ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ - 23/12/2009

Το Εφετείο
και τα μεγάλα
προβλήματα

Συζήτηση και πάλι για το Εφετείο. Για πολλοστή φορά, τα τελευταία χρόνια. Την άποψή μου έγραψα ξεκάθαρα σε τούτη τη στήλη, το Σάββατο 19 Δεκεμβρίου. Επομένως, πάμε παρακάτω.

Είναι η δημιουργία ή μη μεταβατικής έδρας του Εφετείου Κρήτης στο Ηράκλειο το σημαντικότερο θέμα, το σημαντικότερο πρόβλημα του νησιού; Αστεία πράγματα. Μακάρι να ήταν. Υπάρχουν, όμως, πολύ σοβαρότερα, ορισμένα εκ των οποίων αφορούν την ίδια την ανθρώπινη ζωή. Θα σταθώ σε δύο, μόνο, εξ αυτών, τα οποία θεωρώ σπουδαιότερα όλων.

Πρώτον: το έλλειμμα ενός σύγχρονου αυτοκινητόδρομου, που, μεταξύ άλλων, θα συμβάλει στο να μετακινούμαστε με ασφάλεια, καθώς και να μην... ταλαιπωρούνται οι... καημένοι οι Ηρακλειώτες όταν -και αν- χρειαστεί να έρθουν στα Χανιά, για την εκδίκαση κάποιας υπόθεσής τους.

Και, δεύτερον, το έλλειμμα συγκεκριμένων υγειονομικών υπηρεσιών στους Νομούς Χανίων, Ρεθύμνου και Λασιθίου, με αποτέλεσμα δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, ασθενείς να είναι αναγκασμένοι να μεταβαίνουν καθημερινά στο Ηράκλειο, προκειμένου να... βρουν την υγειά τους! Καρκινοπαθείς, νεογνά κ.λπ. κ.λπ. Η λίστα είναι εξαιρετικά μεγάλη και προκαλεί θλίψη, αλλά και οργή.

Είναι, δε, εξοργιστικό ότι γι’ αυτά τα δύο ζητήματα, καθώς και για άλλα, δεν υπάρχει συγκεκριμένο πλαίσιο διεκδίκησης, παρά μόνο... ύπνος βαθύς, όπως σαφέστατα παραδέχθηκε προχθές ο επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης στο Νομαρχιακό Συμβούλιο Χανίων, Γιώργος Τζανακάκης. Το θέμα του Εφετείου «μας ξυπνά από τον λήθαργο που διανύουμε ολόκληρες τετραετίες, για να διεκδικήσουμε αυτά που στις ανακοινώσεις μας λέμε», σημείωσε χαρακτηριστικά.

Είναι, επίσης, εξοργιστικό ότι γι’ αυτά τα δύο ζητήματα, καθώς και για άλλα, ουδέποτε ακούσαμε για άσκηση συνεχούς πίεσης έως ότου ικανοποιηθούν συγκεκριμένα αιτήματα, όπως ουδέποτε ακούσαμε για πρωτόκολλα τιμής και για παραιτήσεις. Και, βέβαια, είναι εξοργιστικό ότι γι’ αυτά τα δύο ζητήματα, καθώς και για άλλα, ουδέποτε είδαμε τέτοια ομοψυχία μεταξύ των αιρετών και των τοπικών φορέων.

Αποτέλεσμα; Αυτά τα δύο ζητήματα, καθώς και άλλα, πολλά, «καρκινοβατούν», «βουλοπλέουν». Γιατί ουδέποτε διεκδικήσαμε, ενωμένα και συντονισμένα, για να κερδίσουμε κάτι. Διεκδικούμε, συνήθως, να... μη μας πάρουν κάτι που ήδη έχουμε. Λειτουργούμε, δηλαδή, με συμπεριφορά «μικρού» και όχι «μεγάλου». Γι’ αυτό, διαχρονικά, έρχονται οι «καρπαζιές», η μία πίσω από την άλλη. Γιατί τις «καρπαζιές» τις τρώει πάντα ο «μικρός» ή αυτός που έχει συμπεριφορά «μικρού» (Χανιά) και όχι ο «μεγάλος» (Ηράκλειο).

Μονάδα Νεογνών

Χαρακτηριστικό παράδειγμα του ελλείμματος παροχής συγκεκριμένων υγειονομικών υπηρεσιών η Μονάδα Νεογνών. Μετά από χρόνια αγώνων, ορισμένων γιατρών και ορισμένων γονέων -και με τη στήριξη ορισμένων δημοσιογράφων- η Μονάδα λειτούργησε, πριν από λίγο καιρό, στο Νοσοκομείο Χανίων.

Μόνο που δεν λειτουργεί ως Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών, αλλά ως Ενδιάμεση Μονάδα, πράγμα που σημαίνει ότι τα σοβαρά περιστατικά πρέπει -και πάλι- να μεταφέρονται στο Ηράκλειο! Είτε στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο είτε στο Πανεπιστημιακό. Και τα δύο, άλλωστε, διαθέτουν Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών, σε αντίθεση με τα Χανιά και τις άλλες πόλεις της Κρήτης που παραμένουν «φτωχοί συγγενείς».

ΒΟΑΚ

Σε ό,τι αφορά τον βόρειο οδικό άξονα Κρήτης, ζούμε τον απόλυτο παραλογισμό. Η μεγάλη πλειοψηφία αιρετών και φορέων στον Νομό Χανίων ζητά, κατά καιρούς, την αναβάθμισή του και τη μετατροπή του σε σύγχρονο αυτοκινητόδρομο ταχείας κυκλοφορίας, λέγοντας, ωστόσο, όχι, στον μοναδικό τρόπο με τον οποίο μπορεί να υλοποιηθεί -όχι το... 2050, αλλά μέσα σε μία δεκαετία, δεκαπενταετία- ένα τόσο μεγάλο και «ακριβό» έργο (ο προϋπολογισμός του ξεπερνά τα δύο δισεκατομμύρια ευρώ): στη μέθοδο της παραχώρησης.

Πριν από ένα μήνα, σε συνέντευξή του στον γράφοντα, ο πρώην υπουργός και βουλευτής, Νίκος Χριστοδουλάκης, αναφερόμενος στο θέμα του ΒΟΑΚ ήταν ξεκάθαρος και αμετακίνητος στη θέση του, σε αντίθεση με ορισμένους άλλους. «Αν μπορούσε να γίνει» (ο ΒΟΑΚ) «από δημόσιες επενδύσεις εγώ θα ήμουν ο πρώτος που θα το υποστήριζα, διότι αυτό θα εγγυάτο μία ταχύτητα και μία αμεσότητα στην κατασκευή», είπε με ειλικρίνεια.

Και συνέχισε: «Ο προϋπολογισμός του έργου ξεπερνά τα 2 δισ. ευρώ. Και δεν έχει προβλεφθεί κανένα τέτοιο ποσό, ούτε καν να το πλησιάζει, στο νέο περιφερειακό πρόγραμμα της Κρήτης. Επίσης, ο ΒΟΑΚ δεν έχει ενταχθεί στο εθνικό σκέλος των αυτοκινητοδρόμων. Κατά συνέπεια, δεν υπάρχει καμία τέτοια ορατή χρηματοδότηση για τα επόμενα έξι χρόνια. Τώρα αν μου πείτε ότι μετά από εκατό χρόνια μπορεί να γίνει το έργο από εθνικούς πόρους, αυτό δεν με αφορά. Αφορά τα εγγόνια μου, ίσως και τα δισέγγονά μου, αλλά όχι εμένα».

Ούτε εμένα με αφορά αυτό, αλλά ούτε και κανέναν άλλον. «Αν θέλουμε να παραμένει έτσι και να γίνεται ένα χιλιόμετρο κάθε δύο - τρία χρόνια και μετά από πενήντα - εκατό χρόνια να έχει γίνει ο μισός είναι άλλη προσέγγιση. Είναι μία προσέγγιση, η οποία βασίζεται σε ψευδαισθήσεις, σε κουβέντες που δεν έχουν καμία βάση. Είναι μία προσέγγιση που συντηρεί το πρόβλημα», υπογράμμισε, απολύτως ορθά, ο κ. Χριστοδουλάκης.
Επαναφέρω την πρόταση αυτή, η οποία είναι η μόνη που μπορεί να διασφαλίσει πόρους και από το δημόσιο και από ιδιώτες για να κατασκευαστεί ο αυτοκινητόδρομος».

Θέλω να ελπίζω ότι, τελικά, θα επικρατήσει η λογική. Γιατί -πολιτική- λογική απαιτείται. Και ισχυρή πολιτική βούληση. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.