ΑΠΟΨΗ

Ο πύργος της Βαβέλ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Δεν είναι λίγοι όσοι πιστεύουν ότι ο διάλογος για τη σύνθεση απόψεων και την εξεύρεση κοινών συνισταμένων αποτελεί απολύτως αναγκαία προϋπόθεση για την ουσιαστική και δημοκρατική λειτουργία των πολιτικών σχηματισμών.

Άρα και, μεταξύ άλλων, για την ολοκληρωμένη κατάθεση συγκεκριμένων προτάσεων στην κοινωνία πριν, κυρίως, την προσφυγή στις κάλπες, προκειμένου επί των προτεινόμενων αυτών θέσεων να κριθούν τα κόμματα από τους πολίτες.

Τις προηγούμενες δεκαετίες παρακολουθήσαμε στην Ελλάδα μία εκπληκτική αναντιστοιχία προεκλογικών λόγων και μετεκλογικών έργων από τα δύο κόμματα εξουσίας, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ.

Θυμίζω ενδεικτικά τις εξαγγελίες του Ανδρέα Παπανδρέου για έξοδο της χώρας από ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, στα τέλη της δεκαετίας του ’70, τις “ακάλυπτες επιταγές” του Κώστα Καραμανλή περί επανίδρυσης του κράτους το 2004 και τις υποσχέσεις χωρίς αντίκρυσμα του Γιώργου Παπανδρέου περί χρημάτων που μπορεί να βρεθούν αν..., το 2009.

Σήμερα, πλέον, η αίσθηση που υπάρχει σε ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας είναι ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, εν μέρει έστω, με διαφορετικό, όμως, πρωταγωνιστή: τον ΣΥΡΙΖΑ.

Που προεκλογικά υποστήριζε με πολεμική ρητορική ότι υπάρχει “άλλος δρόμος”, προτείνοντας μονομερή καταγγελία του Μνημονίου, αλλά μετεκλογικά υπαναχώρησε σαφώς αδυνατώντας, ταυτόχρονα, να απευθυνθεί στους πολίτες με λόγο ενιαίο και συγκροτημένο, άρα και πειστικό.

«Δεν είναι μονομερής καταγγελία, μια μονομερής πράξη» ανέφερε ο κ. Γιάννης Δραγασάκης όταν ρωτήθηκε τι έχει κατά νου ο ΣΥΡΙΖΑ αναφορικά με το Μνημόνιο.

«Εμείς αμφισβητούμε ότι υπάρχουν χρέη», σημείωσε ο κ. Μανώλης Γλέζος.

«Η επιστολή αυτή δεν σημαίνει ότι δεν καταγγέλλουμε το Μνημόνιο ή ότι δεν θα καταγγείλουμε τη δανειακή σύμβαση. Η πρώτη πράξη της κυβέρνησης της Αριστεράς θα είναι η ακύρωση του νόμου με τον οποίο κυρώθηκε το δεύτερο Μνημόνιο», υποστήριξε ο κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης.

«Πρώτα καταγγέλλεις μονομερώς και μετά όλα τα άλλα. Δεν πρόκειται να μας πετάξουν έξω. Θα το είχαν κάνει. Το είπαν και χθες. Θα μας παρακαλάνε να πάρουμε τις δόσεις», ισχυρίστηκε ο κ. Δημήτρης Στρατούλης.

Οι αντικρουόμενες και αντιφατικές δηλώσεις, εκτιμήσεις, τοποθετήσεις και θέσεις πρωτοκλασάτων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν τελειωμό.

Και αν αφορούσαν την... προοπτική της Αριστεράς, καημός δεν ήτανε. Αφορούν, όμως, το παρόν και το μέλλον της χώρας.

Επομένως, εξαιρετικά χρήσιμο θα είναι να επιχειρήσουν, έστω και αργά, να βρουν, αν βέβαια αυτό είναι εφικτό, μία κοινή συνισταμένη οι 12 συνιστώσες του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Διότι ορισμένα στελέχη του, που ευτυχώς έχουν πλήρη συναίσθηση των πραγμάτων, οφείλουν να αντιληφθούν έγκαιρα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ από ένα αντιεξουσιαστικό μηχανισμό διαμαρτυρίας και άρνησης ενδέχεται να αναγκαστεί να μετεξελιχθεί πολύ γρήγορα, εξαιτίας της πολιτικής και κοινωνικής συγκυρίας, σε ένα κόμμα εξουσίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Και τα κρίσιμα ερωτήματα που προκύπτουν είναι δύο: Θέλουν, πράγματι; Και, αν ναι, μπορούν;