ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ - 3/12/2009

Οι εκλογές
στη Ν.Δ.

Δεν πίστευα ότι ο κ. Αντώνης Σαμαράς θα κατάφερνε να εκλεγεί πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Να το θέσω αλλιώς: εκτιμούσα -λανθασμένα, όπως αποδείχθηκε- μέχρι και την ημέρα των εκλογών και παρά τις δημοσκοπήσεις, κρυφές και φανερές, ότι η κα Ντόρα Μπακογιάννη θα κέρδιζε. Εύκολα ή δύσκολα.

Για τους λόγους που οδήγησαν στην εντυπωσιακή επικράτηση του κ. Σαμαρά από τον πρώτο γύρο, όπως και για τους λόγους που οδήγησαν στην ήττα της κ. Μπακογιάννη, πολλά γράφτηκαν και ακόμα περισσότερα ειπώθηκαν, από την περασμένη Κυριακή μέχρι και χθες.

Επ’ αυτών, και όχι μόνο, μερικές επισημάνσεις. Θεωρώ -εκ των υστέρων βέβαια- ότι ο κ. Σαμαράς επικράτησε κατά κράτος στον τομέα της τακτικής. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν αυτό έγινε εξ αρχής βάσει συγκροτημένου σχεδίου ή αν του βγήκε στην πορεία. Είμαι βέβαιος όμως, πλέον, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, ότι ο κ. Σαμαράς είπε τα σωστά πράγματα, τη σωστή χρονική στιγμή και στο σωστό ακροατήριο. Από την άλλη, η κα Μπακογιάννη είπε μεν τα σωστά πράγματα, αλλά σε λάθος χρονική στιγμή και σε λάθος ακροατήριο.

Το βράδυ της Κυριακής 4 Οκτωβρίου 2009 η Ν.Δ. κατέγραψε το χαμηλότερο ποσοστό σε εθνικές εκλογές τα τελευταία χρόνια. Επρόκειτο για συντριβή. Συντριβή που επήλθε, για μία σειρά από συγκεκριμένες αιτίες. Αιτίες, που οδήγησαν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, οι οποίοι το 2007 είχαν επιλέξει τη Ν.Δ., είτε στην αποχή (κυρίως), είτε στην αγκαλιά του... ΠΑΣΟΚ και του ΛΑΟΣ (σε μικρότερο βαθμό).

Πολλοί Νεοδημοκράτες, δηλαδή, πληγωμένοι, απογοητευμένοι, οργισμένοι από τα σκάνδαλα, από την καμαρίλα (που κατήγγειλαν τόσο ο κ. Σαμαράς, όσο και η κα Μπακογιάννη), από την αλαζονεία στελεχών, ακόμη και από την προκήρυξη πρόωρων εκλογών, αποφάσισαν να καθίσουν στα σπίτια τους και να μην πάνε να ψηφίσουν. Δεν τους πήγαινε, δεν μπορούσαν, επ’ ουδενί, να ρίξουν στην κάλπη φάκελο με ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ. Δεξιοί ήταν -και θα παραμείνουν- οι άνθρωποι. Αναντάμ παπαντάμ.

Η παραίτηση, το ίδιο βράδυ, του κ. Κώστα Καραμανλή και η προκήρυξη εκλογών για την ανάδειξη νέου προέδρου ενεργοποίησε, μεν, τα αντανακλαστικά τους, όπως και των υπολοίπων Νεοδημοκρατών, όμως μέχρι εκεί. Άλλωστε, σύμφωνα με όσα είχαν ανακοινωθεί, αρχικά τουλάχιστον, μία μικρή μερίδα ανθρώπων -βουλευτές, στελέχη, κομματάρχες, κ.λπ.- θα εξέλεγε «αρχηγό» σε συνέδριο. Κι επειδή τα «κουκιά» ήταν μετρημένα, όλοι γνώριζαν ότι στο συνέδριο η κα Μπακογιάννη θα εκλεγόταν «μαρς».

Το κομβικό σημείο στην όλη διαδικασία, που άλλαξε τον ρου της ιστορίας, ήταν η πρόταση του κ. Δημήτρη Αβραμόπουλου για άνοιγμα στην κοινωνία, στη βάση της Ν.Δ., προκειμένου η εκλογή προέδρου να γίνει από τα μέλη του κόμματος. Μία πρόταση που έγινε, όχι γιατί τον κ. Αβραμόπουλο, αλλά και τον κ. Σαμαρά, που ασπάστηκε την πρόταση στη συνέχεια, τους... έπιασε ο πόνος για τη βάση του κόμματος, αλλά γιατί γνώριζαν ότι μόνο με αυτόν τον τρόπο θα είχαν ελπίδες εκλογής. Ήταν μία πρόταση την οποία αναγκάστηκε -θαρρώ- να αποδεχθεί, με βαριά καρδιά, η κα Μπακογιάννη, βλέποντας τη δυναμική που είχε αναπτυχθεί υπέρ της εφαρμογής της. Εκτός και αν πίστευε -λανθασμένα, κρίνοντας και πάλι εκ του αποτελέσματος- ότι την ευνοούσε μία «μάχη» σε ανοιχτό «γήπεδο».

Και φτάνουμε στην κρίσιμη ημέρα. Ποιοι ψήφισαν τελικά; Ποια ήταν -στην πλειοψηφία της- η κομματική βάση που εξέλεξε αρχηγό; Κρίνοντας ξανά εκ του αποτελέσματος, εκτιμώ ότι ήταν οι «καθαρόαιμοι» Νεοδημοκράτες, κοινώς οι δεξιοί, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια είχαν βρεθεί στριμωγμένοι στη γωνία, καθότι ο κ. Καραμανλής είχε τοποθετήσει τον εαυτό του, και το κόμμα που ηγούνταν, στο κέντρο.

Οι άνθρωποι αυτοί, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, δεν ήθελαν να ακούσουν για κέντρο και ανοίγματα, για μεσαίο χώρο και για όλους εκείνους που πότε ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ και πότε Ν.Δ., καθορίζοντας το εκλογικό αποτέλεσμα. Ήθελαν, αντιθέτως, να επισημανθεί ο δικός τους ρόλος στη Ν.Δ., δεδομένου ότι αποτελούν «σαρξ εκ της σαρκός της», ήθελαν να αποκτήσουν «φωνή», όντας στριμωγμένοι στη γωνία, ήθελαν να τιμωρήσουν όσους και όσες τους πλήγωσαν κατά τα πεντέμισι χρόνια της «γαλάζιας» διακυβέρνησης, ήθελαν να στείλουν μήνυμα ενάντια στην οικογενειοκρατία και τους μηχανισμούς. Παρά το γεγονός, βέβαια, ότι οι ίδιοι «υμνούσαν» μέχρι πρόσφατα τον κ. Καραμανλή, ο οποίος ήταν το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα της οικογενειοκρατίας στη χώρα μας.

Και ήθελαν, ακόμη, η σχέση αυτή με τον νέο πρόεδρο να είναι αδιαμεσολάβητη. Χωρίς μεσολαβητές, που θα «εισέπρατταν», φυσικά, στη συνέχεια, πόντους για τον... αγώνα τους υπέρ του ενός υποψήφιου ή του άλλου. Γι’ αυτό και δεν μέτρησε στο τελικό αποτέλεσμα της κάλπης -τουλάχιστον όχι όσο θα περίμενε κανείς- το γεγονός ότι μπροστά στην κα Μπακογιάννη, σε κάθε συγκέντρωση, σε κάθε ομιλία, στοιχίζονταν τα περισσότερα στελέχη του κόμματος, ενώ μπροστά από τον κ. Σαμαρά αντίκρυζε κανείς άγνωστα, ως επί το πλείστον, πρόσωπα.

Αλλωστε, οι περισσότεροι πρωτοκλασάτοι ήταν «χρεωμένοι». Τους είχε «χρεώσει», η βάση του κόμματος, την κυβερνητική αποτυχία, τα σκάνδαλα, την αλαζονεία. Ταυτόχρονα, -φαίνεται ότι- είχε «χρεώσει» στην κα Μπακογιάννη, αφ’ ενός το γεγονός ότι παρείχε απόλυτη στήριξη στο «σύστημα Καραμανλή» και αφ’ ετέρου ό,τι θετικό ή αρνητικό «κουβαλά» το πατρικό της επώνυμο. Δικαίως ή αδίκως. Τα υπόλοιπα ανήκουν, πλέον, στην ιστορία.

Υ.Γ.: Αν το 50% και κάτι που συγκέντρωσε ο κ. Σαμαράς με εξέπληξε, δεν χρειάζεται, φαντάζομαι, να επισημάνω πώς ένιωσα -και εκτιμώ ότι δεν είμαι ο μόνος- στο άκουσμα ότι ο κ. Παναγιώτης Ψωμιάδης συγκέντρωσε το 10% των ψήφων! Για ευνόητους λόγους, που νομίζω ότι δεν χρειάζεται καν να αναφέρω...