ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ - 19/1/2010

Ο εμπρησμός
της Συναγωγής
κι εμείς...

Οι Χανιώτες έχουμε μια... λόξα με τον τόπο μας. Με την καλή, αλλά και με την κακή έννοια. Eνα έντονο τοπικιστικό στοιχείο. Συνηθίζουμε να μιλάμε για τα Χανιά με υπερηφάνεια. Για την ιστορικότητα. Για το αίμα που χύθηκε στους αγώνες για ελευθερία σε κάθε, σχεδόν, σπιθαμή γης. Για τους μεγάλους άντρες που ξεκίνησαν από το Θέρισο, τα Σφακιά, τον Αποκόρωνα, το Σέλινο, την Κίσαμο, την Κυδωνία και έγραψαν ιστορία.

Συνηθίζουμε, παράλληλα, να μιλάμε και για άλλα πολλά. Για το παλιό λιμάνι, το «διαμάντι» των Χανίων. Για τα σημαντικά μνημεία εντός και εκτός της πόλης. Για το υπέροχο φυσικό περιβάλλον. Για το μοναδικό φαράγγι της Σαμαριάς. Για τις καταπληκτικές παραλίες. Λέμε, περηφανευόμαστε και φουσκώνουμε σαν τα παγώνια. Προβάλλουμε τον τόπο μας, διαφημίζοντας είτε το... παρελθόν του είτε το φυσικό του περιβάλλον. Γιατί το παρόν του μας «πληγώνει», δυστυχώς, στις περισσότερες των περιπτώσεων.

Μας «πληγώνει» που βλέπουμε τα περισσότερα μνημεία να παραμένουν σε τραγική κατάσταση. Μας «πληγώνει» που το θαλάσσιο περιβάλλον σε αρκετές περιοχές του Νομού Χανίων ρυπαίνεται ακόμη και σήμερα, εξαιτίας της έλλειψης βιολογικών καθαρισμών, αλλά και της ασυδοσίας «επιχειρηματιών». Μας «πληγώνει» η απουσία χωροταξικού και πολεοδομικού σχεδιασμού. Μας «πληγώνει» η άναρχη και κακόγουστη δόμηση. Μας «πληγώνουν» τα «καπετανάτα». Μας «πληγώνει» το γεγονός ότι σε πολλά θέματα, περισσότερο ή λιγότερο σοβαρά, κυριαρχεί η «βασανογεννήτρα» παραπολιτική, αντί για την πολιτική. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται...

Η λίστα των ελλείψεων, των παραλείψεων και των λογής - λογής «εγκλημάτων» είναι μεγάλη. Και αν για τα περισσότερα από αυτά που μας «πληγώνουν» το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι, ενδεχομένως, καλύτερη επιλογή προσώπων στις εθνικές εκλογές ή/και στις εκλογές της Αυτοδιοίκησης -αν φυσικά έχουμε αυτή τη δυνατότητα, διότι σε ορισμένες περιπτώσεις καλείσαι να επιλέξεις τον... λιγότερο κακό- υπάρχουν και κάποια άλλα πράγματα, για τα οποία όχι μόνο μπορούμε, αλλά και οφείλουμε κάτι να κάνουμε. Επί της ουσίας.

Χαρακτηριστική περίπτωση ο εμπρησμός -και μάλιστα δύο φορές- της εβραϊκής Συναγωγής στο παλιό λιμάνι των Χανίων, μέσα σε διάστημα δέκα ημερών περίπου! Ποιες ήταν οι αντιδράσεις; Δηλώσεις, ανακοινώσεις και ψηφίσματα διαμαρτυρίας, από ορισμένους αιρετούς, από ορισμένα κόμματα και από ορισμένους φορείς. Επί της ουσίας τι έγινε; Τίποτα. Και όμως θα μπορούσε να γίνει. Αν όλοι εμείς, οι «σκεπτόμενοι» και ενεργοί -θεωρητικά- πολίτες, αποφασίζαμε να «χάσουμε» ένα απόγευμα τη «βολή» του καναπέ μας και κατεβαίναμε στους δρόμους μαζικά, για να καταδικάσουμε με τον πλέον κατηγορηματικό και ξεκάθαρο τρόπο αυτές τις κατάπτυστες ενέργειες που προσβάλλουν την πόλη μας και όλους εμάς -Ελληνες και αλλοδαπούς- χριστιανούς (ορθόδοξους, καθολικούς, προτεστάντες), μουσουλμάνους, εβραίους, βουδιστές, άθρησκους, που ζούμε σε αυτήν. Να στείλουμε μήνυμα μηδενικής ανοχής.

Δεν μας τιμούν οι εμπρηστικές επιθέσεις σε θρησκευτικούς χώρους λατρείας. Είτε είναι χριστιανικοί είτε μουσουλμανικοί είτε εβραϊκοί είτε του... Βούδα! Δεν μας τιμούν. Κανέναν από εμάς. Τολμώ, δε, να πω ότι μας δυσφημούν, ως κοινωνία, συνολικά, αλλά και ως πολίτες, τον καθένα ατομικά, ειδικά από τη στιγμή που ανεχόμαστε, διά της δημόσιας σιωπής μας και της αδιαφορίας μας, τέτοιες απαράδεκτες ενέργειες.

«Μέχρι στιγμής στα Ιωάννινα, τον Βόλο, τη Λάρισα, την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, τους τελευταίους έξι μήνες, έχουν γίνει φοβερά επεισόδια. Όμως, για παράδειγμα, στα Ιωάννινα ο κόσμος, οι χριστιανοί, βαρέθηκαν αυτές τις επιθέσεις και την τελευταία φορά που έγινε επίθεση βγήκαν έξω -περίπου 1.800 άτομα- και φώναξαν: “έως εδώ! Δεν το δεχόμαστε αυτό. Το εβραϊκό νεκροταφείο είναι και δικό μας, δηλαδή, είναι μέρος της ιστορίας των Ιωαννίνων”. Εδώ δεν έγινε κάτι τέτοιο. Αυτό δεν με πλήγωσε, αλλά με πείραξε», σημείωσε, μετά τον δεύτερο εμπρησμό, ο διευθυντής της Συναγωγής των Χανίων, Νίκος Χαννάν Σταυρουλάκης.

Και έχει δίκιο να αισθάνεται έτσι. Απόλυτο. Γιατί με τη σιωπή μας επιτρέψαμε και επιτρέπουμε σε μικρές ομάδες ατόμων να προσβάλλουν τούτη την πόλη. Και αυτό πρέπει να σταματήσει. Πρέπει, επιτέλους, να υψώσουμε τη φωνή μας. Ειρηνικά και δυναμικά. Δεν πάει άλλο. Δεν είναι δυνατόν ακραία στοιχεία, είτε από τη μια πλευρά, είτε από την άλλη, να συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο -ή με άλλους... παρεμφερείς- στα Χανιά κι εμείς να παρακολουθούμε ως σαν να βρισκόμαστε στον κινηματογράφο.

Εχουμε χρέος σε αυτόν τον τόπο, την ιστορικότητα του οποίου θυμόμαστε όποτε μας βολεύει, στους παππούδες, στους πατεράδες, αλλά και στα παιδιά μας, να αντιδράσουμε. Διαφορετικά, αν, δηλαδή, παραμείνουμε οπαδοί του «ωχαδελφισμού» θα υποστούμε, κάποια στιγμή, τις συνέπειες της αδιαφορίας μας. Και οι συνέπειες, για να μιλήσω με όρους «ωχαδελφισμού», δεν θα περιοριστούν μόνο στον εμπρησμό της Συναγωγής. «Σκεφτείτε αν είχε επεκταθεί αυτή η φωτιά στην παλιά πόλη, θα είχαν καεί τα μισά Χανιά», παρατήρησε ο κ. Σταυρουλάκης. Πρέπει να καούν τα μισά Χανιά, να χαθούν ανθρώπινες ζωές, να γίνει κάτι συνταρακτικό, για να φωνάξουμε «φτάνει πια»; Αν ναι, λυπάμαι βαθύτατα. Διότι τότε -και αφού ο τόπος μας θα έχει ήδη διασυρθεί από την ανεξέλεγκτη δράση αυτών των ομάδων- θα είναι πολύ αργά. Και για φωνές και για «κροκοδείλια δάκρυα»...