ΑΠΟΨΗ

Η κοινωνία στον καθρέφτη

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή... τεραστίων διαστάσεων.

“Πάρτι” στο ΙΚΑ, αλλά και σε Νοσοκομεία με τις προμήθειες διαφόρων υλικών και όχι μόνο.

Ανεξέλεγκτες συνταγογραφήσεις, με τη φαρμακευτική δαπάνη να εκτοξεύεται.

Χιλιάδες προνοιακά επιδόματα, συντάξεις και επιδοτήσεις “μαϊμού”.

Σε “μαϊμού” τυφλούς, “μαϊμού” ανάπηρους, “μαϊμού” ανήμπορους. Και για “μαϊμού” επιχειρήσεις, αλλά και καλλιέργειες.

Αλλά και συντάξεις σε... πεθαμένους συνταξιούχους!

Αυθαιρεσίες επί αυθαιρεσιών στη δόμηση.

Μελέτες επί μελετών για έργα που άλλα έγιναν ελλιπώς και άλλα δεν κατασκευάστηκαν ποτέ.

Πανεπιστήμια - άσυλα για κάθε είδους παραβατική συμπεριφορά. Νόμοι που ψηφίζονται, αλλά δεν εφαρμόζονται. Ή εφαρμόζονται κατά το δοκούν.

Δημόσια Διοίκηση για τα πανηγύρια!

Ο κατάλογος είναι μακρύς και προκαλεί θυμηδία, οργή, απογοήτευση.

Γιατί, τελικά, όπου και αν έστρεφε κανείς το κεφάλι του σε τούτη τη χώρα, επί σειρά ετών, θα διαπίστωνε παράνομες πράξεις, παράτυπες συμπεριφορές, παράλογες πρακτικές, εξωφρενικές -συντεχνιακές και άλλες- “λογικές”.

Ένα απέραντο “ξέφραγο αμπέλι” ήταν επί δεκαετίες η Ελλάδα. “Απού μπορεί κι απάνω του”. Είτε με τις “πλάτες” πολιτικών. Είτε με τον παρά του. Είτε...

Για όλα τα παραπάνω και για πολλά ακόμη είναι σαφές και απολύτως ξεκάθαρο ότι η πρώτιστη και κυρίαρχη ευθύνη ανήκει στο πολιτικό σύστημα, που, έχοντας και το μαχαίρι και το καρπούζι, λειτούργησε και λειτουργεί, εν πολλοίς, ως μεσίτης μικρών και μεγάλων συμφερόντων σε βάρος της χώρας, με τρόπο προκλητικό και απαράδεκτο.

Είναι, όμως, επίσης σαφές και ξεκάθαρο ότι -συγκεκριμένες- ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση φέρουμε και οι πολίτες. Τουλάχιστον πολλοί εξ ημών.

Εξαιρετικά χρήσιμο, κατά συνέπεια, θα είναι -πέρα από τη σκληρή (δικαίως) κριτική, την αγανάκτηση, την οργή, αλλά και τα φασκελώματα, τις βλαστήμιες, τις απειλές, τα γιαούρτια και τις όποιες (καταδικαστέες) πράξεις βίας- να κοιτάξουμε, κάποια στιγμή, τους εαυτούς μας στον καθρέφτη προκειμένου να κάνουμε και τη δική μας αυτοκριτική, με ειλικρινή διάθεση αλλαγής. Έστω, αρχικά, από τα απλά και καθημερινά.

Μόνο έτσι ενδέχεται να υπάρξει ελπίδα.

Γιατί η κρίση μπορεί μεν να αποτυπώθηκε ευρέως και με τραγικό τρόπο στην οικονομία, τα βαθύτερα αιτία της, όμως, είναι πρωτίστως πολιτισμικά.

Ας μη λησμονούμε, άλλωστε, ότι τα πολιτικά κόμματα και τα πολιτικά πρόσωπα αποτελούν, εν πολλοίς, “εικόνα και ομοίωση” των ψηφοφόρων τους.

Και όσο ένα πολύ μεγάλο τμήμα των ψηφοφόρων επιμένει να αποποιείται τις -συγκεκριμένες- ευθύνες του, τόσο είναι μάλλον απίθανο να αλλάξουν συμπεριφορές και πρακτικές και πολλοί από εκείνους, οι οποίοι έφεραν ως εδώ τη χώρα με τις επιλογές τους ή με τη στάση τους και εμφανίζονται σήμερα -εκ των πραγμάτων και εκ των συνθηκών- ως “σωτήρες” της, αλλά και ως “σωτήρες” των -δικαίως ή παραδόξως- “αγανακτισμένων” και μη πολιτών της.