Μέγαρο Παπαδόπετρου
Eδώ και πολύ καιρό παρακολουθώ με κατάπληξη την «ιλαροτραγωδία» αναφορικά με το μέγαρο Παπαδόπετρου, την κατάληψη του κτηρίου από φοιτητές του Πολυτεχνείου Κρήτης και την προσπάθεια, εσχάτως, «αξιοποίησής» του από την πρυτανεία του ιδρύματος. Κι έχω την αίσθηση ότι οι -άμεσα και έμμεσα- εμπλεκόμενοι βλέπουν -εσκεμμένα- το δέντρο και χάνουν το δάσος. Ως συνήθως. Με μεγάλο χαμένο, τελικά, το Πολυτεχνείο Κρήτης.
Αρκετά απ’ όσα γράφονται και λέγονται, δε, το τελευταίο διάστημα, πριν αλλά και μετά το «σπάσιμο» της κατάληψης, που έγινε με πρωτοβουλία της πρυτανείας, αποτελούν το... κερασάκι στην τούρτα της ανευθυνολογίας και της μονομερούς θεώρησης και αντίληψης των πραγμάτων.
Εξηγούμαι: Το συγκεκριμένο κτήριο δεν παραχωρήθηκε από τον Σήφη Παπαδόπετρο για να το διαχειρίζονται φοιτητές, κατά πώς επιθυμούν. Παραχωρήθηκε για να αξιοποιηθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο από το Πολυτεχνείο προς όφελος του ιδρύματος και του συνόλου των φοιτητών.
Κατά συνέπεια, με το «σπάσιμο» της κατάληψης το μέγαρο δεν κλάπηκε από τον Σύλλογο Φοιτητών, ούτε κλάπηκε από την ίδια την πόλη (!!!), όπως ισχυρίζονται οι φοιτητές. Απλά, αποκαταστάθηκε η τάξη, με αρκετή καθυστέρηση. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Όσα, δε, λέγονται -με αφορμή το «σπάσιμο» της κατάληψης- περί «στοχοποίησης μορφών δράσης του φοιτητικού κινήματος» και «μιας μορφής κατάργηση του ασύλου ελεύθερης διακίνησης ιδεών», απλά, στερούνται σοβαρότητας, άρα και σχολιασμού.
Οφείλουμε, βέβαια, να παραδεχθούμε ότι αν σε κάτι ωφέλησε η κατάληψη του μεγάρου Παπαδόπετρου από φοιτητές ήταν ότι ανάγκασε την πρυτανεία του Πολυτεχνείου Κρήτης να προχωρήσει, μετά από πολυετή καθυστέρηση και αρκετές παλινωδίες, στον σχεδιασμό για την ουσιαστική αξιοποίηση του κτηρίου προς όφελος του ιδρύματος, με τη στέγαση τμημάτων και εργαστηρίων της Αρχιτεκτονικής Σχολής. Μόνο έτσι, άλλωστε, θα μπορούσε η πρυτανεία να «νομιμοποιήσει» το «σπάσιμο» της κατάληψης. Επικαλούμενη την ουσιαστική αξιοποίηση του κτηρίου, προκειμένου να στεγαστούν τμήματα και εργαστήρια μίας Σχολής.
Απομένει να δούμε την κατάληξη αυτής της πρωτοβουλίας, για την οποία είναι απολύτως θεμιτό να υπάρχουν και να εκφράζονται αντιρρήσεις. Προσωπική μου άποψη είναι ότι αν ο σχεδιασμός της πρυτανείας, όπως τον περιέγραψε ο κ. Γρυσπολάκης με δηλώσεις του στα χθεσινά «Χ.Ν.», γίνει όντως πράξη, τότε μετά από είκοσι ολόκληρα χρόνια το μέγαρο θα έχει αξιοποιηθεί με τον καλύτερο, ίσως, δυνατό τρόπο, γεγονός που -πιστεύω ότι- θα ικανοποιεί τόσο την πανεπιστημιακή κοινότητα, όσο και την τοπική κοινωνία. Τον... σιωπηλό -συνήθως- χανιώτικο λαό, δηλαδή, τον οποίο απολύτως αυθαίρετα επικαλούνται, κατά καιρούς, διάφοροι σύλλογοι και φορείς για να κάνουν... μικροπολιτική.
Αυτή -δηλαδή η αξιοποίηση των περιουσιακών στοιχείων, γενικότερα, του Πολυτεχνείου Κρήτης- είναι η μία διάσταση του θέματος. Η άλλη, εξίσου σοβαρή, αφορά τη σχέση του κ. Γρυσπολάκη με μερίδα φοιτητών και ό,τι αυτή συνεπάγεται για τη λειτουργία του ιδρύματος.
Οφείλω να υπενθυμίσω, για όσους, ενδεχομένως, έχουν ασθενή μνήμη ότι πριν από δεκατρία χρόνια, περίπου, ο σημερινός πρύτανης ήταν στην ίδια γραμμή του «αγώνα» με τους φοιτητές. Τότε, ο «εχθρός» ήταν τα Προγράμματα Σπουδών Επιλογής (ΠΣΕ). Τότε, ήταν απολύτως θεμιτό να προπηλακίζονται και να λοιδoρούνται ο πρύτανης, Δημήτρης Σωτηρόπουλος και οι αντιπρυτάνεις, Χρήστος Σκιαδάς και Μανώλης Χριστοδούλου. Τότε, η «εμπροσθοφυλακή» του κ. Γρυσπολάκη και άλλων καθηγητών, στον... ανένδοτο κατά των ΠΣΕ και της πρυτανείας ήταν οι φοιτητές. Τότε, όλα, σχεδόν, επιτρέπονταν!
Τώρα, όμως, που ο κ. Γρυσπολάκης εξελέγη πρύτανης (ο τρόπος εκλογής του είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα, για το οποίο εκκρεμεί δικαστική απόφαση) οι φοιτητές που φωνάζουν, διαμαρτύρονται, ζητούν, απαιτούν (έχοντας άλλοτε δίκιο και άλλοτε άδικο) δεν είναι χρήσιμοι. Είναι ενοχλητικοί! Και κατά συνέπεια, η συμπεριφορά θα πρέπει να είναι ανάλογη. Λάθος, κύριε καθηγητά. Λάθος. Και μάλιστα, ιδιαίτερα σοβαρό όταν γίνεται από έναν άνθρωπο της Παιδείας και του Πολιτισμού.
Ζητούμενο λοιπόν -για να καταλήξω- η αυτοκριτική, η σύνεση και η λογική. Η κοινή λογική. Για όλες τις πλευρές. Για την πρυτανεία, για το σύνολο της πανεπιστημιακής κοινότητας, για τους φοιτητές -όσο και αν αυτό είναι δύσκολο, αφού πρόκειται για νέα παιδιά που το αίμα τους «βράζει», με έντονες ανησυχίες, προβληματισμούς, αγωνία για το αύριο- και όσους, κόμματα και φορείς, στηρίζουν τη μία ή την άλλη πλευρά, για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Είναι πασιφανές, άλλωστε, ότι αυτή η κατάσταση, αυτή η πολεμική, αυτή η σύγκρουση, δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεχιστεί άλλο. Για το καλό, την προκοπή, του Πολυτεχνείου Κρήτης στο σύνολό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου