ΑΠΟΨΗ

Η ανέξοδη

κριτική

της Αριστεράς

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Επί χρόνια η Αριστερά στην Ελλάδα (Κομμουνιστική, Ριζοσπαστική, Ανανεωτική και λοιπές παρεμφερείς ή μη δυνάμεις) μπορούσε, εν πολλοίς, να λέει ό,τι θέλει, χωρίς ιδιαίτερο κόστος, επενδύοντας κυρίως στην αντίδραση και στην άρνηση.

Με ένα ποσοστό, στις εθνικές εκλογές, που κυμαινόταν από 10% έως 15%, άρα με μηδενικές δυνατότητες κυβερνησιμότητας, τα περισσότερα στελέχη της Αριστεράς είχαν την πολιτική ευχέρεια, προεκλογικά και μετεκλογικά, να καταθέτουν εφικτές ή ανέφικτες προτάσεις για μια σειρά από θέματα, να πλειοδοτούν σε διεκδικήσεις, να ζητούν 1.400 ευρώ βασικό μισθό και να στηρίζουν ή να ανέχονται κάθε λογικό ή παράλογο συντεχνιακό αίτημα.

Επρόκειτο για μια αφ’ υψηλού και ανέξοδη κριτική, δηλαδή, που έμενε, εν πολλοίς, στο απυρόβλητο, για λόγους που όλοι, λίγο - πολύ, αντιλαμβάνονται.

Πλέον, τα δεδομένα έχουν εν μέρει αλλάξει.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας, αντιλαμβανόμενος έγκαιρα τις ανάγκες της πολιτικής συγκυρίας, ζήτησε ψήφο θετική και όχι διαμαρτυρίας, καλώντας, ταυτόχρονα, το σύνολο της Αριστεράς να συμπορευτεί, με στόχο να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας.

Παρά το εξ αρχής ανέφικτο της -στοχευμένης αυτής- πρότασης, λόγω της γνωστής, σταθερής και απολύτως σεβαστής θέσης του ΚΚΕ, ο κ. Τσίπρας έλαβε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ψήφων είτε ως έγκριση των θέσεων και προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ είτε ως αποτέλεσμα της έκφρασης διαμαρτυρίας των πολιτών για τις κυβερνητικές επιλογές ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.

Έτσι, σήμερα πια, οι ευθύνες ενός σημαντικού τμήματος της Αριστεράς είναι πολύ μεγαλύτερες. Μεγαλύτερη και εντονότερη, κατά συνέπεια, θα είναι και η κριτική που δέχεται και θα δέχεται εφ’ εξής. Αναπόφευκτα. Είτε ενοχλεί ορισμένους είτε όχι.

Διότι το σκηνικό άλλαξε.

Η Αριστερά, πλέον, ένα τμήμα της έστω, δεν έχει τον ρόλο του απλού θεατή ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, που μπορεί, από την ασφάλεια και την άνεση της κερκίδας, να τρώει, να πίνει και να λέει το κοντό του και το μακρύ του χωρίς συνέπειες.

Αλλά καλείται, με βάση το εκλογικό αποτέλεσμα να μπει στο γήπεδο, αργά ή γρήγορα, και να αποδείξει στην πράξη και όχι στα λόγια αν όσα ισχυρίζεται ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.