ΑΠΟΨΗ

Δικαιολογίες τέλος

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Η συμμετοχή στις εθνικές εκλογές είναι αναφαίρετο δικαίωμα, συνταγματικά κατοχυρωμένο.

Για κάθε πολίτη, ο οποίος κάθε τέσσερα χρόνια ή και συντομότερα έχει το προνόμιο να επιλέγει -με μυστική ψηφοφορία- εκείνους που επιθυμεί να τον κυβερνήσουν.

Η επιλογή αυτή γίνεται, ως γνωστόν, με βάση τα προσωπικά και καθαρά υποκειμενικά κριτήρια κάθε ψηφοφόρου. 

Είτε αυτά αφορούν ιδεολογικές και πολιτικές θέσεις είτε σχέσεις πολιτικού δούναι και εκλογικού λαβείν είτε εκτιμήσεις περί καταλληλότερων -με βάση τα γνωστά προεκλογικά προγράμματα που ουδέποτε τηρούνται μετεκλογικά- είτε, ακόμη, και την προσωπική αισθητική ορισμένων περί... πλάκας την ώρα της κάλπης.

Στις επικείμενες εκλογές δύο φαίνεται ότι θα είναι τα βασικά κριτήρια επιλογής του ενός ή του άλλου κόμματος (διψήφιος ο αριθμός τους), που δίνουν αγώνα για να κερδίσουν, ενίοτε και για να υφαρπάξουν την ψήφο των πολιτών.

Το πρώτο κριτήριο είναι η τιμωρία όσων κομμάτων ο κάθε πολίτης θεωρεί ως υπεύθυνα -άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερο- για το γεγονός ότι η χώρα οδηγήθηκε στην καταστροφή και ο ίδιος στην ανεργία, στη φτώχεια, στην εξαθλίωση, στην απόγνωση. Αυτή είναι η λεγόμενη αρνητική ψήφος.

Το δεύτερο κριτήριο είναι η επιλογή του καταλληλότερου -κατά την κρίση του κάθε ψηφοφόρου και πάλι- κόμματος, που μπορεί να οδηγήσει την Ελλάδα, αργά ή γρήγορα, στον δρόμο της ανάπτυξης και της κοινωνικής ευημερίας. Πρόκειται για τη λεγόμενη θετική ψήφο, ακόμη και αν ο πολίτης θεωρεί ότι καλείται, δυστυχώς, να επιλέξει το... λιγότερο κακό κόμμα μεταξύ των υπαρχόντων!

Συναισθηματισμοί, προσωπικές και άλλες σχέσεις, ιδεολογικές απόψεις θα παίξουν τον ρόλο τους, όπως σημαντικότατο ρόλο ενδέχεται να παίξει όσο οδεύουμε προς την 6η του Μάη και η βαρύτητα των όποιων διλημμάτων (πραγματικών ή μη) τεθούν από το πολιτικό προσωπικό της χώρας.

Σε κάθε περίπτωση, ο πολίτης έχει το απόλυτο δικαίωμα να ψηφίσει και να επιλέξει ό,τι εκείνος επιθυμεί.

Για πρώτη φορά, όμως, τις τελευταίες δεκαετίες, ο πολίτης δεν έχει την πολυτέλεια, να δηλώσει μετεκλογικά (ανεξαρτήτως τι ψήφισε) ότι δεν γνώριζε, ότι δεν κατάλαβε, ότι παραπλανήθηκε, ότι, ότι, ότι, όπως κατ' επανάληψη έχει πράξει στο παρελθόν, νίπτοντας τας χείρας του για τις όποιες δικές του, σαφώς μικρότερες αλλά υπαρκτές ευθύνες.

Οι δικαιολογίες έχουν τελειώσει. Για όλους ανεξαιρέτως...

Και για το πολιτικό σύστημα, που δικαίως εν πολλοίς λοιδορείται “πληρώνοντας” όσα έκανε ή δεν έκανε κατά το παρελθόν οδηγώντας τη χώρα στην καταστροφή, αλλά και για τον κάθε πολίτη, ο οποίος οφείλει, με υπευθυνότητα, σύνεση και σοβαρότητα, να αναλάβει, επιτέλους, στο ακέραιο την ατομική του ευθύνη, να κοιταχθεί ξεκάθαρα στον καθρέφτη και να κάνει την επιλογή του με αίσθημα ευθύνης. 

Χωρίς να υποκύψει σε λαϊκίστικα κελεύσματα, χωρίς να κλείσει το μάτι σε ακρότητες και χωρίς να απολαύσει, ξανά, το χάιδεμα των αυτιών του.

Διαφορετικά θα είναι -και πάλι- άξιος της μοίρας του. Και, φυσικά, σε μια τέτοια πιθανή περίπτωση δεν θα μπορεί να επαναλάβει ότι δεν κατάλαβε, δεν αντιλήφθηκε, δεν γνώριζε...