ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ - 1/2/2011

Λόγια, 
λόγια, 
λόγια...


Hμουνα νιος και... γέρασα κι ακόμα τα ακούω... Νιος -δημοσιογραφικά και βιολογικά- πρωτάκουσα για την... περιβόητη επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου στον Νομό Χανίων ειδικότερα και στην Κρήτη γενικότερα. «Ωραία ιδέα», θυμάμαι ότι σκέφθηκα! Ο αφελής. Τότε... 


Tο ίδιο περίπου διάστημα, αν όχι λίγο αργότερα, άκουσα δημόσια και για την ανάγκη (δια)σύνδεσης του πρωτογενούς με τον τριτογενή τομέα. Δηλαδή, με λίγα λόγια, για την ανάγκη να γνωρίσουν οι τουρίστες, ερχόμενοι στην Κρήτη, στον Νομό Χανίων, τα τοπικά αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα, εξαιρετικής ή απλά καλής ποιότητας τα περισσότερα, για να αποτελέσουν εν συνεχεία τους καλύτερους «πρεσβευτές» μας στις πατρίδες τους. Αλλά και ταυτόχρονα να ενισχυθεί σημαντικά η κατανάλωση κατά τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου, γεγονός που θα οδηγήσει στην ενίσχυση του εισοδήματος αγροτών και κτηνοτρόφων.


Oι προτάσεις αυτές και άλλες, πολλές, επαναδιατυπώθηκαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στην αναπτυξιακή διημερίδα που συνδιοργάνωσαν το περασμένο Σαββατοκύριακο, στο Μεσογειακό Αγρονομικό Ινστιτούτο Χανίων, το Ίδρυμα Μεσογειακών Μελετών, το Ινστιτούτο Στρατηγικών και Αναπτυξιακών Μελετών (ΙΣΤΑΜΕ) «Ανδρέας Παπανδρέου» και η Περιφέρεια Κρήτης.


Στέκομαι στις δύο συγκεκριμένες προτάσεις. Τις ακούσαμε πάλι, από επίσημα χείλη. Και, πιθανότητα, θα τις ακούσουμε και στο μέλλον. Ακούσαμε για το ότι η επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου και η αναδιοργάνωση του πρωτογενούς τομέα θα συμβάλλουν στη μείωση της ανεργίας, που «καλπάζει» στην Κρήτη, καθώς, με βάση επίσημα στοιχεία, την περασμένη χρονιά ανήλθε στο 12% σημειώνοντας αύξηση 126% μέσα σε μία τριετία! Ακούσαμε για το «καλάθι της Κρήτης». Ακούσαμε για τη διασύνδεση πρωτογενούς και τριτογενούς τομέα, δράση που θα πρέπει να επιτευχθεί με τη συνεργασία τοπικών φορέων.


Ενα μόνο δεν ακούσαμε. Το πώς! Πώς θα γίνουν αυτά. Απλά. Συγκεκριμένα. Πώς θα γίνουν; Πώς θα υλοποιηθούν σε αυτό το υφιστάμενο, πολύ συγκεκριμένο και πολύ δυσμενές - δύσκαμπτο πλαίσιο;


Πώς, για παράδειγμα, θα υπάρξει αναγέννηση του πρωτογενούς τομέα όταν αρκετοί από τους ανθρώπους που μιλούν με θέρμη γι’ αυτόν τον στόχο, επιχειρώντας ουσιαστικά ή φαινομενικά, να λειτουργήσουν ως «αιχμή του δόρατος», ευθύνονται, άλλοι λιγότεροι και άλλοι περισσότερο, για την κατάρρευση του συνεταιριστικού κινήματος στον Νομό Χανίων; Οποία αξιοπιστία;


Πώς θα υπάρξει τυποποίηση, προώθηση και προβολή των αγροτοκτηνοτροφικών προϊόντων στις αγορές της Ελλάδας και του εξωτερικού όταν οι περισσότερες Οργανώσεις των αγροτών είτε είναι ανύπαρκτες είτε αδυνατούν να ανταποκριθούν στις προκλήσεις των καιρών; Οι ιδιώτες θα παίξουν τον ρόλο των Συνεταιρισμών και των Ομάδων Παραγωγών; Αν ναι, σε αυτή την περίπτωση τι, στ’ αλήθεια, θα καρπωθούν οι παραγωγοί και οι κτηνοτρόφοι; Μήπως τα... ψίχουλα;


Πώς θα υπάρξει, στην πράξη, διασύνδεση του πρωτογενούς με τον τριτογενή τομέα, όταν κανείς δεν μπορεί να αναγκάσει τους ξενοδόχους να προσφέρουν τοπικά προϊόντα στις επιχειρήσεις τους; Και γιατί να τα προσφέρουν, άλλωστε, για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, όταν είναι, σε αρκετές περιπτώσεις, πολύ ακριβότερα από τα εισαγόμενα, με τα οποία «μια χαρά» ή περίπου «μια χαρά» κάνουν τη δουλειά τους;


Πολλά τα πώς και τα γιατί. Αναπάντητα τα περισσότερα. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το «παραμύθι» της επιμήκυνσης της τουριστικής περιόδου. Όταν ξεκίνησε η... αφήγηση η πραγματική τουριστική περίοδος στον Νομό Χανίων διαρκούσε πέντε - έξι μήνες. Τώρα, η τουριστική περίοδος τείνει, για αρκετές επιχειρήσεις, να συρρικνωθεί σ’ ένα τετράμηνο. Ιούνιος - Σεπτέμβριος. Κι εμείς μιλάμε ακόμη για επιμήκυνση!


Αναρωτιέμαι: Γιατί, στ’ αλήθεια, να έρθει ο επισκέπτης από το εξωτερικό στην Ελλάδα τον Μάρτιο, τον Απρίλιο ή τον Νοέμβριο; Για τις... υπέροχες -στα χαρτιά ως επί το πλείστον- υποδομές μας; Για τις προβληματικές συγκοινωνίες μας; Για τα Μουσεία μας και για τις... αποκαλυπτικές εργασίες ανάδειξης των αρχαιολογικών πόλεων στην ενδοχώρα; (Φωτεινή εξαίρεση των τελευταίων ετών στον Νομό Χανίων η περίπτωση της Αρχαίας Απτέρας). Για το ενετικό μας λιμάνι, μοναδικό «κόσμημα» της πόλης μας, που παραμένει υποβαθμισμένο, αισθητικά και ουσιαστικά; 


Πότε πραγματικά προβάλλαμε, συγκροτημένα και με στόχο - πλαίσιο, τις δυνατότητες του αγροτουρισμού, με δεδομένο ότι υπήρχε και εξακολουθεί να υπάρχει «πεδίο δόξης λαμπρό» εξαιτίας των πρωτοβουλιών ορισμένων «ρομαντικών», πρωτοπόρων ιδιωτών; Και τι, στ’ αλήθεια, κάναμε και εξακολουθούμε, εν πολλοίς, να κάνουμε όσον αφορά την προστασία του περιβάλλοντος, του «εξ αδιαιρέτου πλούτου μας»; 


Πότε στοχεύσαμε μεθοδικά στην ανάπτυξη του αθλητικού τουρισμού, αξιοποιώντας το συγκριτικό πλεονέκτημα του κλίματος και των δυνατοτήτων που μας δίνει το θαλάσσιο περιβάλλον, αλλά και ο ορεινός όγκος; Και τι κάναμε με τις υποδομές; 


Το Εθνικό Στάδιο Χανίων μας μεταφέρει στην εποχή της... Έλενας Βενιζέλου (το 1936 εγκαινιάστηκε), το νέο κολυμβητήριο θα χρειαστεί ενδεχομένως νέες εργασίες... ανακαίνισης για να λειτουργήσει... κάποια στιγμή, το ποδηλατοδρόμιο τείνει να καταστεί «γεφύρι της Άρτας». Θυμίζω ότι το κολυμβητήριο και το ποδηλατοδρόμιο θα έπρεπε να λειτουργούν ήδη πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, το 2004!


Πολλά, λοιπόν, τα πώς. Και τα γιατί. Και τα πότε. Και οι απαντήσεις; Γενικόλογες και, πλέον, μη πειστικές. Όσο για την πραγματικότητα; Μιζέρια. Κακομοιριά. Οπισθοδρόμηση. Κι εμείς «παραμυθιαζόμαστε» με το γεγονός (;) ότι τα Χανιά είναι μία από τις ομορφότερες πόλεις της Ελλάδας. Κάνοντας λίγα, ελάχιστα ή σχεδόν τίποτα για να αλλάξουμε την υφιστάμενη κατάσταση. Που συνεχώς χειροτερεύει. Διαπιστώσεις - προβληματισμοί όλα τούτα. Με τη βεβαιότητα ότι ο γυαλός δεν είναι -πάντα- στραβός, αλλά εμείς συνήθως επιλέγουμε στραβά να αρμενίσουμε. Ή ν’ αρμενίσουμε κατά πού φυσάει ο άνεμος...


Υ.Γ.: Τη σύσταση εταιρείας, με πρωτοβουλία της Περιφέρειας Κρήτης, για την προώθηση των ποιοτικών κρητικών προϊόντων στις αγορές της Ελλάδας και του εξωτερικού, ανακοίνωσε προχθές, μιλώντας σε δημοσιογράφους, ο περιφερειάρχης Κρήτης Σταύρος Αρναουτάκης. Ελπιδοφόρο ακούγεται. Μένει, ωστόσο, να το δούμε στην πράξη. Αναμένουμε, λοιπόν...