότι αν πράξει αυτό που σκέφτεται, απαιτώ να σβήσει τον αριθμό τού τηλεφώνου μου από το κινητό του τηλέφωνο και να μην επικοινωνήσει πότε ξανά μαζί μου, γιατί εγώ με φιλοναζιστές - φασίστες δεν κάνω παρέα.
Έκπληκτος, έσπευσε να διευκρινίσει ότι δεν είναι ούτε φιλοναζιστής, ούτε φασίστας.
Του είπα ότι, για μένα, όποιος ψηφίζει τη Χρυσή Αυγή δεν είναι τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο και ότι δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για τη συγκεκριμένη επιλογή.
Καμία απολύτως. Ούτε η πιο δικαιολογημένη οργή και αγανάκτηση.
Το ίδιο έχω νιώσει την ανάγκη να πράξω σε αρκετές άλλες ανάλογες περιπτώσεις, όταν βρέθηκα έκπληκτος να ακούω από «αγανακτισμένους» συμπολίτες μας, γνωστούς αλλά και αγνώστους σ' εμένα, τα «πλεονεκτήματα» των... παιδιών με τα μαύρα.
Και τις... ρητορείες περί «εθνικισμού» και αγάπης προς την πατρίδα, από ανθρώπους, οι οποίοι με τη συμπεριφορά τους αποδεικνύουν σχεδόν καθημερινά ότι το μόνο που τους νοιάζει είναι το... τομάρι τους.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, άλλωστε, η σιωπή, η συγκατάβαση, δεν είναι, δεν μπορεί να είναι επιλογή.
Και άλλοι πολίτες, εκτός κομμάτων και κομματικών γραμμών, αρθρώνουν δημόσια, στην καθημερινότητά τους, έναν τέτοιο συγκρουσιακό λόγο. Με μεγαλύτερη ή μικρότερη ένταση.
Είναι θέμα ατομικής πολιτικής ευθύνης. Ατομική πολιτική ευθύνη που δεν εξαντλείται μόνο πίσω από το παραβάν σε κάθε εκλογική αναμέτρηση.
Αισθάνομαι, ωστόσο, ότι δεν είμαστε αρκετοί.
Και πιστεύω ακράδαντα ότι μπορούμε να γίνουμε περισσότεροι.
Πρέπει να γίνουμε περισσότεροι.
Έχουμε χρέος να γίνουμε περισσότεροι.
Διότι το πρόβλημα είναι εξαιρετικά σοβαρό και εξακολουθεί να υφίσταται.
Με χαρακτηριστικότερες, ίσως, περιπτώσεις τις «στρατολογήσεις» μαθητών Γυμνασίων και Λυκείων σε όλη τη χώρα.
Που συνεχίζονται...
Σε όλη την Ελλάδα.
Και στην Κρήτη.
Και στα Χανιά.
Οφείλουμε, λοιπόν, να αντιδράσουμε.
Με τρόπο σαφή, συγκροτημένο και συνεπή.
Ατομικά, αλλά και συλλογικά.
Ενθυμούμενοι, μεταξύ άλλων, και τον Μπρεχτ (σε ελεύθερη μετάφραση):
«Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δεν φώναξα, γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν κατεδίωξαν τους τσιγγάνους ούτε τότε φώναξα, γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στον φασισμό, δεν έκανα τίποτα γιατί δεν ήμουν καθολικός.
Μετά ήρθαν να συλλάβουν εμένα, αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να αντισταθεί μαζί μου».
Και ας μη σπεύσει κανείς να μιλήσει για την οικονομική κρίση και τη φτώχεια.
Γιατί θα θυμίσω ότι στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου υπήρξαν χιλιάδες άνθρωποι, οι οποίοι πέθαναν από την πείνα στους δρόμους των μεγάλων πόλεων της Ελλάδας, αλλά συνεργάτες των Ναζί δεν έγιναν.
Όπως υπήρχαν και άλλοι, οι οποίοι όχι μόνο συνεργάστηκαν με τον κατακτητή, αλλά πρόδωσαν τα πάντα για τη ζωή τους και την καλοπέρασή τους.
Σε τελική ανάλυση, είναι θέμα επιλογής.
Και οι όποιες εκ του πονηρού ουδετερότητες, όταν η πατρίδα και η δημοκρατία κινδυνεύουν, δεν μπορεί να γίνουν ανεκτές...

ΑΠΟΨΗ

Εκτός εαυτού...


Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Τόσα κτήρια, για τόσα χρόνια, εγκαταλελειμμένα.
Στα Χανιά.
Τόσα κτήρια, για τα οποία δαπανήθηκαν, παλαιότερα, δεκάδες, εκατοντάδες εκατομμύρια δραχμές προκειμένου να στεγάσουν Υπηρεσίες, Ιδρύματα ή απλά για να κατασκευαστούν και να... μας βρίσκονται.
Τόσες δυνατότητες, τόσες ευκαιρίες για αξιοποίηση, χαμένες.
Τόσα χρηματοδοτικά προγράμματα αναξιοποίητα.
Δεν καταφέραμε σε τούτη την πόλη, την πόλη της προκλητικής, ενίοτε, ευδαιμονίας, της καλοπέρασης, της ίντριγκας και των καπετανάτων να δημιουργήσουμε, έστω, μία σοβαρή υποδομή για τη στέγαση όλων εκείνων των ανθρώπων (άσπρων, μαύρων, κόκκινων, κίτρινων), των ΑΝΘΡΩΠΩΝ, οι οποίοι δεν έχουν που να ακουμπήσουν το κεφάλι τους, όταν αποκαμωμένοι, νηστικοί, άπλυτοι, απελπισμένοι, ψάχνουν μια γωνιά που να φυσάει λιγότερο για να σκεπαστούν με χαρτόκουτες και εφημερίδες και να βγάλουν άλλη μια νύχτα. Μια νύχτα τρόμου.
Δεν τα καταφέραμε.
Δεν ήμασταν άξιοι, ικανοί.
Δεν ενδιαφερθήκαμε.
Δεν νοιαστήκαμε.
Δεν είχαμε χρόνο.
Τρέχαμε για τα ρουσφέτια, τις κορδέλες, τα... φρου - φρου και τα αρώματα.
Τώρα, που πέθανε ένας άνθρωπος, ένας άστεγος άνθρωπος, ας κρατήσουμε έστω το στόμα μας κλειστό.
Ας μην τρέξουμε να «πουλήσουμε» ενδιαφέρον και ελπίδα, ούτε να πλύνουμε τα χέρια μας, ως άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι, κατακεραυνώνοντας όλους τους άλλους, με πρώτο το «κακό κράτος».
Και ας επιχειρήσουμε, διάολε, να κάνουμε την αυτοκριτική μας.
Άγνωστη λέξη και διαδικασία για ορισμένους.
Ειδικά για εκείνους που διαφέντευαν, επί σειρά ετών, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τις τύχες αυτού του δύσμοιρου τόπου.
Ας κλείσουν για λίγο το στόμα τους και ας αναλογιστούν αν μπορούν να κάνουν κάτι επί της ουσίας, εκτός από το να προκαλούν μια παράταιρη και προσβλητική... ηχορρύπανση.
Ας σεβαστούν, τουλάχιστον, τον νεκρό.
Αφού δεν σέβονται εμάς, όλα αυτά τα χρόνια...

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Ο Πλατανιάς 

της ιστορίας 

και των αναμνήσεων

Ομιλία στην εκδήλωση

παρουσίασης του βιβλίου

του Τιμολέοντα Φραγκάκη

στον Πλατανιά

Πεποίθησή μου είναι ότι, η λογική, όταν κυβερνά μόνη της, είναι μια περιοριστική δύναμη. Απόψε, βρισκόμαστε σε τούτο τον πανέμορφο χώρο, για να παρουσιάσουμε το εξαιρετικά κοπιαστικό, αλλά συνάμα απολαυστικό αποτέλεσμα μιας εκπληκτικής πολυετούς εργασίας, η οποία στάθηκε, τελικά, δυνατόν να επιτευχθεί στο ακέραιον όχι χάρη στην περιοριστική δύναμη της λογικής, αλλά χάρη στην απεριόριστη δύναμη των συναισθημάτων. Μια δύναμη πηγαία, που αναβλύζει, εδώ και χρόνια πολλά, από την ψυχή και την καρδιά του συγγραφέα, του εκλεκτού συγχωριανού μας και προσωπικού μου φίλου την τελευταία δεκαετία, Τιμολέοντα Φραγκάκη. 

«… πολλές φορές διερωτήθηκα. Αυτά είναι σωστό να τα κρατήσω μόνο για μένα; Είναι ιδιοκτησία μου; Είναι πρέπον να μείνουν στην αφάνεια και να ξεχαστούν εντελώς, σε κάποια χρόνια; Έχω αυτό το δικαίωμα; Η απάντηση ερχόταν αβίαστα μόνη της: Όχι!», γράφει στον πρόλογο του βιβλίου του ο Τιμολέων Φραγκάκης. Διαβάζοντας τα, στο νου μου ήρθαν τα λόγια του μεγάλου Κρητικού Νίκου Καζαντζάκη: «Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: “Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη Γης. Αν δε σωθεί, εγώ θα φταίω”»! 
Ο Τιμολέων Φραγκάκης αγαπά την ευθύνη. Είναι από εκείνους τους ανθρώπους που παραμερίζει το ατομικό συμφέρον και προτάσσει το συλλογικό καλό, με απλότητα, ειλικρινή ταπεινότητα και αφοπλιστική σεμνότητα. Και είναι φωτεινή εξαίρεση ενός «σκοτεινού» -ας μου επιτραπεί ο χαρακτηρισμός- κανόνα της εποχής της εγωπάθειας και του ατομισμού, φαινομένων που ευτυχώς, έστω και σταδιακά, βαίνουν μειούμενα τα τελευταία χρόνια καθώς η πολυεπίπεδη κρίση, πρωτίστως πολιτισμική και κοινωνική, έχει τελικά και τα θετικά της.
Είναι η «Φωνή του Πλατανιά», της διμηνιαίας εφημερίδας που εκδίδει από το 1994 μέχρι και σήμερα. Η «Φωνή» που γνωστοποιεί, με λόγο γλαφυρό και αξιοπρεπή, τις χαρές και τις λύπες μας. Τα γλέντια μας και τα πένθη μας. Η «Φωνή» που φωτίζει το παρελθόν μας με σεβασμό, προβληματίζεται και προβληματίζει χωρίς κραυγές λαϊκισμού για το παρόν μας, ατενίζοντας το μέλλον με αισιοδοξία. Άλλωστε, η απαισιοδοξία είναι θέμα διάθεσης, ενώ η αισιοδοξία είναι θέμα θέλησης, όπως εύστοχα έχει επισημάνει ένας Γάλλος φιλόσοφος. Και ο Τιμολέων Φραγκάκης είναι μια θεληματική προσωπικότητα που, παρά το εξαιρετικά ήπιο του χαρακτήρα του, εργάζεται υπερβατικά, στοχεύοντας και στο κοινό μας μέλλον. Του Πλατανιά και των Πλατανιανών. Ως εκ τούτου, είναι η «Φωνή» μας, μία από τις «Φωνές» μας για να είμαι ακριβής και για να μην αδικήσω άλλους εκλεκτούς συγχωριανούς μας. Μια «Φωνή» ποικιλοτρόπως πολύτιμη. 

Επιτρέψτε μου μια πολύ σύντομη προσωπική αναφορά. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο κέντρο της πόλης των Χανίων, όμως είχα και διατηρώ, από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 μέχρι και σήμερα, μια έντονα βιωματική σχέση με τον Πλατανιά, τόπο καταγωγής του πατέρα μου. Εδώ πέρασα τα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας και της πρώιμης νιότης μου, έχοντας μονίμως στο πλευρό μου τη γιαγιά μου, Αντωνία Γεωργακάκη, πότε να μου ορμηνεύει και πότε να με κατσαδιάζει. Εδώ γεύτηκα, ήπια, μέθυσα, ερωτεύτηκα ή έτσι νόμιζα τότε τουλάχιστον, εργάστηκα, παραξενεύτηκα, γοητεύτηκα, απογοητεύτηκα. Από πολύ μικρός σε ηλικία αναρωτιόμουν τι ήταν αυτό που έκανε τον Πλατανιά ένα τόσο ξεχωριστό χωριό, τουλάχιστον στα δικά μου τα μάτια.
Ο Τιμολέων Φραγκάκης απαντά, εμμέσως πλην σαφώς, με το εξαιρετικό βιβλίο του για τον Πλατανιά της ιστορίας και των αναμνήσεων, σε αυτό το ερώτημα. Η τοπική ανθρωπογεωγραφία. Και πρωτίστως οι άνθρωποι, αρκετοί από τους οποίους αποδείχθηκαν, στην πράξη και όχι στα λόγια, πρωτοπόροι της εποχής τους. Οι άνθρωποι έκαναν τον τόπο, αφού, όμως, προηγουμένως ο τόπος είχε «πλάσει» είχε «σμιλεύσει», στο πέρασμα των χρόνων, τους ανθρώπους. Και τους είχε «πλάσει», τους είχε ως ένα βαθμό διαμορφώσει, χάρη στη μοναδικότητα και την ιδιαιτερότητα τού βράχου του Πάνω Πλατανιά και της κοιλάδας του Κάτω Πλατανιά, χάρη στην αξία του ποταμού και του μοναδικού φυσικού περιβάλλοντος που τον περιβάλλει, αλλά και και της πανέμορφης ακτογραμμής. Ακόμη και η συγκεκριμένη χιλιομετρική απόσταση από την πόλη των Χανίων, αυτά τα έντεκα περίπου χιλιόμετρα φαίνεται ότι έπαιξαν τον ρόλο τους. 

Ο συγγραφέας αφιερώνει το δεύτερο κεφάλαιο, για το οποίο θα σας μιλήσω πολύ περιληπτικά, στην τοπική κοινωνία. Στους ανθρώπους του Πλατανιά. Περίπου 100 από τις 266 συνολικά σελίδες του βιβλίου του αφορούν την Οργάνωση, τις Εκκλησίες, το πρώτο Δημοτικό Σχολείο, την καθημερινή ζωή και συλλογικότητα, τους μαγαζάτορες και την «πιάτσα», τις καλλιέργειες και τις διατροφικές συνήθειες, την ποδοσφαιρική ομάδα του Πλατανιά, την αυτοσχέδια Χορωδία και τους μουσικούς, τον κινηματογράφο του Γεωργακάκη. Δεν το πράττει τυχαία. Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Δεν θέλει να κάνει αλλιώς. Οι αφηγήσεις, οι ιστορίες, τα γεγονότα, τα ντοκουμέντα, το πλούσιο φωτογραφικό υλικό, που με τόσο κόπο, τόσο μεράκι και τόση αγάπη κατάφερε να συγκεντρώσει, είναι πολύτιμα, άγνωστα εν πολλοίς και εξόχως αποκαλυπτικά στοιχεία, που «μιλούν» από μόνα τους και αποσαφηνίζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό γιατί ο Πλατανιάς κατάφερε, στο πέρασμα των χρόνων, να ξεχωρίσει, να πρωτοπορήσει, ενίοτε να μεγαλουργήσει, χωρίς σαφώς σε τούτη την πορεία να λείψουν τα «φάλτσα», τα λάθη, οι επιπόλαιες αποφάσεις. Διαχρονικά. Άλλωστε, το νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις.

Ένα από τα βασικά συμπεράσματα που βγάζει ο αναγνώστης του βιβλίου είναι ότι σε τούτον τον τόπο, το κοινό καλό ένωνε, στις δύσκολες στιγμές, τους κατοίκους του.
Όπως την περίοδο της Κρητικής Πολιτείας, όταν οι κάτοικοι του χωριού πλήρωναν τόσο τα ενοίκια για το Δημοτικό Σχολείο Πλατανιά, όσο και τους μισθούς των δασκάλων. 
Όπως μερικά χρόνια αργότερα, όταν αποφασίστηκε η κατασκευή ενός νέου κτηρίου, που θα στέγαζε το Δημοτικό Σχολείο και οι κάτοικοι «συνεισέφεραν με κάθε δυνατό τρόπο», συγκροτώντας, παράλληλα, Ερανική Επιτροπή με την επωνυμία «Ταμείον Εκπαιδευτικής Προνοίας Πλατανιά», ευαισθητοποιώντας ακόμα και τους Πλατανιανούς της Αμερικής. Το νέο σχολείο, βόρεια του Ιερού Ναού της Παναγίας, ολοκληρώθηκε το 1929 και σήμερα φιλοξενεί το Νηπιαγωγείο του χωριού. 
Όπως το 1928, όταν οι κάτοικοι του χωριού διεξήγαγαν εράνους και με τα χρήματα που συγκέντρωσαν κατασκεύασαν το νέο μεγαλόπρεπο καμπαναριό σε τούτο τον Ιερό Ναό, του Αγίου Δημητρίου. Καμπαναριό που υπάρχει μέχρι σήμερα.
Όπως την ίδια περίπου περίοδο, που με προσωπική εργασία όλων των κατοίκων έγινε η ανακατασκευή του δρόμου για τον Πάνω Πλατανιά.
Όπως μετά τον πόλεμο, όταν κατασκευάστηκε το γήπεδο της ομάδας, βόρεια του παλιού Δημοτικού Σχολείου. Μικροί και μεγάλοι με προσωπική εργασία, με αξίνες και φτυάρια, με καρότσια και γαϊδουράκια, κουβαλούσαν χώμα και τα απαραίτητα υλικά για να διαμορφώσουν τον χώρο.

Είναι πλείστες και απολύτως χαρακτηριστικές, όπως καταγράφονται στο βιβλίο, οι περιπτώσεις που οι Πλατανιανοί λειτούργησαν με βάση το εμείς και όχι το εγώ, προτάσσοντας το συλλογικό συμφέρον, το συμφέρον του χωριού, ενώνοντας μάλιστα τις δυνάμεις τους για το κοινό καλό.

Από το βιβλίο προκύπτει ακόμη ότι οι Πλατανιανοί κάτι γνώριζαν από παλιά σε θέματα... τουρισμού, τηρουμένων πάντα των αναλογιών δεδομένου ότι στις μέρες μας ο Πλατανιάς αποτελεί για τους Σκανδιναβούς έναν από τους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς πανευρωπαϊκώς, μαζί με τη Μαγιόρκα της Ισπανίας.
Διαβάζω από το βιβλίο: «Στον Κάτω Πλατανιά, στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ού, ελάχιστα σπίτια υπήρχαν. Όμως σαν πέρασμα όλων που μετέβαιναν από Κίσαμο και Σέλινο στα Χανιά, είχαν αναπτυχθεί αρκετά “χάνια”. Δηλαδή μικρά καταλύματα με τα απολύτως απαραίτητα. Εκεί διανυκτέρευαν οι ταξιδιώτες με τα ζώα τους, για να ξεκινήσουν τα χαράματα της επόμενης μέρας και να βρίσκονται νωρίς στην πόλη. Εκεί έβρισκαν φαγητό και μέρος να αναπαυτούν οι ίδιοι και τα ζώα τους έναντι κάποιου τιμήματος. Αν όμως (πράγμα που συνέβαινε συχνά) δεν είχαν να πληρώσουν, οι ιδιοκτήτες κατέφευγαν στην Εξουσία να διαμαρτυρηθούν γι’ αυτή την τακτική και να ζητήσουν να τιμωρηθούν όσοι δεν πληρώνουν τα έξοδά τους! Εξαιρετική εντύπωση προκαλεί απόφαση - νόμος των Αιγυπτιακών Αρχών Κατοχής του νησιού το 1831, για ανάλογα περιστατικά που σημειώθηκαν στον Πλατανιά. Η απόφαση αυτή εξισώνει χριστιανούς και μουσουλμάνους ως προς την τήρηση των συμφωνιών τους με τους “χανιτζήδες”. Τονίζει ότι η παράβασή τους είναι αντίθετη με το θέλημα του Θεού... αλλά και του Μουσταφά Πασά, που είναι επιφορτισμένος από τον Θεό για την εφαρμογή του νόμου, αλλά και την προστασία των Χριστιανών»! 
Με άλλα λόγια, οι Πλατανιανοί φαίνεται ότι είχαν από τότε τον τρόπο τους... 

Ανέφερα νωρίτερα ότι στον Πλατανιά υπήρχαν και αναδείχθηκαν σημαντικοί άνθρωποι, που αποδείχθηκαν πρωτοπόροι της εποχής τους, με ό,τι αυτό συνεπαγόταν για την τύχη του τόπου.
Πρωτοπόροι άνθρωποι των Γραμμάτων. Όπως οι δάσκαλοι Ιωσήφ Σμυρλάκης και Κώστας Φραγκάκης, που άφησαν ανεξίτηλο το πέρασμά τους τόσο από το σχολείο όσο και από το χωριό. Αλλά και, αρκετά χρόνια αργότερα, η επίσης πρωτοπόρος δασκάλα Αργυρούλα Μαρκουλάκη - Σμυρλάκη, η οποία γράφει στο αδημοσίευτο ημερολόγιό της για τη μία από τις δύο υποδειγματικές διδασκαλίες που πραγματοποιήθηκαν στο Δημοτικό Σχολείο Πλατανιά, την περίοδο που εκείνη δίδασκε. 
«Κέντρον του ενδιαφέροντός μας υπήρξε “η μέλισσα”. Χθες είχαμε επισκεφθεί ένα μελισσόκηπο, απ’ όπου τα παιδιά είχαν προσκομίσει πλούσια εποπτεία. Η εργασία μας άρχισε με κινηματογραφική προβολή της ταινίας “Η ζωή των μελισσών”. Μετά επακολούθησε συζήτηση πάνω σε ό,τι είδαν. Τα παιδιά βλέποντας τη μέλισσα, (σε κάθε παιδί κρατούσα μια ψόφια) περιέγραψαν το σώμα της και σε τι χρησιμεύει κάθε όργανο. Έγινε αναπαράσταση του μελισσοκόμου από ένα μαθητή με προσωπίδα και με διάφορα εργαλεία. Διάβασαν από διάφορες πηγές, περιοδικά Φυσικής Ιστορίας, Θησαυρός των Γνώσεων κ.λπ. σχετικά με τις μέλισσες. Μετά το τέλος της διδασκαλίας οι πλατανιανοί είχαν ετοιμάσει γεύμα για τους συναδέλφους και τους επισκέπτες…». 
Αντιλαμβάνεστε το υψηλό επίπεδο της διδασκαλίας, πενήντα και πλέον χρόνια πριν...

Πρωτοπόροι άνθρωποι στο επιχειρείν. Όπως ο Δημήτρης Καβρός με τον «Κερατά», ο Μιχάλης Κουκουτσάκης με τον «Πλάτανο», ο Γιώργος Γεωργακάκης με τον κινηματογράφο «Δύο Αστέρια» και μετέπειτα με το νυχτερινό κέντρο διασκέδασης «Ριβιέρα», ο Μιχάλης Αυγουσιανάκης, ο οποίος διακινούσε τσιγάρα με τη φίρμα «ΑΒΕΡΩΦ», τα οποία μάλιστα προωθούσε στο εξωτερικό, και πολλοί άλλοι. Μεταξύ αυτών και ο Δημήτρης Βαρουξάκης, με την περίφημη… βαρουξίνη του.

Γράφει ο Τιμολέων Φραγκάκης: «Ένας προικισμένος, πανέξυπνος και δραστήριος χωριανός μας, ο Δημήτρης Βαρουξάκης του Εμμανουήλ υπήρξε ουσιαστικά ο πρώτος “φαρμακοποιός” του χωριού! Με σπουδές χημικού στη Γαλλία, είχε οργανώσει -κατ’ αρχήν στη σημερινή πλατεία, όπου η οικία Βαρουξάκη- ένα παρασκευαστήριο σαπουνιών. Όμως οι γνώσεις που είχε και οι εμπειρίες που αποκόμισε από ταξίδια που έκανε στις αραβικές χώρες, τον οδήγησαν στην παρασκευή ενός φαρμάκου. Ενός ρευστού σκευάσματος με βάση βολβούς διαφόρων φυτών, βότανα και ιώδιο, για το οποίο έγινε γνωστός. Το διέθετε σε μπουκαλάκια και το χορηγούσε για την ανακούφιση των πόνων του λαιμού και των αμυγδαλών. Το είχε ονομάσει “βαρουξίνη”! Όσοι το δοκίμασαν λένε ότι ήταν αποτελεσματικό, και από αυτό μάλιστα, συντηρούσε ουσιαστικά την οικογένειά του! Με βάση τη βαρουξίνη είχε δημιουργήσει άλλο ένα σκεύασμα καταπραϋντικό για τις αιμορροΐδες. Η φήμη του, ιδιαίτερα για τη βαρουξίνη, είχε εξαπλωθεί παντού και λίγους μήνες μετά τον θάνατό του, το 1962, τον ζήτησε μια βελγική φαρμακευτική εταιρεία. Δυστυχώς ήταν αργά. Και το σπουδαιότερο, δεν αποκάλυψε ούτε στα παιδιά του, ούτε διασώθηκε κάπου η ποσοστιαία αναλογία των συστατικών της “βαρουξίνης”, που -το σημαντικότερο- βασιζόταν σε βότανα!» 

Αλλά και πρωτοπόροι άνθρωποι της Εκκλησίας, στους οποίους θα αναφερθεί αναλυτικότερα ο εκλεκτός συγχωριανός μας, πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητρόπολης Κυδωνίας και Αποκορώνου, αρχιμανδρίτης Δαμασκηνός.

Μία από τις ενότητες του δεύτερου κεφαλαίου του βιβλίου αφορά και τον Αθλητικό Όμιλο Πλατανιά, την ομάδα μας, που τα τελευταία χρόνια μάς χαρίζει τη μία επιτυχία μετά την άλλη και φέτος αγωνίζεται και πάλι στη Super League (την Α' Εθνική), εκπροσωπώντας επάξια το Χανιώτικο ποδόσφαιρο. Για την ποδοσφαιρική ομάδα του Πλατανιά ο Τιμολέων Φραγκάκης γράφει αρκετές αποκαλυπτικές ιστορίες, ειδικά από την περίοδο της Κατοχής. Παραθέτω μία από αυτές, ως την πλέον ίσως χαρακτηριστική. 
«Στην πρώτη εμφάνιση της ομάδας του Πλατανιά με τις κόκκινες φανέλες, οι κατακτητές θεώρησαν μεγάλη πρόκληση οι αντίπαλοί τους να αγωνίζονται με “κομμουνιστικά” χρώματα!  Οι παίκτες του Αθλητικού Ομίλου Πλατανιά, όμως, τους υπενθύμισαν ότι και η σημαία τους, η Σβάστικα, ήταν κόκκινη! Εξάλλου είχαν και το ίδιο ακριβώς χρώμα, αφού από τις δικές τους σημαίες είχαν γίνει και οι φανέλες της ομάδας του Πλατανιά, σύμφωνα με το ακόλουθο ηρωικό περιστατικό: Μέχρι εκείνη την εποχή, οι παίκτες στους αγώνες που έδιναν, προσπαθούσαν να φοράνε ό,τι διέθετε ο καθένας με απόχρωση προς το κόκκινο χρώμα. Οι τότε νεαροί παίκτες της ομάδας, ο Σταμάτης Βαρουξάκης και ο Κώστας Μυλωνάκης, για να εμφανίζεται ομοιόμορφα η ομάδα, αποφάσισαν μια νύχτα να κλέψουν κόκκινες σημαίες των Γερμανών από την Αποθήκη Υλικού, (όπου σήμερα η ταβέρνα ιδιοκτησίας Γεωργακάκη). Το κτήριο εκείνο διέθετε ανατολικά ένα μικρό παράθυρο από το οποίο μπήκε μέσα ο Σταμάτης Βαρουξάκης, και άρπαξε αρκετές σημαίες, ενώ ο Κώστας Μυλωνάκης απασχολούσε στη δυτική πόρτα τον φρουρό. Το ίδιο βράδυ τις πήγαν στη μοδίστρα Ελευθερία Κουφιανάκη, που βοηθούμενη από τη Μερόπη Φραγκάκη, την Αντωνία Μαυρομμάτη, την Ασπασία Μυλωνάκη και άλλες κοπέλες του χωριού, έραψαν αμέσως τις φανέλες και έτσι η ομάδα την άλλη μέρα παρατάχτηκε στο γήπεδο ντυμένη ομοιόμορφα!» 
Η πρωτοπορία θέλει πάντα και λίγη τρέλα, με την καλή έννοια. Και από αυτήν, οι Πλατανιανοί κουβαλούσαν και κουβαλάμε και σήμερα αρκετή. Δικό μου τούτο το σχόλιο. 

Το βιβλίο του Τιμολέοντα Φραγκάκη, πόνημα ζωής, αναμοχλεύει και «ζωντανεύει» την τοπική ιστορική μνήμη, με τρόπο πλήρη και ολοκληρωμένο. Αποτελεί πολύτιμη παρακαταθήκη και αξίζει να υπάρχει σε κάθε σπίτι του Πλατανιά, όχι φυσικά για να σκονίζεται μαζί με άλλα, πολλά ή λίγα, βιβλία στις βιβλιοθήκες, αλλά για να διαβάζεται και να χρησιμοποιείται από τις νεότερες γενιές ως εργαλείο επιμόρφωσης, συνειδητοποίησης και κατανόησης των ιδιαιτεροτήτων τούτου του μοναδικού τόπου.
Παράλληλα, αξίζει -και απευθύνομαι σε εσάς κύριε Δήμαρχε του Δήμου Πλατανιά- να βρίσκεται στις πρώτες επιλογές της Δημοτικής Αρχής όσον αφορά τα δώρα που κατά καιρούς προσφέρονται σε προσωπικότητες, οι οποίες επισκέπτονται τον «Καλλικρατικό» Δήμο Πλατανιά. Ως εκ τούτου, ευελπιστώ ότι θα αναλάβετε σχετική πρωτοβουλία, γιατί τέτοιες σοβαρές και αξιόλογες προσπάθειες αξίζουν της στήριξης όλων μας. 

Πριν ολοκληρώσω, θα ήθελα να επισημάνω τούτο: η μοναδική προσφορά του Τιμολέοντα Φραγκάκη στα κοινωνικά και πολιτιστικά δρώμενα του Πλατανιά, εδώ και πολλά χρόνια, προσφορά που του στερεί πολύτιμο χρόνο από την οικογένειά του, είναι δυνατή -κι εδώ εκφράζω αυστηρά την προσωπική μου άποψη- γιατί έχει την τύχη να βιώνει την καθημερινότητά του έχοντας δίπλα του μια πολύτιμη σύντροφο, η οποία έχει μάθει, να περιμένει, να υπομένει, να καρτερά, να στηρίζει, να αγαπά αληθινά. Ως εκ τούτου, θα ήθελα να την ευχαριστήσω από καρδιάς. Η επιτυχία του φίλου μου Τίμου ανήκει σε μεγάλο βαθμό και σε εκείνη, στις δύο όμορφες κόρες τους, όπως επίσης και σε όλους τους Πλατανιανούς, οι οποίοι αφηγούνται, διηγούνται, διαφωτίζουν, μοιράζονται το οικογενειακό τους παρελθόν με τον Τιμολέοντα Φραγκάκη και άρα με όλους εμάς και, ταυτόχρονα, του εμπιστεύονται πολύτιμα, από συναισθηματικής κυρίως άποψης, αρχεία, φωτογραφίες και ντοκουμέντα. 

Ένας δάσκαλός μου στη Σχολή Δημοσιογραφίας συνήθιζε να λέει ότι υπάρχουν τρεις κατηγορίες ανθρώπων:

- Αυτοί που κάνουν τα πράγματα να γίνονται.
- Αυτοί που παρακολουθούν τα πράγματα να γίνονται.
- Και αυτοί που δεν ξέρουν τι τους γίνεται.
Αναμφίβολα, ο Τιμολέων Φραγκάκης ανήκει πρωτίστως στην πρώτη κατηγορία και δευτερευόντως στη δεύτερη. 
Και αυτό αποτελεί ευτύχημα για τούτον τον τόπο, τον μικρό, τον μέγα... 
Καλοτάξιδο το βιβλίο, Τίμο.

ΑΠΟΨΗ

Οι υποψηφιότητες

για τις εκλογές

στην Αυτοδιοίκηση

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Πώς θα… προκύψουν οι υποψηφιότητες στις επερχόμενες εκλογές για τους μεγάλους και μικρούς «Καλλικρατικούς» Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης; 

Η απάντηση του συγκεκριμένου ερωτήματος παρουσιάζει ενδιαφέρον καθώς βρισκόμαστε στη δίνη μιας πρωτόγνωρης -πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά- περιόδου.

Μιας περιόδου, στη διάρκεια της οποίας αφ' ενός το πολιτικό σκηνικό δεν θυμίζει σε τίποτα όσα γνωρίζαμε και βιώναμε από τη Μεταπολίτευση έως και πριν από τρία περίπου χρόνια και αφ' ετέρου οι συζητήσεις, αλλά και οι διαβουλεύσεις για τις υποψηφιότητες είναι, πλέον, σε πλήρη εξέλιξη και αναμένεται να ενταθούν από τον Σεπτέμβριο, όταν και -εκτός πολιτικού απροόπτου- θα μπούμε στην τελική ευθεία για τις αυτοδιοικητικές κάλπες.

ΧΡΙΣΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΞΗ

Επί σειρά ετών και μέχρι το πρόσφατο παρελθόν, οι διαδικασίες «ανάδειξης» των υποψηφίων ήταν, λίγο - πολύ, γνωστές, ειδικά σε ό,τι αφορούσε τους μεγάλους, τους κεντρικούς ανά περιφέρεια Δήμους. 

Τα δύο κόμματα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που από το 1974 και μετά εναλλάσσονταν στην εξουσία καταλαμβάνοντας πολύ υψηλά ποσοστά, προσέφεραν το χρίσμα ή τη στήριξή τους, συνήθως σε υποψηφίους, οι οποίοι προέρχονταν από το κομματικό «ράφι» ή έστω από τις κομματικές... παρυφές.

Είτε υποδεικνύοντας τους υποψηφίους, μετά από λογής - λογής εσωκομματικές διαδικασίες. Είτε αποδεχόμενα σχετικές πολιτικές «πρωτοβουλίες» στελεχών τους, κατόπιν, φυσικά, συνεννοήσεως με το κόμμα.

Για ευνόητους και προφανείς πολιτικούς και μικροπολιτικούς στόχους. 

Χρίσμα υπήρχε όταν οι πολιτικές περιστάσεις το απαιτούσαν.

Και στήριξη όταν ο υποψήφιος επιχειρούσε, για συγκεκριμένους λόγους, να ενδυθεί με τον μανδύα του «ανεξάρτητου». Ανεπιτυχώς, στην πλειονότητα των περιπτώσεων.

Οι εξαιρέσεις τού εν λόγω κανόνα λιγοστές.
Όπως και οι περιπτώσεις των λεγόμενων «ανταρτών» (sic).

ΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣ

ΚΑΙ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ

Όσο για τους ουσιαστικούς λόγους για τους οποίους ένα πολιτικό στέλεχος, από το ψηλό ή από το χαμηλό «ράφι» ενός κόμματος ή έστω από τις… παρυφές του, έστρεφε το βλέμμα του στην Αυτοδιοίκηση, πέραν από τις συνήθεις «κορώνες» προς το «πόπολο» για ανιδιοτελή διάθεση προσφοράς και μόνον;

Συνήθως η ικανοποίηση προσωπικών -θεμιτών ή και αθέμιτων- πολιτικών φιλοδοξιών και, παράλληλα, η εξυπηρέτηση μεγάλων ή/και μικρών οικονομικών, πολιτικών και άλλων συμφερόντων. Αμφίδρομες οι σχέσεις…

Ενίοτε ο πρώτος λόγος προηγούνταν του δεύτερου. Ο δεύτερος, ωστόσο, σπάνια εξέλειπε. Οι συνθέσεις των δημοτικών συνδυασμών ήταν, μάλιστα, όχι λίγες φορές, αποκαλυπτικές για το παιχνίδι εξουσίας (ή για το παιχνίδι για την εξουσία) που συχνά διαδραματίζονταν στο παρασκήνιο. 

Προφανώς, υπήρχε από τους υποψηφίους και διάθεση για προσφορά, με… κλεφτές ματιές στη μελλοντική υστεροφημία. 

Προσφορά, όμως, που συχνά δεν βοηθούσε πραγματικά στην ανάπτυξη του τόπου, δεν συνέβαλλε στην ανάδειξη των συγκριτικών του πλεονεκτημάτων, δεν προετοίμαζε το έδαφος για όλα εκείνα που θα μπορούσαν να κατακτηθούν μεσομακροπρόθεσμα. 

Προσφορά μικροπολιτικής αξίας, χωρίς βάθος, χωρίς προοπτική. 

Προσφορά απολύτως αμφισβητούμενης αξίας… 

Λίγες, αν όχι ελάχιστες, οι φωτεινές εξαιρέσεις.

ΣΗΜΕΡΑ ΠΙΑ...

Το επόμενο διάστημα αναμένεται να ανακοινωθούν και επίσημα οι υποψηφιότητες για τις επερχόμενες δημοτικές εκλογές. 

Όσοι τρέφουν, ακόμη και σήμερα, την ψευδαίσθηση ότι οι τοπικές κοινωνίες είναι πραγματικά σε θέση να κάνουν μία εξαιρετικά ουσιαστική πολιτική υπέρβαση, προωθώντας και αναδεικνύοντας ακηδεμόνευτα και ακομμάτιστα τους καλύτερους εξ αυτών, πρόσωπα άξια, ικανά και δοκιμασμένα, προκειμένου να διαχειριστούν αποτελεσματικά και επιτυχημένα τις τύχες τους, μάλλον θα απογοητευτούν. 

Στην «κορυφή» θα παιχθεί εκ νέου το «παιχνίδι». 

Όχι μόνο την κομματική - πολιτική, όπου το ενδιαφέρον επικεντρώνεται δικαιολογημένα στη στάση που θα κρατήσει κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ (πρώτο κόμμα στον Νομό Χανίων στις εκλογές του Ιουνίου 2012 και δεύτερο πανελλαδικά). Αλλά και την οικονομική - επιχειρηματική, σε ένα διαρκώς μεταβαλλούμενο και αβέβαιο κοινωνικό περιβάλλον.

Σε κάθε περίπτωση, όπως έχει επισημανθεί και κατά το παρελθόν από τούτο το ιστολόγιο, ένα είναι σίγουρο: Δεν πρόκειται να πλήξουμε!

ΥΓ.: Αναγκαία επισήμανση: Κάθε τοπική κοινωνία έχει -διαχρονικά- τον δήμαρχο και τη Δημοτική Αρχή που της αξίζει. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. 

Και γι' αυτό, ας μην τρέφουμε αυταπάτες, αποκλειστικά υπεύθυνοι είναι οι πολίτες που ψηφίζουν, αλλά κι εκείνοι που επιλέγουν να μην ψηφίσουν. 

Διότι μπορεί το «παιχνίδι» να παίζεται στην «κορυφή», την κρίσιμη ώρα, ωστόσο, η βάση είναι εκείνη που αποφασίζει: Θεωρητικά τον καλύτερο. Ή, κατά την πιο ρεαλιστική προσωπική άποψη του γράφοντος, τον λιγότερο κακό...

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

ΚΑΤΑΔΥΤΙΚΟ ΠΑΡΚΟ ΣΤΟΝ ΚΑΛΑΘΑ ΑΚΡΩΤΗΡΙΟΥ
Λόγια πολλά, πράξη... καμιά!

«Η κοινωνία το απαιτεί,
οι πολιτικοί ας το ακούσουν»,
σημειώνουν, από κοινού,
ο Σύλλογος «Φίλοι του Βυθού»
και η «Λέσχη Αυτοδυτών Κρήτης»


Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Επί οκτώ και πλέον χρόνια, από το 2005 μέχρι και σήμερα, τα μέλη του Συλλόγου «Φίλοι του Βυθού», αλλά και οι απανταχού φίλοι... της Κοινής Λογικής, περιμένουν να δουν να γίνονται πράξη οι κατά καιρούς υποσχέσεις, αιρετών και όχι μόνο, για την υλοποίηση μίας αξιόλογης πρότασης, που αφορά τη δημιουργία καταδυτικού πάρκου στον Καλαθά Ακρωτηρίου.
Είναι μία σημαντική πρόταση που δεν απαιτεί σημαντικές οικονομικές πιστώσεις, ενώ ταυτόχρονα, αν υλοποιηθεί, θα έχει πολλαπλά οικονομικά - αναπτυξιακά οφέλη για την ευρύτερη περιοχή των Χανίων.
Παρά ταύτα, μηδέν εις το πηλίκον.
Σήμερα, έγινε γνωστό ότι ο Σύλλογος «Φίλοι του Bυθού» και η «Λέσχη Αυτοδυτών Κρήτης», στο πλαίσιο του εορτασμού για την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, διοργανώνουν καθαρισμό του βυθού, αλλά και της παραλίας του Καλαθά, την Τετάρτη 5 Ιουνίου, στις 5 το απόγευμα. Οι δύο φορείς απευθύνουν κάλεσμα συμμετοχής σε όλους τους πολίτες να συμμετάσχουν στον καθαρισμό, αλλά και να υποστηρίξουν «την προσπάθεια για τη δημιουργία καταδυτικού πάρκου στον Καλαθά, που επί οκτώ χρόνια παραμένει στις υποσχέσεις»!
«Ο θαλάσσιος πλούτος, που τόσα χρόνια συντηρεί την οικονομία και διαμορφώνει την πολιτιστική κληρονομιά στις ακτές των Χανίων, σήμερα απειλείται με εξαφάνιση, επιδεινώνοντας την ποιότητα ζωής και θέτοντας σε κίνδυνο τη μελλοντική ανάπτυξη σημαντικών, στρατηγικά, θαλάσσιων περιοχών του Νομού μας. Τα αποθέματα των θαλάσσιων βιολογικών πόρων, που παραδοσιακά εξασφάλιζαν την οικονομική ανεξαρτησία και την πολιτισμική ταυτότητα των περιοχών, έχουν ακόμη τη δυνατότητα και μπορούν να αποτελέσουν τον μοχλό για τις ήπιες μορφές τουρισμού και ταυτόχρονα την ίσαλο γραμμή μιας βιώσιμης οικονομικής ανάπτυξης του τόπου μας. Η κοινωνία το απαιτεί, οι πολιτικοί ας το ακούσουν», σημειώνουν, από κοινού, ο Σύλλογος «Φίλοι του Βυθού» και η «Λέσχη Αυτοδυτών Κρήτης».
Την πρόταση για καταδυτικό πάρκο έχει υιοθετήσει ο Δήμος Χανίων και προσωπικά, κατά την προεκλογική δημοτική περίοδο, ο δήμαρχος Μανώλης Σκουλάκης.
Τον Οκτώβριο του 2012, αντιπροσωπεία από τα Χανιά, με επικεφαλής τον αρμόδιο αντιδήμαρχο Λευτέρη Αμπαδιωτάκη, είχε συνάντηση στην Αθήνα, με στελέχη του Υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, στη διάρκεια της οποίας παρουσιάστηκε αναλυτικά η πρόταση των «Φίλων του Βυθού» από το μέλος του Συλλόγου, καθηγητή του Πολυτεχνείου Κρήτης Βασίλη Σαμολαδά. Ωστόσο, τίποτε δεν έχει προχωρήσει μέχρι και σήμερα.
Η ΠΡΟΤΑΣΗ
Υπενθυμίζεται ότι τα μέλη του Συλλόγου «Φίλοι του Βυθού» έχουν παρουσιάσει αρκετές φορές την πρότασή τους, τονίζοντας το χαμηλό κόστος υλοποίησης και τα πολύπλευρα περιβαλλοντικά και οικονομικά πλεονεκτήματα από τη δημιουργία καταδυτικού πάρκου.
Σε μία από τις παρουσιάσεις, στο πλαίσιο του 2ου παγκρήτιου καταδυτικού φεστιβάλ, το 2010, ο κ. Σαμολαδάς είχε επισημάνει ότι η θαλάσσια περιοχή ανοιχτά του Καλαθά προσφέρεται για τη δημιουργία καταδυτικού πάρκου καθώς είναι κοντά στα Χανιά, έχει εύκολη πρόσβαση, το τοπίο είναι γραφικό και, κυρίως, υπάρχουν εξαιρετικά υποθαλάσσια σπήλαια, ενώ, ταυτόχρονα το κόστος της επένδυσης είναι πολύ μικρό καθώς το μόνο που απαιτείται είναι η περιφρούρηση απαγόρευσης του ψαρέματος.
Παράλληλα, είχε υπογραμμίσει με έμφαση ότι ανάλογες περιπτώσεις σε Ισπανία, Γαλλία και αλλού είχαν ως αποτέλεσμα την οικονομική ανάπτυξη συγκεκριμένων περιοχών.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, στο οποίο είχε αναφερθεί ο κ. Σαμολαδάς, η περίπτωση της κωμόπολης της Ισπανίας Estartit, με μόνιμο πληθυσμό 3.800 κατοίκους. Σε απόσταση περίπου ενός χιλιομέτρου από τη συγκεκριμένη κωμόπολη βρίσκονται τα πολύ μικρά νησάκια Medes, όπου πραγματοποιούνται 65.000 καταδύσεις ετησίως και όπου έχουν αναπτυχθεί 15 καταδυτικά κέντρα.
Αποτέλεσμα; Στο Estartit λειτουργούν, μεταξύ άλλων, 13 ξενοδοχεία, 26 συγκροτήματα διαμερισμάτων, 8 κάμπινγκ, 2 αγροτουριστικές μονάδες και 60 εστιατόρια, ενώ έχουν αναπτυχθεί δραστηριότητες όπως ιππασία, τένις, καρτ κ.λπ.
Ο κ. Σαμολαδάς είχε τονίσει, ακόμη, ότι η δημιουργία καταδυτικού πάρκου αποτελεί και τη λύση στο πρόβλημα της εξαφάνισης της θαλάσσιας ζωής από την περιοχή, σημειώνοντας ότι σήμερα οι άνθρωποι ψαρεύουν με μεγαλύτερο ρυθμό από τη φυσική αναπλήρωση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη θαλάσσια ζωή. Χαρακτηριστικά είχε αναφέρει ότι το έτος 1900 η θάλασσα είχε εξαπλάσιο αριθμό ψαριών απ’ ό,τι το 2009, αναφερόμενος στην ανθρώπινη απληστία που οδηγεί σε όλο και πιο εντατικές μορφές αλιείας, καθώς και σε καταστροφικές πρακτικές αλιείας, όπως το παράκτιο ψάρεμα από τράτες, σε χρήση δυναμίτη, αλλά και σε ψάρεμα τις περιόδους αναπαραγωγής των ψαριών. Λύση σε αυτό το σημαντικό πρόβλημα είναι η δημιουργία περιοχών προστασίας, όπως τα θαλάσσια πάρκα και τα καταδυτικά πάρκα, είχε τονίσει ο κ. Σαμολαδάς.
Σημειώνεται, τέλος, ότι στην προτεινόμενη, για τη δημιουργία καταδυτικού πάρκου, περιοχή ο Σύλλογος «Φίλοι του Βυθού» έχει πραγματοποιήσει, τα τελευταία χρόνια, θαλάσσια έρευνα με σκοπό τη βιντεοσκόπηση, φωτογράφηση και χαρτογράφηση του βυθού, προκειμένου τα συλλεχθέντα στοιχεία να χρησιμοποιηθούν για την προβολή της περιοχής ως καταδυτικού προορισμού.

ΑΠΟΨΗ

Περί ιδιωτικοποίησης

του αεροδρομίου Χανίων (2)

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Γιατί πρέπει, οπωσδήποτε, να ιδιωτικοποιηθεί -και- το αεροδρόμιο «Δασκαλογιάννης» των Χανίων;

Τι πραγματικά χάνουν το Ελληνικό Δημόσιο και, κατά συνέπεια, οι πολίτες τούτου του τόπου από τη μη ιδιωτικοποίησή του μέχρι σήμερα;

Και ποια θα είναι τα αδιαμφισβήτητα πλεονεκτήματα από μία τέτοια εξέλιξη;

Πειστική απάντηση, στο συγκεκριμένο ερώτημα, που να μην αφήνει κανένα περιθώριο ουσιαστικού αντίλογου, δεν έχω λάβει μέχρι σήμερα απ’ όλους όσοι τάσσονται υπέρ της αλλαγής του υφιστάμενου «στάτους».

Αντιλαμβάνομαι τις ενστάσεις που εκφράζονται από επίσημα χείλη για τα προβλήματα που -ενδεχομένως- δημιουργεί η όποια γραφειοκρατία.

Αντιλαμβάνομαι, επίσης, τις ενστάσεις που επίσης εκφράζονται για την αποτελεσματικότητα τμήματος, έστω, του υφιστάμενου προσωπικού.

Ωστόσο, τα συνολικά δεδομένα, με τα όποια γνωστά ή λιγότερο γνωστά προβλήματα, δεν αποδεικνύουν ούτε καταδεικνύουν την απόλυτη αναγκαιότητα ιδιωτικοποίησης.

Και αυτό γιατί:

- Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, το αεροδρόμιο «Δασκαλογιάννης» των Χανίων έχει καθαρά κέρδη, κάθε χρόνο, που ξεπερνούν τα δέκα (10) εκατομμύρια ευρώ. Από αυτά, ωστόσο, ελάχιστα μόνο (περί τις 200.000 ευρώ) διατίθενται ετησίως για τη συντήρηση των εγκαταστάσεων του αεροδρομίου, με αποτέλεσμα να υπάρχουν εμφανή προβλήματα λειτουργικότητας, για τα οποία, όμως, όπως εύλογα γίνεται αντιληπτό, την ευθύνη επί της ουσίας φέρουν εκείνοι που -χθες, σήμερα ή αύριο- τάσσονται υπέρ της ιδιωτικοποίησης καθότι το αεροδρόμιο είναι υπό τον έλεγχο του Δημοσίου.

- Ο αεροσταθμός του αεροδρομίου «Δασκαλογιάννης» των Χανίων αναμένεται να έχει επεκταθεί τους επόμενους τριάντα (30) μήνες καθώς ο ανάδοχος του συγκεκριμένου έργου, αρχικού προϋπολογισμού 110 εκατομμυρίων ευρώ, έχει ήδη οριστικοποιηθεί (μετά από πολλές, δικαστικές και όχι μόνο, περιπέτειες) και αναμένεται πλέον η εγκατάστασή του για να ξεκινήσει την υλοποίηση ενός εκ των σημαντικότερων αναπτυξιακών έργων στη Δυτική Κρήτη, με χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ. Παράλληλα, αναμένεται να κατασκευαστεί και νέος σύγχρονος πύργος ελέγχου.

- Ταυτόχρονα, το αεροδρόμιο «Δασκαλογιάννης» των Χανίων είναι ένα φτηνό αεροδρόμιο, συγκριτικά με άλλα, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα την προσέλκυση -και για άλλους σημαντικότατους λόγους που δεν είναι, όμως, της παρούσης- αεροπορικών εταιρειών χαμηλού κόστους, με χαρακτηριστικότερη περίπτωση αυτή της Ryanair.

Τι θα γίνει σε ενδεχόμενη ιδιωτικοποίηση, πέραν της αναμενόμενης βελτίωσης των παρεχόμενων υπηρεσιών, όπως συνήθως συμβαίνει σε περιπτώσεις μετάβασης ενός φορέα από δημόσιο σε ιδιωτικό έλεγχο;

Κατ’ αρχάς, η εταιρεία που θα αναλάβει τη διαχείριση του αεροδρομίου δεν θα χρειαστεί να ξοδευτεί ιδιαίτερα για την αναβάθμισή του καθώς η επέκταση του αεροσταθμού και η κατασκευή τού νέου πύργου ελέγχου είναι έργα ήδη εγκεκριμένα, που αναμένεται να ξεκινήσουν τις επόμενες εβδομάδες.

Κατά δεύτερον, θεωρείται πολύ πιθανό, αν όχι δεδομένο, ότι η διαχειρίστρια εταιρεία του αεροδρομίου θα προχωρήσει σε μικρή ή μεγάλη αύξηση των τελών (γνωστών και ως «σπατόσημο»), αφού προφανώς και απολύτως δικαιολογημένα στόχος της θα είναι το κέρδος.  

Σε μία τέτοια περίπτωση, ωστόσο, ενδέχεται οι συνέπειες να είναι αντίθετες από αυτές που επιθυμούν οι τοπικοί φορείς και η τοπική κοινωνία.

Ένα ακόμη ζήτημα, σημαντικό, που θα πρέπει να προσμετρηθεί ως αναγκαία συνισταμένη στο όλο ζήτημα, είναι τι θα γίνει τελικά με το σχεδιαζόμενο αεροδρόμιο στο Καστέλλι Πεδιάδος Ηρακλείου. Ποιος θα είναι ο φορέας κατασκευής και ποιος ο φορέας διαχείρισης; Και με ποιους όρους; Κρίσιμα ερωτήματα, οι απαντήσεις των οποίων συνδέονται άμεσα με μια σειρά από θέματα που αφορούν το επίπεδο της ανταγωνιστικότητας του αεροδρομίου των Χανίων σε επίπεδο Κρήτης.

Στις 23 Μαρτίου 2012, σε άρθρο μου με τίτλο «Περί ιδιωτικοποίησης του αεροδρομίου Χανίων» έγραφα μεταξύ άλλων:  «Τι σημαίνει, πρακτικά, τυχόν ιδιωτικοποίηση του αεροδρομίου “Δασκαλογιάννης”, μια που η σχετική συζήτηση έχει ενταθεί το τελευταίο διάστημα, παρά τις εκτιμήσεις αιρετών -και όχι μόνο- ότι δεν υφίσταται τέτοιο ζήτημα;
Σημαίνει, πολύ απλά, ότι οι τιμές των αεροπορικών εισιτηρίων όσων αναχωρούν από τα Χανιά θα αυξηθούν σημαντικά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για μία εξόχως τουριστική περιοχή όπως η Δυτική Κρήτη.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του αεροδρομίου “Ελευθέριος Βενιζέλος” στα Σπάτα.
Όταν “πετάς” από Χανιά προς Αθήνα το εισιτήριο είναι αρκετά φθηνότερο, συγκριτικά με όταν αναχωρείς αεροπορικώς από το “Ελευθέριος Βενιζέλος” για το “Δασκαλογιάννης”.
Ακριβότερος προορισμός σημαίνει λιγότερο ανταγωνιστικός προορισμός σε μια εποχή που οι τουριστικές επιλογές είναι πολύ περισσότερες από το παρελθόν και ζητούμενο παραμένει -για ευνόητους λόγους- η συμπίεση των τιμών.
Οι χαμηλές τιμές, άλλωστε, συμβάλλουν σημαντικά στην προσέλκυση αεροπορικών εταιρειών χαμηλού κόστους, όπως επισημάνθηκε και σε πρόσφατη εκδήλωση για τον τουρισμό, που έγινε στις εγκαταστάσεις του Ινστιτούτου Επαρχιακού Τύπου, στους Αγίους Πάντες Αποκορώνου.
Είναι, κατά συνέπεια, ξεκάθαρο ότι τυχόν ανταγωνιστικό μειονέκτημα θα σημάνει πολλά για την τοπική οικονομία, που τελεί, ουσιαστικά, υπό “παράλυση” ελέω κρίσης και έχει, πλέον, σχεδόν μοναδικό “αποκούμπι” τον τριτογενή τομέα.
Επομένως, το ζήτημα της τυχόν ιδιωτικοποίησης του αεροδρομίου “Δασκαλογιάννης”, παρά τις περί του αντιθέτου δηλώσεις και υποσχέσεις κυβερνητικών και μη στελεχών, δεν αφορά μόνο τους εργαζομένους σε αυτό, όπως ενδεχομένως ορισμένοι να νομίζουν.
Αφορά ολόκληρη την τοπική κοινωνία, όχι μόνο των Χανίων, αλλά ευρύτερα της Δυτικής Κρήτης -μην ξεχνάμε ότι χιλιάδες τουρίστες μεταβαίνουν κάθε χρόνο στο Ρέθυμνο μέσω του αεροδρομίου “Δασκαλογιάννης”- που θα βγει πολλαπλώς χαμένη από μια τέτοια δυσμενή εξέλιξη». 
Ένα και πλέον χρόνο μετά, παρά τις περί αντιθέτου αρχικές εκτιμήσεις των αιρετών των Χανίων, η κυβέρνηση, μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, προχωρά τον σχεδιασμό της (sic) για την ιδιωτικοποίηση των περιφερειακών αεροδρομίων της χώρας, μεταξύ των οποίων και αυτό των Χανίων.

Εξελίξεις αναμένονται το επόμενο διάστημα.

Σε αυτό το διάστημα, πριν την οριστικοποίηση των όποιων εξελίξεων, ελπίζουμε ότι θα ακούσουμε δημόσια και ξεκάθαρα και τις θέσεις των κυβερνητικών βουλευτών - υπουργών και του γ’ αντιπροέδρου του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Έχουν θέση οι κύριοι Βιρβιδάκης, Βολουδάκης και Μαρκογιαννάκης; Συμφωνούν με τον κυβερνητικό σχεδιασμό; Αν ναι, γιατί; Για λόγους… κομματικής πειθαρχίας; Ή γιατί κρίνουν συμφέρουσα την ιδιωτικοποίηση για τα συμφέροντα των πολιτών των Χανίων και του Ελληνικού Δημοσίου;

Αν όχι, τι πρόκειται να πράξουν, αν πράξουν, έστω για την «τιμή των όπλων» δεδομένου ότι οι δυνατότητες αποτελεσματικής παρέμβασης, σε αυτή την πολιτική και οικονομική συγκυρία, θεωρούνται λιγοστές;

Σε κάθε περίπτωση, το συγκεκριμένο ζήτημα είναι σίγουρο ότι ακόμη και για την «τιμή των όπλων» δεν δύναται να αντιμετωπιστεί με επιστολές - πυροτεχνήματα του αντιπεριφερειάρχη Χανίων (ο οποίος ομολογουμένως έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον, χωρίς επικοινωνιακές «κορώνες», όλο το προηγούμενο διάστημα για να προχωρήσει το έργο της επέκτασης του αεροσταθμού του αεροδρομίου) και των τοπικών δημάρχων.

Ούτε, φυσικά, με την επίκληση της ύπαρξης των στρατιωτικών εγκαταστάσεων, άσχετα αν (μελλοντικά αποδειχθεί ότι) το συγκεκριμένο επιχείρημα έχει βάση ή όχι...

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

ΣΤΑΥΡΟΣ ΑΡΝΑΟΥΤΑΚΗΣ:

«Με ενδιαφέρει να είμαι

και πάλι υποψήφιος»

Συνέντευξη στον ΓΙΩΡΓΟ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

«Με ενδιαφέρει να είμαι υποψήφιος - το ξεκαθαρίζω». Αυτό δηλώνει, μιλώντας στο «Ιχνηλατώντας» ο περιφερειάρχης Κρήτης Σταύρος Αρναουτάκης, επισημαίνοντας ότι βασικός στόχος ενόψει των επικείμενων περιφερειακών εκλογών είναι το άνοιγμα στους κοινωνικούς φορείς για τη συγκρότηση ενός ψηφοδελτίου με αυτοδιοικητικά χαρακτηριστικά.

Ο κ. Αρναουτάκης δηλώνει ικανοποιημένος από τη δουλειά των συνεργατών του, αν και, σύμφωνα με διασταυρωμένες δημοσιογραφικές πληροφορίες, αναγνωρίζει ότι ορισμένοι εξ αυτών προσπαθούν περισσότερο και επιτυγχάνουν καλύτερα αποτελέσματα, συγκριτικά με κάποιους λόγους.

«Δεν γνωρίζουμε ακόμα πότε θα γίνουν οι εκλογές. Με ενδιαφέρει να είμαι υποψήφιος - το ξεκαθαρίζω. Θα συζητήσουμε με τους συνεργάτες μας και από τη στιγμή που θα με επιλέξουν ως επικεφαλής του συνδυασμού που θα κατεβάσουμε, θα είμαι υποψήφιος στις επόμενες εκλογές», επισημαίνει ο κ. Αρναουτάκης.

Στην παρατήρησή μας ότι το πολιτικό σκηνικό είναι πλέον εντελώς διαφορετικό, συγκριτικά με το 2010 και ερωτηθείς πώς σκοπεύει να κινηθεί πολιτικά ενόψει της νέας εκλογικής αναμέτρησης, με δεδομένο ότι ο κομματικός του φορέας (ΠΑΣΟΚ) έχει συρρικνωθεί δραματικά, ο κ. Αρναουτάκης τάσσεται υπέρ της συνεργασίας με κοινωνικούς φορείς.

«Πάντα η Αυτοδιοίκηση πρέπει να είναι ανοιχτή και όχι κομματική. Κι εγώ αυτό το έχω αποδείξει σε όλη μου την πορεία και ως δήμαρχος, με τα ποσοστά τα οποία παίρναμε, που ήταν πέραν από τα κόμματα, τα οποία στήριζαν την υποψηφιότητα. Είναι νωρίς ακόμα, αλλά εμείς θα κάνουμε άνοιγμα σε όλους τους κοινωνικούς φορείς, ούτως ώστε να στελεχώσουμε ένα ψηφοδέλτιο με αυτοδιοικητικά χαρακτηριστικά. Έχουμε αποδείξει και στα 2,5 χρόνια που είμαστε στην Περιφέρεια ότι λειτουργούμε πάντα εκτός κομματικών γραμμών».

Ερωτηθείς αν είναι ικανοποιημένος από τους συνεργάτες του, ο κ. Αρναουτάκης αναφέρει ότι «παρά τα προβλήματα που υπάρχουν, εξαιτίας της γραφειοκρατίας, του αθηνοκεντρικού κράτους που θέλει να κρατά τις αρμοδιότητες και πολλά άλλα, πρέπει να πω ότι έχουμε πάει αρκετά καλά ως Περιφερειακό Συμβούλιο. Από τη στιγμή, λοιπόν, που θα εκδηλωθεί ενδιαφέρον να είμαστε και πάλι υποψήφιοι, θα προσκαλέσω όλους τους παρόντες περιφερειακούς συμβούλους που θέλουν να είναι και πάλι υποψήφιοι να υποβάλλουν εκ νέου υποψηφιότητα».

Τέλος, σε ό,τι αφορά τη σχέση του με τον δήμαρχο Ηρακλείου Γιάννη Κουράκη, ο κ. Αρναουτάκης λέει, απαντώντας σε σχετική ερώτηση, ότι «είμαστε πολύ καλοί φίλοι. Συνεργαζόμαστε».

«Τυχόν δική του υποψηφιότητα στην Περιφέρεια Κρήτης θα σας δημιουργούσε πρόβλημα;», ρωτάμε τον κ. Αρναουτάκη.

«Εμείς δεν μπαίνουμε στη λογική ποιος θα είναι υποψήφιος. Εμείς έχουμε τη δική μας αυτόνομη πορεία. Από εκεί και πέρα, θα υπάρχουν πολλές υποψηφιότητες και ο κόσμος θα επιλέξει ποιος θα είναι περιφερειάρχης. Αλλά οι σχέσεις μας είναι άριστες με τον Γιάννη Κουράκη», καταλήγει ο Περιφερειάρχης Κρήτης.

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

ΣΤΑ ΧΑΝΙΑ

«Αναξιοποίητα τα ερευνητικά

και εκπαιδευτικά ιδρύματα»

Απ. Βουλγαράκης:

«Παραγνωρίζεται

από τους αγρότες

η σημαντική ερευνητική

προσπάθεια που κάνει

στα Χανιά το Ινστιτούτο

Ελιάς και Υποτροπικών»

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Η διαπίστωση γνωστή και χιλιοειπωμένη.

«Τα Χανιά μπορούν και πρέπει να αξιοποιήσουν τα σημαντικά εκπαιδευτικά και ερευνητικά ιδρύματά τους».

Την επανέλαβε χθες το πρωί -και- ο αντιπεριφερειάρχης Χανίων Απόστολος Βουλγαράκης, στη διάρκεια της ευρείας σύσκεψης, με θέμα την πορεία απορρόφησης του Ε.Σ.Π.Α. στην Κρήτη, αλλά και την προετοιμασία για το νέο χρηματοδοτικό πλαίσιο της περιόδου 2014 - 2020.

Παραδέχθηκε, δε, ότι «παραγνωρίζεται η σημαντική ερευνητική προσπάθεια που κάνει στα Χανιά το Ινστιτούτο Ελιάς και κανένας από τους αγρότες δεν δίνει σημασία στη δουλειά που κάνει ο Κώστας Χαρτζουλάκης». (Φωτ.).

«Δεν είναι δουλειά του Χαρτζουλάκη, είναι του Ινστιτούτου», αντέτεινε ο κ. Χαρτζουλάκης (γενικός διευθυντής του Ιδρύματος), ο οποίος συμμετείχε στη σύσκεψη.

Ο κ. Βουλγαράκης συμφώνησε, λέγοντας ότι ανέφερε το όνομα του κ. Χαρτζουλάκη επειδή ήταν παρόντας. Και, εν συνεχεία, συνέχισε την τοποθέτησή του.

Το θέμα, βέβαια, δεν είναι οι διαπιστώσεις ούτε η επανάληψή τους με την πρώτη ευκαιρία.
Το θέμα είναι πώς από τη δυσμενή διαπίστωση θα περάσουμε στην αντιμετώπιση του προβλήματος.

Μεθοδικά, οργανωμένα, συντονισμένα, με πνεύμα συνεργασίας και συλλογικής προσπάθειας.
Χωρίς άνωθεν παρεμβάσεις, χωρίς πολιτικάντικες λογικές,  χωρίς μικροπολιτικές και μικροκομματικές ή άλλες σκοπιμότητες, όπως αυτές που οδήγησαν στην κατάρρευση το τοπικό συνεταιριστικό Κίνημα.

Αυτό είναι που λείπει -και- από τα Χανιά. Εδώ και πολλά χρόνια…

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

 

 

ΑΡΝΑΟΥΤΑΚΗΣ ΓΙΑ ΕΝΤΑΞΗ ΕΡΓΩΝ ΣΤΟ Ε.Σ.Π.Α.:
«Δεν γίνεται
να παρακαλάμε
τον κάθε φαρισαίο»!

Λιγότερους πόρους
θα έχει η Κρήτη
την περίοδο
2014 - 2020;

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Λιγότερους πόρους θα έχει στη διάθεσή της η Περιφέρεια Κρήτης, αρχικά τουλάχιστον, με το νέο Ε.Σ.Π.Α. (ή Σύμφωνο Εταιρικής Σχέσης, όπως αναμένεται να ονομάζεται το νέο χρηματοδοτικό «πακέτο») καθώς για την κατανομή των πιστώσεων λήφθηκαν υπόψιν τα στοιχεία της περιόδου 2007 - 2009 και όχι αυτά της τελευταίας τριετίας, που η οικονομική κρίση έχει αλλάξει όλα τα μέχρι πρότινος δεδομένα.

Έτσι, η Κρήτη εντάχθηκε στις λεγόμενες Περιφέρειες Μετάβασης (5 από τις 13 στην Ελλάδα), γεγονός που συνεπάγεται μικρότερο «κουμπαρά» για έργα, όπως επισημάνθηκε το πρωί της Δευτέρας, στη διάρκεια ευρείας σύσκεψης που πραγματοποιήθηκε στα Χανιά με πρωτοβουλία της Περιφέρειας. 

Ωστόσο, όπως έγινε γνωστό από υπηρεσιακούς παράγοντες, αποφασίστηκε να επανεξεταστούν τα στοιχεία το έτος 2016 προκειμένου οι Περιφέρειες που αδικήθηκαν να ενισχυθούν περαιτέρω οικονομικά.

 

ΒΟΛΕΣ ΑΡΝΑΟΥΤΑΚΗ

«Δεν γίνεται κάθε τρεις και λίγο να παίρνουμε το αεροπλάνο, να πηγαίνουμε στην Αθήνα και να παρακαλάμε τον κάθε υπάλληλο, τον κάθε γραμματέα, τον κάθε φαρισαίο», τόνισε ο περιφερειάρχης Κρήτης Σταύρος Αρναουτάκης, ο οποίος χαρακτήρισε αποτυχημένη την αρχιτεκτονική του Ε.Σ.Π.Α. και ζήτησε απλοποίηση των διαδικασιών και αποκέντρωση αρμοδιοτήτων.
Παράλληλα, ο κ. Αρναουτάκης, απευθυνόμενος σε δημάρχους, περιφερειακούς συμβούλους, εκπροσώπους φορέων και επιστημονικών - ερευνητικών ιδρυμάτων και υπηρεσιακούς παράγοντες ζήτησε να προχωρήσουν, χωρίς χρονοτριβή, όλα τα σχεδιαζόμενα έργα προκειμένου η Κρήτη να μη χάσει ούτε ένα ευρώ από το Ε.Σ.Π.Α.
Ο κ. Αρναουτάκης προήδρευσε στην ευρεία σύσκεψη, που πραγματοποιήθηκε στο κτήριο της Περιφερειακής Ενότητας Χανίων, παρουσία των αντιπεριφερειαρχών Απόστολου Βουλγαράκη και Νίκου Καλογερή.
Ο περιφερειάρχης Κρήτης υπογράμμισε ότι αν δεν υπάρξει ολιγωρία η Περιφέρεια θα καταφέρει να έχει στη διάθεσή της και άλλους πόρους. Απαραίτητη προϋπόθεση για να συμβεί αυτό είναι, όπως είπε, να υπάρξουν απορροφήσεις, δηλαδή να προχωρήσουν τα έργα.
Στη διάρκεια της σύσκεψης, η προϊσταμένη της Ενδιάμεσης Διαχειριστικής Αρχής Μαρία Κασσωτάκη παρουσίασε τους άξονες της αναπτυξιακής στρατηγικής της Περιφέρειας Κρήτης για την περίοδο 2014 – 2020, ενώ αναφέρθηκε και στο «νέο Ε.Σ.Π.Α.», σημειώνοντας ότι με τα μέχρι στιγμής στοιχεία, αυτό θα έχει τέσσερις πυλώνες πολιτικής:
1. Την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, της επιχειρηματικότητας και της καινοτομικότητας.
2. Την ενίσχυση της απασχόλησης και της κοινωνικής συνοχής.
3. Την αναβάθμιση του περιβάλλοντος και την προσαρμογή στις κλιματικές αλλαγές.
4. Τα ολοκληρωμένα σχέδια αστικής ανάπτυξης και αναβάθμισης της υπαίθρου.

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

ΣΚΟΥΛΑΚΗΣ - ΚΕΜΕΣΙΔΗΣ
Πολιτική συνύπαρξη κατ’ ανάγκη…

«Είμαι κακοφάγωτος, 

δυσκολοχώνευτος και διαχρονικός 

και αυτό θα το διαπιστώσετε 

για άλλη μία φορά», 

δηλώνει στο «Ιχνηλατώντας»  

ο τέως δήμαρχος 

Ελευθερίου Βενιζέλου

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Η αποτύπωση μιας και μόνο στιγμής στη συγκεκριμένη φωτογραφία (που τραβήχθηκε σήμερα το πρωί στο κτήριο της Περιφερειακής Ενότητας στα Χανιά, στο περιθώριο σύσκεψης για το ΕΣΠΑ) είναι χαρακτηριστική της πραγματικής σχέσης του δημάρχου Χανίων Μανώλη Σκουλάκη με τον αντιδήμαρχο Χανίων Μανώλη Κεμεσίδη.
Είναι γνωστό στους παροικούντες τη(ν) -Δημοτική- Ιερουσαλήμ ότι οι δύο άντρες ανέχονται, μέχρι στιγμής, ο ένας τον άλλο, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας! Καταβάλλοντας, ενίοτε, μεγάλη προσπάθεια.
Αρκετές φορές μέχρι σήμερα έχουν συγκρουστεί, λόγια σκληρά έχουν ειπωθεί, ωστόσο εξακολουθούν να συμβαδίζουν αυτοδιοικητικά, παρά τις κατά καιρούς εντάσεις.
Οι επικείμενες εκλογές στην Αυτοδιοίκηση, όποτε και αν αυτές γίνουν, ενδεχομένως να ξεκαθαρίσουν το τοπίο.
Αν, τελικά, είναι εκ νέου υποψήφιος ο κ. Σκουλάκης τι θα πράξει ο κ. Κεμεσίδης;
Θα τον ακολουθήσει, όπως έκανε και το 2010, θεωρώντας, τότε, ότι μόνο με τον κ. Σκουλάκη επικεφαλής της δημοτικής παράταξης μπορούσε το ΠΑΣΟΚ να κερδίσει τον Δήμο;
Ή θα διαχωρίσει τη θέση του; Και αν ναι, γιατί, στ' αλήθεια, θα το πράξει και ποιον δρόμο θα ακολουθήσει ο εξαιρετικά δημοφιλής (όπως φαίνεται και από τον αριθμό των σταυρών που συγκέντρωσε το 2010) κ. Κεμεσίδης;

Ο ίδιος, σήμερα, όταν ρωτήθηκε από το «Ιχνηλατώντας» τι θα πρέπει να περιμένουμε το επόμενο διάστημα, απάντησε το εξής:
«Είμαι κακοφάγωτος, δυσκολοχώνευτος και διαχρονικός και αυτό θα το διαπιστώσετε για άλλη μία φορά».
Ο δρόμος μέχρι τις εκλογές είναι μακρύς. Πολλά μπορεί να αλλάξουν μέχρι τότε. Ένα, πάντως, είναι σίγουρο. Αποκλείεται να πλήξουμε…

ΑΠΟΨΗ

ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΑ ΧΑΝΙΑ
"Μεγάλη μπουκιά φάε,
μεγάλη κουβέντα μην πεις"...


Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Αρκετές εβδομάδες πριν από τις αυτοδιοικητικές εκλογές, το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 2010, ο τότε υποψήφιος δήμαρχος Χανίων Γρηγόρης Αρχοντάκης είχε ασκήσει κριτική στον συνυποψήφιό του, Μανώλη Σκουλάκη επειδή δεν παραιτείτο από βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, τονίζοντας ότι πράττει κατ' αυτόν τον τρόπο προκειμένου να... το έχει δίπορτο! Δηλαδή, αν δεν εκλεγεί δήμαρχος να επιστρέψει ως βουλευτής στο Κοινοβούλιο, όπου λίγους μήνες νωρίτερα είχε υπερψηφίσει το πρώτο Μνημόνιο, που προέβλεπε, μεταξύ άλλων, τη δραστική περικοπή πόρων -και- της Αυτοδιοίκησης. Περικοπή για την οποία διαμαρτύρεται (sic) σήμερα ο κ. Σκουλάκης!  
Αλλά αυτή είναι μια άλλη... πονεμένη ιστορία.
Ο κ. Αρχοντάκης δήλωνε, τότε, αυτοδιοικητικός, σημείωνε ότι αυτοδιοικητικός θα παρέμενε και τόνιζε ότι για την ουσιαστική και αποτελεσματική λειτουργία του νέου "Καλλικρατικού" Δήμου Χανίων απαιτούνται άνθρωποι που γνωρίζουν καλά, εκ των έσω, τα θέματα και τα προβλήματα της Αυτοδιοίκησης.
Μετά τις εκλογές και την επικράτηση του συνδυασμού Σκουλάκη, ο κ. Αρχοντάκης επέλεξε μία συγκεκριμένη αντιπολιτευτική τακτική εντός του Δημοτικού Συμβουλίου, δίδοντας χρόνο στη νέα Δημοτική Αρχή για να "βρει τον δρόμο της", χωρίς να φωνασκεί για λόγους εντυπωσιασμού και επικοινωνίας. 
Μόνο στο θέμα της εκλογής Συνηγόρου του Δημότη υπήρξε ένταση, δικαιολογημένη εν πολλοίς, αφού ο κ. Σκουλάκης είχε στηλώσει τα πόδια και επιθυμούσε την εκλογή στη συγκεκριμένη θέση αποκλειστικά και μόνο του κ. Μάρκου Βεκρή. 
Αλλά και αυτή είναι μια... άλλη πονεμένη ιστορία.
Λίγο καιρό αργότερα, ωστόσο, ο κ. Αρχοντάκης άρχισε σταδιακά να αποτραβιέται από την ενασχόλησή του με τα δημοτικά δρώμενα έως ότου παραιτήθηκε από επικεφαλής της δημοτικής παράταξης "Χανιά Ανοιχτή Πολιτεία", αφήνοντας, κατά γενική ομολογία, ένα δυσαναπλήρωτο κενό, το οποίο δεν έχει καλυφθεί επαρκώς μέχρι και σήμερα, παρά τις όποιες προσπάθειες.
Παράλληλα, όμως, ο κ. Αρχοντάκης διατήρησε τη θέση του δημοτικού συμβούλου Χανίων, γεγονός που, δικαιολογημένα, ξένισε και εξακολουθεί να ξενίζει, ειδικά από τη στιγμή που ο πρώην νομάρχης δεν είναι τακτικά παρόντας στις συνεδριάσεις του Σώματος. 
Με δεδομένη, ταυτόχρονα, την ενεργή ενασχόλησή του, ειδικά το τελευταίο χρονικό διάστημα, με την κεντρική πολιτική σκήνη, δεν είναι λίγοι όσοι υποστηρίζουν ότι ο κ. Αρχοντάκης οφείλει να παραιτηθεί, για ευνόητους λόγους, από τη θέση του δημοτικού συμβούλου.
Ανάλογη άποψη εκφράζουν και για την περίπτωση του βουλευτή Χανίων της ΝΔ και δημοτικού συμβούλου Κυριάκου Βιρβιδάκη, ο οποίος, στις 16 Φεβρουαρίου 2013, με απόφαση του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, ορίστηκε υφυπουργός Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας, Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, με αρμοδιότητα το ΕΣΠΑ.
Στα χωριά -και- της Κρήτης ο θυμόσοφος λαός συνηθίζει να λέει ότι "ή παπάς, παπάς ή ζευγάς, ζευγάς", ότι "δεν χωρούν δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη" και ότι "μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις"...
Η ρήση για τη "μεγάλη κουβέντα" αφορά ασφαλώς τον κ. Αρχοντάκη, ο οποίος αυτοδιαψεύστηκε με τον πλέον ξεκάθαρο και αδιαμφισβήτητο τρόπο. 
Αφορά, όμως, ταυτόχρονα, και τον κ. Σκουλάκη, ο οποίος τον Φεβρουάριο του 2010 στο Καστέλι Κισάμου, όταν ρωτήθηκε από τον γράφοντα αν θα είναι υποψήφιος δήμαρχος Χανίων είχε απαντήσει: "Καθείς εφ' ω ετάχθη", εννοώντας ότι λίγους μόλις μήνες πριν ο Χανιώτικος λαός τον είχε εκλέξει βουλευτή, δεύτερο σε αριθμό σταυρών.  
Αλλά και αυτή είναι μια ακόμη... πονεμένη ιστορία. 
Από τις -όπως αποδεικνύεται- ων ουκ έστιν αριθμός...