ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ - 15/9/2009

Τμήματα
Επειγόντων
Περιστατικών

Μία σημαντική καταγγελία για τα... ενδότερα των Τμημάτων Επειγόντων Περιστατικών (ΤΕΠ) των Νοσοκομείων και στην Κρήτη έκανε το περασμένο Σάββατο από τα Χανιά ο κ. Δημήτρης Βουρβαχάκης, πρόεδρος του Σωματείου Γιατρών ΕΚΑΒ Ελλάδας και πρόεδρος της επιστημονικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας «Προνοσοκομειακή φροντίδα».

Συγκεκριμένα, όπως επισημάνθηκε χθες, σε σχετικό ρεπορτάζ των «Χ.Ν.», ο κ. Βουρβαχάκης, μιλώντας σε διημερίδα για την προνοσοκομειακή και νοσοκομειακή φροντίδα, είπε, στη διάρκεια της ομιλίας του εντός του αμφιθεάτρου του Νοσοκομείου Χανίων, ότι δεν είναι δυνατόν να παραδίδονται ασθενείς από γιατρούς του ΕΚΑΒ σε ειδικευόμενους γιατρούς των Νοσοκομείων, οι οποίοι εργάζονται στα ΤΕΠ.

Μάλιστα, σε μια αποστροφή του λόγου του, ο κ. Βουρβαχάκης τόνισε ότι υπάρχουν περιπτώσεις που ο γιατρός του ΕΚΑΒ -έκανε λόγο για επιμελητή Α’- τους μιλά κι εκείνοι αντιδρούν «σαν να κατέβηκαν έξι εξωγήινοι με διαστημόπλοιο». Ουσιαστικά, δηλαδή, ο κ. Βουρβαχάκης καταγγέλλει ότι, σε πολλές περιπτώσεις, οι ειδικευόμενοι αδυνατούν να αντιμετωπίσουν επαρκώς τα σοβαρά περιστατικά.

Πρόσθεσε, δε, ότι η παραλαβή των ασθενών - τραυματιών πρέπει να γίνεται από γιατρούς με εμπειρία, ωστόσο, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε, «όταν το ζητάμε αυτό μας χαρακτηρίζουν από υπερβολικούς ως γραφικούς»! Ουσιαστικά, δηλαδή, ο κ. Βουρβαχάκης θέτει και θέμα εφημεριών, διότι είναι προφανές ότι τις πρωινές ώρες όλοι -ή σχεδόν όλοι- οι γιατροί βρίσκονται στις θέσεις τους.

Επειδή οι καταγγελίες του κ. Βουρβαχάκη είναι πολύ σοβαρές, οφείλουν οι θεσμικοί φορείς (διοικήσεις Νοσοκομείων, Ενώσεις Γιατρών ΕΣΥ, Σύλλογοι Εργαζομένων, κ.λπ.) να τοποθετηθούν επ’ αυτών, με ειλικρίνεια και χωρίς διάθεση υπερβάλλουσας συναδελφικής αλληλεγγύης. Ξεκάθαρα πράγματα. Υπάρχει πρόβλημα; Και αν ναι, πώς μπορεί και πρέπει ν’ αντιμετωπιστεί; Τι ακριβώς γίνεται με τις εφημερίες, για τις οποίες ο διάλογος ανοίγει μόνο όταν οι γιατροί παραμένουν απλήρωτοι; Υπάρχουν κάποιοι, λίγοι, που εφημερεύουν από... το σπίτι τους; Ερωτήματα προς απάντηση όλα τούτα. Χωρίς καμία διάθεση απαξίωσης του ύψιστου λειτουργήματος που επιτελεί -ή πρέπει να επιτελεί, γιατί υπάρχουν και οι... εξαιρέσεις- ο ιατρικός κλάδος.

Απαντήσεις που οφείλει, βέβαια, να δώσει και ο ίδιος ο καταγγέλλων, ο οποίος όταν ρωτήθηκε από τον γράφοντα για το συγκεκριμένο ζήτημα, μετά το πέρας της ομιλίας του, αρνήθηκε να πει περισσότερα, φοβούμενος, προφανώς, μην υπάρξουν αντιδράσεις, και περιορίστηκε να αναφέρει ότι «υπάρχει ένα θέμα καλύτερης στελέχωσης των ΤΕΠ».

Εθελοντική
αιμοδοσία

Ιδιαίτερα συγκινητική η εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε το απόγευμα του Σαββάτου στις Μουρνιές, μετά το πέρας της λαμπαδηδρομίας, η οποία είχε στόχο την ευαισθητοποίηση των πολιτών στο μείζον θέμα της εθελοντικής αιμοδοσίας.

Η συμμετοχή του κόσμου ήταν, δυστυχώς, μικρή, όσοι όμως έδωσαν το παρών, είχαν την ευκαιρία να «δουν» μέσα στην ψυχή ανθρώπων, οι οποίοι αποφάσισαν, σε κάποια τραγική στιγμή της ζωής τους, να βάλουν ως σκοπό της ύπαρξής τους τη διάδοση της εθελοντικής αιμοδοσίας.

Ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Εθελοντών Αιμοδοτών Χρήστος Πρωτόπαπας και η πρόεδρος του Συλλόγου Εθελοντών Αιμοδοτών Νομού Χανίων Δέσποινα Ροδουσάκη είναι δύο άνθρωποι που ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία, οι οποίοι συγκίνησαν και συγκινήθηκαν στην εκδήλωση, ενθυμούμενοι -αναπόφευκτα- τις «απώλειές τους».

«Και σε αυτήν την προεκλογική περίοδο δεν θα ακούσετε κύριε δήμαρχε», είπε κάποια στιγμή στην ομιλία του ο κ. Πρωτόπαπας, απευθυνόμενος στον δήμαρχο Ελευθερίου Βενιζέλου Μανώλη Κεμεσίδη, «τίποτα για τον τομέα της Υγείας. Ούτε βέβαια για την αιμοδοσία. Γιατί όταν οι πολίτες ψάχνουν για αίμα δεν τηλεφωνούν στους υπουργούς και τους βουλευτές, αλλά σ’ εμάς και σ’ εσάς», πρόσθεσε, κι εκείνη τη στιγμή, θαρρώ, πως τα είπε όλα. Τόσο απλά, τόσο αληθινά...

Παράλληλα, κάλεσε όλους τους παριστάμενους να μην περιμένουν από την Ελληνική Πολιτεία να δώσει λύση στο πρόβλημα, αλλά ν’ αναλάβουν οι ίδιοι πρωτοβουλία προς αυτήν την κατεύθυνση. Κατά το «όποιος δεν έχει νύχια να ξυστεί...». Κι έχει δίκιο. Απόλυτο. Μόνο που το συνειδητοποιούμε όταν, άξαφνα, ψάχνουμε για αίμα. Μέχρι τότε λέμε, ως συνήθως, «ωχ, αδελφέ, δεν είναι δικό μου πρόβλημα». Μόνο που όλα τα προβλήματα είναι και δικά μας. Και, αναπόφευκτα, κάποια στιγμή, μας χτυπάνε την πόρτα...