ΑΠΟΨΗ

20.000 ευρώ

για τη μεταφορά

ενός μαθητή!

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Επί σειρά ετών υπήρχαν μεταφορικοί φορείς, αλλά και ιδιώτες - επαγγελματίες, σε συγκεκριμένες περιοχές της Ελλάδας, οι οποίοι έκαναν... πάρτι με τη μεταφορά των μαθητών στα σχολεία.

Και αυτό γιατί, ήταν πολλά τα λεφτά που προσφέρονταν για το συγκεκριμένο έργο. Πάρα πολλά. Εξωφρενικά πολλά! Κι έτσι κάποιοι, αρκετοί, κονομούσαν χοντρά. Και αδικαιολόγητα.

Ο γενικός γραμματέας της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Κρήτης Θανάσης Καρούντζος επεσήμανε πρόσφατα από τα Χανιά ότι “η Κρήτη δεν έχει παίξει αρνητικό ρόλο στη διαχείριση αυτού του κονδυλίου τα προηγούμενα χρόνια. Όμως δυστυχώς σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα, στις περισσότερες περιοχές είναι τοις πάσι γνωστό ότι για ένα παιδί πληρωνόταν ταξιτζής 20.000 ευρώ τον χρόνο”!

Σημείωσε, δε, ότι “υπάρχουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις σε αυτό το επίπεδο, οι οποίες όμως δημιούργησαν ένα κονδύλι της τάξης των 400 εκατ. ευρώ σε όλη την Ελλάδα, να διαχειρίζεται με τρόπους που δεν είχαν την καλύτερη διαφάνεια που θα έπρεπε να είχαν”.

Κοινώς, κάποιοι έτρωγαν με χρυσά κουτάλια.

Και η ελληνική πολιτεία είτε καμωνόταν ότι αγνοεί την οφθαλμοφανή πρόκληση είτε έκανε, κατά προκλητικό τρόπο, “τα στραβά μάτια”.

Διότι κάποιοι “αρμόδιοι” ενέκριναν αυτά τα χρήματα. Κάποιοι εισηγούνταν και κάποιοι έβαζαν τις υπογραφές τους για να παίρνει -για παράδειγμα- ένας ταξιτζής 20.000 ευρώ τον χρόνο για τη μεταφορά ενός μαθητή!

Πλέον, το πάρτι βρίσκεται στα τελειώματα, ελέω τρόικας και οικονομικής κρίσης. Αυτό δεν είναι κακό. Τουναντίον.

Εκείνο, όμως, που είναι λάθος και απαράδεκτο είναι ότι για μια ακόμη φορά η ελληνική πολιτεία αδυνατεί να αντιμετωπίσει το θέμα κατά τρόπο δίκαιο και αποτελεσματικό, καταβάλλοντας τις αναγκαίες πιστώσεις ανά περιοχή με βάση τις πραγματικές ανάγκες -που σε καμία περίπτωση δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ταυτόσημες- γεγονός που έχει επιφέρει δικαιολογημένη αναστάτωση σε πολλές οικογένειες και στην Κρήτη, ειδικά στην ενδοχώρα.

Έτσι, δουλειά δεν γίνεται. Δεν γίνεται, δηλαδή, από το ένα άκρο να πηγαίνουμε στο άλλο, με καθαρά λογιστικές λογικές, που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα.

Ειδικά, μάλιστα, όταν πρόκειται για θέματα που αφορούν τον ευαίσθητο τομέα της Παιδείας και τις ζωές μικρών ή και μεγαλύτερων παιδιών και των γονέων τους, οι οποίοι ήδη δοκιμάζονται σκληρά καθημερινώς.